donderdag 9 maart 2023
MUZEcafé, Heusden-Zolder

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Move2Blues
Als start van hun Europese tournee kregen we met de gitaristen Kai Strauss en Tony Vega andermaal bekend volk over de vloer in het Muzecafé, dat zich de voorbije maanden geprofileerd heeft als een uitstekende blueslocatie. Zowaar een internationaal gezelschap was er te gast want eerstgenoemde is van Duitse komaf en zijn kompaan van over de grote plas terwijl hun ritmische metgezellen de Deense nationaliteit hebben. Ze vervolledigen met verve de Vega Strauss Band.
 
Jumpbluesrock
 
De frontmannen hebben al een hele muzikale weg afgelegd. Zo speelde Kai Straus vijftien jaren als leadgitarist bij de Bluescasters, de band van de olijke Mexicaanse harmonicavirtuoos Memo Gonzalez, die vanaf de jaren negentig regelmatig onze contreien bezocht.  Sinds 2010 staat Kai Strauss op eigen benen en dat leverde hem tot nu toe meer dan een handvol eigen albums op en werkte hij mee bij andere producties. Hij werd dan ook vaak bewierookt, ook door grote artiesten en in tal van muziekbladen. Ook Tony Vega heeft al ettelijke muzikale jaren op de teller staan en buiten zeven albums deelde hij eveneens het podium met een aantal blueshelden. Tony Vega is dan ook een boegbeeld in Texas in zijn genre en staat garant voor zijn manier van spelen van de aanstekelijke jumpbluesrock.
 
Solo’s alom
 
Na het instrumentaal inspeelnummer ‘Side Tracked’ begonnen de heren aan de eerste set en het was vlug duidelijk dat beide gitaristen een vingervlugge greep hebben op de snaren. Met Vega die als zanger, die begon met een aantal stevige nummers en dat werd gekoppeld aan diverse solo’s van Kai en Tony. Het was overigens alle hens aan dek voor drummer Mads ‘Tiny’ Andersen en bassist Henrik Poulsen, die het beiden strak in den hand hielden. Het klonk allemaal vrij stevig  en het was vrij snel duidelijk dat deze vier heren op een technisch en bijzonder vaardige manier voor de dag komen. Even moest het rockgeluid plaatsmaken voor echte blues en pakte Kai in gezelschap van zijn Fender Stratocaster uit met ‘Hard Life’, een mooie slowblues uit zijn uitstekende album ‘Live in Concert met The Electric Blues All Stars’. ‘Feel So Bad’ (Lowell Fulson) klinkt aanvankelijk funky maar schakelt rockgewijs over na een stevige solo van Tony die nadien in ‘Moody Park’ (uit zijn meest recente album ‘Black Magic Box’) een zoveelste gitaarbattle aangaat met Kai. 
 
Van een heel ander allooi is de Howlin Wolfsong ‘Ooh Baby’, met een uitblinkersrol voor Kai, die op zijn eigenwijze manier dit nummer een bijzondere twist geeft, haaks tegenover de vaste bluesstructuren.

​Ritmesectie
 
In set twee krijgen we een show van hetzelfde allooi met gitaarbattles alom zodat het bij momenten toch een beetje ‘déja vu’ was met herkenbare Stevie Ray- en Kim Wilsonvibes. Maar het publiek bleef zeker genieten. Uitschieters waren wat mij betreft ‘Ride With Me’ (uit het album ‘Night Shift’van Kai)  evenals het funky klinkende ‘Future And The Past’ uit datzelfde album met zowaar een op de slide solerende Kai. Maar ook de meer dan ijverige drummer, die we vaak bewonderend zien soleren, ziet zowaar een drumstick de lucht invliegen in het stevig rockende ‘Frisco’.  Eindigen doen de heren climaxgewijs met het bekend in het oor klinkende ‘Ridin In The Moonlight’(Howlin’ Wolf) en  ‘Mumbo Jumbo’.
Uiteraard volgde nog een bismoment met ‘Drinking Beer’ en klassieker ‘Automatic’ zodat deze avond met een goed gevoel werd afgesloten. We kunnen besluiten dat de vier heren het beste van zichzelf hebben gegeven met toch een speciale vermelding voor het hardwerkende ritmische begeleiding van bassist en drummer. Alle respect.
 
Volgende afspraak is op 13 april voor de Belgische band Voodoo Twinz & The Patricks (rauwe Chicagoblues en boogie).
​