vrijdag 8 juli 2022
Festivalterrein Poeyelheide, Gierle

Report: Tom Coppers
​Foto's:  Stefan Meekers © 

Met dank aan: Sjock en Hans Kersemans
2019, zo ver moeten we terug gaan voor de laatste echte editie van Sjock. Eindelijk kunnen we na drie jaar weer genieten van “the rock ’n roll highlight of the year” Het oudste (al sinds 1976) alternatieve festival heeft voor editie 45 weer een hoop mooie namen op de affiche gezet. Zelfs ondanks de stortvloed aan afzeggingen (The Blasters, The Mighty Mighty Bosstones, The Sadies, Decent Criminal, Chubby & The Gang, Reining Sound, The Spits en recent nog Phill Campbell & the Bastard Sons) staat de line-up nog als een huis.

Normaal zouden The Priceduifkes het festival op vrijdag openen maar omdat één van de bandleden nog op de terugweg was van vakantie speelden ze haasje over in timetable met de Australische band Clowns. In 2017 zag ik deze energieke bende al op het Sjockpodium en herinner me vooral de erg energieke zanger Steve. Dit keer mogen ze At The Titty Twister openen. De heren en dame zien er heel erg 80’s uit (inclusief nektapijtje) en spelen tijdens hun soundcheck enkele flarden 80’s hits, just for fun. Maar hun eigenlijk set is gelukkig een stukje rauwer en harder. Vanaf opener ‘I shaved my legs” is het duidelijk dat deze Clowns onmiddellijk gaan proberen het publiek wakker te schudden. En hun hardcorepunk slaagt daar ook vrij snel in. Geen tijd om even op adem te komen in hun set. De energie spat er vanaf. Ze vragen ook heel wat support van het publiek én krijgen die ook. De ideale opener voor wat een mooie Sjockdag gaat worden.

De opener van het Open air podium komt bij wijze van spreken van om de hoek. Smooth Lee met leden uit Rijkevorsel en Beerse is al meer dan 20 jaar een gevestigde waarde in de Belgische muziekscene. Heel wat festivals en jeugdhuizen hebben al mogen proeven van hun mix van ska, punk, rock en een flinke scheut reggae. Normaal zou ook The Mighty Mighty Bosstones deze editie op Sjock spelen maar helaas. Gelukkig zijn daar de 7 heren van Smooth Lee om hen toch een beetje te vergeten. De sound van Smooth Lee komt namelijk heel dicht in de buurt van The Bosstones. Aanstekelijk en dansbaar met tussendoor een welgemikte cover (“Police on my back” van The Clash/The Equals) brengen ze de weide al heerlijk op temperatuur.

Een temperatuur die verder de hoogte ingejaagd zal worden door The Priceduifkes. De tent barst uit zijn voegen als deze kempenzonen het podium op vlammen. Punkrock zoals het moet klinken. Snel, hard en toch met zeer veel melodie. Ze hebben recent nog een optreden gedaan met een fanfare maar vandaag volledig op eigen kracht en dat is serieus de moeite. Heel wat fans voor het podium die de nummers volledig kunnen meebrullen. Een thuismatch die met glans gewonnen werd door The Priceduifkes.

​Les Négresses Vertes. Op papier zeker de vreemde eend in de bijt. Al sinds de jaren 80 maakt deze Parijse vrijbuitersbende de hele wereld onveilig met hun mix van wereldmuziek, folk, punk, ska en balmuziek. Verschillende keren stonden ze al met succes op folkfestival Dranouter maar zou dit ook werken voor de Sjockers? Volmondig “ja” roep ik niet maar voor mij waren ze zeker de aangename verrassing van de dag. Vanaf opener “Voilà, l’été” smijten de achtkoppige band zich volledig. Zomerse muziek terwijl de zon achter de bomen wegzakt. Er wordt gefeest op het podium én voor het podium. Een podium dat ze trouwens maar half kunnen (mogen) benutten want de heren van Madness zijn straks blijkbaar heel wat van plan. 
Hun grootste hit “Zobi La Mouche” is voor mij het hoogtepunt van de set. Maar ook de lekkere ska-knaller “Les Mégots” en een lange stevige versie van “Sous le Soleil de Bodega” gaan er bij een deel van het publiek vlotjes in. Een deel, want ik zie ook wel wat publiek dat afhaakt en zich richting dranktent begeeft. Onterecht vind ik want Les Négresses Vertes hebben met deze doortocht bewezen een geweldige festivalband te zijn die op elk festival zijn mannetje kan staan.

Even rust en dan terug naar punkrock. De Londense oudgedienden van Snuff zijn al on the road sinds 1986. Oldschool punkrock, superstrak gebracht en soms zelfs aangevuld met sax en trombone. Zanger/drummer Duncan Redmonds heeft er duidelijk heel veel zin, al praat hij me iets te veel tussen de nummers. Maar dat kan de fans op de eerste rijen niet deren. Zowel de ouder als de nieuwere nummers gaan er vlotjes in en zorgen voor kolkende taferelen vooraan.
​
En dan de band waar een zeer groot deel van het publiek vandaag voor naar Gierle is afgezakt: Madness! Op de tonen van “On Step Beyond” komt de ska partyboot de Sjockweide binnen gevaren. Met bijpassende visuals en clips (daarom dat halve podium voor Les Négresses Vertes) denderen we van in het begin van hit naar hit: “  Embarrassment”, “The Prince” en “My Girl” zitten allemaal vooraan de set. Dat zanger Suggs er heel veel zin in heeft blijkt uit de grapjes die hij tussendoor deelt met het publiek dat uit zijn hand eet. “My Girl” speelt hij speciaal voor Johnny Depp die hem op café vertelde over zijn lief dat kwaad op hem is. Funny? Absoluut!
De ondersteunende clipjes werken ook zeer goed. Zo danste Gene Kelly tijdens “The Sun and The Rain” op de achtergrond in de filmclassic “Singin’ In The Rain”. Mooi gedaan.
Muzikaal staat Madness ook als een huis. De blazers, de conga’s, de ritmesectie… alles klopt en zo dendert de feestboot verder. En handvol minder bekende nummers en zelfs een nieuw nummer (If I Go Mad) houden de feestende mensenmassa (ja, er is zeer veel volk) in beweging. Maar je voelt toch dat het de oude hits zijn die het doen. “House of Fun”, “Our House” en “Baggy Trousers” om dan via “Night Boat To Cairo” de ska partyboot veilig in de haven te laten aanmeren. Sjockfestival was vandaag de ideale haven voor Madness en andersom ook.
 
De start is gemaakt en het was een vliegende start. Morgen meer van dat.

​