|
zondag 9 juli 2023 Poeyelheide, Gierle Report: Tom Coppers Foto's: Stefan Meekers © Met dank aan: Sjock |
Zoals te vrezen viel gooide een korte maar krachtige storm mijn plannen ietwat in de war. Hierdoor kom ik wat later aan op de heilige rock ’n rollweide van Sjock dan voorzien. Het eerste concert dat ik echt kon horen én zien was dat van Rev. Peyton’s Big Damn Band. Ik zag dit sympathieke drietal een aantal jaren voor het eerst en was toen meteen verkocht. Reverend Peyton (zang/gitaar), Breezy Peyton (washboard) en Max Senteney (drums) spelen nog steeds aanstekelijke countryblues die niet bewegen bijna onmogelijk maakt. Ze zijn dan wel maar met z’n drieën, ze spelen alsof ze een big band zijn. En The Reverend blijft een geweldig goede gitarist. Ook tof is dat ze geregeld ook van instrument wisselen, zo zit Breezy wel eens achter de drumkit terwijl Max is meer obscure instrumenten bespeelt als “the bones”. Maar wat ze ook doen, het werkt altijd. De teksten zijn simpel maar doeltreffend, bij een nummer als “Clap Your Hands” weet je wat je te doen staat.
Ook doeltreffend is de punkrock van het Zweedse No Fun At All. De band zorgde voor één groot nostalgisch meezingfeest voor de iets oudere punkrockliefhebbers. Het is niet de eerste keer dat ik de heren zie en eigenlijk ontgoochelen ze nooit. Superstrak gespeelde punkrockclassics worden de weide op gezwierd en het publiek nam het enthousiast in ontvangst. De ene crowdsurfer na de andere vloog dan ook over onze hoofden. Zanger Ingemar had er ook zin in, ondanks zijn ‘angst’ voor het warme weer. Hij had er zelfs een korte broek voor aangetrokken wat blijkbaar zeer uitzonderlijk was. Hoewel deze tour in het teken staat van hun laatste album “Seventh Wave” ligt de nadruk van de set toch vooral op nummers uit “No Straight Angles” (uit ’94) en “Out Of Bounds” (uit ’95). Mijn stem ligt dan ook half aan flarden dankzij “Believers”, “Strong And Smart”, “I Have Seen”, … “Where’s The Truth” (van hun eerste EP “Vision”) was het einde van wat voor mij één van de hoogtepunten van het festival was. In de Titty Twister speelt hierna Slim Cessna's Auto Club. Beetje gekke bende Amerikanen uit Denver, Colorado. Ze staan bekend voor hun vaak apocalyptische teksten in een muzikale saus van country, cowpunk en zelfs wat gospel. Het geeft een wat onsamenhangend geheel op het podium. De uptempo-nummers met een prominente rol voor de banjo werken nog wel voor het Sjockpubliek. De iets tragere nummers doen dat veel minder. Het is zeker niet slecht maar voor mij mag het toch iets meer zijn. Bij de heren van The Bronx (uit Los Angeles) krijg je veel meer. Het gras (als dat er nog is na drie dagen hitte) voor mainstage wordt al snel ingepalmd door een kolkende mensenmassa. The Bronx vliegt er dan ook onmiddellijk stevig in met “White Shadow” en “Sore Throat”. Van dat laatste heeft zanger Matt Caughthran duidelijk geen last want hij is uitstekend bij stem en gebruikt die om als een echte volksmenner het publiek op te zwepen. Soms praat hij me wel net iets te veel. The Bronx staat bekend als een punkband maar wat ze live doen zit op een kruispunt tussen punk, hardcore en metal. Op cd (ja, ik luister daar nog naar) hebben ze me nooit kunnen bekoren maar live staat het wel als een huis. De gigantische schare fans bewijst hoe populair ze zijn in onze contreien. The Bronx is een live-machine. |
Eveneens een live-machine zijn The Kokomo Kings. Ze zijn jarenlang de baan op geweest als begeleidingsband van vele grote bluesnamen als James Harman, Big Joe Louis en John Primer. Maar sinds een tiental jaren doen ze enkel nog hun eigen ding. En dat is uiterst dansbare rock ’n roll met opzwepende Chicago blues gebracht door uitstekende muzikanten. Jammer dat ze wat koeltjes doen naar het publiek toe, ze komen dan wel uit Scandinavië maar iets meer interactie had hen wel geholpen. Aan het publiek zal het niet gelegen hebben, dat is zoals al een heel weekend helemaal klaar om een feestje te bouwen. Dat gebeurd ook wel maar die extra push vanop het podium kwam er niet helemaal.
En dan een band waar ik toch wel naar uit keek: Cock Sparrer. The Godfathers van de Oi!-punk uit Londen zijn al sinds 1972 (met tussendoor wel wat rustpauzes) on the road. En wat misschien nog straffer is: op het Sjockpodium staan nog vier van de vijf originele leden te blinken (ook letterlijk door hun vleesklakkapsel). Deze levende legendes hadden er zin in en weten ondanks hun al gezegende leeftijd het publiek al vrij snel in de juiste sfeer te brengen. En die sfeer is een Oi!-sing-a-long-party. “One By One”, “Runnin’ Riot” en “I Got Your Number” worden luidkeels meegebruld. En nadat zanger Collin de loftrompet had afgestoken over het Sjockfestival (geheel terecht trouwens) volgden nog de punkknallers “England Belongs To Me” (The Insumers uit Pelt hebben hier trouwens ooit een Limburgse versie van gemaakt, check it out!) en “We’re Coming Back”. Dat laatste hoop ik alvast, want Cock Sparrer is een gedroomde afsluiter voor een festival als Sjock. Al is de ‘echte’ afsluiter van het weekend waarschijnlijk voor velen de terugkeer van The Seatsniffers. De Titty Twister-tent stond alleszins afgeladen vol voor de comeback van waarschijnlijk de beste rootsband die België ooit gehad heeft. In de originele bezetting met Walter Broes (Guitars - Lead Vocals) , Roel Jacobs (Tenor / Baritone Sax – Vocals), Dirk ‘Bop’ De Houwer (Bass – Vocals) en Piet ‘Pete’ De Houwer (Drums – Vocals) bewijzen ze al van de eerste noten dat ze het nog altijd niet verleerd hebben. Dit is de absolute top! Het publiek eet uit hun hand en maakt er een dampend rock ’n rollfeest van. The Seatsniffers kunnen ook putten uit een arsenaal van meesterlijke songs zoals “She’s A Fox”, “Shake It”, “Ufo” en “Assembly Line”. Dat in combinatie met de uitzonderlijke chemie tussen de vier heren maakt dat ze in de Champions League der rootsbands (moest die bestaan) spelen. En alsof dat nog niet genoeg is halen ze voor hun eerste bisnummer een brulboei uit Antwerpen op het podium: Alex Agnew. Dat Alex een goede zanger is wist ik al langer maar zijn versie van “Great Balls Of Fire” samen met The Seatsniffers is gewoon af. Het maakt dit optreden en ineens het Sjockfestival helemaal af. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025