21 augustus 2021
Festivalterrein, Wespelaar

Report: Philip Verhaege
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: SWING Wespelaar
Swing Wespelaar is sinds 1988 een vast waarde op de festivalkalender. Het festival format werd gewijzigd van drie dagen naar één dag, net zoals de locatie. Er werd voor deze speciale Covid-gelegenheid ook gewerkt met een reservatiesysteem. In een mum van tijd ‘vlogen’ de Covid Safe tickets, die werden omgezet in drankbonnetjes, online de deur uit. Zo bleef het festival ‘gratis’…! Wie een Covid-certificaat, een herstelcertificaat of een recent negatieve test had kon er in. En daar werd -gelukkig- streng op toegezien.
Het was wennen, het was aanpassen. Maar eens door de sluis mochten de mondmaskers uit en werd ‘social distancing’ over boord gegooid. Pas dan beseffen we hoezeer we dit gemist hebben…
 
Waren DC Snakebuster & Half Blind Willie niet bevracht met heel wat instrumentatie, dan kon Frank Declercq met de fiets komen. Hij komt namelijk uit het naburige Tildonk. Het klinkt wat lyrisch als we DC Snakebuster nu als een one-man-band omschrijven. Hij bespeelt met het grootste gemak zijn gitaar, foot-drum, is behendig op mondharmonica en heeft dat rauwe blues strot. Op Swing had hij vader Willie meegebracht die met zijn Washbord voor de nodige ritmische begeleiding zorgde. Het duo neemt ons onvoorwaardelijk mee naar diepe Delta blues monding en die geürbaniseerde Chicago sound. DC hypnotiseert ons met zijn footstomping, pakkende harpriffs en insisterende vingerzettingen op zijn snaren. ‘Rolling On The River’ kreeg een make-over en met  Canned Heat’s ‘Shake ’n Boogie’ kwam DC aardig in de buurt van het origineel. De song ‘I Wish You Would’ leende hij bij Billy Boy Arnold en ‘Kansas City’ én ‘Let’s Stick Together’ hebben Wilbert Harrison credits. Heerlijk, het leek net of we ploften ons neer op een zwoele en oververhitte front porch!
 
Met The Blue Chevys stond er nog meer communaal volk geprogrammeerd. Ze stonden in 2016 voor het laatst op het podium van Wespelaar. The Chevys ontstonden in 1989 uit enkele scholier uit het Haachtse. Maar het duurde uiteindelijk bijna vijftien jaar voor ze hun debuutalbum ‘Motel Bordcage’ konden promootten. Met Kris Bries (zang, harmonica), gitarist Frederic Martello, drummer Philippe Martello, Jean-Luc Cremens (bas), Sven Smekens (gitaar) en de blazerssectie met trompettist Kim Vandeweyer en Koen Desloovere op sax stond er haal wat volk op het podium. Het nummer ‘Shake’m’ is origineel van El Fish, maar met de titeltrack ‘Turn It Back’ gaat men zelfs even de Mariachi sound benaderen. Met dank aan die knappe blazerssectie. We ontdekten ook nieuwe songs zoals ‘To Live Or Die’ en ‘Willow Three’. Plots veranderde een inmiddels volgelopen festivalterrein in een dansgebeuren. En het dansje ging verder in het afsluitende ‘My Babe’ van The Fabulous Thunderbirds.
 
​De Travellin’ Blue Kings werden oorspronkelijk opgericht als een Belgisch/Nederlandse formatie. Maar Covid-19 heeft hier blijkbaar ook anders over beslist. In het najaar 2020 bleek het helaas niet meer mogelijk om de bandleden over de landsgrenzen heen actief & creatief te houden. Met een ‘full Belgian’ bezetting van Jb Biesmans (zang, sax, harmonica), gitarist Jimmy Hontelé, Hammond Orgel B3 virtuoos Patrick Cuyvers, bassist Winne Penninckx  en drummer Marc Gijbels dweilen ze nu de podia af. De bandleden verdienden in diverse formatie allang hun strepen, en net daarom kan de sound hier niet in dat eenzijdig hoekje worden gedrumd.  Met de show opener ‘I Don’t Wanna Stop’ zat de sfeer meteen raak. De rettestrakke band vervolgde gezapig hun weg met kaskrakkers als ‘The Way It Used To Be’, ‘Straight Eight’ en
‘Wired Up’. Travellin’ Blue Kings introduceerde met ‘I Don’t Wanna Stop’ een knap bisnummer.
Voorzitter Filip LeRoy had aangekondigd dat Swing Wesplaar ieder jaar wel wat regen heeft, maar of hij dit bedoelde is maar de vraag. De hemelsluizen ging helaas helemaal loos…
Gelukkig kwam de jonge Italiaanse bluesrocker Eliana Cargnelutti in Wespelaar haar nieuwe plaat ‘Aur’ voorstellen. Het is haar vierde album, inclusief de samenwerking met het ‘Ruf Records Girls With Guitars’ project, met Sadie Johnson en Heather Crosse.
Eliane nam ons samen met haar soulmates Simone Serafini (bas), Michele Bonivento (toetsen) en drummer Carmine Bloisi mee op een reis door het bluesrock universum. De song ‘Breath Again’ heeft de perfecte setting om haar krachtige riffs en crunchy vocalen te introduceren. In heel wat nummers verbindt Eliana de perfecte intonatie en emoties. Ze opende met het funky ‘Why Do I Sing The Blues’. Maar het hoogtepunt van Eliana’s show- en misschien wel van dit festivals- was haar versie van ‘Angels From Montgomery’, origineel van John Prine. Goosebumps from start till finish..! Ze bracht een ode aan de onlangs overleden Dusty Hill met het knallende ‘Tush’ en raasde door haar setlist met songs als ‘Who Is The Monster’, de bluesrocker ‘Too Busy’ uit 2013 en het album ‘Love Letters’ en ‘Burning Organ’, een Paul Gilbert song. 
Aur betekend goud! En daarmee had de organisatie wel degelijk een gouden randje aan deze affiche toegevoegd.
 
Cooper ‘CW’ Ayon mag dan de zuidwestelijke woestijnen van New Mexico zijn thuis noemen, zijn ziel is diep geworteld in de blues en grooves van de Mississippi Hill Country. Normaal gaat hij door het muzikale leven als one-man-band, maar samen met drummer Denis Agenet en basgitarist Abdell B Bop mocht CW deze extraordinaire editie van Swing Wespelaar afsluiten. De release ‘What They Say’, zijn tiende album, is de rode draad doorheen zijn performen. Zijn sound heeft iets tijdloos en zowel Junior Kimbrough als R.L. Burnside zijn nooit ver weg. Ayon heeft een onaantastbare stem en wisselt tussen zijn akoestische snaren en elektrische gitaren. Met repetitieve en pakkende gitaarriffs betoverd hij ons in songs als ‘Little Stuff’, ‘I Need You Know’, met zijn swampy ritmiek en ‘Where I’m From’. Knap!
Swing Wespelaar anno 2021 was een meer dan geslaagde mini-editie. En u, u was een geweldig publiek…!

​