![]() Celebrating Bird: The Triumph Of Charlie Parker is een schitterend boek van de hand van Gary Giddins. Het paperback naslagwerk is 195 blz. dik en rijkelijk geïllustreerd met tal van memorabele foto's. In 1988 maakte Clint Eastwood de met een Oscar bekroonde documentaire film 'Bird' met Forest Whitacker in de hoofdrol. Maar dat was eigenlijk een jaar nadat Gary Giddins ‘Celebrating Bird’ had geregistreerd. Gary Giddins is een zeer belangrijke Award winnende muziekjournalist. Zo had hij meer dan 30-jaar de jazz column 'Weather Bird' in Village Voice. Hij was artistiek directeur van het Jazz Orchestra van 1986 tot 1992, en is directeur van het Leon Levy Center for Biography aan het Graduate Centrum of the City University of New York. Het boek 'Celebrating Bird: The triumph Of Charlie Parker' is een herwerking uit 1987, en is een meeslepend verhaal van de hopped-up genie Charlie Parker, die precies wist hoe goed hij wel was. Maar net zoals zoveel collega-muzikanten in die tijd was Parker heroïne verslaafd. Hij overleed dan ook op 34-jarige leeftijd in New York. Het boek is een fascinerend verhaal dat onder meer teruggaat naar de beginperiode van Parker in de jaren '30 en zijn thuisstad Kansas City. Het heeft ook betrekking op de schrijnende afdalingen naar zijn drugsverslavingen. En die begon al vrij vroeg in zijn carrière. Toch maakte Parker samen met Lester Young in 1946 -toen hij amper 25-jaar was- een van de meest invloedrijke solo's in 'Lady Be Good'. Elke woordgroep en ideeënlijn werd zo een deel van de grammatica van de moderne jazz. Zes maand later verspeelde Parker de helft van zijn royalty's aan drugs, werd gearresteerd en woonde in geconverteerde garages. Toch kwam hij weer boven water, herstelde zijn odyssee en beleefde opnieuw muzikale hoogdagen. Maar al even snel verviel hij opnieuw in wanhopige toestanden. Mislukte huwelijken, gevangenissen, geld problemen, onvoorspelbaarheid op- en naast het podium kenmerken helaas Parker's grillige carrière. En toch was Charlie Parker een van de meest invloedrijke jazzartiesten. Het boek 'Celebrating Bird: The triumph Of Charlie Parker' is dan ook een prachtig geschreven naslagwerk. De zorgvuldig bijgewerkte versie is een eerbetoon aan een schitterend en gekweld genie, genaamd Charlie 'Bird' Parker. Philip Verhaege (5) University of Minnesota Press Minneapolis, London I 978-0-8166-9041-1
0 Opmerkingen
![]() Wij schrijven 31 augustus 1973. Een relatief onbekende Zweedse band prijkte op de affiche van een festival op het plaatselijke vliegplein in Overboelare, een deelgemeente van Geraardsbergen, België. Ook Peter Koelewijn keilde er toen zijn hit ‘Angeline’ (m’n Blonde Sexmachine), maar niet minder onbelangrijk was toen de aanwezigheid van wereldster Neil Sedaka. Enkele maanden voordien hadden Anni-Fred Lyngstad, Björn Ulvaeus, Benny Andersson en Agnetha Fältskog nog de derde plek behaald op het Nationale Songfestival van hun thuisland Zweden met het nummer ‘Ring Ring’. De single werd zelfs een top 5-hit in Nederland. Pas een jaar later was het hek helemaal van de dam toen Abba, een acroniem van de voornamen, na het Nationale festival ook het Eurovisie Songfestival wonnen op 6 april 1974 in Brighton, Engeland met het nummer ‘Waterloo’. Het Songfestival was toen nog de wipplank voor heel wat bands. Het winnende liedje was plots een wereldhit. Een zouden er uiteindelijk nog een hele rits volgen, dat een dubbel-cd waarschijnlijk niet voldoende is om alle grote hits op te plaatsen. Een carrière die duurde van begin jaren ’70... tot er in 1982 abrupt een einde kwam aan het sprookje. Nu is er dus een allereerste officiële fotoboek verkrijgbaar. Heel wat foto’s zijn begeleid door een Nederlandstalige beknopte biografie. Het is dan ook in de eerste plaats een fotoboek! Het hebbeding is 400 blz. dik en is heel rijkelijk geïllustreerd. Het is bovendien een intiem, vertrouwelijk en bijwijlen emotionele uitgave geworden. Ruim 600 foto’s -waarvan heel wat fotografische opnamen komen uit het persoonlijke archief van de bandleden- schetsen de muzikale levensloop van de groep Abba. Foto’s die nooit de pers haalden, zijn zo verfraaid in al hun glorie. Badend in overvloed aan succes, zelfs even bespot als gay-muziek, maar door de wereldpers steeds triomfantelijk beschreven als een volwaardige popband die geschiedenis heeft geschreven. Abba kenmerkte zich ook met expressieve en glinsterende kledij, een creatie van ontwerpster Inner Svenneke. Zelfs aan de movie en de musical ‘Mama Mia !’ wordt aandacht besteed en leidde zelfs tot een revival van de band. Wie niet voldoende heeft aan het boek kan naar Stockholm afreizen, waar vorig jaar het Abba museum officieel werd geopend. Abba, Thanks for the music…. En het schitterende fotoboek ! Philip Verhaege (5) ![]() Hij is nog steeds een vreemde vogel, en ondanks zijn ervaringen bij Jeff Beck of de jaren die hij met de Faces optrok, Rod Stewart is eigenlijk nooit het sterke, coole type geweest. Zelfs de dag van vandaag is hij nog steeds die bijzondere man met zijn leuke pakjes, zeg maar zijn handelsmerk: zich laten omringen door extreem mooie vrouwen. Je kan hem dan ook niet ergens in een hokje duwen, hij voelt zich ook niet helemaal thuis in de wereld van pop en rock. Toch heeft hij enkele leuke ervaringen op zijn naam staan: hij heeft een duizelingwekkend aantal langspelers én singles verkocht en tijdens de eerste 24 uur dat MTV uitzond werden er maar liefst zestien van zijn muziekvideos vertoond. Maar iets waar hij helemaal prat op mag gaan is zijn wereldrecord (zie het Guinness Book of World Records) aantal bezoekers op een strand tijdens een liveshow. In Copacana slaagde hij erin om een goede 3.500.000 toeschouwers naar zijn show te lokken. Wie doet het hem na? In dit boek doet Rod zijn eigen verhaal in zijn geautoriseerde biografie. Wat me meteen opviel aan de inhoud van dit boek is dat het vrij eerlijk en zonder al teveel extra franjes geschreven was. Misschien moeten we de reden hierachter zoeken bij het feit dat Rod de biografie zélf en alleen heeft geschreven en dat hij geen ghostwriter nodig had. Hij gaat letterlijk diep in details, geeft ons informatie die we tot hiertoe nog niet kenden maar hij schrijft ook openhartig over zijn tegenslagen in het leven, de overwonnen kanker, het gebruik van geestverruimende middelen maar bovenal gaat hij zeer breed wanneer het ging om de tijd die hij met zijn vrienden Elton John, Ron Wood e.v.a. doorbracht. We kennen hem uiteraard van zijn vele hits waaronder (en speciaal voor hen die Rod Stewart niet zouden kennen), ‘Maggie May’, ‘Do Ya Think I’m Sexy’, ‘Hot Legs’, ‘Tonight’s The Night’, het van de Sutherland Brothers geleende ‘Sailing’ en ga zo maar gerust een tijdje door. Rod Stewart: De Autobiografie’ is een zeer leuk geschreven boek, alle huwelijken, scheidingen, zijn affaires met enkele Bond-meiden, zijn excentrieke (alhoewel, de man is steeds knap afgeborsteld) kledij maar vooral de aandacht voor zijn haar zijn allemaal items die soms ietwat gezouten aan bod komen. En waarom niet, als andere sterren op dezelfde wijze hun biografie zouden schrijven, dan heb ik het gevoel dat dit soort boeken weer in de lift zit. Er was maar één van zijn vrouwen die zijn hart heeft gebroken en dat was Rachel Hunter. Ze waren acht jaar samen en zij was de enigste vrouw die hij niet bedroog. En om het met zijn eigen woorden te zeggen: “I’ve put my last banana in the fruit bowl…” Maar helaas voor hem ging de fruitkorf nu zelf op zoek naar verse bananen. En nog volgens zijn eigen woorden heeft hij nu in Penny Lancaster de vrouw van zijn leven gevonden. Ja, Rod, dat zei je ook van Rachel… Nog een klein maar ontzettend leuk detail: het boek werd opgefrist met zwart-wit en kleurfoto’s die je niet snel op het internet zult vinden en toen het boek in Groot-Brittannië verscheen gingen de exemplaren met de snelheid van een bliksem over de toonbank. Van een succes gesproken… Alfons Maes (5) |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025