6 JUNI 2015 • FESTIVALTERREIN  ERPE-MERE

Na een jaartje van stilte – het festival mocht vorig jaar niet doorgaan vanwege het stadsbestuur van Aalst – was er dit keer wel een nieuwe editie van Summerrock. Tien bands gaven het beste van zichzelf op een mooi podium en wij bekeken het allemaal vanop de eerste rijen.

Een fantastisch zomerweertje, hoe kan het ook anders als je de naam Summerrock hanteert, zorgde ervoor dat openingsband Azylya voor maar een heel select publiek dit festival mocht aftrappen. Een korte maar degelijke set, wegens het toch wel heel strakke uurschema, kregen we aangeboden van het zestal rond frontvrouw Jamie-Lee Smit. Hun gothic rock klinkt ons niet slecht in de oren en dankzij de wisselwerking tussen de vrouwelijke vocalen van Jamie-Lee en de mannelijke grunts van gitarist John Lemoine krijgen we ook wat extra stemcontrasten.

Old school classic hard hard rock / metal is wat de vijf heren van Wizz Wizzard ons presenteren en dat werd wel gesmaakt door het publiek. Uit hun stevige set onthield ik mooi nieuwe songs als 'On The Edge Of Disire' en het door Luke Appleton (basssist bij Iced Earth) speciaal voor Wizz geschreven 'Shadows Of The World'.

Het vijftal van Fireforce zette een dijk van een set neer: uiterst gedreven en energiek kwamen de heren over terwijl dat voor vocalist Flype waarschijnlijk toch niet zo goed voelde daar de man op het podium stond met drie gebroken ribben, een gebroken sleutelbeen en een fikse hersenschudding die hij ene paar dagen geleden had opgelopen. Maar de show aflasten en op Summerrock vond hij niet kunnen: grote klasse en petje af!

Nightqueen, een metalband opgericht door gitarist Rex Zeco, stond er eerder statisch bij, net alsof de heren een repetitie afwerkten. Gelukkig zorgde frontvrouw Keeley Larreina dat er toch wat beweging op het podium te noteren viel. De set van deze band kon me maar matig boeien na het opzwepende geweld van Fireforce.

Een heel stuk beter, en eigenlijk heel vertrouwd, klonk de klassieke hard rock / heavy metal van Ostrogoth ons in de oren. De band die in de jaren tachtig tot een van de vaandeldragers van de Belgische metal werd gerekend en sinds 2010 opnieuw vaak op de podia te zien en te horen is, zorgde voor een knappe set met allemaal herkenbare “klassiekers”. Dat  zanger Josey Hendrix ook nog een toertje deed in de pit zorgde ervoor dat ook de laatste twijfelaars werden overtuigd: “Ostrogoth is terug”.

Gedreven en energiek zijn ook de twee woorden die ik het best kan gebruiken om de thrash metal van het Nederlandse Distillator te omschrijven. Bassist en gitarist liepen beiden heen en weer over het podium zonder daarbij een noot te missen zodat het speelplezier en het dynamische zomaar het publiek in spatte. Ik zag dat de band goede zaakjes na dit daverend concert.

Het uit Schotland afkomstige viertal van Attica Rage brengt traditionele heavy metal die me maar zeer matig kon boeien. De vier heren hebben nochtans reeds een drietal albums op de markt, maar ik heb geen enkele track uit hun set genoteerd die me echt beviel.
Heel anders ging het er dan weer aan toe met het Oostenrijkse Tuxedo dat hier voor de allereerste keer aantrad met hun nieuwe bassiste in de rangen. Hun debuutalbum, 'Flowerfield Melodies' (Massacre Records, 2013) liet ons kennismaken met een mix van metalcore en thrash die ze zelf omschrijven als “Austrian Alpencore”. De heren treden op in hun lederhosen, terwijl de basssiste met een fleurig kleedje op de bühne staat. Maar de gedrevenheid dat de band hier uitstraalt is enorm. Met zijn drieën – gitarist Michael Tiefenthaler, percussionist Johannes Frauenhuber en zanger Christopher Kiebe – wisselen ze vocalen uit, terwijl een stevige basis van bass en drums voor het fundament zorgt en ook nog tweede gitarist Jakob Schreinmoser zijn duit in het zakje doet. Dit is een onverwachte en zeer aangename kennismaking geworden met dit zestal.

Het Britse Tygers Of Pan Tang ontstond in 1978 en was dus tevens een van de toonaangevende bands uit de New Wave Of British Heavy Metal. Albums als 'Wild Cat' (1980), 'Spellbound' en 'Crazy Nights' (1981), 'The Cage' (1982) gingen als zoete broodjes over de toonbank en dat vooral dankzij het knappe gitaarspel van Robb Weir en John Sykes en de toch wel speciale stem van Jess Cox. Die laatste twee zijn al een tijdlang van de radar verdwenen bij Tygers Of Pan Tang, terwijl Robb nu nog het enige stichtende lid is in de huidige line-up die verder bestaat uit Jacopo Meille (vocals), Micky Crystal (gitaar), Gavin Gray (bass) en Craig Ellis (drums). De meeste nadruk ligt hier toch wel op meer recenter werk en dan vooral uit het album 'Ambush' (2012) dat ik helaas een pak minder ken. Toch genoot ik van de daverende set van het vijftal en hoorde ik ook 'Gangland' uit hun tweede album langskomen.

Het Amerikaanse Vicious Rumours kreeg de eer om deze editie af te sluiten. Ik hoorde vooraf dat hun passage op het “Headbangers Ball Fest” in Izegem geen onverdeeld succes. Maar daar was niets van te merken tijdens hun passage op Summerrock. De heavy power metal van het vijftal raasde als een sneltrein voorbij en zorgde voor niets dan blije gezichten op de festivalterrein. Ook hier zorgden bass en drums voor een enorm stevig fundament, lieten beide gitaristen zich van hun beste kant opmerken op gebied van stevige riffs en melodieuze solos en zorgde vocalist Nick Holleman gewoonweg voor de kers op de taart zodat deze editie erg sterk en furieus werd afgesloten.

Samengevat kunnen we stellen dat we erg genoten hebben van deze editie van Summerrock met een super grote verrassing – Tuxedo –, een knappe ontdekking voor thrash liefhebbers – Destillator –, de bevestiging dat zowel Vicious Rumours en Tygers Of Pan Tang nog steeds heel knappe live sets weten te brengen, en dat Belgische bands als Ostrogoth en Fireforce voor dat buitenlands geweld zeker niet moeten onderdoen. Ook Azylya en Wizz Wizzard krijgen  een duidelijke “voldoende” op hun rapport zodat, voor mij althans, enkel Nightqueen en Attica Rage tegenvielen. Op naar een volgende editie van dit uiterst gezellige festival.