12 november 2015 • Muziekodroom Hasselt
|
Chicagoblues is steeds één van de bekendste bluesgenres geweest en zelfs de niet-ingewijden in de blues zullen ooit wel eens een nummer van de vader van de Chicagoblues Muddy Waters gehoord hebben. Ondertussen hebben echter veel grote namen in dit genre het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld, zodat het voortbestaan van de Chicagoblues op de schouders van de nieuwe generatie artiesten rust. Eén artiest van die nieuwe lichting is ongetwijfeld Mike Wheeler. Zanger en gitarist Wheeler begon zijn muzikale carrière in 1984 aan de zijde van Waters’ sideman Lovie Lee. Via diverse bands zocht Mike zijn eigen weg, zodat de verwachtingen voor dit optreden in de Hasseltse bluestempel dan ook hoog gespannen waren. Net als vele momenteel furore makende gitaristen, mixt ook Wheeler de blues met funk en soul. Wheeler beschikt over een enorm competente band, waarin zeker Larry Williams op 5-snarige bas, die samen met drummer Cleo Cole voor een ijzersterke ritmesectie zorgt, een deel van de pluimen op zijn hoed mag steken. Zelf heeft Mike een krachtige stem en zijn gitaarspel is functioneel, al dreigde hij zich soms een beetje te vergalopperen, maar gelukkig nam hij net op tijd wat gas terug. Wheeler begon vrij funky met eigen werk,waaronder ‘Big Mistake’, maar al spoedig werd het een feest van herkenning. Hij kent de pioniers van het genre en eert ze dan ook uitvoerig. Buddy Guy passeerde de revue en van Elmore James coverde Wheeler o.a. ‘It Hurts Me Too’. Iemand die niet op het lijstje van ieder gerespecteerde bluesartiest mag ontbreken is B.B. King. Van hem koos Wheeler ‘Sweet Sixteen’ wellicht één van Kings mooiste slowbluessongs.
|
Het publiek genoot ervan, zoveel was duidelijk en het moedigde de band aan om op de ingeslagen weg verder te gaan. ‘Nobody can play Stevie Ray Vaughan like Stevie Ray Vaughan’ is een stelling die bij heel wat bluesliefhebbers als een paal boven water staat. Ergens berust die stelling op waarheid, al moet gezegd dat Wheeler in SRV’s ‘Pride And Joy’ dat hij linkte aan ‘Dust My Broom’ en hoe kan het anders ‘Sweet Home Chicago’, aardig in de buurt kwam. Wheeler heeft uitstekende muzikanten in zijn band, dat werd duidelijk in de solo’s die bassist Williams en drummer Cole op het publiek loslieten. Maar ook keyboardspeler Brian James verdient een eervolle vermelding. De manier waarop hij de ontbrekende blazers verving door zijn toetsen, was verbluffend. Bluesgitaristen die een boon hebben voor het werk van The Beatles zullen er wel zijn, maar een nummer van hen op de playlist zetten, hebben wij nog niet meegemaakt. Wheeler deed dat wel met ‘Dear Prudence’ en eerlijk gezegd hadden wij het hier toch wat moeilijk mee. Het handelsmerk van de Fab Four was dat hun nummers tot in de perfectie uitgewerkt werden, zodat het coveren, laat staan er nog iets aan toevoegen, praktisch onmogelijk is.
Door het vaak coveren van de door het publiek gekende bluesnummers, speelde de band misschien ietwat op veilig. Dat neemt echter niet weg dat de Mike Wheeler Band het publiek een aangename, met stomende Chicagoblues gevulde avond bezorgde. |