zaterdag 8 juli 2023​
Poeyelheide, Gierle

Report: Tom Coppers
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Sjock
Omdat ondergetekende nog in het buitenland zat is dag 1 van het rock ‘n rollste feest van het jaar aan me voorbij gegaan. Maar de zaterdag en zondag van dit zeer fijne festival wou ik toch zeker meemaken. Want naast een aantal gevestigde waarde is Sjock Festival toch nog altijd de place to be voor het ontdekken van nieuwe bands.

Onder een loden zon begeven we ons naar onze eerste band op de Open Air Stage. Het Gentse Crooked Steps mocht met hun mix van vintage garage en rock ’n roll proberen om wat beweging in de naar schaduwzoekende menigte. Wat sowieso al niet simpel is op dit tijdstip en al helemaal niet als het 30+ graden is. Maar ze speelden vol overgave en kregen toch al wat dapperen voor het podium. Hun enthousiasme werkte en zorgde voor een meer dan degelijk begin van onze festivaldag.

Hop naar de tent (At The Titty Twister-stage) voor wat schaduw en voor een portie country/rockabilly uit Italië. Lovesick Duo is, zoals u al kan raden, een duo met Paulo Roberto op gitaar/zang en Franscesca op zang/staande bas. Live worden ze weliswaar bijgestaan door een drummer wat het geheel een stuk dynamischer maakt. Van countryballads tot stampende rock ’n roll, dit trio heeft een heel arsenaal van songs om uit te putten en doet dat met verve. Hier heeft de Titty Twister wel zin in. Maar ik verlaat de tent omdat op het derde podium (Bang Bang stage) een band speelt die ik heel graag even aan het werk wou zien.

TankZilla (heerlijke groepsnaam toch) bestaat uit twee oudgedienden van uit de Eindhovense rock ’n roll scene. Drummer Marcin Hurkmans (ex-Wolfskop) en zanger/gitarist Peter Van Elderen (ex-Peter Pan Speedrock) spelen met hun tweetjes alsof ze met een voltallige band staan te spelen. Met hun lompe mix van stoner en vuile rock ’n roll walst de tank een klein uur over de Bang Bang-weide. Live is dit een sensatie. “Wrong Place, Right Time” schreeuwen ze ergens. Right time zeker weten (het prut is nu wel uit mijn oren voor de rest van de dag), wrong place zeker niet. Ideale band voor Sjock.

Op de Open Air Stage was het nu uitkijken naar The Spits. Deze Amerikaanse punkband draait al 30 jaar mee maar heeft nooit echt potten gebroken. Hoewel hun oldschool punkrock toch echt wel dik ok is, op plaat/cd dan toch. Want op Sjock vielen ze me toch wat tegen. Het geluid trok nergens op en de heren hadden duidelijk een pint te veel op. De zanger roept dan ook nog eens I’m really wasted om dat laatste te onderstrepen. Jammer. Want nummers als “All I Want” en “Don’t shoot” zijn op zich heerlijke twee-minuten-songs op Ramones-wijze. Maar vandaag hoorde je vooral een brij van lawaai. Wel een vermelding voor de dappere keyboardspeler van de band: in een robotpak inclusief masker met deze temperaturen is een hele prestatie.

Wie kent er niet de heerlijke surf classic ‘Misirlou’ uit de film Pulp Fiction? Een nummer van Dick Dale, The King of the Surf Guitar. Deze legende is jammer al een aantal jaren geleden overleden. Dick speelde nooit op Sjock maar met Jimmy Dale haalde ze nu zijn zoon naar Gierle. Samen met drummer Dusty Watson en bassist Ron Eglit, beiden speelden bij The Del-Tones de begeleidingsband van Dick Dale, vormen ze The Jimmy Dale Surf Trio. En je krijgt exact wat je moet verwachten van dit trio. Surf guitar van een hoog niveau. Met alle hits van papa Dick en uiteraard het onvermijdelijke ‘Misirlou’. Jimmy speelde voor de eerste keer in Europa en had er duidelijk zin in. De dancingshoes gingen dan ook weer vlotjes aan in de Titty Twister.

In 2017 zag ik Zeke al eens op de mainstage van Sjock. De heren spelen nog altijd een supersnelle mix van hardcore/punk en zelfs wat trash. En nog steeds hebben ze een grote schare fans voor het podium die helemaal uit de bol gaan op hun ultrakorte mokerslagen van songs. En net als 6 jaar geleden hadden de mensen in de frontstage hun handen vol met crowdsurfers (ja, gelukkig mag dat hier nog). Er werd weer een stevig feestje gebouwd maar het kan mij nog steeds niet bekoren na al die jaren. Te inwisselbare songs in een brij van geluid. Worden we oud?
Ik denk van niet, want op de Bang Bang stage gebeurde er nog eens iets wat elk jaar gebeurd op Sjock: een band die je totaal niet kent maar die je eens je er staat wil blijven bekijken. Private Function krijgt hierbij de eer om The Bobby Lees op te volgen als één van de meest spannende bands van het weekend. Muzikaal is Private Function zeker niet zo straf als The Bobby Lees maar hun overdosis aan energie compenseerde dat volledig. Dit Australische zestal speelt een mix van vanalles en nog wat. Punk is de hoofdbrok maar je hoort ook flarden pop, electronica en zelfs wat metal. Alles overgoten met een dikke saus humor. Wat je kan verwachten met songtitels als “I'm This Far Away From Being The Worst Person You Ever Met”, “ Grabbing My Butt” of “I Wish Australia Had Its Guns Again”. Frontman Chris Penney is de grote volksmenner van Private Function maar gaandeweg treed ook bassiste/zangeres Millie Mennell meer en meer op de voorgrond. Of moeten we zeggen voor het podium. Want daar staat/rolt/vliegt/duikt ze ook geregeld. Zoals gezegd muzikaal niet top maar ze weten met hun energie het publiek helemaal in te pakken. En je wil blijven kijken want dit is zo’n band waarbij er live altijd wel iets kan gebeuren.


 
 
 
 
 
​En dan de band waar ik naar Sjock voor afzakte: Marky Ramone’s Blitzkrieg. Moest het nog nodig zijn om te zeggen: The Ramones is de beste band die er ooit geweest is en ooit zal zijn. En bij uitbreiding alle bands waar er een Ramone in meespeelt. Marky drumde bij The Ramones van 1978 tot 1983 en van 1987 tot hun einde in 1996. En de laatste jaren tourt deze legende met zijn Blitzkrieg om de muziek van The Ramones levendig te houden. En daar lukt hij 100% in. De band klinkt perfect en bijzonder strak. Marky is duidelijk in vorm. Wat kan die man drummen. Het lijkt alsof jij nauwelijks iets doet zo weinig beweegt hij. Maar hij en hij alleen bepaald de snelheid en ritme van de set. En die was op oldschool Ramones-snelheid. Gelukkig weet zich te omringen met een sterke band met vooral een extra vermelding voor zanger Pela. Zowel qua stem als qua uitstraling komt hij heel kort in de buurt van Joey Ramone. Het publiek was ook helemaal mee nummers als “Teenage Lobotomy”, “Beat On The Brat”, “I Wanna Be Sedated”, “Pinhead” en “Blitzkrieg Bop” worden luidkeels mee gebruld. Eigenlijk moet ik hier heel de setlist zetten. Een uur een feest van herkenning én erkenning voor een legendarische drummer van een legendarische band.

De eerste band die na deze bom komt gaat het moeilijk hebben. En dat zijn (spijtig voor hen) de Wallaroos. Het zag er even heel leuk uit met een sneeuwmachine, veel rook en iedereen in retro trainingspak op het podium. Maar een erg slecht geluid (je ziet een keyboardspeler maar hoort hem zelden) maakt dat ik het snel voor bekeken houdt aan de Bang Bang stage. Muzikaal kan het me ook niet bekoren en die “No Limit”-toestanden moeten voor mij ook niet. Waarschijnlijk een feest voor diegene die genoeg alcohol genuttigd hebben maar not my cup of tea.

Dan maar snel naar de Titty Twister voor Boogie Beasts. Ik zag deze heren voor de eerste keer een 10-tal jaren geleden en ondertussen zijn ze uitgegroeid tot een meer dan vaste waarde in de blues(rock)wereld. Jan (zang/gitaar), Patrick (zang/gitaar), Fabian (mondharmonica) en Gert (drums) hebben in de loop der jaren het geluid van Boogie Beasts zo geperfectioneerd dat ze op elke soort festival en in elke zaal altijd een bom van show afleveren. Het geluid is hier wel zeer goed en de band speelt bijzonder strak. Een goed uitgebalanceerde setlist (persoonlijke favoriet “Like A Snake”) maakt dat de heren één van de beste concerten van vandaag spelen. Fijn om te zien dat Boogie Beasts echt wel behoren tot de top van de Europese bluesbands.

Als je vandaag de beste stonerband ter wereld wil hebben op je festival dan kan je niet anders dan Fu Manchu boeken. De mainstage baad nog iets te veel in de zon (al hebben we gelukkig even een verfrissende bui gehad). En die zon maakt dat de muziek van Fu Manchu iets minder overkomt dan normaal. De loodzware, logge stonerrock (of is het stonermetal?) komt beter tot zijn recht in de avond of in een donkere zaal. Muzikaal dik in orde dat zeker wel. En nummers als “Clone Of The Universe” en “Mongoose” zijn bommetjes. Ook voor het podium zie je het publiek er net iets rustiger bij staan dan bij Marky Ramone. Het zijn dan ook niet de meezingers van een daarstraks. Soit, Fun Manchu: goed maar ik zou ze nog wel eens in een zaal(tje) willen zien.

Van Red Hot ‘n’ Blue heb ik enkel de laatste 20 minuten gezien maar die waren verrassend sterk. Normaal ben ik niet zo’n fan van oldschool Rockabilly maar de heren van Red Hot ‘n’ Blue brengen toch genoeg afwisseling in hun set met af een toe een welgemikte cover zoals “Good Golly Miss Molly”. De tent was aan het dansen van de eerste tot de achterste rijen, feestje dus!
​
Afsluiter van de dag is voor vele Sjock-gangers het verguisde Eagles Of Death Metal. De band werd opgericht door Jesse Hughes en Jos Homme (Queens Of The Stone Age) al speelt die laatste live zelden of nooit mee. Op papier spelen de twee heren en twee dames van EODM garagerock maar het is dan toch de meest softe versie die je maar kan vinden. De intro (“Time Warp” uit The Rocky Horror Show”) is misschien wel het beste van de hele show. Je voelt vanaf openers “Got A Woman”, “I Only Want You” en “Don’t Speak” dat dit een middelmatige band is. De fans zullen het allemaal wel geweldig vinden en dankzij de mooie lichtshow ziet het er ook nog ok uit, maar ikzelf en aan de uittocht naar de parking/camping te zien velen met mij vind het maar ‘plattekes’. Morgen mij tweede dag, als het weer wat mee wil. Want ze voorspellen onweer.