12 december 2015 • Het Depot, Leuven
|
|
Exotische dans vibes op kille december avond…
Voordat The Wailers, noodgedwongen solo, verder moesten, waren ze de begeleidingsband van de legendarische Jamaicaan Bob Marley die, en dat mogen we zonder enige schroom zeggen, de godvader was van de nu nog steeds immens populaire reggae muziek. Samen waren ze verantwoordelijk voor een aantal superieure langspelers waaronder natuurlijk ‘Soul Rebels’, ‘Catch A Fire’, ‘Burnin’’ en ‘Exodus’ om er maar enkele te noemen. |
|
Meer dan 250 miljoen albums gingen over de toonbank maar het was vooral het album ‘Natty Dread’ uit 1974 dat voor een internationale erkenning zorgde.
In de huidige samenstelling is Aston Barrett vandaag de dag nog steeds de spil van The Wailers die een heel eigen sound aan de band geeft. Zijn old skool expertise draagt hij nu over aan een jongere, talentvolle generatie waaronder we ook zijn zoon Aston Barrett Jr. mogen rekenen. Op een ietwat frisse zaterdagavond reden we richting Leuven, Het Depot, want daar stonden The Wailers geprogrammeerd. Aan de deur hingen de bordjes ‘Sold Out’ wat dus betekende dat de temperatuur in de zaal niet alleen door hun muziek zou bepaald worden. Vooreerst enkele dj’s die voor de juiste ambiance moesten zorgden met een resem bekende en minder goed in het oor klinkende reggae nummers. 21:15: The Wailers bezetten het podium en met een leuke jam intro volgde naadloos ‘Darker Shade’. Bassist Ashton Barrett moest omwille van zijn leeftijd (69) de set volledig uit doen zittend op een stoel maar zijn basklanken klonken zeker niet oubollig. Knappe baslijnen zoals we dat van hem gewend zijn uit zijn jaren met broodheer Marley. Een nokvolle zaal, waarin jong en oud bewoog op de hitsige tonen van reggae, het leverde een hallucinant beeld op want stilstaan was hier geen optie. Daar deden de Wailers nog een schepje bovenop met uiteraard enkele klassiekers uit het Marley tijdperk: ‘Is It Love’, ‘Stir It Up’ en ‘I Shot The Sheriff, waarmee meneer Clapton (‘Ocean Boulevard 461’ 1974) ook nog scoorde. |
Het leek wel alsof ik het ganse gebeuren onderging via een kaleidoscoop die dan weer zorgde voor een heel ander effect op mij.
Uiteraard stonden er nog enkele klassiekers op het menu waaronder ‘No Woman, No Cry’ uit de langspeler ‘Natty Dread’. De juiste schrijfwijze is ‘No Woman Nuh Cry (in de Jamaicaanse Creoolse taal) en betekent zoveel als ‘Nee, meisje, huil niet’, en dat dus niet gaat over het leven van een man zonder vrouw zoals velen de mening zijn toegedaan. Een eerste keer dat het publiek helemaal uit de bol ging. Zanger Dwayne Anglin had het vooral in zijn bindteksten vrij vaak (en terecht) over het geweld en terreur waarmee we de dag van vandaag geconfronteerd worden en dat lokte een positieve reactie los bij het publiek. Naar het einde van de show toe werden we nog getrakteerd op voortreffelijke versies van ‘Buffalo Soldier’, ‘Could You Be Loved’ en ‘One Love’. Als encores werden met ’Redemption Song’ (uit het album ‘Uprising’) en ‘Simmer Down’ de eerste tonen gezet om alles te laten losbarsten in een heuse ‘Exodus (Party)’. Dat The Wailers nog steeds de band is die aan de basis ligt van die krachtige reggae vloedgolf, dat hebben ze vanavond nog maar eens bevestigd. Een ding ontbrak helaas: de (nodige) joints... die in de hoogdagen van deze fantastische muziek in iedere hoek van de concertzalen steeds van eigenaar wisselden. |
|
LINE-UP
|
SETLIST
Intro Jam
|