zaterdag 9 juli 2022
Festivalterrein Poeyelheide, Gierle

Report: Tom Coppers
​Foto's:  Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Sjock en Hans Kersemans
Open Air Stage: Unite Against Society – Speedözer – Nine Pound Hammer – Cosmic Psychos – Peter Pan Speedrock – Teenage Bottlerocket – George Thorogood And The Destroyers
At The Titty Twister: Los Killer Tones – The Ragtime Rumours – Dry Riverbed Trio – Hola Ghost – The Spermbirds
Bang Bang Stage: Sean K. Preston – Pizzatramp 
​
Na een (veel te) korte nacht sta ik samen met een paar honderd Sjockers voor de Open Air Stage om ons te laten wakker maken door Unite Against Society. Deze Herentals streetpunkers deden exact wat ik hoopte: ons wakker schudden. Dankzij de bakken energie die deze bende de wei op stuurde was er zelfs al wat (voorzichtig) beweging te zien bij de bezoekers. Oi! Streetpunk dus met maatschappijkritische teksten over kleine onderwerpen als smartphone gebruik (“Braindead – get off your phone”) maar ook grotere thema’s. I don’t believe in the human race zingen ze ergens op het einde. Kan zeker kloppen maar in Unite Against Society geloof ik wel.
Op naar de eerste keer Titty Twister. Daar stonden de Mexicaanse heren van Los Killer Tones. De 5-koppige band uit Mexico City speelt een combinatie van rock ’n roll en rockabilly. Allemaal niet wereldschokkend maar zeer degelijk gespeeld. Uiteraard kan daarbij de staande bas niet ontbreken. Zanger Mario Suarez probeert met de castagnetten in de aanslag het publiek mee te nemen in hun rock ’n roll-trip. Niet simpel zo vroeg op de dag. Maar na een korte set slagen de heren er toch in ons met een glimlach de dag te laten verder zetten.
Sean K. Preston kreeg de eer om het derde podium (Bang Bang Stage) in te wijden. Samen met zijn Loaded Pistols speelt deze Amerikaan een mix van blues en americana. Sean netjes in het pak met heel wat roze accenten (stropdas, gitaar, zakdoek, vingernagels en zelfs een stukje haar) heeft een zeer goed stem en zijn gitaarspel is bovengemiddeld maar het mag van mij allemaal wat rauwer. De set krijgt dan ook wat te maken met technische problemen en tot overmaat van ramp breekt Sean een snaar van zijn gitaar. Hij vervangt ze wel terwijl de rest van de band verder speelt maar het haalt wel de vaart uit de set en die duurt al niet zo lang. Ik denk dat je deze heren beter kan gaan bekijken in een kleinere club waar ze ook wat tijd krijgen om een set op te bouwen. Maar overdag op een klein Sjockpodium kon het me niet overtuigen.
Wie me wel 100% kon overtuigen zijn de Belgische rawk ’n rollers van Speedözer. Rechttoe rechtaan bassdriven rock waar je geen seconde de tijd krijgt om te pauzeren. En dat doen ze zelf ook niet. Er wordt daardoor al eens fout ingezet of er net naast gespeeld maar in dit soort muziek stoort dat totaal niet. Meer zelfs, het hoort er bij. Volgens de setlist die ik zag speelden ze ook “Highway Star” van Deep Purple. Het zal zeker niet de originele 6 minuten-versie zijn geweest want ik heb dat gemist. Geen probleem we gooien meer  The Ramones (inclusief 1,2,3,4’s) en Motörhead (Speedözer heeft niet voor niets ook een umlaut op de O staan) en vlammen maar!  Volgens collega-recensist Freddy ontbraken de ondertitels bij Speedözer. Ik snap hem, maar dit is rock ’n roll. Hier moeten geen ondertitels bij want dit is een universele taal.
In de Titty Twister kan ik even op rust komen met The Ragtime Rumours. Afkomstig uit de Limburgse Maasdelta won dit viertal in 2017 de Dutch Blues Challenge. Zeker niet min dus. De vintage blues met heel wat invloeden uit gypsy en americana werkt al vanaf de eerste tonen van “Waytoosmart” in de ondertussen goed gevulde tent. Zanger/gitarist Tom blijkt een uitstekende volksmenner te zijn met een goede stem. Het is ook de enige keer dat er een piano op het podium staat vandaag. En die wordt prachtig bespeeld door Thimo tijdens de lovesong “Sway with me”. Voor de gelegenheid gezongen door bassiste Niki. “Mister Coqburn”, een nummer over een man uit Reuver, brengt ons langzaam naar het einde van de set. Een set die afgesloten wordt met het aanstekelijke “Bibapaloola”. The Ragtime Rumours hebben zeker een goede beurt gemaakt op Sjock dat is zeer zeker.
Op naar Pizzatramp op het Bang Bang Stage. Een driekoppige band uit Wales die hun set begonnen met zich te verontschuldigen omdat ze nog steeds dronken waren van de avond voordien. “We are very drunk, we drank 3 million of beers”. Wat volgde was een half uur pure fun en onderbroekenlol. Aan een verschroeiend tempo smeten ze de ene ‘song’ na de andere het publiek in. Geen enkel nummer haalde de twee minuten, en zelfs die waren zeldzaam. De fucks vlogen ons om de oren en in een sappig Wales-accent kregen we nummers met titels als “Millions of Death Goths”, “”Follow Wanker” (over social media), “Evanescence is Disney music for Heavy Metallers” en “Bono’s a fucking cunt” op ons af gevuurd. Veel humor dus maar ook zeer strak gespeeld. Iets vroeger dan voorzien eindigde Pizzatramp met “Encores Are For Cunts”. Jawel, zeker weten. Fantastic.
Door de Pizzatramp-trip heb ik zo wel bijna de hele set van Nine Pound Hammer gemist. De laatste drie nummers heb ik nog kunnen meepikken. Zanger Scott Luallen en gitarist Blaine Cartwright zijn nog steeds de spil van deze cowpunkers. De nummers worden weer in een razend tempo de menigte in gestuwd. Voor het laatste nummer neemt Blaine de zang over, zoals we dat van hem kennen van bij onder meer bij Nashville Pussy: rauw en luid!
Nog meer Mexicanen At The Titty Twister. Na Los Killer Tones is het nu aan Hola Ghost om zieltjes te winnen in Europa. Omwille van versterkerproblemen van de gitarist starten ze iets later maar dat laten deze heren niet aan hun hart komen. Ze komen op met sombrero’s en geschminkt alsof het Dia de los Muertos is. Er is zeker veel tijd gestoken in hoe ze zich presenteren op het podium en gelukkig is ook de muziek meer dan in orde. Een mix van rockabilly en psychobilly gehuld in een Spaghettiwestern-jasje. Nummers als “The Man They Couldn’t Hang” en “Spanish Moon” zouden zo in een Tarantino-film passen. Ik zou hen eens contacteren Quentin.
Doordat Phil Campbell & The Bastard Sons last-minute hun kat stuurden naar Gierle kwam er een plaatsje vrij op de affiche voor de jonge honden van Grade 2. En daar was ik zeker niet rauwig om. Hoe graag ik nog eens de Motörhead nummers nog eens live wou horen toch keek ik erg uit naar deze frisse gasten uit The Isle Of Wight. Sid Ryan (vocals, bass), Jacob Hull (drums) and Jack Chatfield (guitar, vocals) zijn al vrienden sinds hun kindertijd en richtten als jonge tieners Grade 2 op. De band werd al snel opgepikt door Tim Armstrong’s Hellcat Records. Een tour met Dropkick Murphys volgt en nu zijn ze support van Social Distortion. Goed bezig zou ik zeggen. Ze trappen hun Sjock-passage af met “Judgement Day” en meteen is het duidelijk dat ze met hun classic punk meets streetpunk heel wat zieltjes gaan winnen vandaag. In samenzang zijn ze voor mij het sterkst. “Dover Street” (over hun thuiseiland) en “Tired Of It” (kan evengoed van Dropkick Murphys zijn) persoonlijke hoogtepunten in hun set. Dit zou wel eens groot kunnen worden. Ik ben alleszins fan geworden.
Uit Nederland komt het door wol geverfde Dry Riverbed Trio. Dusty Ciggaar (zang/gitaar) en Darryl Ciggaar (drums) kennen we van oa. The Rhythm Chiefs en de band van Ian Siegal. Bij Dry Riverbed Trio worden ze op staande bas bijgestaan door Ronald Tilgenkamp. Samen spelen ze aanstekelijke rock ’n roll meets soulvolle blues en country. Het kwam wat traag op gang maar naar het einde van de set hadden ze de tent volledig naar hun hand gezet. Ze plukten daarvoor heel wat nummers uit hun uitstekende debuut “Chained and Bound”. Zeker een band die ik nog wel eens wil zien en dat kan in 2023 al zeker op Rolmo’s Roots Rock in Zonhoven want die hebben hen al op de affiche staan. Goede zet van de organisatie.
De Australische muziekhistoricus Ian McFarlane beschreef zijn medelandgenoten Cosmic Psychos als volgt: “arty kind of punk noise, somewhere between The Birthday Party and a more narcotic sounding Ramones”. En daar kan ik me zeker in vinden. Punk is het zeker maar veel vuiler dan de Ramones destijds. Cosmic Psychos is al on the road sinds 1982 en hun sound is al die tijd even simpel als doeltreffend. Jammer dat de sound op de wei voor de eerste keer dit weekend wat minder was. De stem van Ross Knight bleef heel vaak ergens zweven in een brij van geluid en de voor hen kenmerkende fuzz in de basgitaar kwam er niet helemaal uit. Gelukkig heeft de band nog altijd een hoop sterke nummers als “Nice Day To Go To The Pub” en “Lost Cause” om het publiek toch uit zijn dak te laten gaan. “David Lee Roth” is het orgelpunt van hun set. Voor de geweldige lyrics van deze classic: luister even op Spotify of beter nog koop hun debuutplaat.
Meer punkgeweld? Yes! At The Titty Twister nog een band met een hele historie: Spermbirds. Sinds 1982 maken deze Duitsers punkrock zoals ik de graag heb: luid en snel maar met veel melodie en tekstueel ook nog eens interessant. “Americans Are Cool” is het begin van hun zegetocht op Sjock. Want vanaf de eerste noten van deze uit 1986 daterende punkclassic is de tent een dampende punkpit. Over de funky knaller “My God Rides A Skateboard” tot de yihaa’s bij “Texas Cowboy” en de meezinger “Something To Prove”, het klopte allemaal vandaag. Ik hoorde dat heel wat Belgen hen recent nog net over de grens in Duitsland in een club zijn gaan bekijken maar dat deze show nog beter was dan hun clubshow in eigen land. Dat wil ik meteen geloven.
Peter Pan Speedrock. Wat kan ik zeggen over deze powerrockers uit Eindhoven? Dat het altijd een feestje is als zij op het podium komen. Zes jaar na hun afscheid maakte ze dit jaar hun comeback en dat hebben we geweten. De band is in vorm en gooit de Peter Pan-Classic “Resurrection” al heel vroeg in de set waardoor het publiek al snel op temperatuur komt. Dikke Dennis is er uiteraard ook bij en blijkt nog altijd een publieksmenner 1e klas te zijn. Of een nachtegaal zoals zanger Peter Van Elderen hem noemt. De “Ace Of Spades”-vertaling “Schoppenaas” kon uiteraard niet ontbreken en na “Motorblock” kwam er een einde aan hun comebackoptreden op Sjock. Was het onvergetelijk? Nee, maar ik ben alleszins blij hen na al die jaren nog eens gezien te hebben.
Teenage Bottlerocket ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. Maar ze zijn toch al sinds 2001 on the road en brengen hun albums uit bij punklabel Fat Wreck Chords. En aan de hoeveelheid T-shirts te zien op de festivalweide heb ik blijkbaar ergens iets gemist de laatste jaren. Zeer benieuwd dus wat deze bende live uit hun punkboots gaat schudden. Iets voor 22u klinkt “Raining Blood” van Slayer uit de boxen. Gewaagde intro om je show mee te starten vind ik. Ik verwacht dus zeer stevige muziek. Maar dat blijkt heel erg mee te vallen. Poppy punkrock volledig schatplichtig aan The Ramones, waar ze in hun set terecht ook nog een tribute voor spelen. Maar ik moet zeggen het werkt zeker wel. Nummers als “They Call Me Steve” blijven al snel hangen zijn onmiddellijk meezingbaar. Maar ook als het iets steviger wordt zoals in “Bloodbath At Burger King” blijft het een aangename eerste kennismaking voor mij. Ze speelden trouwens hun enige Europese show op Sjock. De organisatie wou hen er dus wel heel graag bij als ze hen voor één show konden laten overkomen.
Tijd voor de headliner van de dag. En met George Thorogood & The Destroyers staat er een echte legende op het podium. 72 jaar is Thorogood ondertussen maar dus nog altijd alive & kicking en na 13 jaar eindelijk nog eens live te zien in België. We kennen de man natuurlijk van zijn megahit “Bad To The Bone” maar vandaag liet hij zien veel meer in zijn mars te hebben. De bedoeling van vanavond was al snel duidelijk: een oldschool rock party met heel wat covers en uiteraard Thorogoods grootste hits. Een lang uitgesponnen versie van Bo Diddley’s “Who Do You Love” zat helemaal vooraan de set. George had er zin in, maar ook zijn rechterhand en meestergitarist Jim Suhler was in vorm. De krasse knarren vlogen van de ene kant van het podium tot de andere tot groot plezier van de weer zeer volgepakte wei. “Shot Down” (van the Sonics), eigen nummer “I Drink Alone” en het geweldige “One Bourbon, One Scotch, One beer” zorgden voor een fijne trip down memory lane. George Thorogood & The Destroyers deden volledig wat van hen verwacht werd. En dat is een rockfeestje geven zoals ze tegenwoordig nog zelden worden gegeven. ​