“Anderhalf uur vurige maar ook vertederende passie”
|
22 januari 2017 |
Vertical Divider
In 2014, het jaar dat hun debuutalbum ‘Half The City’ verschijnt, maken St. Paul & The Broken Bones een diepe indruk op het publiek van het Bruis Festival in Maastricht. Niet alleen omdat een blanke band rond de soulvolle zanger Paul Janeway zoveel passie verspreidt, maar omdat de spelvreugde en de spontaniteit van de band afdruipen. Paul Janeway, die ooit een prediker zou worden, groeide enorm als entertainer en de band volgde. Paul meent duidelijk wat hij zingt en durft thema’s aan te pakken die niet bepaald gebruikelijk zijn in de soulmuziek, zoals bijvoorbeeld transgender liefde. Gisteren concerteerden ze ter promotie van hun eind vorig jaar verschenen tweede album ‘Sea Of Noise’ in het Depot te Leuven. Om iets na negen weerklinken ruimtegeluiden die van een science fiction soundtrack kunnen komen. Het is de intro van hun nieuwe cd, ‘Crumbling Light Post’. De band komt op, zanger Paul Janeway is gehuld in een zwarte cape, die hij tijdens de intro, wanneer de band het van de digitale tape overneemt theatraal van zich af werpt. Nog voor deze intro weggeëbd is gaat het over in de funky opener van hun laatste album, ‘Flow With It’. Paul schudt zijn spieren een beetje los en loopt ritmisch op de tonen van zijn strakke band heen en weer over het podium, om de hele zaal in zijn armen te sluiten. Vanaf de eerste tonen hangt het publiek aan zijn lippen. De vurige song van hun debuutplaat ‘Like A Mighty River’ heeft hetzelfde effect. Een mooi stukje dwarsfluit leidt het rustige en veelzeggende ‘I’ll Be Your Woman’ in, een song met een dieper liggende betekenis. Het Hi-records achtige ‘Tears In The Diamond’ laat de zaal deinen. Zover als je kijken kan, beweegt iedereen. Keyboardspeler Al Gamble geeft een prachtige Hammondsolo in het rustige Al Green achtige ‘All I Ever Wonder’. Het explosieve refrein wordt door vele aanwezigen meegezongen. Om Paul en de blazers wat op rust te laten komen, brengen ze een magistrale versie van ‘I’m Torn Up’, de opener van hun debuutalbum. Het eerste kippenvelmoment is een feit! Tijdens de rustige terugval van de song verbaast Paul zich over de stilte van het aandachtige publiek. Wederzijds respect bestaat. Hij is misschien niet de charismatische zanger die je zou verwachten, maar door zijn subtiele grapjes, zijn overdonderende passie en vertederende trekjes sluit het publiek hem keer op keer in de armen. Na een kort funky instrumentaal tussendoortje met schitterende solo’s van saxofonist Jason Mingledorff en gitarist Browan Lollar, krijgen we een verrassende versie van Radio Heads ‘National Anthem’ dat aan het eind kort overgaat in een stukje ‘What’s Goin’ On’ van Marvin Gaye. Misschien wel een rare keuze, maar omdat ze er soul aan toevoegen past het vreemd genoeg in hun set. |
Vertical Divider
Van hun laatste album spelen ze dan het ingetogen Motown-achtige ‘Brain Matter’, gevolgd door een fenomenale versie van ‘Waves’. Ondanks de sobere intro van drums en gitaar ontpopt de song zich door georkestreerde bombast naar een ultiem hoogtepunt toe. Paul zegt: “We’re taking it to church” en laat de aanwezigen het ritme klappen, aangemoedigd door de woorden “Keep it up”. De hele zaal doet mee.
Heerlijk swingen en dansen kan daarna weer op de aanstekelijke funk ‘Midnight On The Earth’. De tweede verrassende interpretatie van de avond is de funky Van Morrison song ‘I’ve Been Working’. The Broken Bones pushen de song zelfs tot heuse discofunk. Wisselende, opzwepende solo’s van (bariton)saxofonist Jason Mingledorff en trombonist Chad Fisher tillen de song de hoogte in. Het publiek klapt en roept om meer. Iedereen die staat beweegt of danst. The Broken Bones nemen daarna gas terug met de prachtige soulballad ‘Broken Bones & Pockett Change’. Paul meent wat hij zingt. Zijn schoenen vliegen uit en hij duikt neer. Hij kruipt al schuivend op zijn buik en achterwaarts tot helemaal onder het drumpodium, al de tijd zingend. Hij zet zijn woorden kracht bij door met één schoen te gooien en met de andere een paar keer hard op de grond te mappen. Vurig, maar ook vertederend! Met de southern soul ‘Call Me’ is iedereen weer aan ’t dansen. “Now we’re gonna get a little sexy for a second”, zegt Paul en een warme versie van de instrumentale cool jazz ‘Loran’s Dance’ van Grover Washington Jr. volgt. Paul komt ondertussen even op adem voor de grote finale, de dynamische soulballad en het muzikale hoogtepunt van de avond, ‘Sanctify’. Maar het publiek is nog niet tevreden en roept en klapt om meer. Het duurt niet lang voor de volledige band weer op het podium staat. “Hebben jullie zin in nog een song?” vraag Paul. Het antwoord niet afwachtend zegt hij: “We gaan er drie spelen. First here’s a little lullaby”. Bassist Jesse Phillips neemt ook even een gitaar ter hand en een mooi versie van ‘Is It Me’ volgt. Daarna kiezen ze voor een schitterende interpretatie van The Beatles song ‘I Want You/She’s So Heavy’. Als laatste toegift spelen ze een goddelijke versie van Burning Rome’. Na exact anderhalf uur is het helemaal voorbij. Met een glimlach op onze gezichten en een warm en positief gevoel keren we huiswaarts. Even zijn we alle ellende vergeten en kunnen we de wereld weer aan. SETLIST
Setlist:
|
|
|
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024