Met: The Belle Rose Five – Black Mirrors – Dool – Peter Pan Speedrock – Death Alley – Bliksem – John Coffey – The Hickey Underworld
|
Voor de twaalfde editie van Retie Rockt werd gemeentepark ’t Schijf omgetoverd in een heel erg gezellige festivalweide. De organisatie had er alles aan gedaan om het de festivalbezoeker zo comfortabel mogelijk te maken. Zo kon je voortreffelijk eten aan één van de foodtrucks, een wijntje drinken in de wijnbar of gewoon even uitrusten op de vele banken en stoelen. |
|
Daarbij komt dat de organisatie een ijzersterke affiche had samengesteld. De affiche dient zich aan als een België – Nederland clash met 4 Belgische bands (The Belle Rose Five – Black Mirrors – Bliksem – The Hickey Underworld) en 4 Nederlandse bands (Dool – Peter Pan Speedrock – Death Alley – John Coffey). Volgens de zanger van Peter Pan Speedrock had men die vier bands uit Nederland misschien wel geboekt om hen te troosten voor het missen van het EK voetbal. “Niks daarvan” repliceerde de presentator van dienst toen hij Death Alley aankondigde, “onze noorderburen hebben gewoon veel goede bands rondlopen op dit moment”. Een waarheid als een koe als je het mij vraagt.
Het Kempische The Belle Rose Five mocht rond 14u30 het festival openen. The Belle Rose Five is een vijfkoppige band uit Lichtaart die een frisse mix spelen van rockabilly, blues en een vleugje country. Ze openen hun set met ‘You can’t judge a book by the cover’ van Bo Diddley. Wat meteen opvalt is de uitstekende zangeres. Haar stem is tegelijk krachtig en zuiver. Ze wordt daarbij omringd door vier uitstekende muzikanten, die geregeld hun kunnen mogen tonen in de loop van de set. Zo krijgt de bassist een hoofdrol in ‘Johnny got a boom boom’ van Imelda May. Krijgen we dan alleen maar covers te horen? Nee hoor, ook eigen nummers en die klinken ook meer dan behoorlijk. Mooie opener van een band waar we zeker nog van gaan horen. Met het Brusselse Black Mirrors blijven we daarna een beetje in de bluessfeer hangen. Een beetje maar want naast blues zit er heel wat vettige garagerock in hun set. Ook Black Mirrors heeft een uitstekende zangeres in de rangen. Met heel veel energie staat ze op het podium en danst ze op de hypnotiserende groovy ritmes van de rest van de band. Nummers als ‘Till The Land Wind Blows’ en ‘Make The Same Old Day’ staan live als een huis. Ook nieuw nummer ‘Control’ werd door het langzaam maar zeker binnenstromende publiek gesmaakt. Enig smetje misschien is de minimale interactie met het publiek. Zangeres Marcella komt niet verder dan een paar dank-je-wels en de rest van de band is ook niet bezig met het publiek. Maar eigenlijk is dit een detail in het voor de rest vlekkeloze concert van Black Mirrors. Van enige interactie is er bij het Rotterdamse DOOL al helemaal geen sprake. Het lijkt wel of ze tegen hun zin naar Retie zijn afgezakt. Aangezien dit hun eerste optreden op Belgische bodem is zou je denken dat ze er alles aan doen om het publiek voor hen te winnen. Maar het duurt tot halfweg hun set voor zangeres Ryanne van Dorst iets tegen het publiek zegt. En zelfs die interactie was maar heel lauwtjes. Nochtans is hun muziek wel ok. Donkere gothic pop met heel wat invloeden uit de metal. Maar het klinkt allemaal zo zielloos. En als je dan heel erg plots je set afbreekt met de woorden ‘Ik denk dat het er voor ons opzit’ dan weet je dat DOOL geen positieve indruk heeft nagelaten op de meeste aanwezigen. Het verschil met hun landgenoten van Peter Pan Speedrock kan niet groter zijn. De festivalweide is al goed volgelopen als deze Eindhovense oudgedienden aan hun rock ’n rolfeest beginnen. Als ‘Cecil Brown’ van Hank Williams III weerklinkt weten de PPS-fans dat ze hun posities voor het podium moeten innemen. Het is ook de eerste keer vandaag dat er veel beweging is voor het podium en de eerste crowdsurfers vliegen over de hoofden. Peter Pan Speedrock is op afscheidstournee en geeft aan hun fans een best-off set die opent met ‘Evil Sweet Thing’. Waarna de ene rock ’n roll-knaller na de andere volgt: ‘Cock-teaser’, ‘We Want Blood’, ‘Transsylvanian Express’, Better Of Dead’, en ‘Go Satan Go’ denderen over de wei. Naar het einde van de set gaan ze nog een paar versnellingen hoger spelen. Technisch allemaal niet perfect maar wat een overgave en plezier. En de fans? Die vieren feest en zingen mee op de tonen van ‘Gotta Get Some’, ‘Rock City’ en ‘Rocketfuel’. Na een klein uurtje zit het er jammer genoeg al op. Met een korte ‘Houdoe’ neemt zanger Peter van Elderen afscheid van het Retiese publiek. Echt zonde dat één van de beste livebands van de lage landen ermee stopt. Wie zal de fakkel nu overnemen van Peter Pan Speedrock? Misschien wel de mannen van Death Alley. Het potentieel is er zeker. Death Alley speelt een mix van psychedelische rock en hardrock. Live heel erg aanstekelijk en het soleren van alle muzikanten is bij momenten fantastisch. Zet daarbij een zanger met een krachtige stem die moeiteloos over al dat muzikale geweld heen geraakt en je krijgt een heel erg opwindende liveband. |
Jammer genoeg was het geluid in het begin niet echt goed, na een paar nummers werd dit gelukkig opgelost. Het is eigenlijk de enige keer dat het geluid niet goed stond vandaag. Dat is een al hele verademing ten opzichte van vele ‘grotere’ festivals, waar het geluid vaak de hele dag gewoon slecht is. Hoogtepunten in de set van Death Alley: ‘Black Magik Boogieland’, de Hawkwind-cover ‘Motorhead’ en ‘Supernatural Predator’. Ze spelen dan wel psychedelische hardrock maar door de energie en snelheid is hun optreden overgoten met een punksausje. Een energie die je ook bij Peter Pan Speedrock voelt. Daarom: Death Alley is gewoon nu al klaar om de fakkel van Peter Pan Speedrock over te nemen als superliveband.
Dan de band waar ikzelf het meest naar heb uitgekeken: Bliksem! Mensen die Bliksem al eens live mochten meemaken weten dat deze Antwerpse trashmetalband garant staat voor overweldigende liveshows. Op Retie Rockt is dat niet anders. Vanaf de eerste tonen van ‘Crawling In The Dirt” grijpt Bliksem je bij de strot om ze het volgende uur niet meer los te laten. Technisch grenst de band aan de perfectie en dat in combinatie met het krachtige stemgeluid van zangeres Peggy maakt dat Bliksem aan de top staat van de Belgische metalscene. Veel nummers van hun set komen uit hun meesterwerk ‘Gruesome Masterpiece’. En ook live staan al deze songs als een huis zowel muzikaal als tekstueel stuk voor stuk topsongs. Hoogtepunten heeft hun set niet, want het optreden is één langgerekt hoogtepunt. Zangeres Peggy is tevens een publieksmenner pur sang. In haar sappig Kempisch dialect spreekt ze het publiek geregeld toe en dat eet uit haar hand. De energie die in nummers als ‘KYWAS’ en ‘Twist The Knife’ zit weet ze samen met de band perfect over te brengen aan het publiek. Ook de rustigere nummers zoals de nieuwe single ‘Out Of The Darkness’ weten ze op de juiste manier te brengen. Want al is dit het meest toegankelijke nummer in de set, qua tekst is het een behoorlijk emotioneel nummer. Peggy begint dit nummer dan ook zittend aan de rand van het podium wat het een nog intiemer karakter geeft. Straf gedaan allemaal. Het is echt genieten tot de laatste noten van ‘The Life On Wich I Feed’ uitsterven. Om dan een half uurtje te bekomen van de mokerslag die Bliksem heet. Na een dik half uur is het dan de beurt aan John Coffey. Na Peter Pan Speedrock de tweede band die bezig is aan een afscheidstournee. Bij Peter Pan Speedrock was het einde al een tijdje aangegeven, maar het aankondigen van het (tijdelijke) einde van John Coffey kwam toch wat als een donderslag bij heldere hemel. En zo verliest Nederland twee van hun beste liveacts op korte tijd. Bij de aankondiging van de band werd gevraagd zeker niet met bier te gooien want hét moment van Pinkpop ’15 overdoen gaat moeilijk worden. Wat dat moment dan wel was google je maar eens (typ in: John Coffey Pinkpop bier). Het is hun tweede keer op Retie Rockt en de vorige keer moeten ze nogal een indruk hebben nagelaten want het is echt dringen vooraan het podium. Aan het aantal John Coffey-shirts te zien op de weide komen velen speciaal voor dit Utrechtse punkrockgeweld. Met ‘Broke Neck’ laten ze meteen zien dat ze naar Retie gekomen zijn om een feestje te bouwen. Meerstemmige punkrock met meezingbare refreinen met een hoog pretgehalte dat is waar John Coffey voor staat. Het publiek wordt wild, zeker nadat zanger David vraagt om zoveel mogelijk te stagediven/crowdsurfen is er geen stoppen meer aan. De feesttrein is vertrokken en de locomotief heet John Coffey. Tussen nummers als ‘No House For Thee’ en ‘Bright Companions’ bedanken ze nog uitvoerig de organisatie en de erg vriendelijke en flexibele securitymensen. Maar dan gaan een kwartiertje voor het einde van hun set de hemelsluizen open. Een deel van het publiek waaronder ondergetekende vlucht voor de regen en zoekt beschutting in één van de tenten. Jammer genoeg blijft het pijpenstelen regenen en mede door het beginnende onweer besluit ik dan samen met onze fotograaf Stefan Meekers om huiswaarts te keren. The Hickey Underworld moeten we daardoor spijtig genoeg missen. Maar als ze het niveau haalden van de bands die voor hen speelden dan zullen ook zij een superset gespeeld hebben. Mijn eerste Retie Rockt ervaring was heel erg positief. Puike organisatie, gezellige sfeer en uitstekende bands: de ideale mix voor een geslaagd festival. Volgend jaar meer van dat. |
Met dank aan Retie Rockt