YELLOW TIME 1 SEPTEMBER 2018
GEEL


REPORT: SIS VAN HOOF
​FOTOS:  SIS VAN HOOF ©


MET DANK AAN YELLOW TIME

Het tweedaagse blues- en jazzfestival Yellowtime is de voorbije jaren een certitude geworden in het muzikale gebeuren, met publiek dat niet enkel uit de Kempen komt. We zagen Brabanders, Limburgers en ook nogal wat Nederlanders hebben de weg gevonden naar dit gezellige festival in Geel met telkens een line-up waar goed over wordt nagedacht. Het scoutingapparaat van Yellowtime  doet zeker geen gekke dingen in het aantrekken van bands, waar een stevig prijskaartje aan hangt, maar brengt wel kwaliteit op het podium tegen een best genietbare prijs. Bovendien kan er hier nog uit glas gedronken worden en dat kunnen we alleen maar toejuichen.
De voorbije jaren zijn in de Barmhartige Stede (zoals Geel genoemd wordt)  zowat alle kopstukken van de Belgische blues langs geweest en ook wel topbands van de Nederlandse blues-scène. Ook wat jazz betreft wordt er vaak gescoord in de tuin van Greet Mannaerts. Geen festivaldrukte, maar een unieke locatie waar je de muziek van kortbij echt nog kan proeven.
En die kans kregen we met Dirty 5, een vijfkoppige band uit het Brugse. Vrij recent zagen we ze nog in het naburige Olmen aan het werk (brouwerij De Schieve) en toen was al duidelijk dat hier vijf degelijke muzikanten het beste van zichzelf gaven, met niet enkel coverwerk (ontdek hun live-album 2016,  opgenomen in de bekende Luikse bluesclub Blues Sphere) in combinatie met een aantal eigen songs.  Dat was ook het geval in Geel, waar ze een mooie mix brachten gaande van ‘Snatch ik Back and Hold it’(Junior Wells)  en  ‘Shake Your Money Maker’ (Elmore James) tot het funky ‘Why Did You Do It’ oftewel het one- hitwonder van de Britse seventiesband Stretch. Maar ze brachten niet enkel oude covers tot leven, want ook vrij recente nummers kregen een nieuw jasje aangemeten. Leuke set, dat konden we alvast opvangen van heel wat muziekliefhebbers.
The Rat Pack Blues Band nam als volgende band de honneurs waar en met iemand als de Nederlander (of halve Belg) Jan De Bruijn in de rangen verwacht je niets anders dan kwaliteit. Dat kwam er ook want samen met bassist Carlo Van Belleghem en drummer Toto Poznantek heeft hij tevens een ervaren ritmesectie achter zich. Jan de Bruijn heeft een stem die zowat alle intonaties aankan. Dan krijg je een set, die soms een zekere rust uitstraalt, maar ook rockerig (‘Roosevelt and Ira Lee’) , ingetogen (‘Rainy Nights in Georga’) en funky (‘Who Is He’) kan klinken. Jawel, voor elk wat wils want ook klassieker ‘Ain’t No Sunshine’ ontbrak ook nu niet op de setlist. Mooie gevarieerde set van de gewezen frontman van The Crew samen met zijn twee kompanen.
 
Een groovy geluid van twee gitaren, een supersonische  mondharmonica gekoppeld aan een soulvolle stem en een beukende drum  die je meteen in dansstemming brengen met originele composities in de Mississipi Hill Country Blues-style. Zo stonden de heren van Little Hook aangekondigd. En die heren dat zijn niet de minsten want harmonicareus Big Dave, zanger-gitarist Renaud Lesire en drummer Steve Wouters hebben een verleden met onder meer Last Call en The Electric Kings, twee gewezen Belgisch topbluesbands in de toenmalig erg florerende nineties. Maar vergeten we ook de talentvolle gitarist Dave Mulders niet, die in dit project niet echt veel op de voorgrond treedt en dat vinden we persoonlijk wel een beetje jammer. Little Hook is het muzikale project van Luikenaar en zanger Lesire, die als eerste gitarist experimenteert met muziek met een dansbare boogiebeat. Het resultaat kan je beluisteren op het titelloze album dat in 2016 uitkwam en we zeker kunnen aanprijzen.

Little Hook begint  in Geel met ‘Tell Me Baby’, een nummer uit het album, maar gaandeweg komt er ook oud werk zoals het stevige ‘Wild About You Baby’ en ‘Shake It Baby’. Het oogt allemaal simpel wat ze doen, maar dat is het heus niet al lijkt het soms wel dat sommige nummers op dezelfde leest geschoeid zijn. We zijn dan ook verheugd met het geweldige ‘Going Down South’, een sterke song van de betreurde slidekoning RL Burnside. Ook ‘Poor Black Mattie’ laat de omstaanders niet onberoerd. De set eindigt sterkt met een laatste handvol songs uit het album. In ‘Hooked’, een aanvankelijk meeslepend nummer dat overgaat in een ware Canned Heat-achtige boogie, gezongen door Big Dave. Er volgt een fijne associatie met Norman’s Greenbauws ‘Spirit In The Sky’. Wat we nog onthouden hebben is de sterke instrumental ‘Hillburner’ en het aanvankelijk trage gestarte ‘Movin’ On’ met gaandeweg heel wat tempoversnellingen. Degelijke set wat mij betreft, al waren de meningen na afloop duidelijk verdeeld.
Dan was het benieuwd uitkijken naar afsluiter Ian Siegal, die we al vele malen aan het werk zagen in verschillende bezettingen en ook solo is zeker een aanrader. De 47-jarige Engelse troubadour met de rauwe zangstem is de voorbije jaren dan ook een graag geziene gast op de podia in binnen-en buitenland. Hij toerde overigens voor het eerst in 2004 in Nederland en heeft er dan ook vele fans. Ian Siegal is dan ook al vaak in de prijzen gevallen met bluesawards allerhande.  Sinds 2013 toert hij met een Nederlandse band (met Dusty Ciggaar op gitaar, zijn broer Darryl op drums en bassist Danny Van ’t Hof).  Even voordien zagen we hem in het Molse Gompelhof en in de Olense Crossroad. Een gedenkwaardig concert was dat toen, want na het officiële gedeelte wist Siegal solo het resterende cliënteel nog een extra uurtje te vermaken.Puur muziekplezier, niet op het podium maar gewoon tussen de caféklanten.
Het is altijd afwachten hoe de Brit, die de voorbije jaren in Amsterdam woont,  het er af zal brengen want het is een publiek geheim dat hij wel eens sukkelt met zijn gezondheid, eigen aan zijn manier van ongezond leven. Zijn passage in Geel was voor vele toeschouwers wellicht een ontdekking, anderen vonden dan weer dat hij beter kon. Feit is dat er toch wel goede momenten bij zaten. Zijn recente album ‘All The Rage’ is wel een pareltje na zes jaren van stilzwijgen en hij heeft er al meer dan tien op zijn naam staan.
Op Yellowtime opent hij sterk met het vrij recente ‘Won’t Be Your Shotgun Rider’, met fraai snarenwerk. Ook herinneren we ons het oudere nummer ‘I Am The Train’, in ware Mississippi-stijl, waarin de jonge Dusty Ciggaar ons laat bewonderen door zijn schitterende gitaarlicks. Ook ‘The Revelator’ is een nummer dat bulkt van de solo’s. We herinneren ons ook ‘Walking In The Wildernes’ en even later verdwijnt Siegal even van het podium zodat de band een nummertje mag brengen. Ook She’s Got The Devil’, ‘Mister Bartender’ en het alomgekende ‘Gallo Del Cielo’ (Tom Russel) asseren de revue om met ‘Bring it On Home’ sterk te eindigen. Een aantal toegiften konden dan ook niet uitblijven zoals onder meer ‘Sweet Home Alabama’. Sterk slot alvast van Ian Siegal en zijn band als afsluiter van de blueseditie in deze schitterende omgeving.