1 & 2 MAART 2019
TURNHOUT

REPORT: LAMBERT SMITS
​FOTOS:  stefan meekers ©
            lAMBERT SMITS ©


MET DANK AAN: Peter Van der Flaes
                          en Wild Records
Met: Rampage, Two Timers, Hi-Tones, Pachuco Jose, The Sparks Boys, Los Killertones, Lil’ Sal & The Wildtones, Bibi And Her Tremblin’ Souls, Elvis Cantu,
The Rhythm Torpedo, The Downbeats, The Terrosaurs, Los Blancos, Roy Dee & The Spitfires, Sonny West, Bebo & The Goodtime Boys,
​Chuy & The Bobcats, Carlos The Bandido, Gizzelle en The Stompin’ Riffrafs

​Over het naar Turnhout brengen van WILDest Weekender mag organisator Peter Van der Flaes fier zijn. Het was namelijk de eerste maal dat dit evenement in Europa neerstreek. De WILDest Weekender is een showcase van artiesten verbonden aan het in het Los Angeles gevestigde Wild Records label van Reb Kennedy. Reb startte het label in 2001 en ondertussen spelen de onder zijn vleugels genomen artiesten wereldwijd op de grootste rockabillyfestivals. Tijdens deze Europese versie van de WILDest Weekender kregen zo eventjes maar liefst 20 bands de kans om hun talenten over de bezoekers uit te strooien. Een uitputtingsslag die reeds begon met de pre-party op vrijdagavond in het jeugdhuis De Wollewei. Bloedheet en overvol was het er, toen de Engelse Rampage, de Russische Hi-Tones, de Amerikaanse Two Timers en Pachuco Jose het weekend op gang mochten trekken.
Het echte grote werk was voorbehouden voor de overige bands die op zaterdag het podium van de Kuub in de Warande mochten inpalmen. Het spreekt voor zich dat een uitgebreide set, gezien het groot aantal bands, niet tot de mogelijkheid behoorde. Iedere groep kreeg dan ook maximaal 30 minuten om te overtuigen. Eveneens vanzelfsprekend is, dat het ook ondoenbaar is om iedere concerterende band uitgebreid te vernoemen en wij dus genoodzaakt zijn om ons tot de in het oor springende acts te beperken.
Het WILD label herbergt een groot aantal artiesten waarvan het repertoire stevig verankerd is met de authentieke rockabilly en rock-‘n-roll uit de jaren vijftig. Reb Kennedy, tevens master of ceremonies had dan ook een uitgelezen keuze uit zijn artiestenstal gemaakt. Dat het label over de hele wereld zijn artiesten rekruteert, werd duidelijk. Eén van die bands die de authenticiteit van het genre bewaren en een hedendaagse twist geven, kwam echter van dichter bij huis, namelijk de Nederlandse Lil’ Sal And The Wildtones. Onder de kundige leiding van Sal, voerde de band ons terug naar de hoogdagen van de rockabilly met nummers als ‘Glad She’s Gone’ en ‘Don’t You Ever Try To Change Me’, mooi ingekleurd door de creatieve aanpak van de leadgitarist. Nog eentje die het authentieke geluid koppelde aan een hedendaagse aanpak, waren de Portugese Roy Dee & The Spitfires. Een eerste maal zagen we hen aan het werk op Sjock. Dat optreden deed ons vermoeden dat deze gasten het nodige potentieel hadden, om het ver te schoppen. En zie, onze vermoedens werden bevestigd. Roy leidde met strakke hand zijn band door zijn originele nummers. Aan podiumpresence ontbreekt het hem niet, net zo min als aan talent trouwens. Prima set!
Paradepaardjes van het label zijn ongetwijfeld Sonny West en Gizzelle. De eerste, gekleed in een knalrode glitteroutfit ontpopte zich als een ware entertainer. Sonny behoort duidelijk tot de klasse van neo-rockabilly artiesten. Een groep die ervoor zorgt dat het genre ook in de toekomst actueel zal blijven. Vanaf het begin schiep hij een interactie met het publiek, met een rondje door de zaal spelend als apotheose. Als tekstschrijver weet de man trouwens goed waar de klepel hangt. Zijn recent nummer ‘Ana Lee’ was daar het bewijs van.
​​Wie ook bovenaan het lijstje van WILD prijkt, is Gizzelle. Zij gebruikte haar volumineus stemgeluid voor een portie aardige blues en rhythm & blues door middel van klassiekers als ‘Sugar Coated Love’ en ‘Baby, Plaste Don’t Go, waarbij het ganse WILD team haar op het podium vervoegde.

Onze aandacht werd ook getrokken door de Amerikaan Elvis Cantu. Speelde de spanning hem aanvankelijk wat parten, toch wist hij een gesmaakte set neer te zetten met een mix van denderende rockabilly en blue-eyed soul. Vooral van het laatste hadden wij hem graag nog wat meer horen spelen, want dit is echt wel zijn ding.
Tot de wilde en energieke optredens behoorde zeker dat van de Duitse The Rhythm Torpedos. In de hoogste versnelling en plankgas raasden de heren over het podium. Wat invloeden van ‘the man in black’ doorkruist met subtiele psychobillytrekjes maakten het geheel compleet. Genieten was de boodschap en daar zorgden ‘Cherokee Dance’ en ‘Every Story Has An End’ onmiskenbaar voor. Bovendien getuigde de ‘washboardguitar’ van een fraai stukje handenarbeid.
Een performance gekenmerkt door het knap samengaan van uptempo en rustiger werk kwam er van de uit de USA komende The Downbeats. Frontman en zanger Sebestian Ballesteros heeft een uitermate warm stemgeluid, dat hem bijzonder goed van pas komt in de rustigere lovesongs. Met zijn prestaties en inlevingsvermogen in de nummers gekoppeld aan zijn charmes, pakte hij resoluut het publiek in. Zeker eentje om in de gaten te houden!
Iemand die stevig vasthoudt aan het traditionele en liefst daar zo min mogelijk van afwijkt is dan weer de uit Engeland komende Carlos The Bandido. Uiteraard is er niets mis met de jonge garde die op de rockabilly een persoonlijke en meer hedendaagse stempel wil drukken, maar het doet toch ook deugd nog iemand te zien die de oude waarden uitdraagt. En zo iemand is Carlos. Gedurende een half uurtje vertoefden wij in de Sun studio in de jaren vijftig. Carlos’ versie van Johnny Burnette’s ‘Train Kept A Rollin’’ mocht er zeker zijn!
De prijs van de opvallendste, vreemdste en eigenzinnigste prestatie werd weggekaapt door het Engelse trio The Terrosaurs. Met hun maskers en bokkensprongen leek het of de duivels de hel ontvlucht waren en op het Turnhoutse podium waren neergestreken. Hun recept……een deel surf, een deel punk en rijkelijk overgieten met fuzz en klaar is kees. Leuke instrumentale set, met doordenkers van titels als ‘Pigstickin’’, ‘Rat Burger’, ‘Corndog’ en ‘Kutanga’. Zeer genietbaar!
Zondag was reeds enkele uren oud toen de uit Japan overgevlogen The Stompin’ Riffrafs als afsluiter het podium betraden. Drie dames en een als door demonen bezeten frontman en gitarist ontketenden de laatste wervelwind van de WILDest Weekender. Onze rockabillykaars vertoonde echter alleen nog een vlammetje dat ieder moment de geest kon geven.
Als smaakmaker kon dit weekend zeker tellen. Niet alleen voor de bezoekers maar ook voor organisatoren op zoek naar talent. En voor wie zich in de achtergrond van Wild Records wou verdiepen was er de vertoning van de  film ‘Los Wild Ones’.
 ​