SUPPORT: DAVID RONALDO |
|
|
16 november 2016 |
“Een intieme, sfeervolle en relaxte TJW, zoals altijd” |
|
Vertical Divider
Het was van november 2008 geleden dat we Tony Joe White aan het werk zagen. Zoals altijd bij White werd het gisteren, opnieuw in het Depot te Leuven, voor een uitverkochte zaal, een sfeervol, soms wat slordig, maar zeer typerend en ontspannen optreden. Zijn diepe, donkere en warme baritonstem, de spaarzame begeleiding en zijn gezapige zuidelijke aanpak wisten de zaal soms muisstil te krijgen met aandachtige luisterende fans en muziekliefhebbers. Maar voor het zover was mocht zanger/gitarist David Ronaldo een setje brengen. Een lovenswaardig initiatief van Het Depot is dat ze zeer vaak Belgische artiesten als supportact programmeren. Vorige keer, in 2008 was dat P. Vansant, ditmaal was het David Ronaldo die we kennen van zijn rondtrekkend Circus Ronaldo en David Ronaldo & The Dice. Ditmaal bracht hij maar één dobbelsteen mee, en dat was gitarist Charly Verbinnen. Met John Fogerty’s ‘Green River’ dat overging in ‘Born On The Bayou’ opende ze hun set. Ronaldo op akoestische gitaar en Verbinnen elektrisch. Verbinnen streelde zijn snaren, om dan weer voluit te gaan in Hendrix’ ‘Voodoo Chile’. Elke noot zat juist bij Charly, mooie akkoorden, prachtige fill-ins en sublieme solo’s. Hij maakte van een set covers een set volwaardige interpretaties. Het was een beetje vreemd om de kortgeschoren David met een rauwe stem Crosby’s ‘Almost Cut My Hair’ te horen zingen. Maar het moet kunnen natuurlijk. Het aan Big Bill opgedragen ‘Willin’ van Little Feat en volgens Ronaldo “de beste Bob Dylan song ooit”, ‘Blind Willie McTell’ kwamen ook nog langs. Ze sloten hun set af met Neil Youngs ‘Hey Hey, My My’. Na twintig minuten pauze kwam Tony Joe White in het pikdonker het podium op. Helemaal in het zwart gekleed met de gebruikelijke Stetson-hoed en een donkere zonnebril. “How ya’ll doing?” vraagt hij met zijn uit duizend en herkenbare diepe baritonstem en zet ‘Way Down South’ in, helemaal alleen. Bij de tweede song, ‘Undercover Agent Of The Blues’ krijgt hij gezelschap van drummer Bryan ‘Fleetwood Cadillac’ Owings. Net voor hij de klassieker ‘Roosevelt And Ira Lee’ begint stelt Tony Joe zijn drummer voor. “Ik nam hem mee uit het gekkenhuis. Ik vroeg of ik hem twee weken mocht lenen. Dat kon maar ze waarschuwden me dat zijn pillen na een week zouden uitgewerkt zijn. He might get a little crazy! Maar het valt nog steeds goed mee” zegt Tony Joe al schertsend, “ My drummer Fleetwood Cadillac, he’s like having a sling blade behind me”. Een mooiere introductie had drummer Bryan zich niet kunnen inbeelden. |
Vertical Divider
De boogierocker ‘Do You Have A Garter Belt?’ en een ingetogen ‘Tunica Motel’ gaan erin als zoetekoek. Daarna volgt een oorstrelende versie van het sfeervolle ‘The Guitar Don’t Lie’, een song vol wondermooie akkoordenwisselingen met een prachtige vocale melodie. Van zijn nieuwe cd ‘Rain Crow’ speelt hij vervolgens het openingsnummer ‘Hoochie Woman’, een gedreven swampy song en het met fijnzinnige percussie voorziene ‘The Bad Wind’. “Hier volgt een song uit het ‘Hoodoo’ album”, zegt Tony Joe, “Dezer dagen is iedereen bezig met emails en mobiele telefoons, iedereen is druk, maar soms is het goed om dat wat te minderen en get back to the river”. Dan zet hij het hypnotiserende ‘Holed up’ in. Het publiek raakt haast in trance. “De laatste dagen heeft het niets anders gedaan dan regenen hier in België en eigenlijk doet het dat altijd als ik naar hier kom... and I always like it”, zegt hij er smalend achteraan. En al klinkt de versie van zijn megahit ‘Rainy Night In Georgia’ hier en daar wat slordig, het publiek is muisstil en luistert respectvol naar een prachtige versie van de meester zelf!
En dan speelt hij het nummer waarop het grootste deel van het publiek stond te wachten ‘Polk Salad Annie’. Om af te sluiten plakt hij er nog een stukje van het instrumentale ‘Set The Hook’ achteraan en verlaat dan net zo rustig als hij opkwam het podium. Het duurt eventjes vooraleer de 73-jarige swampmeester terug is, maar hij verwent zijn fans daarna wel op drie bisnummers , ‘Conjure Child’ van zijn laatste album, een relaxte versie van ‘As The Crow Flies’ en het door Tina Turner tot een wereldhit geschopte ‘Steamy Windows’. De laatste jaren hebben we Tony Joe White altijd met een minimale bezetting zien optreden. Dat is leuk en soms zelfs zeer boeiend, maar wat zou ik de man toch graag eens opnieuw met een volledige band zien. Maar ik ben bang dat het niet meer zal gebeuren.. SETLIST:
|