Day 3 • 12 juli 2015 • Festivalterrein Gierle

Gelukkig hield de zon zich wat schuil achter de wolken, zodat de temperatuur een stukje aangenamer werd. Met af en toe een regenbuitje trapten wij de laatste dag Sjock af.
De broertjes Guy en Yves de Caluwé, respectievelijk contrabas en gitaar en zang, vormen samen met leadgitarist Jurgen van Poppel, The Hometown Gamblers. Dat je met een trio, zonder drums, ijzersterk uit de hoek kan komen, werd tijdens het optreden van het trio al vlug duidelijk. Je kan haast zeggen dat Guy op de staande bas, zowel de bas als drumpartijen voor zijn rekening nam. Sinds 1998 timmeren de heren reeds aan hun muzikale weg, en het mag gezegd, met succes. Gedurende hun veel te korte set was het genieten van old school rockabilly, gekruid met een snuifje country en rock &roll.

Stonden ze gisteren nog, onder de naam The Starbombers, als begeleidingsband achter Annita, dan mochten zij nu, als The Barnstompers alle eer opstrijken. De band vist een beetje in dezelfde vijver als Annita, maar ook weer niet helemaal. Naast de western swing, die toch ook een redelijk deel van Annitas repertoire uitmaakt, werpen The Barnstompers zich ook iets meer op de rockabilly. Door het veelvuldig optreden zowel onder eigen naam of als backingband voor Annita, zijn de heren muzikaal zo naar mekaar toegegroeid, zodat het speelplezier eraf druipt. Of het nu het swingend en rockende ‘Whirlpool’ of het countryachtige ‘Alligator Man’ betrof, steeds viel de hechte samenwerking tussen het viertal op. Bovendien verdiende de drummer de award voor de meest gecultiveerde snor van het festival!

Een andere award, namelijk die van dé revelatie van Sjock 2015 werd unaniem toegekend aan de uit Austin, Texas komende Jai Malano. Wat een stem, en wat een performance gaf die zwarte dame. Ongelooflijk en nooit gezien. Gebackt werd ze door niemand minder dan de Franse Nico Duportal en zijn Rhythm Dudes. Met hen heeft Malano de gedroomde begeleidingsband. Nico op de zes snaren, een stevige ritmesectie en een goed geoliede blazerssectie, ondersteunden op een prachtige manier Malanos krachtige stem Onlangs zagen we Nico nog op het podium van Moulin Blues in Ospel, aan de zijde van The 44’s en daar ontpopte hij zich als een volleerd bluesgitarist.
Jai kwam, zag en overwon letterlijk. Malano is er eentje uit de duizend. De manier waarop zij rhythm & blues, soul en rock & roll naar haar hand zette,was niet van deze wereld. Haar blues ‘Johnny Knows’ was van een zeldzaam hoog niveau, om nog maar te zwijgen over haar versie van Big Mama Thorntons ‘Hound Dog’. Jai heeft net een nieuw album ‘Rocket Girl’ uit en dat werd terecht uitgebreid gepromoot. Zichtbaar aangedaan van het succes dat haar te beurt viel, verkocht ze na haar optreden haar cd als zoete broodjes. Organisatoren van bluesevenementen, boek deze dame, voor ze onbetaalbaar dreigt te worden.

Wat kan er ondankbaarder zijn dan na zo een denderende set te moeten optreden? Dat zal ongetwijfeld ook wel in de hoofden van The Rhythm Shakers gespeeld hebben. Bovendien was de stem van de blitse frontvrouw Marlene Perez niet helemaal in orde. Niet getreurd echter, The Rhythm Shakers legden de zweep erop en boden weerwerk. Geen old school rock & roll of rockabilly, maar wel hedendaagse muziek met deze twee genres als fundamenten. Guitar driven, stevige rock & roll met een knipoog naar de fifties en sixties.
Tussen de sets van The Rhythm Shakers en Pat Capocci speelden The Backseat Boppers op de Newcomers Stage. De Boppers zijn op goede weg. Het vuur en de passie zijn er, al valt er hier en daar muzikaal nog het één en ander te verbeteren. Blijven oefenen Boppers en wie weet staan jullie next year op het podium van de Titty Twister.

Nog zo een stergitarist is Pat Capocci. Australië is vanaf nu niet meer alleen gekend om zijn kangoeroes, maar ook als Pats thuisland. Capocci heeft naast rockabilly en hillbilly bop ook  een boon voor blues. Zijn op Elmore James’ werk gebaseerde ‘Kill Your Daddy’ getuigde van een grondig kennis van het genre. Heavy maar goed gedoseerde gitaarpartijen vormden de kers op de Capoccitaart. Wie er niet was, krijgt op 21 juli op de Grote Markt in Turnhout, tijdens Turnhout Royale een tweede kans om deze klasbak aan het werk te zien. Diegenen die Pat reeds zagen, hebben geen aansporing meer nodig. Die zullen er zeker zijn, wees maar gerust!

Inmiddels had Harmonica Sam zijn countryplunje in de kast gehangen en zijn mondmuziekje weer boven water gehaald om samen met The Domestic Bumblebees een potje rock-'n-roll en rhythm & blues te serveren. Sam en Bumblebees gitarist en zanger Danny ‘Boy’ Kordelius vormen een niet stuk te krijgen tandem. Duellerend, zich in de spots werkend, maar steeds respectvol voor mekaar. Onlangs verscheen hun album ‘Cheater’ en dat gaven zij hier nog een duwtje in de rug. ‘Mathilda’, ‘Crying Over You’ en de titeltrack sloegen enorm aan bij het publiek. The Bumblebees zijn geëvolueerd, zoveel is duidelijk. Opereerden zij aanvankelijk in onvervalste fiftiesstijl, dan klinken zij nu, mede door het steviger gitaarwerk, meer hedendaags.

The Hives mochten op de Main Stage deze jubileumeditie afsluiten. Voor de liefhebbers van punk rock-'n-roll zijn The Hives de crème de la crème. Bescheidenheid is niet hun grootste troef maar in de zelfverheerlijking kan je geen betere vinden. Zonder problemen, alhoewel mits wat arrogant aanporren, kregen ze het publiek waar het ze wilden hebben. En dat publiek wou niet liever dan zich onder te dompelen en over te geven aan de wilde, schreeuwende punk rock & roll.

Tegen de klok van elf was het aan Fifty Foot Combo om in de Titty Twister met hun raw guitar driven surf rock & roll de nog overblijvende kaarsjes op de taart van 40 jaar Sjock uit te blazen.

Het siert de organisatoren andermaal dat zij, ondanks de heersende malaise bij veel festivalverantwoordelijken, er toch maar weer met vlag en wimpel in slaagden om een goede, kwalitatief hoogstaande en gevarieerde affiche samen te stellen. Tevens willen wij hen bedanken voor de prima ontvangst die ons ieder jaar opnieuw te beurt valt. Heren ga verder op de ingeslagen weg, en wees er maar rotsvast van overtuigd dat vele organisatoren enorm jaloers zijn op jullie driedaagse festival. Woord van het jaar 2015 moet zonder meer Sjock worden. De verklaring ligt al voor de hand… rock-'n-roll highlight of the year! Proficiat and see you next year!