Met: Bob Log III – Guida – Heavy Thrash – King Khan & The BBQ Show – Laura Gibson – Moaning Cities – Phil Cook And The Guitar Heels – Scrappy Tapes – Southern Culrture On The Block – The Bellrays – The Give’em Hell Boys – The Holmes – The Love Me Nots
|
De weergoden zijn deze eerste mei de organisatoren en (vooral) de festivalgangers van Roots & Roses editie 2016 zeer welgezind, want na het gure herfstweer van de voorbije dagen, kondigt deze feestdag zich zonnig aan. Bij het betreden van de weide – het is iets na elf uur -, na de obligate controle van de rugzak van mijn vriend-fotograaf Michel Van Rhijn (check out Michel Van Rhijn Photography op Facebook !), die hij uiteraard zeer welwillend laat gebeuren, laten we onze blikken welgevallen over de gemoedelijk ogende muziekhappening. Niemand is gehaast, op dit vroege uur zijn er geen wachtrijen, die vandaag enkel te vinden zullen zijn aan de trouwens verrukkelijke eetstandjes (hier geen vette fastfoodtoestanden, maar zeer lekkere exotische en andere gerechten, al is de frietstand ver de enige die ’s avonds nog kan voldoen aan de vraag). |
Wat ook opvalt is de sterke aanwezigheid van jonge koppels met kinderen en kleuters. Dit toont aan dat dit muzikale gebeuren er is voor iedereen. En aan de inkomprijs zal het niet liggen, want in voorverkoop ben je amper 30 euro kwijt voor een hele dag muziek. Hoe bestaat het nog...
De organisatie hecht veel belang aan onze groene voetafdruk, en dat is onder meer te merken aan het drankenaanbod vandaag. Alle dranken worden aangeleverd door plaatselijke brouwers, dus hier geen Stella, Jupiler of Maes, en eerlijk gezegd, we hebben die niet gemist. Onze voorkeur gaat, na geproefd te hebben uiteraard, uit naar de verrukkelijke Trompeuse (al kan de Moinette ons ook overtuigen), gebrouwen door de brouwerij Jean Tout Seul uit Lessines zelf. Ik vermoed dat het een éénmanszaak is, al beweert Wikipedia iets anders. Dit lekkere blondje heeft een alcoholpercentage van 6,9% en de min of meer veelvuldige consumptie van deze godendrank zal er ongetwijfeld iets mee te maken hebben dat mijn visie en realistische opmerkingsgave gaandeweg enkele vertroebelingen en deuken vertoont. Het zij zo ... SCRAPPY TAPES (BE) 11:00 – 11:30 – ROSES PODIUM Bij het betreden van de weide komt de gebalde sound van dit Vlaams duo (uit Gent en Kortrijk) ons al toegewaaid. Het is verbazingwekkend welk een vol geluid deze twee enthousiaste jongelingen uit hun drie instrumenten halen. Jochen Degryse (zang en gitaar) en Matthias Van Snick (drums) brengen energieke blues en ze worden mijns inziens onterecht, maar begrijpelijk, gezien zij ook een duo zijn, vergeleken met The Blackbox Revelation. Ik hoor bijwijlen de geest van de betreurde Rory Gallagher in hun muziek en dat bevalt me wel. THE HOLMES (BE) 11:35 – 12:05 – ROOTS PODIUM Als de vorige groep al zeer energiek is, moeten we hier in herhaling vallen. The Holmes, niet te verwarren met The Holmes Brothers uit de USA, brengen naar eigen zeggen brutal psychedelic blues, en zowaar, zij liegen niet. Dit trio ongeregeld brengt garagerock die, als die garage niet supergoed geluid geïsoleerd is, voor serieuze overlast en klachten van de buren moet zorgen. Dit wordt aanschouwelijk bewezen door onder andere “Bad Boy From Dusk till Dawn”, waar de vette gitaarriff, ondersteund door strakke beats en bass, zich onder je huid nestelt, en daar dan ook blijft overwinteren. Gitarist en drummer lossen elkaar af bij de vocalen en The Holmes bewijzen dat je geen microfoon nodig hebt om je zielenroerselen wereldkundig te maken. Zingen via je gitaarmicrofoon kan ook. De Belgen doen het andermaal goed op Roots & Roses. MOANING CITIES (BE) 12:10 – 12:50 – ROSES PODIUM De derde en laatste Belgen op dit festival komen uit het zuiden van het land en het moet mij van het hart: deze band heeft veruit de meest sexy ritmesectie die op dit festival zijn opwachting maakt. De frêle bassiste Juliette Meunier beweegt zich zo gracieus over het podium dat ze echt geen vleugels nodig heeft om engelachtig te zijn. En drumster Melissa Morales gaat bijwijlen zo heftig tekeer, dat haar redelijk gedecolleteerde topje ietwat afzakt en de prachtige kanten rand van haar beha zedig komt piepen. Gepaard gaande met de deinende beweging van haar redelijk ontwikkelde boezem, laat ik u raden waar de telelenzen van de talrijke fotografen op dat moment op gericht zijn. Maar dit geheel terzijde uiteraard. De muziek: Moaning Cities brengen zeer melodieuze psychedelische repetitieve songs, die steevast rustig kabbelend van start gaan en eindigen in een opzwepende climax, prachtig ondersteund door sitar (ik dacht bijwijlen: nu komt George Harisson dadelijk neergedaald uit het Nirwana) of twaalfsnarige elektrische gitaar. De gitarist zou er eens moeten aan denken om zijn instrument via een zendertje te verbinden met zijn versterker, dan kan hij zijn derwisj-kunsten ten volle botvieren. Zeer sfeervol optreden en tot nu toe – kan ook niet anders – 3 – 0 voor de Belgen! LAURA GIBSON (USA) 12:55 – 13:40 – ROOTS PODIUM Deze Amerikaanse folksinger-songwriter zorgt voor het eerste (en enige ?) rustpunt in het Roots & Roses-programma van vandaag. Haar kalme folksongs, die ze met frêle stem brengt, worden mooi ondersteund door ritmesectie, toetsen en viool, waarbij de bandleden meerdere instrumenten voor hun rekening nemen. GIUDA (IT) 13:45 – 14:30 – ROSES PODIUM Deze “Judassen” zijn te omschrijven als “Italiaanse Testosteron uit de Seventies”. Ze brengen ongecompliceerde drie-akkoorden rock à la Status Quo, Slade, Sweet en Mud met toch wat punkinvloeden. Bijna alle aandacht gaat naar zanger Tenda, die met zijn gespierde torso en bruingebrande tronie (waar zijn hagelwitte tanden fors mee contrasten) een overtuigende Italiaanse macho neerpoot. THE GIVE ‘EM HELL BOYS (CA) 14:35 – 15:20 – ROOTS PODIUM Country en Tex-Mex uit Canada. Al zou je deze 4 heren onterecht als racisten kunnen bestempelen (waarom wordt de vrouw hier in een indiaanse poncho opgevoerd anders ?!), zij brengen een frisse vorm van country, de obligate banjo incluis, en wat ik graag hoor bij dit soort muziek is de prachtige close-harmony. BOB LOG THE THIRD (USA) 15:25 – 16:15 – ROSES PODIUM Ik zag deze verschijning voor het eerst bij mijn vorige passage op Roots & Roses, en wat mij toen al te binnen schoot: dit moet de grootste ruziestoker zijn in de muziekgeschiedenis van deze eeuw. Hij is waarschijnlijk begonnen als zanger of gitarist in een traditionele popgroep van 4-5 man. Dat hij er nu alleen voor staat zal hij –denk ik dan- aan zijn antisociale eigenschappen te danken hebben. |
Bij nader inzien lijkt er in de huidige muziek business een trend te zijn dat muziekgezelschappen van 2 à 3 leden schering en inslag geworden zijn. Crisis? Egotripperij? Bekijk deze affiche: 1 x 1, 2 x 2, 2 x 3 groepsleden. Buena Vista Social Club Come Back!
Bob Log III dus. Het verschil met zijn vorige passage zit hem in het kostuum en de helm, denk ik. Zijn telefoonmicrofoon levert nog steeds die typische frequentie versmallende sound op en zijn distortion gitaar – in een akkoord gestemd, zodat hij rhythm en solo tegelijk kan spelen – wordt als vanouds stevig gemarteld. Zijn voetenslagwerk is niet echt subtiel te noemen, maar who cares? Bob Log III is fun, en daar is het hem overduidelijk om te doen. PHIL COOK & THE GUITAR HEELS (USA) 16:20 – 17:10 ROOTS PODIUM Wat mij tijdens dit zeer leuke festival ten zeerste opviel is het minieme aantal aan “gewone” groepen, samengesteld uit “gewone” mensen. Deze Phil Cook, door sommigen waarschijnlijk gekend van Megafaun, is er zo een die als “gewoon” kan bestempeld worden, als zijnde het tegenovergestelde van “weird”. En dit vreemde soort komen we vandaag nog enkele malen tegen. Dit viermanschap speelt zeer goed gebrachte blues en gospel. Phil is een zeer innemend persoon, bedankt ons om de haverklap op Amerikaanse wijze (You’re So Great!) en charmeert mij met zijn mooie gitaargetokkel en puike zang. Ik heb genoten van deze verademing. THE LOVE ME NOTS (USA) 17:15 – 18:10 – ROSES PODIUM Sixties Rock op uiterst kitscherige wijze gebracht door twee dellen en hun achterban. Nicole Laurenne bespeelt het publiek met haar kan-onmogelijk-korter strakke lederen rokje en draait met haar kont(je) waar zelfs Lemmy van Motörhead van zou gebloosd hebben (of toch niet), intussen haar Farfisa-orgel mishandelend. De Farfisa sound is trouwens expliciet anwezig bij deze groep. Deze typische orgelsound ken je ongetwijfeld van Wooly-Bully (Sam the Sham). Bassiste Sophie O houdt met haar opvallende verschijning de linkerzijde van het publiek op temperatuur. Zeer warm optreden. THE BELLRAYS (USA) 18:15 – 19:15 – ROOTS PODIUM Lisa Kekaula kan je moeilijk bestempelen als “gewoon”. Deze dame loopt al mee van in 1990 en met haar groep brengt ze (garage-) rock-‘n-roll met punk- en blues invloeden. Het is mij een raadsel waarom zij een microfoon gebruikt, want met een stem als een misthoorn zou dit toch overbodig moeten zijn. KING KHAN & THE BBQ SHOW (CA) 19:20 – 20:20 ROSES PODIUM Dit illustere heerschap bestempelen als “weird” is een belediging voor alle “weirdo’s”. Deze act, die men zou kunnen bestempelen als kolder, brengt snoeiharde garagerock, overgoten met een saus van onzin en absurditeit en slechte smaak. (Die outfit! Die kapsels!) Het is er natuurlijk allemaal enkel en alleen om te doen om het verstand op nul te zetten en totaal uit de bol te gaan. Wat het publiek ook doet natuurlijk. SOUTHERN CULTURE ON THE SKIDS (USA) 20:25 – 21:40 ROOTS PODIUM Deze oudgedienden van (onder andere) de rockabilly treden als voorlaatste act aan op dit festival. Een amalgaam van stijlen en genres passeert de revue, maar de humor is nooit ver weg. Rick Miller is zo te zien de pensioengerechtigde leeftijd (zelfs na de wijzigingen in onze pensioenwetgeving) al jaren gepasseerd, drummer Dave Hartman heeft ofwel last van aambeien, ofwel heeft hij door zijn geringe lengte een minderwaardigheidscomplex, dat hij zonder stoel drumt. Het kan ook zijn dat hij dit doet om te verdoezelen dat hij nooit de hihat leerde bedienen. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij gewoon graag rechtopstaand drumt. Hoe dan ook, het is een leuk concert, al is het wachten tot de bisnummers op de Camel Walk. En de tent Camelwalkte. HEAVY TRASH (USA) 21:45 – 23:00 ROSES PODIUM Jon Spencer en kompanen blazen de tent omver met hun rockabilly op speed. Het verbaast welk geluid men uit een folkgitaar kan persen als men er een distortion element aan koppelt. Het geluid dat uit de boxen knalt is bijwijlen zo oorverdovend dat ik mij filosofisch afvraag: als iedereen in het publiek oordopjes of dempende koptelefoons draagt, zou het dan niet eenvoudiger zijn om de algemene volumeknop een beetje tegen-wijzers-zin in te draaien? Het is maar een ideetje. Desalniettemin, Heavy Trash doet wat van hen verwacht wordt en leveren een zeer energieke set af met een gebalde sound. Zowaar een waardige afsluiter voor dit Roots & Roses-festival, dat andermaal bewijst een degelijk, gezellig, ecologisch verantwoord en muzikaal sterk gebeuren te kunnen organiseren. Met dank aan Roots & Roses festival |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024