NASHVILLE PUSSY

Nashville Pussy • 11 oktober 2014 • De Casino St. Niklaas

Ook al werd het startschot van Nashville Pussy een klein half uur voor middernacht gegeven met twee niet onaardige vrouwen aan boord, is dit allesbehalve een Cinderella-verhaal. Of het zou een extreem moderne versie moeten zijn. Snoeihard werd er van leer getrokken. En dit nog geen klein beetje! Eenmaal het gaspedaal was ingeduwd werd het niet meer losgelaten.
Visuele trekpleister Corey Parks op bas is er allang niet meer bij. De groep die in 1997 werd opgericht rond echtpaar Blaine Cartwright (vocals/rhythm guitar) en Suys Ruyter (lead guitar) heeft de afgelopen 17 jaar al een aantal basgitaristen versleten. Tegenwoordig is het Bonnie Buitrago die aan de dikke snaren plukt. En ook deze avond was er een nieuwe man voor zijn allereerste show achter de drums te vinden, wiens naam ons even ontglipt. Dit belet niet dat de Amerikaanse groep nog steeds heel consistent grossiert in een mengeling van Mötorhead, psychobilly, cowpunk en een meer dan stevige scheut southern rock. En gevoel voor humor hebben ze ook - Blaine Cartwright dacht bij het bedenken van de bandnaam dat 'pussy' in de omgangstaal geen vuil woord was maar algemeen geaccepteerd en geschikt was om zelfs op tv te kunnen zeggen. Go figure!
Nashville Pussy is duidelijjk all about the attitude, want natuurlijk kan de muziek nog beter zijn met een natuurtalent op zang, maar daar is het duidelijk niet waar het om gaat. Daarvoor moet men zelfs niet de songtitels lezen maar gewoon je ogen en oren de kost geven tijdens hun show. Alhoewel, drijvende kracht achter dit potige allegaartje is gitariste Suys Ruyter. Door kenners in de musicbiz wordt ze weleens vergeleken met het vrouwelijke equivalent van gitarist Alex Van Halen. En terecht! Wat zij soms uit haar vingers tovert is bij momenten soms zelfs om je -inderdaad- vingers bij af te likken. Subliem! En dan nog met plezier voor de ogen ook. Wat wil een toeschouwer nog meer?! Zo dacht ook merkbaar de meer dan halfvol gevulde zaal. De energie spreekt voor zich: zeventien songs werden gespeeld in net één uur en een kwartier - maar we hoorden niemand klagen!

Setlist

1. Keep On Fuckin
2. High As Hell
3. Strutting Cock
4. Wrong Side Of A Gun
5. Rub It To Death
6. She's Got The Drugs
7. I'm So High
8. Everybody's Fault But Mine
9. Drunk Daddy
10. Up The Dosage
11. Go To Hell
12. Milk Cow Blues
13. Snake Eyes
14. I'm The Man
15. Why Why Why
16. Go Motherfucker Go
17. You're Going Down

Report: Dario V -  Photo’s: Nick Muller ©