stacey kent
Stacey Kent • 5 december 2014 • Cultuurcentrum Hasselt
Als matige jazz-liefhebber, en absolute nitwit wanneer je praat over jazzlegendes, moest ik vrijdagavond in Cultuurcentrum Hasselt ootmoedig bekennen dat ik het optreden van Stacey Kent verkeerd had ingeschat. Ik weet het! Je moet onbevangen naar een optreden gaan en je laten verrassen. Maar zijn we niet allemaal een beetje misvormd en vooringenomen? Langzaam maar zeker werd ik, samen met een bijna uitverkochte schouwburg, vertederd door het subtiele samenspel, de melodische composities en de lyrische evocaties van een grote dame, Stacey Kent.
Als 46-jarige draait Stacey Kent al geruime tijd mee in het jazz-circuit. Het huwelijk met
saxofonist/fluitist/componist Jim Tomlinson mag dan ook niet verwonderen. Beiden gaven die avond een oerdegelijke Braziliaanse ‘bossa nova’-set, met de voorstelling van hun laatste cd 'Changing Lights'. Glansrijke en bijwijlen opvallende assistentie kwam van pianist Graham Harvey, drummer Josh Morrison en Jeremy Brown op contrabas.
Met enige distinctie schreedt Stacey Kent het podium op en zong ‘…the change in me is you…’ . Ik had onmiddellijk iets om over na te denken. Met sensuele stem bracht ze in diverse talen (amerikaans-portugees-frans) een easy listining oeuvre met composities van haar man Jim Tomlinson (die ze regelmatig bewierrookte en waarbij hij ijzig klam bleef) Stan Getz/Jaoa Gilberto en Marcos Valle. De love-songs gingen erin als zoete vruchten en de bossa-nova riep een zwoel sfeertje op dat uitnodigde tot lijfelijke danspasjes.
Onopvallend speelde Jim afwisselend op sax, dwarsfluit, gitaar. Toegegeven, pure wereldklasse hoe hij subtiel de ritmesectie stuurde als componist/uitvoerder van wereldsongs (en neen, het grijsgedraaide Girl of Ipanema was er niet bij). Maar dé kracht spruitte voort uit het uitzonderlijke samenspel met ruimte voor solo’s die als lijm pasten voor elke song. Een vloeiende stroom van noten met respect voor ieders kwaliteiten.
Uitzonderlijk applaus kwam voor de drumsolo van Josh Morrison, ritmisch zeer sterk opgebouwd maar toch niet zo origineel. (Josh heeft zich iets te nadrukkelijk gebaseerd op het slagwerk uit ‘Time has come today’ van de rockband The Chamber Brothers (jaren ’70).
Stacey bracht met haar fluwelen stem sensualiteit over naar een publiek dat letterlijk aan haar lippen hing. Zwoel, sensueel, ritmisch, melodisch of parlando. Haar hele lijf straalt jazz uit. Melancholie en romantiek, niet altijd even swingend maar wel emotioneel, kenmerkten niet alleen de muziek maar misschien ook wel de mens in haar. In het bisnummer klonk de frase ’...shall we dance, shall we fly…’ . Wel, lovenswaardig zoals zij door het leven fladdert en ons laat meegenieten.
‘Changing the lights’ verscheen reeds eind 2013 maar Cultuurcentrum Hasselt kon haar ultiem toch nog strikken voor een laatste concert in België, alvorens hun vertrek naar New York. Jazz in provincie Limburg, niet vanzelfsprekend, een uitzonderlijke belevenis én voor herhaling vatbaar.
Report: Marino Serdons – Photo: Jean Schoubs ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025