zaterdag 22 oktober 2022
Het Depot, Leuven

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Het Depot
Walter Trout begon zijn muzikale carrière eind jaren zestig, begin jaren zeventig aan de kust van Jersey. Vervolgens besloot hij te verhuizen naar Los Angeles waar hij toerde als gastgitarist voor John Lee Hooker, Percy Mayfield, Big Mama Thornton, Joe Tex en vele anderen. Hij was leadgitarist bij Canned Heat, om vervolgens toe te treden tot John Mayall’s Bluesbreakers en zo in de voetsporen te treden van gitaristen als Peter Green en Eric Clapton. Helaas was zijn levensstijl buiten het podium zelfdestructief.  Maar deze ervaren artiest kan zich verzoenen met zijn verleden, zijn toekomst accepteren en leven in het heden terwijl hij zich muzikaal blijft ontvouwen. 
Even een flashback naar 1989 toen Walter Trout op zes maart 38-jaar werd. Hij was vijf jaar lang leadgitarist bij John Mayall. Die avond ging hij naar de hotelkamer van Mayall om hem te vertellen dat hij de band ging verlaten. Trout hield van Mayall én de liefde was wederzijds, maar hij wou een solocarrière uitbouwen.
 
Hellraiser Walter Trout, zijn levensverhaal leest als een horrorverhaal. Een ontmoeting met Carlos Santana na een optreden zorgde ervoor dat Trout stopte met drugs en alcohol. Walter Trout heeft de dood in de ogen gekeken met een last-minute levertransplantatie in 2014. Maar deze verrijzenis toont vandaag de dag nog steeds een heel aimabele en goedgeluimde man, vol speellust, met respect voor het leven. Zijn album ‘Battle Scars’ is zijn muzikale penseel streel met de dood.
 
Nu promoot de 71-jarige bluesrocker met ‘Ride’ zijn 30ste soloplaat. Het is een emotionele uitlaatklep, een afspiegeling van zijn al even emotionele situatie tijdens de pandemie. Je kan dit albumtitel op een paar verschillende manieren interpreteren. De release is absoluut een muzikale rit, en Trout divergeert als nooit voorheen. En dat was ook zo in Het Depot.  Met voormalig King King-toetsenist Bob Fridzema, Michael Leasure op drums, bassist Johnny Griparic en gitarist Andrew Elt hield Trout's band zich stevig vast aan de setlist.
 
Trout duikt meteen in zijn uitgebreide muziekcatalogus en zet traditiegetrouw de toon met ‘I Can Tell’, origineel van Bo Diddley uit het album ‘Tellin Stories’ uit 1994. De rock-leadbreak is geweldig, net zoals de snelle omschakeling naar die upbeat blues accuratie. Naadloos ging het naar ‘Walkin’ In The Rain’. Zijn gitaarspel klonk als levenselixir voor onze oude bluesknotten.  ​
Trout bouwt zorgvuldig zijn setlist uit en die divergeert als nooit voorheen.  Deze showcase was eigenlijk een partyrelease en uit zijn nieuwe langspeler ‘Ride’ kwam de bluesballade ‘Waiting For The Dawn’. Een nummer dat Walter neerpende in een hotelkamer omdat hij zijn vrouw zo miste. De titeltrack kreeg hier een Allman Bros. gitaarriffs mee en een swampy ‘Ghosts’, met zijn hypnotiserende orgeltunes, maakte een trilogie nieuwe songs compleet. 

​Een piano interludium bracht ons naar de meerstemmige slowblues ‘Follow You Back Home’ en de funky bluesrocker ‘I Worry Too Much’. Met ‘Bob’s Blues’ trokken we voor even naar de Crescent City of New Orleans, tot het nummer uitgroeide tot een knappe rockballade. Funky baslijnen vormden ook de basis voor ‘Prisoner Of A Dream’. Melodisch, bijna weemoedig, met zijn meest tedere stem, vertelt Walter in de hartverscheurende  ballade ‘Destiny’ over zijn eerste ontmoeting op een Deens festival in 1990 met zijn vrouw Marie. ‘It was meant to be, you and me…’ Naadloos accordeert Trout met de rocker ‘Red Sun’, origineel van Floyd Lee om ons met de slotakkoorden van William Harris’ ‘Bullfrog Blues’ de nacht in te sturen. ‘Have you ever woke up with them bull frogs. On your, bull frogs on your, I mean, mind? It’s up to you…
 
Rijke orgeltexturen, verpletterende drums, diepe baslijnen en Trouts innemende gitaarsolo’s, het zijn haast allen blues-ravottende song. De manier waarop hij het publiek aanspreekt getuigt van respect, liefde en dankbaarheid voor het leven. De muziek van Walter Trout staat op zichzelf. Dit is blues, soms hard, soms intiem. Altijd herkenbaar door zijn onnavolgbaar gitaarwerk en zijn innemend stemtimbre. Altijd zichzelf…
Walter Trout blijft een knaller. Willie Dixon noemde blues de waarheid. Rock daarentegen maakt vaak gebruik van de explosieve energie van de jeugd. Voeg deze twee samen en je hebt Walter Trout ! 
​