|
|
SJOCK 2017 (DAY 2) 6, 7, 8 JULI 2018 |
Met: Shotgun Sawyer, Labretta Suede And The Motel 6, The Darts, The Bonnevilles, Nine Pound Hammer, Lords Of Altamont, Turbonegro, Dead Kennedys, Wild Deuces, Bebo And The Goodtime Boys, Link!, Messer Chups, The Hackensaw Boys, The Mummies, Jameson’s Gentlemen, The Fuzillis, Supersonics, The Hoodoo Tones, Los Coyote Men, Rotten Foxes, Discobaarsjock
|
Mainstage
Snikheet is het vandaag en aan de line-up te zien van vandaag gaat het alleen maar heter worden in Gierle.
Op het middaguur optreden is nooit een cadeau. Het publiek is er nog niet talrijk en diegene de er al staan zijn de ogen nog aan het uitwrijven van een waarschijnlijk korte nacht. Maar het uit Auburn, USA afkomstige Shotgun Sawyer had er totaal geen problemen mee. Hun sleazy bluesrock is gemaakt om op bloedhete dagen te spelen. Weliswaar meer geschikt voor kleinere podia en zalen maar toch kregen ze al wat beweging in de stoffige weide. Dylan Jarman kan een aardig stukje gitaar spelen én zingen. Delta Blues with a pinch of grunge and drenched in 70’s hard rock! The perfect starter of the day. Als ik Labretta Suede het podium op zie dartelen weet ik het al: het gaat erg heet worden de volgende veertig minuten. Samen met haar band The Motel 6 (al zijn ze toch maar met drie) brengt ze 50s rock ’n roll met heel veel punkattitude. Voor het podium is het allemaal wat aan de tamme kant maar op het podium geeft deze band uit Nieuw-Zeeland zich helemaal. Het klinkt allemaal niet even zuiver en het stembereik van Labretta is wat beperkt. Maar hey who cares! Ze compenseren dat met heel wat fun en zelfs de nodige humor. En fun is er zeker ook bij de dames van The Darts. Deze vier in het zwart gehulde deernes uit Los Angeles spelen het soort female garage rock waar bands als The Trashwomen in de jaren ’90 een patent op hadden. Naast zingen speelt/ramt Nicole Laurenne ook nog wat op haar orgeltje. Het maakt dat het geluid van The Darts wel nog iets psychedelischer klinkt dan die bands uit de ‘90s. Nummers als “Not My Baby”, “The Cat’s Meow” en “Strange Days” zijn ideale festivalnummers. De band heeft dan ook nog eens een erg hoog knuffelgehalte, je kan alleen maar houden van The Darts. Nog even een speciale vermelding voor gitariste Michelle Balderrama: supergoede gitariste én ze blijkt dan ook nog een zangtalent te hebben. Op “Evil Ways” klinkt ze als de jonge versie van Kim Gordon. Voor The Darts voorspel ik binnen enkele jaren een veel hogere spot op de affiche! Next up: The Bonnevilles! Strak in het pak en met roze das verschijnen Andrew McGibbon Jn en Chris McMullan op het podium. Dit uit Belfast, Noord-ierland afkomstige duo doet het enkel met drums en gitaar. Maar meer is er niet nodig voor deze heren om het podium en de weide helemaal te vullen met hun massieve bluesrocksound. De powerriffs van McGibbon spatten van het podium en de worden perfect ondersteund door de grooves van drummer McMullan. Beste nummers uit hun set: “Dirty Photographs”, “The Poachers Pocket” en “Long Runs The Fox” uit hun laatste album. Al sinds 1985 speelt Nine Pound Hammer hun aanstekelijk Cowpunk op podia over heel de wereld. Zanger Scott Luallen en gitarist Blaine Cartwright zijn er al van in het begin bij en al stond de band in de loop der jaren enkele keren op non-actief echt gestopt is Nine Pound Hammer nooit. Cartwright zagen we de afgelopen jaren wel vaak aan het werk met zijn andere band Nashville Pussy (vorig jaar nog triomferend op Sjock). Waar Cartwright bij Nashville Pussy ontegensprekelijk de frontman is, laat hij die rol in Nine Pound Hammer helemaal over aan Luallen. Gehuld in een t-shirt van Mickey Mouse ziet hij er niet bepaald rock ’n roll uit. Over de muziek kan ik kort zijn: een aanstekelijk mix van punk en southern rock met heel wat sing a longs (oa. “Free At Last” en “Slam Bang”). Ideaal dus voor de feestweide van Sjock. Heel wat humor ook. Ze maken blijkbaar veel nummers over eten (oa. “Put Some Gravy On It”) en zo zien ze er ook wel een beetje uit. Tijd voor mezelf om ook een hapje te eten. Jake “The Preacher” Cavaliere is al sinds het begin de charismatische frontman van Lords Of Altamont. De andere leden van de band verschillen geregeld, maar het zijn steeds (jonge) topmuzikanten. En zo is dat ook op Sjock. Cavaliere is het soort frontman waar je niet naast kan kijken, hij zuigt echt alle aandacht naar zich toe. En dat in de meest positieve zin. Het openingstrio “Born To Lose”, “I Said Hey” en “Death On The Highway” grijpt de festivalweide meteen bij het nekvel en Lords Of Altamont lieten dat pas 40 minuten later weer los. Het fijne aan hun set is dat er naast het feit dat er een hoop sterke nummers te horen zijn er ook steeds iets te beleven valt op het podium. Cavaliere staat meer op zijn orgel dan er naast en als hij er niet op staat sleurt hij het instrument naar de frontstage waar de stewards even een solo moeten/mogen spelen. Tijdens afsluiter “Cyclone” mogen twee kids mee het podium op en voor een uitzinnige massa even op het orgel tokkelen. Topshow van een topband. En nu snel even naar de Titty Twister voor de legendarische The Mummies. Iets minder legendarisch maar wel met een enorm fanatiek fanleger is het Noorse Turbonegro. Het fanleger, de Turbojugend, was iets minder talrijk aanwezig dan op vorige festivals dat ik Turbonegro mocht aanschouwen. Al waren ze wel prominent aanwezig uiteraard. Ikzelf heb het nooit echt gesnapt maar dat zal meer aan mij liggen dan aan duizenden fans. Muzikaal is het allemaal wel ok, maar nooit echt verrassend. Wat de band beter kan dan vele andere band is hun songs op die manier brengen dat je er (fan of niet) toch op één of andere manier wordt in meegesleurd. Het begin was wat aarzelend met “Well Hello” en “Rock N Roll Machine”. En ook het stukje “Bohemian Rhapsody” had voor mij aan niet gemoeten. Maar daarna ging het in stijgende lijn. Sjock ontploft zowat tijdens “All My Friends Are Dead” en “Wasted Again”. Afsluiten deden ze zoals vaak met een lang uitgesponnen “I Got Erection”. Legendarisch was het voor mij andermaal niet, maar Turbonegro blijft toch een fenomeen. En dan de afsluiter: Dead Kennedys. Ik moet zeggen ik ging hier naar kijken met heel weinig verwachtingen. Dead Kennedys zonder de originele frontman Jello Biafra is toch niet helemaal Dead Kennedys. Al ben ik wel van plan om huidige zanger Ron "Skip" Greer een eerlijke kans te geven. Dat is het minste wat ik kan doen voor een band die ons “Fresh Fruit for Rotting Vegetables”, één van de beste punkalbums aller tijden, heeft gegeven. Al snel was voor mij duidelijk: dit gaat niet echt werken voor mij. Net iets te rommelig en muzikaal verre van strak. En dan vond zanger Skip het nodig om denigrerend te doen over voetbal. Iets wat je beter niet doet als het land waar je speelt net een heroïsche match heeft gewonnen op het wk. Soccer was geen sport, American Football is a sport. Ai ai, het publiek begint al wat te fluiten, links en recht boegeroep. Vanaf dat moment is hij al een deel van het publiek kwijt en wat meer is hoe doet de rest van de set erg zijn best om nog minder sympathiek te zijn. Punkattitude hoor ik u zeggen? Allemaal goed en wel maar je publiek beschimpen werkt meestal niet. Bij de bandvoorstelling nog meer boegeroep en een hoop middelvingers voor de zanger was het resultaat. Missie volbracht? Ik denk het niet dan. En de rest van de band stond er bij en keek er naar. Jammer genoeg vond bassist Klaus Fluoride het nodig om tussendoor de vocals te doen, en dat was behoorlijk vals. Beetje zielig zelfs. Nummers als “Too Drunk to Fuck”, “Nazi Punks Fuck Off” en “California Über Alles” blijven dijken van songs maar kwamen nu maar deels aan. En na de Elvis-cover “Viva Las Vegas” was het voor mij tijd om terug naar huis te vertrekken. Nog voor het einde van een set naar huis, het gebeurd zelden. Volgend jaar misschien een herkansing met Jello Biafra and The Guantanamo School of Medicine? © Tom Coppers |
Titty Twister Stage
Op de tweede dag van dit driedaagse festival was niet alleen de zon verantwoordelijk voor de hoge temperaturen. De geprogrammeerde bands deden met hun knappe performances er nog een schepje bovenop.
Je moet het de mannen van Sjock nageven, programmeren kunnen ze. Diversiteit gekoppeld aan kwaliteit was ook nu weer aan de orde. In de Titty Twister mochten onze eigen Wild Deuces de boel in de fik steken, iets waar deze ‘female fronted band’ geen enkele moeite mee had. Als je een set van een halfuurtje toegewezen krijgt, is warmlopen niet toegestaan. Het moet dan onmiddellijk knallen. Nummers als ‘Baby Please Don’t Go’, ‘Strange Night’ en ‘She’s The One To Blame’ waren hiervoor de aangeleverde tools. De band had er zin in en zangeres Stefni nog het meest. Stagedivend en onder een regen van confetti namen zij en haar kompanen afscheid. Als opener kon dit zeker tellen. Dan eventjes switchen naar de Bang Bang Stage, waar de Nederlandse Supersonics aan zet waren. Hun recent uitgebracht album ‘Close To You’ hakte er bij ons behoorlijk in. Benieuwd waren we dan ook of deze heren het live ook waarmaakten. En dat deden ze! Als een goed geoliede machine daverde de band door hun ‘Hi Sonic Roots Rock & Roll’. Naast songs uit ‘Close To You’ spotten wij toch ook enkele nieuwe dingen. Tegen het einde van het jaar hoopt de band een nieuw album op ons los te laten. Wij zijn in ieder geval reeds razend benieuwd en wees er maar zeker van dat wij jullie hiervan zo vlug mogelijk op de hoogte zullen brengen. Onze leuke babbel met zanger en gitarist Pascal had als gevolg dat wij van het optreden van de Amerikaanse Bebo And The Goodtime Boys, geen hele set konden meepikken. Geen nood want om te overtuigen hadden deze gasten de hen toegemeten 40 minuten niet nodig. Hun op authentieke fifties rockabilly leest geschoeid repertoire heeft gewoonweg klasse. Coverbands schieten heden ten dage als paddenstoelen uit de grond, maar een band die een tribute brengt aan de grote Link Wray hadden wij in onze stoutste dromen niet voor mogelijk gehouden. En toch bestaat er eentje die deze droom waarmaakte. Ver hoef je er bovendien niet voor te gaan, want onze landgenoten van Link! doen dat niet alleen met tonnen enthousiasme, maar ook met een enorme dosis vakmanschap. Wray, vooral bekend van zijn ‘Rumble’, is echter verantwoordelijk voor heel wat meer aanstekelijke instrumentals. Hij mag zeker tot de grootste helden van de rock-‘n-roll gerekend worden. Want geef toe, waar zou het genre staan, zonder het overstuurde door Link gepropageerde gitaargeluid. Dat geluid heeft Link! zich trouwens op een sublieme wijze eigen gemaakt. Deze heren gaven een bloemlezing uit het met rock en surf gevuld oeuvre van de grote Wray. ‘The Fuzz’, ‘Run Chicken Run’ en ‘Comanche’ gaven het enthousiaste publiek een stevige boost. Tijdens afsluiter ‘Rumble’ liet de leadgitarist zich al spelend, op zijn rug liggend door het publiek dragen. Een set om van te watertanden! Je zou het misschien niet dadelijk verwachten, maar ook Rusland heeft bands die de muziek uit de jaren vijftig in eer houden. Eentje onder hen is Messer Chups. Op de tonen van ‘Peter Gun Theme’ hijsen de Chups je aan boord van hun ruimteschip voor een met ruimtelijke surf gevulde trip. De vertoonde videobeelden doen de realiteit vervagen en de gebruikte moog teremin geeft aan dat het radiocontact met de aarde verstoord wordt. Nog even en de verbinding met moeder aarde valt helemaal weg en vanaf dan wordt je ondergedompeld in een wereld, waar robots, psychedelische surf, strak gitaarwerk en scheurende sax de dienst uitmaken. Na een veertigtal minuten katapulteren deze Russen je keihard terug naar de realiteit, waar je alleen nog maar kan nagenieten van je trip. Een trip die voor mij nog wat langer had mogen duren! Met The Hackensaw Boys stonden we terug met de voeten op de grond. Fiddle, akoestische gitaar, staande bas en banjo wezen richting bluegrass en ‘old American music’. Aanstekelijk, snel en opzwepend zijn onlosmakelijk verbonden met het genre. Deze boys zorgden voor een upgrade versie van het genre. Het authentieke behouden ze, maar terzelfdertijd voegen ze er hedendaagse, som wat aan de punk ontleende ingrediënten aan toe. Het resultaat was verbluffend. Heeft bluegrass vaak de neiging wat oubollig te klinken? Wel daar kon je deze band niet op betrappen. Zelden gezien dat een groep in dit genre het publiek zo buiten hun zinnen kan krijgen. Super optreden en als je wil horen hoe je lege conservenblikken kan omtoveren tot een geslaagd percussie-instrument, dan moet je zeker bij deze Amerikanen je licht gaan opsteken. Ook uit het land van Uncle Sam kwamen The Mummies. Over hun podiumoutfit hoeft deze groep zich alvast het hoofd niet te breken, de bandnaam dekt volledig hun verschijning. Wild ging het er aan toe. Keiharde garagerock gemixt met punk, surf en potige rock-‘n-roll werden ons deel. Een bijhorende podiumact is hierbij natuurlijk een must. Een keyboard dat zowel als instrument en als fitnesstoestel kan dienen, microfoonstatieven die elke vierkante centimeter van het podium gezien hebben, door demonen bezeten bandleden, kortom een wervelende adembenemende set. Uitermate positief is dat de songs bovendien ook nog melodieus zijn en de gitaarriffs met de nodige creativiteit uitgedokterd zijn. Dat maakt een optreden van The Mummies een lust voor oog en oor. Luister maar eens naar hun ‘You Must Fight To) Live On The Planet Of Apes’! Jamesons’s Gentlemen rekruteerde zijn leden in vijf verschillende landen. Ze mogen dan wel een verschillende achtergrond hebben, over hun muziekkeuze zijn ze het allen roerend eens. Niet verwonderlijk, want de heren verdienden ruim hun sporen in groepen als B And The Bops, Twisted Rod, Wildfire Willie And The Ramblers en Arson Roulette. Het spelplezier spatte van het podium. Hun repertoire destilleerden de Gentlemen uit het groot aanbod van rock-‘n-roll en rockabilly klassiekers. Wij noteerden het door Cliff Richard destijds de hitparade ingezongen ‘It’ll Be Me’, Jerry Lee’s ‘High School Confidential’ en ‘Bop A Lena’. Het optreden won nog aan intensiteit, toen de saxofonist van The Fuzillis kwam meeblazen op ‘Justine’. Het zoveelste zaterdagse hoogtepunt! Wie dacht dat het niet meer beter, grappiger, uitbundiger en unieker kon, kon maar beter zijn biezen pakken, want die had niet op de Engelse The Fuzillis gerekend. Alhoewel de band nog geen lange carrière achter de rug heeft, ze ontstonden in 2014, hebben ze in die periode een nog nooit geziene act ontwikkeld, waar nog lang over zal nagepraat worden. Ranzige gitaren, kippenvel bezorgde sax, hoofdzakelijk in de rock-‘n-roll van de vijftiger jaren gemarineerde instrumentals en jungleritmes, gekoppeld aan invloeden uit het variété en het circus, zorgden voor een unieke belevenis. Dansende gorilla’s, schaars geklede en vuurspuwende pin-ups maakten het spektakel compleet. Dat dachten wij tenminste! Compleet werd het pas toen het publiek het podium besteeg. Geen plaatsje was er nog vrij, maar een feestje werd het wel. Wat een afsluiter! Bedankt Sjock dat we hiervan getuige mochten zijn. In één woord FORMIDABEL! © Lambert Smits |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024