|
'Instant coffee, instant sex', dat waren de woorden waarmee Peter Coyne de avond van 7 februari 2015 aftrapte. Een gedenkwaardige avond ook. Begrijp me goed, niet vanwege het voorprogramma, het uit resten van het voormalige Red Zebra bestaande combo dat zich Elements noemt (een naam waarmee ze verschrikkelijk hoog scoren in de top van meest afschuwelijke groepsnamen ooit) en blijkbaar van mening is enige reden van bestaan te hebben (ze vergissen zich, net zoals Red Zebra destijds).
Nee, de reden waarom ik me zaterdag 7 februari 2015 altijd zal blijven herinneren heet The Godfathers, een groep die, met hun altijd aanstekelijke mix van strakke rock, sublieme pokkenherrie en schitterend lawaai, er altijd moeiteloos in slaagt bressen in mijn ziel te slaan. En ook nu hadden The Godfathers niet veel nodig om die bressen te slaan. Reusachtige rocksongs als 'I Want Everything', 'Cause I Said So', 'If I Only Had Time', 'Strange About Today' (waarin de nieuwe gitaristentandem helemaal loos ging) en hun nieuwe (en tegelijk ook grootse) single 'Till My Heart Stops Beating' leverden wat dat betreft voortreffelijk werk. 'Welcome to saturday night' riep zanger Peter Coyne zijn publiek toe en ook nog 'make some fucking noise'. Leuk om horen was het. Nog leuker om horen was het aan Joey, Johnny, Dee Dee en Tommy (samen de onvolprezen Ramones) opgedragen 'I Can't Sleep Tonight'. |
Ook
'I Want You' (niet te verwarren met Dylan's of Costello's gelijknamige
prachtsongs maar wel uit hetzelfde oerdegelijke materiaal vervaardigd),
het huiveringwekkende 'How Low Is Low', en het psychedelische 'Unreal
World' zorgden voor kippenvel.
Dat zelfs The Godfathers weleens de bocht uit durven te gaan werd geïllustreerd door 'Rewind Time', een nieuwe song die na één beluistering weinig reden van bestaan leek te hebben. Gelukkig zetten 'I'm Unsatisfied', 'Walking Talking Johnny Cash Blues' (een lillende brok rockabilly en tegelijk de beste song ooit over JC) en het op strakke riffs gebouwde 'This Is Your Life', recht al wat krom was. Alsof dit alles nog niet genoeg was kregen we in de laatste rechte lijn nog sublieme versies van 'Love Is Dead', 'She Gives Me Love' en This Is War'. De encores 'Lonely Man', This Damn Nation' en het ultieme Godfathers-anthem 'Birth, School, Work, Death' ('the four facts of life' volgens Coyne) maakten iedereen die nog niet overtuigd was duidelijk dat The Godfathers ook na dertig jaar 'on the road' nog niks aan magie hebben ingeboet. Ik had stiekem ook nog op een verpulverend 'Cold Turkey' gehoopt maar helaas. Een volgende keer waarschijnlijk. Conclusie: The Godfathers zijn, dertig jaar ver in hun bestaan, nog altijd 'a force to be reckoned with' (dit in tegenstelling tot Elements). Afspraak op hun eenendertigste verjaardag. |