SUPPORT: THE PICTURE BOOKS & WHITE MILES • 12 APRIL 2015 • MUZIEKODROOM HASSELT

Vandaag begaf ik me louter uit interesse richting Muziekodroom waar de Ierse band The Answer geprogrammeerd stond. Iedereen heeft er de laatste jaren kennelijk de mond van vol en misschien heeft het iets te maken omdat ze in 2009 support waren voor niemand minder dan AC/DC.

Eerst kregen we nog twee supports waarbij ik reeds vraagtekens plaatste, nl. The Picture Books en de White Miles, twee acts die zichzelf de naam ‘band’ aanmeten. Bij de Pictures Books, nl. één gitarist en één drummer – wat je hier nauwelijks zo zou kunnen noemen en die zonder cymbalen en soms met de hand afwisselend met twee oversized lucifers (dus zeker niet de klassieke drumsticks) zijn vellen ‘pijn’ deed. En van zingen kwam er ook niet veel te pas om maar niet te spreken over ’s mans gitaarsprokkels.
Met de White Miles, een jongedame met een drummer (het wordt helemaal een hype hé… Tony Joe White,  The Black Keys, Scrappy Tapes…) ging het al dezelfde vervelende weg op maar kennelijk is Medina Rekic, de vocaliste/gitariste van dit ‘duo’ er steevast van overtuigd dat het punkgenre aan een reïncarnatie is begonnen, zo kwam hun set bij me over en de ‘geluiden’ die ze fabriceerden waren qua decibels over de limiet en zeker in een clubje waar amper vijftig mensen binnen kunnen. Ze noemen zichzelf een “dirty pole dance stoner blues rock duo”. Een hele mond vol maar er kwam eigenlijk niets uit dat naar kwaliteit smaakte. Snel exit club.

Hopelijk mochten we een ietwat betere set verwachten met deze Ierse rockband.

En ja hoor, op de decibels na, die gestaag de hoogte bleven ingaan, was hun muziek niet te vergelijken met wat we een goed uurtje geleden in de maag gespietst kregen.
Deze kerels komen uit Noord-Ierland en bestaat uit Cormac Neeson (vocals), Paul Mahon (gitaar), Micky Waters (bass) en James Heatley (drums).
In 2005 werden ze nog door het Britse rocktijdschrift ‘Classic Rock’ uitgeroepen tot beste rockband van Groot-Brittannië maar of iedereen het hier met eens is, laat ik even terzijde.
Vanavond dus niet als support van AC/DC en wat mij dan wel verwonderde is dat ze, gezien hun status, zich laten overhalen om in een zéér kleine club te spelen. Ik kan me niet inbeelden dat andere bands zoals Deep Purple, Free, Led Zeppelin waarnaar gerefereerd voor de richting van hun muziek, in zo’n kleine locatie zouden willen spelen. Ik heb het ooit met 10cc meegemaakt die ergens medio jaren zeventig in het Janson Center (VUB Brussel)  moest spelen maar toen ze daar aankwamen maakte ze een snelle bocht van 180°. Het concert ging niet door, so be it!

Met een gitaarintro van Paul Mahon werd ‘I Am What I Am’ ingezet en dit nummer vinden we terug op hun ‘Revival’-langspeler.
Van de goede 11 nummers onthield ik vooral de knappe versies uit hun nieuwste worp ‘Raise A Little Hell’ nl.  ‘Red’, het nu op akoestische manier gespeelde ‘Last Days Summer’, ‘Aristocrat‘ waarin de drummer een beetje meer op de voorgrond trad en Strange Kinda’ Nothing’. Nog meer leuke dingen kregen we in de vorm van ‘Spectaculair’ uit hun ‘New Horizon’-album. Als  bissers kregen we ‘Nowhere Freeway’ en ‘Under The Sky’.
Zanger Cormac Neeson  was een echte spring-in-‘t-veld maar dat geldt ook voor vele andere frontmannen van dit soort kaliber.

The Answer is een leuke hardrockband maar ik vermoed dat hun muziek véél beter tot uiting zou kunnen komen in een ietwat grotere locatie. Misschien een volgende keer toch eens te overwegen dit te doen?