29 OKTOBER 2015 • CC LEOPOLDSBURG
Geslaade revival met ontroerende momenten
|
In de lijn van coverbands trok ik vanavond weer naar Leopoldsburg waar de Simon And Garfunkel Revival Band geprogrammeerd stond. Revival band of tribute band, het is een en dezelfde laag verf die het ganse plaatje bedekt. Maar er zijn op kwalitatief vlak toch verschillen te meten.
Deze jongens komen uit Duitsland en buiten Michael Frank waren de rest van de band allemaal multi-instrumentalisten. Vandaag ook weer een haast helemaal uitverkochte cultureel centrum. Waarom lijkt me hier dan ook weer duidelijk? Als je het origineel niet meer kunt boeken en je kan de muziek van de artiest/band na-tuurgetrouw weergeven, en dit op een goedkopere manier, wat houd je dan tegen als organisator? Vanavond dus de mooie liedjes van Simon & Garfunkel maar ook deze band kleurde graag even buiten de lijntjes met nummers van Paul Simon en Art Garfunkel solo en we kregen ook een nummer uit de backcatalogus van de Everly Brothers. Met twee sets moest deze band het toch overwegend oudere publiek weten te overtuigen van zijn prestaties. Meteen werd met drie klassiekers de toon gezet, nl. ‘The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy)’, ‘El Condor Pasa’ en het nog steeds prachtig klinkende ‘Scarborough Fair’. Het publiek werd meteen opgewarmd door de wel dicht bij het origineel aanleunende covers. Nog meer verrukkelijke blauwdrukken kregen we in de vorm van ‘The Boxer’ en ‘Homeward Bound’. Als eerste zijsprong werden we verrast op een ontroerende versie van Garfunkels ‘Bright Eyes’ (componist Mike Batt) en wie herinnert er zich nog die fantastische animatiefilm ‘Watership Down’ met die konijntjes waar we dit nummer ook konden beluisteren)). En met een eerste uitvoering van ‘Cecilia’ gingen we de pauze in. Het tweede deel bevatte opmerkelijk veel songs van Paul Simon solo, maar ook het deel waarin de leden van de band vrij vaak onderling van instrument wisselden. |
Met de twee klassiekers ‘Mrs. Robinson’ en mijn favoriete nummer van Simon and Garfunkel ‘I Am A Rock’ werd van start gegaan. Met een knappe solouitstap maakte gitarist Sven Lieser van deze klassieker een nog interessanter nummer dan het origineel.
Ondertussen was het merendeel van het publiek écht los gekomen: spontaan herkenningsapplaus, rechtverend publiek… inderdaad, het publiek kreeg waar het (weer) voor gekomen was: amusement en nostalgie om weer even de hedendaagse vervelende bekommernissen even terzijde te schuiven. Uit het solowerk van Paul Simon werd danig gegraaid. Met o.m. ‘Diamonds on the Soles of Her Shoes’, ‘The Rhythm Of The Saints’, ‘You Can Call Me’ (maar nu zonder zonder Chevy Chase), ‘50 Ways to Leave Your Lover’ kwamen ook de diehard Paul Simonfans aan hun trekken. Tijdens deze nummers lieten de muzikanten ons genieten van hun veelzijdigheid. Ondertussen zaten we al een stuk in de tweede set. Een krachtige drumsolo van Mirko Sturm werd gevolgd door een klein maar leuk jazzy onderonsje van de begeleidingsband om zo naar het einde van de show te evolueren. Uiteraard kon die andere grote klassieker ‘Sound Of Silence’ niet ontbreken en hier ging de mond van het publiek weer open om mee te zingen… Als laatste nummer werd ‘Bye Bye Love’ van de Everly Brothers klassieker geserveerd, een deuntje dat Simon & Garfunkel ook live vrij vaak brachten. Als bisnummers en dit na een lang en staande ovatie kregen we natuurlijk het met piano ingezette ‘Bridge Over Troubled Water’, gevolg, en kennelijk om het publiek op een verkeerde voet te zetten, de intro riff van Deep Purple’s ‘Smoke On The Water’, om zo met een tweede versie van ‘Cecilia’ naar het finale einde van deze toch wel knappe show te gaan. Nog dit, bij een tribute of revival band wordt ook veel aandacht geschonken aan bv. een weerspiegeling van de originele muzikanten. Bij deze revival band moeten ze gedacht hebben, bij ons telt de muziek en niet het uiterlijk, en gelijk hebben ze. |