9 november 2018
CC Palethe, Overpelt


REPORT: LAMBERT SMITS
​FOTOS:  STEFAN MEEKERS ©


MET DANK AAN: CC PALETHE EN TOM COPPERS
Een zanger/gitarist uit een rockband die scheep gaat met een zangeres gekend om haar schitterend Nederlandstalig repertoire, van wie de stemmen subliem samengaan, die beiden in staat zijn om knappe songs te schrijven en die tenslotte live ook nog eens een formidabele performance kunnen neerzetten. Het lijkt misschien een utopie, maar dat is het helemaal niet. Immers Wim Punk, gekend van zijn prestaties met The Wolf Banes en Eva De Roovere singer/songwriter en zangeres van de legendarische folkgroep Kadril, bewijzen met The Skinny Genes dat het wél kan. Of het feit dat Wim en Eva neef en nicht zijn hiervoor enig voordeel biedt, laten wij in het midden. Dat The Skinny Genes een meer dan geslaagd project is, weten we wel. Daarvan konden wij ons overtuigen in CC Palethe. Als duo startten Wim aan de akoestische gitaar en Eva aan de toetsen met ‘Rose Avenue’, uit hun onlangs op de markt gebracht album. Meteen werd duidelijk dat dit duo in staat is tot grootse dingen. Toen de voltallige band, bestaande uit muzikanten die hun sporen reeds ruimschoots verdienden hen kwam bijstaan, werd ons vermoeden volledig bevestigd. Met Patrick Steenaerts op gitaar, Bart Van Lierde aan de bas, Arnout Hellofs achter de drums en Tom Kestens aan de toetsen, konden Wim en Eva rekenen op een sublieme begeleiding. The Skinny Genes’ repertoire heeft heel wat invloeden uit de country. Verwacht echter geen oubollige, zeemzoete, tot tranen aanzettende songs. Daarvoor hebben Eva en Wim teveel vakmanschap achter de kiezen zitten. De solo’s die Patrick uit zijn snarenplank toverde, dreven de songs zelfs regelmatig een smaakvolle rockrichting in, zoals in ‘Blue Lady Down’. Hun ‘Mary and Johnny’ baadde dan weer iets meer in de Americana. Inspiratie voor de lyrics haalt het duo wel uit het dagelijks leven of uit herinneringen. Het grappige, op een aanstekelijk gitaarrifje drijvende ‘Babysitting’ zou je zelfs autobiografisch kunnen noemen. De herinnering aan de tijd toen Wim op Eva ging babysitten en zelf bij de tv in slaap viel, was hiervoor de inspiratiebron. 
Maar ook ernstige thema’s ging het duo niet uit de weg. Weten dat je het leven spoedig vaarwel moet zeggen, was aanleiding voor het bloedmooie ‘Visiting Hours’. Iets meer richting uptempo ging het in ‘Keep On Walking’. Eventjes gingen Eva en Wim leentjebuur spelen bij Evil Superstars met ‘Sad Planet’. Nodig was dit eigenlijk niet, want de eigen songs hebben meer dan genoeg potentieel om tot klassiekers uit te groeien. Het repertoire van The Skinny Genes is nog niet dermate uitgebreid om twee sets te vullen. Een verwijt is dit echter niet, want je kan beter één kwalitatief hoogstaande set neerzetten, dan kwantiteit boven kwaliteit verkiezen. Voor de bis kroop Wim dan nog maar even in de huid van Wolf Bane frontman. Eva gaf zich echter niet gewonnen en liet horen dat de familiale rock ook in haar genen genesteld zit.
Wim en Eva hebben met The Skinny Genes een project op poten gezet, waarvan we het laatste nog niet gehoord hebben. Met het kaliber van songs dat dit duo kan pennen, is het einde nog lang niet in zicht.

​