the bootleg beatles - status quo - tom jones • 4 augustus 2015 • grote kaai lokeren

Fantastische Bootleg Beatles, een overtuigende Tom Jones en een routineus Status Quo

Dinsdag presenteerde de Lokerse feesten een Britse dag. The Bootleg Beatles, Tom Jones en Status Quo namen plaats op het podium. De dag begon grijs en miezerig, maar veranderde in een prachtige zomeravond met een opwarmend zonnetje. Maar daar hadden The Bootleg Beatles redelijk veel last van omdat ze vanop het podium recht in de zon keken.

Met bijna dichtgeknepen ogen beginnen de Britten aan hun eerste set met ‘She loves you’. Deze mannen zien eruit als de Beatles, spelen alleen Beatles songs en noemen elkaar (op het podium althans) John, Paul, George en Ringo. Achtereenvolgens, aan een hoog tempo en met weinig bindtekst krijgen we, ‘With love from me to you’, ‘Please, please’, ‘All my loving’, het door George gezongen ‘Roll over Beethoven’, ‘I saw her standing there’, ‘Hard Days night’ en ‘Can’t buy me love’.
Ringo zingt een schitterende versie van ‘I wanna be your man’, duidelijk beter dan de echte Ringo. Dan volgt een mooie uitvoering van ‘I wanna hold your hand’. De samenzang is sterk en afgewerkt, een lust voor het oor!
Paul blijft alleen op het podium en brengt zichzelf begeleidend op akoestische gitaar een mooi ‘Yesterday’. Het publiek dat al zeer talrijk aanwezig is, zingt het uit volle borst mee. De andere Beatles vergezellen Paul opnieuw en de sterke publieksrespons wordt nog wat aangedreven door ‘Day Tripper’, het door John gezongen ‘Help’ en het door George aangekondigde ‘Taxman’ waarin hij een schitterende psychedelische gitaarsolo geeft!
De intro van ‘Drive my car’ is een kippenvelmoment en de hi-hat in een stevige versie van ‘Paperback Writer’ is subliem. George en Paul hun harmonische zang is in dit nummer hemels te noemen. Wat een stemmen! Het publiek is met verstomming geslagen en de reactie uitbundig.
John neemt de akoestische gitaar weer ter hand en zingt een dromerige versie van ‘Nowhere man’. De samenzang en de geniale drumbeat van Ringo in ‘ Ticket to ride’ blijft geniaal. Bij Little Richards ‘Long tall Sally’ staat niemand meer stil en de afsluiter van de eerste set ‘Twist and shout’ laat het publiek naar meer hunkeren. “Have fun with the young singer Tom Jones and the new band Status Quo. Never heard of ‘em”, zegt Paul al grappend.

In de tweede set zien ze eruit als de Beatles op het einde van het bestaan van de band en spelen ze de songs uit de latere periode. Met ‘Come together’ en ‘Get Back’ openen ze de set. John zingt ’The ballad of John and Yoko’, Paul schreeuwt het uit in de smartlap ‘Oh Darling’, terwijl John aan de piano plaatsneemt voor ‘Lady Madonna’. Georges ‘Here comes the sun’ wordt een beetje geplaagd door een ontstemde gitaar, maar het blijft overeind. “This is from the white album” zegt Paul en een gemene versie van ‘Birthday’ volgt.
‘Don’t let me down’, ‘Back in the USSR’ en ‘Revolution’ maken het feestje compleet en de finale ‘Let it be’ brult de massa luidkeels mee.
Bissen doen ze met ‘Hey Jude’. Een mooie afsluiter voor een overweldigend en nostalgisch concert!  Met een super goed gevoel vloog de 1,5 uur rijden naar huis voorbij!

Maar al sloten The Bootleg Beatles de dag af, we kregen vooraf ook nog shows van Status Quo en Tom Jones. Aanvankelijk lijkt het erop dat Status Quo er zin in heeft, maar dan zie je dat de jarenlange ervaring en vakmanschap toch vrij routineus worden. Niks speciaals, maar wel degelijk.
Francis Rossi, Rick Parfitt en co zien er goed uit! Het lijkt wel of de tand des tijds hen niet deert. Tenslotte zijn ze op de drummer na allemaal rond de 65. Na wat storende synthesizergeluiden knalt plots ‘Caroline’ uit de vijf witte Marshall-versterkers. Rossi kondigt dan de ‘What your proposing’-medley aan met daarin een hele resem Quo hits. In ‘Do it again’ mag het oudste lid van Quo, Andrew Bown een scheurende Hammondsolo geven. Hij is ondertussen al 69.
Gitaristen Francis Rossi en Rick Parfitt zien er niet alleen afgetraind uit, maar qua stem blijken ze het nog steeds te kunnen, al is die van Rossi wat ‘dunner’ geworden. Verder rocken ze met ‘big fat mama’ en ‘The Oriëntal, waarna Parfitt het minder bekende maar aanstekelijke ‘Creepin’ up on you’ zingt.
Het publiek juicht bij het begin van hun grootste hit, het door het Nederlandse duo Bolland & Bolland geschreven, ‘In the army now’. Het meest a-typische nummer wordt meegebruld door de aanwezigen. Niet te begrijpen dat ze dit ooit opnamen en nu nog altijd spelen! Het nummer eindigt wat rommelig en de jonge drummer Leon Cave (37) gaat over op een oersaaie drumsolo. Bovendien klinken de drums als waspoederdozen.
‘Roll over, lay down’ klinkt zwak en afgehaspeld, al maakt het de dansende koppels niets uit.
De set, zonder verrassingen, maar wie had ook anders verwacht, komt met ‘Down, Down’, ‘Whatever you want’ en het overbekende ‘Rockin’ all over the world’ tot een einde. Tot achteraan op het terrein dansen en zingen de mensen mee.
Het lijkt wel of de heren op tijd naar bed moeten, want de show begon een kwartier voor de aangekondigde tijd en het bisnummer ‘Rock & roll music/Bye bye Johnny komt ongeveer na vijf seconden. Het publiek kreeg wat ze konden verwachten, maar iets minder routineus had niet misstaan.

Dat was anders bij Tom Jones, die tegenwoordig avontuurlijk in zijn songkeuze is. Dat bewees hij ook met zijn laatste knappe ‘roots’-albums, ‘Praise & Blame’ uit 2010 en ‘Spirit in the room’ uit 2012. Daar had een groot deel van het publiek op gehoopt en dat kregen ze ook! De negenkoppige band opent met het stekende ‘Burning hell’ waarin de krachtige stem van de reeds 75 jarige Tom Jones erg past. Dit zou een vrij avontuurlijk concert worden. Jones is goed bij stem, klinkt vitaal en overtuigend en zeker niet alleen in de afgezaagde hits als ‘Sex bomb’ en ‘Delilah’. Na ‘Burning hell’ komt het aanstekelijke ‘Mama told me not to come’. Het gospelachtige ‘Didn’t it rain’ wordt gevolgd door Lonnie Johnsons jazzy sleper ‘Tomorrow night’ van de binnenkort te verschijnen nieuwe cd. Heerlijk jazzy met een lekkere accordeon.

“I know this song sounds a bit German, I’m sorry about that”, grapt Jones en zingt ‘Come along little children’. Er zit een akoestische gitaar-solo en een korte ‘bombardon-break’ in het nummer. Dit is helemaal af!
Dan volgt jammer genoeg het obligate ‘Sex bomb’. En ja hoor, nog steeds vliegen er een paar slipjes richting Jones. ‘Shake a hand’ met zijn twangy gitaar klinkt heerlijk jaren zeventig waarna ‘Delilah’ wat slap en overbodig klinkt. Het blijkt een snel tussendoortje te zijn, want nog meer rootsmuziek krijgen we met het ingetogen ‘Elvis Presley blues’. Nog meer om van te smullen is het rustige ‘The tower of song’.
Nog een hoogtepunt voor velen is ‘Green green grass of home’ in een accordeonversie en ‘It’s not unusual’ dat een beetje latin klinkt. Natuurlijk zorgt hij voor nog meer meezingers met ‘You can leave your hat on’ en ‘Reelin and a rockin’’ dat opgesmukt wordt met een schitterende pianosolo.

De afsluiter, Princes ‘Kiss’, dat met een lange gitaarintro begint waarna de schitterende blazers invallen, maakt alles af! Wat een versie!
Deze Britse dag van de Lokerse feesten was sterk met een routineus Status Quo, Tom Jones die overtuigde, maar vooral met The Bootleg Beatles die sterk musicerend voor het nostalgisch gevoel zorgde. ‘Beep beep ‘m beep beep yeah’!