|
donderdag 8 februari 2024
MUZE-café, Heusden Zolder Report: Sis Van Hoof Foto's: Stefan Meekers © Met dank aan: Move2Blues |
Klaroengeschal alom bij heel wat bluesliefhebbers toen Move2Blues enige tijd geleden de ‘Belgische trots’ The Bluesbones mocht aankondigen. Dat uitte zich in heel wat interesse want het bordje ‘uitverkocht’ mocht nog eens bovengehaald worden. Het doet ons mijmeren naar de mooie momenten in het Molse Gompelhof, waar de kiem gelegd werd voor deze band nadat een samengaan van Dusty Dollar en The Blues Conspiracy in combinatie met Cora Lee en No Trouble uitmondde in The Bluesbones.
Hun debuut kan ik me dan ook nog levendig voorstellen toen kroegbaas Jo Mast in 2012 niemand minder dan Larry Miller te gast had en hij The Bluesbones als opener mee op de affiche zette. Met destijds volgende bezetting: Nico De Cock, Roland Burssens, Dominique Christens en de beide lead-gitaristen Andy Aerts en de toen nog piepjonge Stef Paglia. De rest is geschiedenis. Na ettelijke wijzigingen binnen de band gedurende de voorbije jaren ziet het groepsbestand er momenteel als volgt uit: Nico De Cock (zang), Stef Paglia (gitaar, zang), Edwin Risbourg (piano, hammond), Jens Roelandt (drums) en Geert Boeckx (bas). Prijsbeest Ondertussen oogstte de band gedurende de voorbije jaren ongekende successen, niet enkel in de Benelux, maar ook vooral in heel wat Europese steden. Hun Europese prijzenkast raakt ontegensprekelijk goed gevuld. Bovendien rijfde de band ook al flink wat prijzen binnen buiten Europa, jawel ook over de grote plas in The States. Mede met dank aan hun prijsbeest ‘Live On Stage’ (2020), een live-album met vooral een mooie selectie uit hun eerste twee studio-albums (‘Voodoo Guitar’ en ‘Saved By The Blues’). Op een gegeven moment was het zelfs het meest gedraaide album. Ondertussen kwam er na de coronastop uiteindelijk hun lang verwachte zevende album ‘Unchained’ (2023) op de markt, met andermaal eigen werk. Adrenaline-injectie Uiteraard werden heel wat songs gebracht uit dat album zoals de openers ‘Changes’ en ‘Chain Gang’, dat eerder als single verscheen. Twee sterke nummers die staan als een huis en meteen is de toon gezet. ‘The End’ is dan weer een ouder nummer gekoppeld aan een wat funky ondertoon en dat wordt geïllustreerd door de fraaie hammondklanken. Maar ook Stef Paglia - goed in vorm - blijft verbazen met zijn gitaarriffs, soms stevig maar ook vaak gekoppeld aan subtiliteit. Topnummer wat mij betreft. Ook ‘Find Me A Woman’ is een lekker ouderwets nummer dat staat als een huis met een mooie synergie tussen de verschillende muzikanten. Er is niet alleen de geweldige stem van Nico en de dito slidegitaar van Stef maar ook bassist Geert en drummer Jens zorgen voor een fikse adrenaline-injectie in dit nummer. |
Beklijvend
‘Psycho Mind’ is dan weer een nummer waarin Edwin een aantal wereldse klanken tovert uit zijn bij momenten gierende hammond en Steff riffgewijs voor het toetje op de taart zorgt. Afwisseling komt er met de slowblues ‘Sealed Souls’, refererend naar de oorlog en gedragen door een exuberante stem, die menig monden doet openen bij het publiek, maar ook gitaar en orgel blijven een vooraanstaande rol spelen in het repertoire van The Bluesbones. Nog een nummer uit de eerste set om in te kaderen is wat mij betreft de beklijvende klassieker ‘She’s Got The Devil In Her’ waarna het eerste gedeelte wordt afgesloten met de bluesrocker ‘The Road Ahead’. Na de korte pauze wordt gestart met de soulvolle bluesy feel meezinger ‘Moving On’ waarna ‘Broken Down Car’ door de boxen giert. Stevig zang, gekoppeld aan vingervlugge gitaarriffs die ons erg kunnen bekoren. Ook ‘Time To Learn’ (gedragen door mooie slidegeluiden) en het stevig rockende ‘Talking To The Lord’ komen eveneens uit het recente album. Eerbetoon Met ‘I Cry’ (een eerbetoon aan hun ex-drummer Koen Mertens uit de periode 2016-2018) wordt opnieuw gezorgd voor een rustpunt waarnaar nauwgezet wordt geluisterd. De band blijft kwaliteitsmuziek brengen, zeker met het funky klinkende ‘The Whitchdoctor’. Spek voor de bek van Edwin, die zich stevig uitleeft op zijn schurende hammond, evenals Stef met bij momenten een forse knipoog richting Jimi Hendrix en daar is niets op tegen. Integendeel, The Whitchdoctor is en blijft een topnummer. Met orgelpunt ‘Devil’s Bride’ (met een stevig uithalende Nico) kwam er jammer genoeg een einde aan set twee. Uiteraard volgde nog een bis met het stevig klinkende ‘No Good For Me’. Met dank aan deze Belgische kwaliteitsband, die menig muziekliefhebber erg kan waarderen en bekoren. Allemaal gespeeld met de juiste dosis blues, rock en funk. Volgende afspraak in het Muze-café: op WOENSDAG 13 maart met Sean Mack MC Donald. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024