Sleater-Kinney • 21 maart 2015 • Trix Antwerpen
|
Meidengroepen zijn altijd al een randfenomeen geweest in de rockgeschiedenis. Voor alle duidelijkheid, ik heb het hier niet over groepjes met een vrouwelijk lid (???) maar ik bedoel wel degelijk groepen wiens leden allemaal van het vrouwelijk geslacht zijn. In de sixties waren er wel Goldie & The Gingerbreads (met de onnavolgbare Genya Ravan in hun rangen en ooit zelfs support-act voor The Beatles tijdens één van hun Amerikaanse tournees), in de seventies waren er Fanny (zelden heeft een groepsnaam de lading zo perfect weten te dekken, zie http://www.thefreedictionary.com/fanny), The Runaways ('starring Joan Jett') en The Slits (zonder woorden), later waren er ook nog The Raincoats, Kleenex en The Bangles. Daarmee moet de kous zo goed als af zijn qua vrouwelijke rockgroepen lijkt me zo (Girlschool heb ik wel met opzet over het hoofd gezien). Tenminste toch tot ergens halfweg de nineties toen de Riot Grlll-beweging de kop opstak, een golf Amerikaanse meidengroepen die van mening waren dat vrouwenmuziek anders moest klinken dan die van zoetgevooisde collega’s als Tracy Chapman of Suzanne Vega en het op een beestachtig rocken zetten. Beestachtig rocken zoals men tot dan nooit eerder had gezien (noch gehoord). Immers, plots stonden niet langer slome, breekbare akoestische instrumenten op de voorgrond (zoals men kon verwachten van het ‘zwakke’ geslacht) maar wel beenharde gitaren. Beenharde gitaren met de volumeknop op 11 bovendien. Groepen die zich L7, Hole en Bikini Kill noemden maakten furore (niet alleen met hun muziek trouwens, denk aan iemand als Courtney Love, maar liefst niet te lang). Inmiddels zijn we 20 jaar verder en hebben zowat al die groepjes opgehouden te bestaan. Behalve één dan, Sleater-Kinney heten ze. Niet toevallig, de beste uit het lot.
En, toeval of niet, Sleater-Kinney speelde afgelopen zaterdag in zaal Trix in Antwerpen. In het kader van hun recente ontwaken uit een winterslaap die acht jaar heeft geduurd was dat (immers, Sleater-Kinney is nog lang niet uitverteld wist zangeres/gitariste Corin Tucker ons tijdens het concert te melden). Niet in de kleine zaal voor 200 koppen zoals een mens zou kunnen denken (tenminste, zo dacht ik) maar wel in de grote zaal. En een goed gevulde grote zaal zelfs, gevuld met een internationaal publiek (in mijn directe omgeving ving ik naast Vlaams zowel flarden Frans, Italiaans, Engels, Spaans als Amerikaans op). Sleater-Kinney heeft altijd al muziek gemaakt die haaks op de mainstream staat, ook nu nog. Reden te meer om hetzelfde te doen dacht ik zo (haaks op de mainstream gaan staan bedoel ik dan). Here we go. |
- zaterdag 21 maart 2015
- Trix, Antwerpen - Sleater-Kinney is in town - lots of girls, lots of weirdos (including me), lots of dykes, lots of guitars (but no bass) - Corin Tucker heeft zich in een fleurig jurkje gehesen (op het eerste en ook het tweede zicht uit de modecollectie van mijn geboortejaar, 1961, maar wel mooi) - wall of sound - wall of sounds like Gang Of Four, Sonic Youth, Siouxie & The Banshees (all in one) - Price Tag, Oh!, A New Wave, No Cities To Love, Get Up, Entertain, Jumpers, Dig Me Out (it's all one song) - I Wanna Be Your Joey Ramone - forse drums - Kill Rock Stars - rock-'n-roll - groots concert - lange file - suizende oren - slecht geslapen - zondag 22 maart 2015 - Sleater-Kinney was in town |