The Fortunes, The Animals & Friends, John Coglan’s Quo, The Troggs, The Rubettes feat. Alan Williams, The Zombies, Showaddywaddy |
|
|
day 3 - 21 augustus 2016 |
read our exclusive interview with colin blunstone of the zombies
|
Vertical Divider
Met The Fortunes doken wij onmiddellijk terug de jaren ’60 in. ‘Freedom Come, Freedom Go’, ‘You’ve Got Your Troubles’ en het destijds bij de B.B.C. geweerde ‘Caroline’, omdat men dacht dat het over de bekende radiopiraat ging, klonken nog even fris als pakweg een halve eeuw geleden. Net als de meeste nog optredende bands uit de sixties hebben ook The Fortunes diverse personeelswisselingen ondergaan, maar de manier waarop zij het geluid van de jaren zestig toch nog steeds weer tot leven weten te brengen, is ronduit fantastisch. Dat deden ze ook met hits van collega’s zoals ‘The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore’ van The Walker Brothers, ‘I Can’t Help Myself’ van The Four Tops en The Temptations’ ‘My Girl’. The Animals, destijds met frontman Eric Burdon, mag je gerust tot de allereerste Britse bluesbands rekenen. In Bree traden ze aan als The Animals And Friends, met niemand minder dan Zoot Money aan de toetsen. De artiesten opnoemen met wie Zoot allemaal speelde, is onbegonnen werk. ‘We Gotta Get Out Of This Place’, ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’ en natuurlijk hun ‘all time classic’ ‘The House Of The Rising Sun’ deden het publiek uit de bol gaan. Bovendien hebben ze nog steeds de bluesbandkwaliteiten. Dat zetten de heren nog eens dik in de verf met steengoede versies van o.a. Jimmy Reeds ‘Bright Lights, Big City’ en ‘Big Boss Man’, om van hun versie van Ray Charles’ Night Time Is The Right Time’ nog maar te zwijgen. Dit was zonder meer subliem! ‘Roll Over Lay Down’, ‘Whatever You Want’, ‘Rockin’ All Over The World en zo kunnen we nog wel enkele regels vullen, zijn stuk voor stuk megahits van de band van Francis Rossi, nl. Status Quo. Wij zagen Rossi en zijn maten enkele malen live aan het werk en als we eerlijk moeten zijn dan kwam John Coglan’s Quo heel dicht in de buurt van het origineel. We zouden zelfs meer durven zeggen. De gitaarsolo’s van de twee gitaristen waren gewoonweg creatiever en daardoor beter. Nog een pluspunt was dat Coglan de allereerste hit van Status Quo ‘Pictures Of Matchstick Men’ speelde, iets wat Rossi niet meer doet. |
Vertical Divider
Reg Presley, de zanger van The Troggs, overleed in 2013, maar gelukkig besloot medestichter en gitarist Chris Britton de band overeind te houden. The Troggs werden bekend met eenvoudige, herkenbare gitaarriffs die door de jaren heen vele muzikanten, waaronder de punkers, inspireerden. ‘Wild Thing’, ‘Love Is All Around’, ‘Anyway That You Want Me’ en ‘With A Girl Like You’ zijn enkele van hun meest bekende nummers. Aangevuld met misschien de iets minder gekende ‘Night Of The Long Grass’, ‘Strange Movies’ en hun versie van Rufus Thomas’ ‘Walking The Dog’ zorgden The Troggs dat het publiek andermaal genoot en vooral luidkeels meezong. Wanneer iemand je zou vragen naar de naam van een band uit de seventies, gekleed met witte pakken en petten en waarvan de frontzanger geen problemen had met de hoge noten, dan is er maar een antwoord mogelijk, namelijk The Rubettes. De witte pakken en petten zijn er nog steeds en Alan Williams haalt nog steeds vrij makkelijk de hoge noten. Hun glamrocksongs ‘Juke Box Jive’ en ‘Sugar Baby Love’ waren ook nu weer de gedroomde nummers om de tent in vuur en vlam te zetten. Uit een ander vaatje tapten The Zombies. Gekend is de band door ‘She’s Not There’ en ‘Time Of The Season’, maar Colin Blunstone en zijn maten zijn nog steeds bezig met het opnemen van nieuw materiaal. Hun recent verschenen album ‘Still Got That Hunger’ staat bol van ijzersterke songs. Gelukkig beperkte de band zich niet tot hun succesnummers uit het verleden, maar lieten zij ons ook proeven van liveversies van ‘Edge Of The Rainbow’ en ‘Maybe Tomorrow’ uit ‘Still Got That Hunger’. En ook ‘Care Of Cell 44’ uit het in 1968 verschenen album ‘Odessey And Oracle’ staat nog steeds als een wolkenkrabber overeind. The Zombies waren terecht ‘top of the bill’, waarna Showaddywaddy deze editie van de Vostertfeesten mocht afsluiten. Xavier heeft het toch maar weer mooi voor elkaar gekregen. Bands die niet alleen tot de verbeelding spreken, maar die ook nog steeds het beste van zichzelf geven, wat dan weer resulteert in een enthousiast en dankbaar publiek. Xavier, bedankt voor alles en… wij zijn al benieuwd waarmee je ons volgend jaar gaat verrassen. |