Independant

Vijf jaar hebben we gewacht op de opvolger van Pierce Edens zelf titelend album. Edens komt uit Asheville en werd in zijn jeugd ondergedompeld door punk en grunge muziek. Na een eerste demo in 2004 richtte hij zijn band The Dirty Work op. De release ‘Stripped Down Gussied Up’ is het vijfde album voor Pierce Edens. Zijn schimmige bariton stem en akoestische gitaartunes zijn het ideaalbeeld voor zijn geoogde bluegrass, folk en bluesy muzieksound. Samen met Kevin Reese (gitaar, banjo, vocals, percussie) en Matthew Neilson (percussie, vocals, piano) zijn de elf nummers een mixture van geëlektriseerde en akoestische tunes. De songs zijn op zijn minst gezegd indrukwekkend rauw en intens. Pierce Edens absorbeert zo zijn songwriting, storytelling en muzikale styling in zijn weloverwogen muziekstijl.

Philip Verhaege (4)  

​Uit Austin, Texas komt het geluid van singer-songwriter Will T. Massey. Hij begon in 1987,  en nu 30 jaar later kan hij terugkijken op een catalogus. Maar er waren ook turbulente en duistere jaren tussen. Hij begon nogal jong, tijdens zijn schooltijd, nam cassettes op, en in 1991 tekende hij bij MCA. Zijn debuutalbum kreeg nationale aandacht. Dan begon zijn miserie en gedurende 13 jaar was hij op de dool. Een bevriende dokter stelde de diagnose: schizofrenie. Pas in 2006 kon hij weer opnemen. Deze compilatie bevat 13 songs, plus 3 bonustracks uit zijn cassettejaren. 

Patrick Van de Wiele (3)

De Britse componiste en saxofoniste Trish Clowes is mij totaal onbekend. Ze woont in Londen en won al een BASCA British Composer Award. Dit is haar vierde album, waarop ze bijgestaan wordt door Chris Montague op gitaar, Ross Stanley op piano/Hammond orgel en James Maddren op drums. Haar vorige albums echter bestreken verschillende genres en soms met grotere ensembles. Trish geeft les in sax en improvisatie aan de Guildhall School of Music & Drama. Uiteraard is er heel wat improvisatie op deze cd, en dat is iets waar ik niet van hou. ‘Blue Calm’ is wat dromerig, en ‘Muted Lines’ van de Anglo-Armeniaanse componist Cevanne Horrocks-Hopayian, is gebaseerd op een gedicht van de16de eeuwse Armeniaanse dichter Nahapet Kuchak. Die schreef over de genocide in Oost Turkije. Op dit album staat een eerbetoon aan vroege jazzdrummer Baby Dodds, nl. ‘Tap Dance (for Baby Dodds)’, dat jazzdrum met tapdans vermengt. 

Patrick Van de Wiele (3½)

De Multi-Grammy Award winnende Latin en Fusion band Ozomatli promoot nu volop het debuutalbum ‘Non Stop’. Het concept is ontstaan uit een fusie tussen twee diverse muziekstijlen die en van de meest krachtige tradities omvat. De klassieke hedendaagse Mexicaanse sound omarmt hier de Jamaicaanse tunes. De veertien nummers zijn dus vrolijke en uiterst dansbare chapiters. De sterke en indrukwekkende  drumpartijen en percussie worden vrolijk ingevolgd door sax en melodica arrangementen en vrij ritmische gitaarriffs. Asdru Sierra sterke vocaliteit is uiterst passend voor de beoogde sound van de band Ozomatli. Let’s party!

Philip Verhaege (4)

De indie band Angus Crowne and The Family Jewels komt uit LA. Angus is sedert zijn tienerjaren auteur, screenplay schrijver, theaterproducent en concertproducer, die gewerkt heeft met Queen, Boy George, Fatboy Slim, Spacehog, Paul Oakenfold, Chris Thompson enz. Hijzelf noemt zijn muziekgenre: “Uke-Billy Punk Rock”, ofwel Americana ontmoet punkrock. Opener ‘Lounge Dog’ is nogal jazzy, terwijl ‘Puking’ absoluut punkrock is. Verschillende songs vertonen ukele, nl. ‘Cold Soup’, ‘Sandbox’ en ‘Paycheck’. Angus gebruikt punkrock om zijn frustraties te ventileren, en dat begint soms op iemands zenuwen te werken. 

Patrick Van de Wiele (3)

Sinds het album ‘Terroir’, ‘Le Fil Rouge’ en de officiële bootleg ‘Live in Philadelphia’ was het even wachten op nieuwe plaat van de band EchoTest. Programma drumster, bass VI engineer en Philadelphia gebaseerde Julie Sliek, die hiernaast ook een solo project heeft, is samen met Mareo Maehera (bas, vocals) en nieuweling Alessandro Inolti (drums) het brein achter muzikaal hoofdstuk. Het trio nodigde heel wat gasten uit en dat resulteert in een modern klinkende sound die soms heel avant-gardistisch en experimenteel kan klinken. De nummers kronkelen door hedendaagse thema’s en resulteren in overweldigde resonanties en muzikale echo’s. De computerbeats worden ingevuld door strakke drums en diepe baslijnen. En net dat verhoogd de productiewaarde van het album ‘From Two Balconies’​

Philip Verhaege (4)

Golden Lane Records

Het geet William ‘Billy’ Valentine voor de wind. Hij doet het even zonder zijn broer (van The Valentine Brothers, Columbus, Ohio). Billy doet het alleen en wel met een album vol Britse popmuziek. Prachtige ‘soulcovers’ van ‘Beast Of Burden’, ‘Holding Back The Years’, ‘How Long (has this been going on)’, ‘Do You Really Want To Hurt You’, ‘(I Guess That’s Why) They Call It The Blues’ of ‘First Cut Is The Deepest’, hij doet het gewoon, zonder schroom. Mooier nog is de productie die geheel in de Jaren 80 stijl ligt, met strak gespannen drumvellen, scherpe synthesizers, klappende handjes en knippende vingertjes. We hebben er jaren op gewacht. Het gaat de soul cd van het jaar worden. Oeps! Het is geen 1983 meer…foutje!
 
Peter Jacobs (2,5)

Delore records

De Ierse songschrijvers Ross, Ró, Nial en Kieran vormen sinds 2005 Delorentos. Dit is hun zesde album. Zelf noemen ze hun muziek alternatieve rock. Maar je zou het eerder moderne pop kunnen noemen. Je hoort duidelijk New Wave-invloeden van bijvoorbeeld de Simple Minds en de vroege U2. Maar zeker ook invloeden van bands als Coldplay. Ró en Kieran zingen beiden met dunne, haast ijle stem, net zoals de redelijk gladde productie met enorm veel galm, reverb en echo. De meeste songs zijn leuke melodietjes, maar lijken soms teveel op de simpele deuntjes van voetbalsupporters. Het zijn sterke compacte en volwaardige songs, misschien een beetje jeugdig, maar wel sterk geschreven en gearrangeerd. Knap gedaan.
 
Peter Jacobs (4)