ART. HET RITME VAN DE REGEN

Terwijl ik dit schrijf tikken de regendruppels tegen mijn raam, en dat duurt nu al veel te lang. Je zou voor minder depri worden. Nochtans ziet het er niet naar uit dat dit deze week zal veranderen. Zoals de weerman het op Tv zei: “of het nu gaat om regen of om buien, nat wordt je er toch van!” Een lagedrukgebied dat boven ons post gevat heeft, blijkt de schuldige te zijn… En dan hoor ik nog regelmatig de opmerking “ondanks de overvloedige regen is het grondwater nog niet op peil”.

Geloof het of niet, maar dit troosteloze weer gaf me het idee om songs over de regen op te zoeken. Tijdens de jaren ’90 maakte ik nog regelmatig cassetjes met liedjes rond een bepaald thema, en de regen was daar ook één van. Blijkbaar heeft die nattigheid verschillende muziekgenres overspoeld. Laat ons een regenjas aantrekken en de paraplu openen. Volg me op deze vochtige verkenning…

De klassieker die iedereen kent is wel ‘Singing in the Rain’, en dat dankzij de prachtige vertolking van Gene Kelly in de gelijknamige film uit 1952. Wist u dat deze prent de overgang inluidde van de stomme film naar de geluidsfilm? Nochtans dateert de oorsprong van deze song al uit 1929, toen Arthur Freed (tekst) en Nacio Herb Brown (muziek) het samen schreven. Kelly is duidelijk verliefd en uit dat door te zingen en te dansen in de gietende regen. Hij gaat zelfs in plassen springen, totdat een agent hem opmerkt, en hij ermee stopt. Het nummer werd talloze malen gecoverd, maar dat is hier nu niet aan de orde. We moeten verder, want we worden nat…

De titel van dit artikel heb ik ontleend aan de song ‘Rhythm of the Rain’ van The Cascades uit 1962. Het was toentertijd een regelrechte nummer 1 hit, en deze keer gaat het over liefdesverdriet, over een gebroken relatie en de daaropvolgende eenzaamheid. Het nummer begint met een donderslag en regen die valt. Onze Noorderbuur Rob de Nijs vertaalde het in 1963 als ‘Ritme van de regen’. En ja, covers van dit nummer zijn er ook genoeg.

Maar die regen is uiteraard goed voor de flora en de landbouw. Dat wist de Engelse rockband The Move al in 1967 toen ze de song ‘Flowers in the Rain’ opnamen. Het nummer geraakte tot de tweede plaats in de UK. De song schreef geschiedenis, want het was de eerste die gedraaid werd op BBC Radio 1 op 30/09/1967. Een zinnetje daaruit is me bijgebleven: “I heard the flowers in the breeze make conversation with the trees”.
Vele jaren geleden was ik ook al bezig met de regen toen ik het artikel ‘Een regenachtige nacht in Georgia’ schreef. Dat kan u hier nog eens nalezen. Tony Joe White was in 1962 de componist van het liedje ‘A Rainy Night in Georgia’, maar nam het pas in 1968 op. We kennen het vooral in de soulhitversie van Brook Benton. Er bestaat ook een country/soulversie van door Conway Twitty samen met Sam Moore (ja van Sam & Dave).

In 1969 regende het nog steeds toen mijn favoriete componist Burt Bacharach de muziek componeerde voor de film ‘Butch Cassidy and the Sundance Kid’. Zijn vaste partner Hal David schreef er de tekst bij, met als titel ‘Raindrops Keep Fallin’ on My Head’. Het nummer won een Academy Award voor “Beste originele nummer”. Zanger B.J. Thomas scoorde er een hit mee. Talloze covers volgden, tot zelfs een rockversie door Manic Street Preachers.
In 1970 vroeg de Amerikaanse rockband Creedence Clearwater Revival zich af wie de regen kon doen ophouden. ‘Who’ll Stop the Rain’ werd geschreven door leider John Fogerty, en vormde samen met ‘Travellin’ Band’ een dubbelzijdige A-kant single. In de 3 strofen wordt het verleden, het heden en de toekomst aangehaald. Deze folkrocksong werd ook gezien als een verdoken protest tegen de oorlog in Vietnam, maar bevatte tegelijk ook een referentie naar de natte mensen in het publiek tijdens het Woodstock festival.

Eén jaar later voelden The Carpenters nattigheid toen ze het liedje ‘Rainy Days and Mondays’ opnamen. Ik geef toe, ik heb steeds een zwak voor wijlen Karen Carpenter gehad. Zo’n stem bezorgt me kippenvel! Het nummer stootte door tot de tweede plaats in de hitparade, en was een compositie van Roger Nichols en Paul Williams. Het was oorspronkelijk bedoeld voor The 5th Dimension, maar die weigerden het. En ja, het heeft een “blues” sfeertje, duidelijk door de zin “What I've got they used to call the blues”.

Maar blijkbaar kan regen bij sommige mensen ook voor een gelukkig moment zorgen. Dat was het geval in 1972 bij de meidengroep Love Unlimited, uiteraard onder leiding van “the walrus of love” maestro Barry White. Het trio bestond uit Glodean James, haar zus Linda en hun nicht Diane Taylor. Glodean zou twee jaar later Barry’s vrouw worden. Deze romantische song werd meteen hun eerste hit, groeide zelfs uit tot een gouden plaat, en ik merkte ze ermee op. Daar ben ik nooit meer mee gestopt, want Barry was mijn absolute favoriet.

Een klassieker die ik niet kan terzijde laten is ‘I Can’t Stand the Rain’ uit 1973 van Ann Peebles. Op een regenachtige avond in Memphis dat jaar ontmoette Peebles haar producer (en latere echtgenoot) Don Bryant en Dj Bernard "Bernie" Miller om samen een concert bij te wonen. Peebles zei toen letterlijk “I can’t stand the rain” en Bryant, die steeds op zoek was naar ideeën voor nieuwe songs, pikte daar op in. Het nummer werd Peebles’ haar grootste hit, in een productie van Willie Mitchell. De band Eruption maakte er in 1978 met succes een discoversie van, en Tina Turner coverde het in 1985. De tekst van de song gaat over het verlies van een relatie, en die regendruppels brengen dat melancholische, trieste gevoel terug naar boven.

Nu springen we even over een plas regenwater tot in 1976 bij de Italiaanse artiest Bebu Silvetti. Discomuziek was toen in volle opgang, en het toepasselijke ‘Lluvia de primavera’ uit het jaar daarvoor had geen radioaandacht gekregen, tot het nummer als ‘Spring Rain’ (precies wat we nu meemaken) in de USA uitgebracht werd en de disco’s veroverde. Het was een “one hit wonder”. De Argentijns/Mexicaanse pianist heette in werkelijkheid Juan Fernando Silvetti Adorno en overleed al in 2003.

Uiteraard bestaan er nog talloze andere songs over de regen, zelfs tracks waarin regendruppels de tranen in het gezicht van bepaalde artiesten verdoezelen, maar ik denk dat we ondertussen nat genoeg geworden zijn. Ik haast me naar binnen, om te genieten van een warme drank. Naar het schijnt zouden we naar het einde van deze week naar droger weer evolueren. Laten we hopen dat de lente toch nog opdaagt…