donderdag 13 april 2023
MUZE-café, Heusden-Zolder

Report: Sis Van Hoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Move2Blues
Andermaal Belgisch bezoek afgelopen donderdag in het Heusdense Muzecafé en daar willen we zeker niet denigrerend over doen. Integendeel: ons landje heeft ontegensprekelijk een aantal erg behoorlijke  bluesbands waaruit we kunnen putten. Eén van hen zijn zeker The Voodoo Twinz & The Patricks, oftewel driekwart Boogie Beasts, maar uiteraard met een gans ander repertoire. Authentieke Chicagoblues en boogie met een forse knipoog naar de funk. Het soort muziek waar we met volle goesting onze vertrouwde zetel links laten liggen voor een bezoek aan het opnieuw behoorlijk bezette Muzecafé.
Mooi volk dus op het podium met vier muzikanten met een degelijke staat van verdienste zoals daar zijn: zanger-gitarist Jan Jaspers (o.a. Boogie Beasts, Dizzy Dimples, Voodoo Boogie, The John Henry Orchestra), drummer Gert Servaes (Boogie Beasts, Mama’s Kitchen, Voodoo Boogie), zanger-gitarist Patrick Louis (o.a. Boogie Beasts, Lazy Louis) en bassist Patrick Indestege (o.a. Rhythm Bombs, Black Cat Biscuit).
​
Bluesgiganten
De muzikale noot werd geopend met ‘Ramblin’ On My Mind’, een authentieke song van bluesicoon Robert Johnson waarna met ‘Commit A Crime’ (Howling Wolf) een meer dan degelijke cover werd gebracht. Maar zoals je zal merken zullen meer bluesgiganten een open doekje krijgen zoals ook Hound Dog Taylor (HDT) met het bekende en redelijk stevig gebrachte ‘Sadie’, met een fraai solerende Patrick Louis. Dat doet ons herinneren aan het Goezotfestival waarin Jan Jaspers en een aantal gastmuzikanten vorig jaar een pakkende versie brachten van deze topsong ter nagedachtenis van de toen pas overleden Tiny Legs Tim. Kippenvelmoment wat mij betreft. Ook Patrick Louis deed in Heusden meer dan zijn duit in het zakje, zowel zang- als gitaargewijs en dan denken we onder meer aan ‘Baby Scratch My Back’ (Slim Harpo) en de leuke instrumental ‘Sing Easy’, een song met een reggaedeuntje. ‘She’s Gone’, alweer een topsong  van de onvermijdelijke HDT kreeg andermaal een prachtige versie. Dit was echte Chicagoblues van het zuivere soort en zo horen we het graag. Maar dat de setlist heel gevarieerd was konden we merken in de slotnummers van de eerste set met zowaar een funky-inslag en dat werd positief onthaald door het heupwiegende publiek dat genoot van deze funky vibe. 
​​​Ook in het slotakkoord kregen we fraaie solo’s met een hoofdrol voor Jan (op zang en gitaar) in ‘Feel So Bad’ en voor Patrick Louis in een moddervette en genietbare versie van  ‘Going Down’(Freddie King) . Uiteraard vergeten we zeker het uitstekende drumwerk niet van Gert Servaes, niet de eerste de beste drummer. Hij is de muzikant die leuke en gevarieerde accenten weet te leggen in zijn shuffles. Ook basgewijs staat er met Patrick Indestege eveneens een belangrijke pion op het podium die met zijn baslijnen de juiste harmonie weet te bepalen en samen met de drummer de basis vormt voor het juiste ritme.

Zwaargewicht
Ook de tweede set draait op een gedegen  niveau met hier en daar een kwinkslag. Na een wat ingetogen opener kondigt Jan met serieuze stem een nummer aan van Frederik Coninckx. Een leuk grapje om het funky  ‘Big Legged Woman’ aan te kondigen van Freddie King. En ook ‘Tramp’ (Lowell Fulson) krijgt een funky intro met een interactieve Patrick Louis die het publiek zit te aanmoedigen voor een heuse ‘houseparty’. In ‘That Same Thing’ (Muddy Waters) wordt de funkytoer opgegaan met een uitstekend solerende Patrick Louis tot groot jolijt van het publiek. Maar ook Jan Jaspers is en blijft een zwaargewicht in de Belgische blues met zijn uitstekende stem in combinatie met zijn gitaartechnisch vernuft. Dat was onder meer te horen in de versie van ‘Little Queenie’ (wereldhit van Chuck Berry). Ook swingen deed het nummer ‘Baby Let Me Hold Your Hand’ en het bekend in het oor klinkende ‘Wang Dang Doodle’(Willie Dixon), besloten met twee uitstekende diverse gitaarsolo’s. Eindigen deed de band boogiegewijs met ‘Shake It Baby’, cultsong van John Lee Hooker waarbij de heren muzikanten één voor één van het podium verdwenen onder luid applaus. Een mooi slotakkoord zodat er zeker nog een extraatje af kon. En eentje dat kon tellen want het was een uitstekende versie van ‘Why Don’t We Do It In The Road’ (The Beatles).
Volgende maand volgt een laatste optreden van het huidige seizoen met de komst van de Italiaanse gitarist Breezy Rodio op donderdag 11 mei. Het is ook uitkijken naar de start van het nieuwe seizoen op donderdag 14 september met de Belgisch-Nederlandse connectie Big Pete-Marc Tee & band. Tijdig kaartjes bestellen is de boodschap lijkt me.