zondag 10 juli 2022
Festivalterrein Poeyelheide, Gierle

Report: Tom Coppers
​Foto's:  Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Sjock en Hans Kersemans
Ok, hier gaan we voor dag drie. Puur op karakter én op een paar sloten koffie stap ik richting de heilige rock ’n rollweide van Sjock Festival. Om net op tijd aan te komen voor weer een jonge veelbelovende Belgische band. Mitraille werd in 2017 uit de Kempische kleigrond getrokken. Garagepunkers die meteen de prut uit onze oren (en ogen) knalt. En daar zijn de nektapijtjes ook weer. Rafael Valles Hilario (drums) en Dennis Van Hoof (bass en vocals) hebben beiden een deftig exemplaar in de nek. Terwijl Mathias Roggeman (gitaar en vocals) er eentje op zijn voorhoofd laat groeien. Ze krijgen maar een half uurtje maar dat is meer dan genoeg om een sterke indruk na te laten. Varkenspunk noemen ze zelf ergens, bwa ja ik heb ook zin om in de modder te rollen van plezier als ik hen hoor. Maar na drie warme, droge dagen zal het een stofbad worden. Dennis en Mathias hebben elk een heel eigen ‘stemgeluid’, volledig compatibel met elkaar, maar het wordt het meest interessant als ze samen de strot open gooien. Ook applaus voor de drummer die naar het schijnt eigenlijk gitarist is. Maar hij drumt dus ook retestrak. De nummers worden als één lange trip onze kant op gevuurd (ik denk “Don’t Belong” en “No Place” als titels gehoord te hebben). Beetje oude Black Flag, wat UK-punk uit de begindagen en ik moest ook heel erg aan The Spanks denken. Maar vooral: Mitraille opende als (hier komt ie) een mitraillette deze derde dag.
 Meer Belgisch werk At The Titty Twister. Het Gentse Harvesters kreeg de eer deze laatste Sjockdag in de tent te openen. De nieuwe band rond Paul Lamont (ex Grand Blue Heron) speelt rootsrock op een zeer hoog niveau. Muzikaal top maar ik miste wat vuur, of ik ben mijn gehoor terug aan het bijeen schrapen na Mitraille dat kan ook. Het gaspedaal werd nochtans van bij de start open gedraaid. Het deed me erg denken aan The Black Keys met geregeld een welgemikte Muse-achtige riff. Zeker geen slechte referenties, toch?
Geef me dan toch maar This Means War! uit Malle. In 2018 zag ik hen reeds op Sjock festival maar dat was toen nog met Carlo (Discipline) en Dave (Backfire!). Deze hardcore-oudgedienden werden ondertussen vervangen door Tom (ex- Colors Dead Bleed) en Steve (Chron Gen). De tweelingbroertjes Dries (ook nog eens schepen van cultuur in Malle) en Bert Van Dyck zijn gelukkig nog op post want zij zijn toch wel het hart van This Means War!  Bert is nog steeds een uitstekende frontman die er alles aan doet om het publiek voor de Bang Bang Stage mee te nemen in hun melodieuze hardcorepunk-trip. En er staan wel wat fan op dit vroege uur om onder meer nummers als “Pressure” en “Off With Their Heads” (cover van The Old Firm Heads) mee te brullen. Dat laatste nummer werd trouwens ‘opgedragen’ aan Boris Johnson. Er volgt nog een bierzwelgwedstrijd met het bekende gerstenat uit Malle waarna Bert nog tot in de nok van het podium kruipt om het publiek nog meer op te zwepen. Geslaagde doortocht van This Means War!
The Courettes uit Denemarken/Brazilië wordt ergens omschreven als “The World’s Greatest Two Person Rock ’n Roll Ensemble”. Dat wil ik dan toch wel eens zien. Drummer Martin Couri en zangeres/gitariste Flavia Couri staan netjes naast elkaar op het Titty Twister podium. Beetje als de The White Stripes maar The Courettes brengen garagepunk met een 60’s feel. Alleen spijtig dat het geluid niet ok is in de tent. Het klinkt allemaal te vlak om te vlammen en de tent in de fik te steken. En ik ben er zeker van dat dit duo dat kan. Zeker nadat ik achteraf rustig hun albums eens heb beluisterd.
Dan maar naar het Open Air Stage voor de zoveelste Belgische band. Want dat moet je de organisatie wel nageven. Ze geven Belgische bands, onbekend en bekend, zeer veel kansen. SONS won in 2018 De Nieuwe Lichting en stond aan het begin van een zeer veelbelovende carrière en toen ging de wereld op slot. Het momentum was er maar ze hebben het net als iedereen bijna twee jaar op pauze moeten zetten. In de tussentijd brachten ze een uitstekende debuutplaat “Family Dinner” uit. Waarvan “Ricochet”, “Tube Spit”, “Naughty”, “Waiting On My Own” en “I Need A Gun” allemaal op de eerste plaats in De Afrekening van StuBru zijn geraakt. Straf hoor. De broertjes De Ruyte spelen ze samen met hun compagnons allemaal vandaag. Dit kon simpelweg niet mislopen. De doortocht van SONS was één grote zegetocht. Hun melodieuze garagerock met heel veel aandacht voor goede songs is perfect materiaal voor Sjock Festival. Ik had hen nog nooit live gezien, een schande eigenlijk. Maar nu goedgemaakt.
En dan gebeurde het. At The Titty Twister. 15u40. The Bobby Lees. Eigenlijk moet ik alleen maar schrijven in superlatieven nu. Wat was dat? Wat gebeurde er net? Iets wat niet vaak gebeurd. Iedereen die in de tent stond was getuigen van een band die heel groot gaat worden en die op Sjock fijntjes lieten horen waarom. Heel jong zijn ze nog maar wat een talent. Ijzersterke drummer (Macky Bowman) en gitarist (Nick Casa). Maar de band drijft op het fantastische basgeluid van bassiste Kendall Wind. Voeg daarbij de charismatische zangeres Sam Quartin (ook actrice en dat helpt zeker voor haar podiumpresence) en je krijgt een band waar zelfs Jon Spencer helemaal van ondersteboven was. Ik moest de hele tijd denken aan Rage Against The Machine. Niet qua muziek, maar wel qua vibe en energie. Alles klopt aan The Bobby Lees. Muzikaal is het trashy garagerock maar eigenlijk is dat niet correct. Het is The Bobby Lees. De tent ontplofte. Na afloop was het dan ook een stormloop op hun merch. Hun albums “Beauty Pageant” en “Skin Suit” vlogen net als de T-shirts over de merchtafel. Het enige wat ik nu nog kan zeggen is The Bobby Lees! The Bobby Lees! The Bobby Lees!



​
Sorry aan Equal Idiots. Ik heb jullie set wel gezien en gehoord maar ik was nog aan het detoxen van The Bobby Lees. Mijn excuses, het eerste half uur is wat aan me voorbij gegaan. Dat deze gasten uit Hoogstraten een meer dan degelijke set in elkaar weten te boksen wisten we al. En op Sjock laten ze dat ook fijntjes zien. De winnaars van de publieksprijs De Nieuwe Lichting 2016 steken StuBru-hits “Salmon pink” en “Put My Head In The Ground” op het einde van hun set. Die heb ik dus bewust meegemaakt. Aan de reacties van het publiek te horen was het een sterk optreden.
Maar we moeten door ondanks nog altijd onder de indruk te zijn van een jong bandje een paar uur geleden. At The Titty Twister mochten de Dawn Brothers uit Nederland ten dans spelen voor een volle tent. Hun rootsrock a la The Allman Brothers en Neil Young gaat er vlotjes in. De heerlijke gitaarsolo’s van Bas Van Holt brengen Dawn Brothers naar een hoog niveau. Als Jayhawks-fan moest ik ook geregeld denken aan het oudere werk van hen. Dawn Brothers was een last-minute toevoeging aan het programma en ze misstonden hier zeker niet.
Na een korte eetpauze (ook dat moet gebeuren) sta ik klaar voor misschien wel het laatste Europese optreden van de New Yorkse hardcorelegende Agnostic Front. Het was sowieso het laatste optreden van hun Summer Tour in Europa. Maar aangezien zanger Roger Miret in 2021 de kankerdiagnose kreeg en hij duidelijk nog niet helemaal ok is kan het wel eens de laatste keer zijn overzees. Hij springt en botst wel nog altijd over het podium maar geregeld zet hij zich ook even aan de zijkant van het podium om uit te blazen. Laat ons hopen dat hij er helemaal doorkomt want ik zou hem en gitarist (en original member) Vinnie Stigma graag nog eens zien maar dan met een veel beter geluid. Hoe hard de band ook zijn best deed het kwam niet helemaal tot bij de menigte. Gelukkig vlogen de classics ons wel om de oren en konden we toch wat meebrullen met “My Life My Way”, “Friend Or Foe” en “Gotta Go”. Dat laatste nummer werd ingezet live op piano door een Belgische jongedame wiens naam ik niet helemaal gehoord heb. Ook Johnny 2 Bags komt een nummertje meespelen en zo wordt het toch nog een beetje een feestje. Afsluiter “Blitzkrieg Bop” van The Ramones wordt tot achteraan de weide meegebruld. Met een topgeluid had dit een topoptreden kunnen zijn.
Jason Ringenberg Band heb ik moeten laten passeren, teveel bekend volk op de weide om nog snel een babbeltje mee te doen.
Als afsluiter op het Open Air Stage had de Sjock-organisatie na Madness en George Thorogood & The Destroyers met Social Distortion weer een legendarische band geboekt. Sinds 1978 timmert Mike Ness al aan zijn weg op de punkrockhighway. Social Distortion wordt gezien als één van de meest toonaangevende punkbands allertijden. Live zijn Ness en de zijnen niet meteen de meest energieke band. Maar dat compenseren ze ruimschoots door het brengen van een hoop meezingbare punkclassics. “Bad Luck”, “Sick Boys”, “Gotta Know The Rules” worden luidkeels meegezongen. Het publiek snoept er van. Ook Mike zelf is in zijn sas. Het is als spelen in zijn achtertuin zo gezellig is het op Sjock. Maar dat wisten we al langer natuurlijk. Net als hun landgenoten van Agnostic Front sluit Social Distortion af met een cover. En weer eentje die door duizenden Sjockkers wordt meegezongen. Want iedereen kent “Ring Of Fire” (van Johnny Cash/Merle Kilgore) en niet meezingen is geen optie. Geen “Story Of My Life” maar dat kan de fans niet deren. Social Distortion was een mooie afsluiter van alweer een geweldige editie van Sjock Festival.
Een dikke proficiat en veel dank aan de organisatie, vrijwilligers, al het personeel en uiteraard het publiek én de bands die de editie van 2022 tot een onvergetelijke editie hebben gemaakt.
CU next year! ​