In 2014 kwam het debuut van deze Noorse gitarist en zanger Torgeir Waldemar uit. Het leek wel op een akoestisch meesterwerk uit de archieven van de jaren '70. Voor de opvolger ervan koos Torgeir voor een meer rockgerichte sound, en voor hem is dat heel normaal. Zijn achtergrond is immers gitarist bij diverse rockbands. Toch staan er ook nog akoestische folksongs op zoals 'Falling Rain (Link Wray)', 'Island Bliss' en 'Souls On A String'. Daarnaast is er plaats voor intense rock zoals 'Summer In Toulouseí', 'Among The Low' en 'Sylvia (Southern People)'.

Patrick Van de Wiele (3)

Zanger, gitarist Dave Simonett is de songschrijver van de bluegrass en folkrockband Trampled By Turtles. Dit persoonlijke zijproject vloeide voort uit een pijnlijke scheiding en het maken van ‘Furnace’ werd Daves verwerkingsproces. Het is muzikaal gezien een vrij lichtvoetig werkstuk met folky en poppy songs. Maar als je aandachtiger gaat luisteren, dan merk je toch dat het lyrisch en muzikaal goed in elkaar zit en de vinger op de wonde legt en enkele gevoelige snaren raakt. Zonder zich te wentelen in zelfmedelijden voel je toch het verlies aan intimiteit en een mentale ontkoppeling die zwaar valt. Maar hij weet de angst van de scheiding om te zetten in een bevrijdend album. Met veel akoestische gitaar en hammondorgel weet hij een donkere, maar vaak optimistische sound neerzetten. Ik vrees alleen dat het bij zelftherapie zal blijven.

Peter Jacobs (4)

Nick studeerde piano. Hij speelt een soort van neo-klassiek, new age muziek. Er was een tijd dat ze deze achtergrondgeluiden muzak noemde. Het was alleen maar te horen in wachtruimtes, liften, supermarkten of tijdens de esoterische wellness massage. Nu is het zogezegde relaxerende, kalmerende solo piano muziek. Het schijnt dat er mensen zijn die er rustig van worden. Het kabbelt maar voort, zonder doel of motief. Je hebt de déjà entendu-melodieën al duizend keer eerder gehoord in kinderliedjes en reclamespotjes. Bovendien zijn de pauzes tussen de riedeltjes zo lang dat je denkt dat er iets aan je cd speler scheelt. Zijn er werkelijk mensen die hier naar luisteren?

Peter Jacobs (3)

De Watford gebaseerde Ierse band King Kong Company heeft mijn inziens niet echt een neutrale fan base. Je bent voor of tegenstander van hun sound. Hun drijvende liveshows vormen ook hier de basis voor dit debuut conceptalbum. De nummers zijn een pulserende mixture van ska, dub en elektronische muziek. Je kan haast de intensiteit voelen in songs als het hypnotiserende reggae-achtige ‘Free The Marijuana’ en in het clichématige duistere ‘Pol Pot Rock’. De single ‘Scarity Dan’ heeft weliswaar een moderne touch die is opgebouwd rond toch wel knappe trompetarrangementen. En dan zijn er nog de synthesizer  en elektronische hedendaagse snufjes die op de dansspieren zullen inwerken. Op naar de Carré!

Philip Verhaege (4)

De bij ons onbekende Zweedse Johanna Lillvik brengt hiermee haar debuut EP uit. Ze schreef alle 5 de songs zelf, begeleidde zichzelf op piano en zong. Daarbij wordt ze bijgestaan door een drummer, een bassist, een gitarist, strijkers, een trompettist en een fluitist. Johanna was indertijd zangeres bij het Cirque du Soleil, en opent met het up-tempo rocknummer 'Cinderella Stepsisters'. Daarna volgt de powerballade 'Sadistic Love Song', waarna de ritmeveranderingen in 'It Was a Day' op mijn zenuwen werken. Van afsluiter 'One of These Days' gaat een folksfeer uit. Deze singer-songwriter heeft nog een hele weg af te leggen om door te breken.

Patrick Van de Wiele (3)

Dit is al de zevende cd die ik van deze Duitse Uwe Gronau onder ogen en oren krijg. Sedert 2011 is hij hier vaste gast met zijn New Age muziek. Hij heeft ondertussen dus al heel wat op zijn actief, en speelt keyboards, solo piano, synthesizer, orgel, maar ook gitaar, bas, percussie, drums enz. En dat doet hij in verschillende muziekstijlen zoals New Age, space, jazz, progressieve rock, ambient, avant-garde, en pop. Op zijn nieuwe cd staan verschillende stemmingen, soms heel zacht zoals de titeltrack, soms wat meer rockgericht zoals ëProphecyí, en het wordt zelfs wat psychedelisch op ë A Passion Playí. Hier worden de grenzen van New Age duidelijk afgetast.

Patrick Van de Wiele (3)

On his new album, German keyboardist Uwe Gronau looks up the borders of New Age Music.

Daarnet nog besprak ik Jeff Boortz's album 'Half the Time', en hier is zijn nieuwste product al. Voor zijn vierde soloalbum keerde hij terug naar Nashville, en creëerde 10 nieuwe songs over een liefdesaffaire. "Everything was written as it happened," zei hij "there was a lot of pain but thatís a reality in everyoneís lives at times." Die pijn klinkt al meteen door in de openingstrack 'Here Comes Love', terwijl 'Mess with Love' op een aardig rockritme drijft. Op de titeltrack krijgt hij al zijn twijfels, terwijl 'Walk with Me' invloeden van rockabilly in zich heeft. De opnames kwamen tot een halt wanneer Brian Harrison in zijn huis in Nashville overleed. Maar Jeff maakte ze alleen af. Het resultaat is een Americana album over een gevaarlijke relatie.

Patrick Van de Wiele (3)

An Americana album about a dangerous relationship.

De Amerikaan Jeff Boortz uit Houston, Texas nam voor het eerst de pen op toen hij op de middelbare school zat. Hij kreeg er een Award voor en 100 $. Jaren later was hij aanwezig op een concert van The Cure, en daar besefte hij dat daar zijn interesse lag. Het titelnummer flirt met Americana en countryrock, en dat blijft zo doorheen de 10 originele tracks. ‘Travis County Line’ is melodieuzer, terwijl ‘Take Back What You Said’ eerder de soultoer opgaat. Daarentegen brengt ‘Driving with the Headlights off Again’ een stevige rocksound. Verderop ruikt ‘Hey Passion’ naar bluegrass en ‘Silver Lining’ is rustiger.

Patrick Van de Wiele (3)

An album from 2014 with 10 original tracks that balance between Americana and country rock

De singer-songwriter James McArthur uit Wales heeft zijn tweede album uitgebracht. Jaren deed hij ervaring op bij Paul Weller, waarna hij zijn debuut 'Strange Readings From The Weather Station' uitbracht. Tegenwoordig leidt hij een kwartet met akoestische gitaar, pedal steel, bas en viool, vanuit Londen. Het geheel ademt een folk sfeer uit. Dat hoor je al onmiddellijk met '14 Seconds', verder met 'What the Day Holds'. Het vloeit allemaal vanzelf, op een zachte manier. Op 'To Do' duikt zelf piano op, en het album kabbelt rustig verder, als op een kalme herfstdag. Leuke schjf!

Patrick Van de Wiele (3)

The second album from James McArthur sounds like a calm day in autumn.

De EP ‘I Ain’t Dyin’ is inmiddels de vierde release op rij en naast Farr op gitaar en ruwe vocals is er enkel een muzikale bijdrage van multi-instrumentalist en producer Jon Wood te bemerken. Het project is een reeks van b-kantjes en singles die het resultaat zijn van deze samenwerking. De zes nummers zijn een smeltkroes van moderne Southern Rock zoals in ‘On The Inside’ en ‘Yes Ma’am’, dat is ingekleurd met schitterende gitaarriffs,  het bluesy ‘Leave The Porch Light On’, de titeltrack ‘I Ain’t Dyin’, het mysterieuze en roots begeesterde ‘Something To Cure The Pain’ en het afsluitende ‘Alive’. Dit amalgama aan muziekstijlen is alvast een favorabele spiraallijn voor Mississippi Live & Dirty Dirty.

Philip Verhaege (4)