All Categories - KEYS AND CHORDS

Radio.String.Quartet: In Between Silence

25/10/2017

Dit Oostenrijks-Taiwanees-Nederlands viertal bestaat uit Bernie Mallinger (viool, zang), Igmar Jenner (viool), Cynthia Liao (viola) en Sophie Abraham (cello, zang). Op hun nieuwe cd kregen ze steun van Bugge Wesseltoft (piano & synthesizer) en techno pionier Henrik Schwarz. Het is moeilijk om ze te catalogeren, want ze laten zich inspireren door verschillende muziekstijlen, wat resulteert in een cross-over tussen klassiek, jazz, pop, ambient en uitstapjes in elektronica. Je komt terecht in mysterieuze omgevingen, zoals op opener ‘Silence’. ‘Book of Love’ komt nog meest in de buurt als popsong. Voor luisteraars die experimenten niet schuwen.

Patrick Van de Wiele (3½)

Leonard Griffie: Better Late Than No Time Soon

28/9/2017

Pongoboy Pruduction

Zanger/gitarist Leonard Griffie uit Oregon wordt op zijn achttiende al professioneel muzikant, maar pas in 2013 brengt hij zijn eerste album ‘Give It To me’ uit. Nu is er het nieuwe album ‘Better Late Than No Time Soon’. Het gitaarspel van Griffie is voortreffelijk en overtuigend. De 14 songs in het blues en bluesoul genre zijn goed tot uitstekend. Ook de blazers van Gordon Greenley (sax) en Randy Scherer (trompet) zijn prachtig. (‘What You Got Is What You Get’!) Griffie is een uitstekende songschrijver en gitarist (‘Up And At Em’!), maar het zingen zou hij toch beter aan iemand anders overlaten. Echt toonvast is hij niet en ik voel niet dat hij meent wat hij zingt. Al is, toegegeven, ‘Leave This Time’ wel mooi dubbelstemming opgenomen. Het hoogtepunt is de soulsleper ‘I Got News’.

Peter Jacobs (3 ½ )

Joana Serrat: Dripping Springs

28/9/2017

Loose Music

De 34-jarige Catalaanse singer/songwriter Joana Serrat uit Vich, bij Barcelona is sinds 2008 bezig met folk en Americana. ‘Dripping Springs’ is haar vierde album. Ze ging het opnemen in Texas Hill Country, net buiten Texas. Het is new school folk en Americana met wat popinvloeden, hoewel ze toch ‘klassieke’ folk- en country instrumenten gebruikt, zoals pedal steel gitaar. Joanna heeft een prachtige stem, ze zingt zacht, haast meisjesachtig. Dat past goed bij de etherische en sfeervolle muziek. Haar teksten zijn poëtisch en omarmen de melodieën. Hoor ik daar ook een beetje Chris Isaak? Het klinkt vrij uniek, maar tegelijkertijd ook vertrouwd. De arrangementen zijn zorgvuldig geschreven en er is moeite en werk gestoken in de achtergrondstemmen. Voor wie weg wil zwijmelen bij dromerige rustgevende Americana zit goed bij Joana Serrat.

Peter Jacobs (3 ½ )

Mindi Abair and the Boneshakers: The Eastwest Sessions

28/9/2017

Pretty Good For A Girl Records

Mindi Abair is een 48-jarige saxofoniste en zangeres uit St. Petersburg, Florida. Ze begint haar muzikale loopbaan rond 1991 als ze naar Los Angeles verhuist. Ze speelde o.a. bij de Backstreet Boys, later gelukkig ook bij meer geloofwaardige namen zoals Keb Mo en Bobby Rush. Op dit album staan gastoptredens van Joe Bonamassa, zanger Sweet Pea Atkinson en zanger Fantastic Negrito. Producer Kevin Shirley (Black Crowes, Joe Bonamassa, Aerosmith) maakte er een stevig rockend album van. Bluesrock met pop en soulinvloeden. Mindi wordt ook wel eens de Amerikaanse Candy Dulfer genoemd en dat kan ik alleen maar bevestigen. Een rauw scheurende saxofoon die tegelijk gelikt en gepolijst klinkt. Als zangeres klinkt ze uitstekend, maar toch is het vocaal hoogtepunt van dit album, de soulballad ’Let Me Hear It From You’ met Sweet Pea Atkinson in de hoofdrol. Daar zit duidelijk echte emotie in. En al lijkt ‘I Love To Play The Saxophone’ verdacht veel op Bobby Mc Ferrins ‘Don’t Worry, Be Happy’, ‘Play To Win’ heeft volgens mij hit potentie bij, bijvoorbeeld, Studio Brussel.

Cassie Keenum & Rick Randlett: Hauntings

21/9/2017

Fox Run Record

Singer-songwriter en blueszangeres Cassie Keenum en gitarist Rick Randlett komen uit Florida. Dit hun eerste samenwerking, een semi-akoestische cd waarop ze blues, folk en Americana vermengen. Cassie Keenum speelt akoestische gitaar en ze heeft een stevige, soms wat schelle stem, die hoe moet ik het zeggen, erg blank klinkt. Ze mist wat diepgang en ‘soul’ en heeft af en toe wat problemen met toonzuiverheid. Ze valt door de mand als ze ‘Hallalujah’ covert. Als je de versies van Leonard Cohen en Jeff Buckley kent, begrijp je onmiddellijk wat ik bedoel.
Gitarist Rick Randlett, als sinds de jaren 1970 bezig met blues(rock), country en aanverwante stijlen houdt dit album recht. Zijn gitaarspel is ingetogen, maar vaak ronduit mooi en zijn licks en thema’s zijn prachtig. Een extra vermelding moet ook gaan naar bassiste Nicole Wagner, en monharmonicaspeler Little Mike die op twee songs te horen is. Hoogtepunten zijn ‘She’s Gone’ waar Cassie en Rick elkaar vocaal naar de kroon steken. Ook het groovende ‘Get Lit’ waarop Rusty Valentine de sobere drums als handclaps laat klinken en ‘Born With Wings’ en ‘Minute Man’ met schitterend gitaarspel van Randlett.

Peter Jacobs (3 ½ )

Sweet Bourbon: Night Turned Into Day

21/9/2017

Bourbon Record

Met acht zijn ze, de Nederlandse blues(rock) band Sweet Bourbon. Ze spelen een mengelmoes van rock, funk, blues en soul. Op het album staan elf originele songs, al spelen ze live naar het schijnt ook nummers van Lynyrd Skynyrd, The Allman Brothers en Humble Pie. Van de sound van deze bands hebben ze wel wat.
De drie backing vocalisten Sonja, Suzan en Laura maken wat mij betreft het verschil, want René is een degelijke zanger, maar heeft niet zo’n aangename stem. Ik weet zeker dat als ze de meiden wat meer laten zingen, dat ze pas echt aandacht gaan krijgen. Nu klinken ze als een band die jaarlijks vier keer op zaterdagavond in mijn stamkroeg speelt. En dat al tien jaar lang.

Peter Jacobs (3 ½)

The Young ‘Uns: Strangers

21/9/2017

Hereteu Record

The Young ‘Uns zijn een Britse vocale folkgroep, gespecialiseerd in a capella songs. De ‘band’ bestaat uit drie zangers, Sean Cooney, David Eagle en Michael Hughes. Ze zingen traditionele ‘shanties’, maar ook moderner eigen werk. Ze vertellen verhalen uit het verleden en vooral het heden, geheel in de Keltische traditie. Zo gaat ‘Cariage 12’ over de door de passagiers gefnuikte terroristenaanval op de Thalys van Amsterdam naar Parijs in 2015. ‘Bob Cooney’s Miracle’ gaat over een Britse anti-facist tijdens de Spaanse burgeroorlog en ‘Dark Water’ gaat over een Syrische vluchteling die 7 km zwom tijdens zijn vertrek uit zijn thuisland, op de vlucht voor het geweld.
Er staan tien songs op dit album waarvan er maar drie met begeleiding, de rest is louter vocaal. Wie van Keltische stemmen houdt zit met dit album goed.

Peter Jacobs (3 ½)

Bob Bradshaw: American Echoes

20/9/2017

Fluke Records

‘American Echoes’, Bobs zevende studioalbum, weerspiegelt de muzikale invloeden die de in Ierland geboren, maar momenteel in Amerika wonende Bradshaw al die jaren absorbeerde. Die invloeden zijn ook overvloedig aanwezig in zijn songs, maar jammer genoeg springen die songs er niet altijd uit. Het album laat een vlakke indruk na. De meeste songs kabbelen te rustig voorbij. Bob mag dan wel een aangenaam klinkende stem hebben en ook de band die hem omringt, musiceert op niveau en toch mist het album iets. Wat niet wil zeggen dat Bradshaw het niet kan. Integendeel zelfs. Wat hij laat horen op ‘Workin’ On My Protest Song’ getuigt van een enorme vakkennis. Op dit nummer komt hij aardig dicht in de buurt van Paul Simon tijdens diens samenwerking met Afrikaanse artiesten. En ook op het licht rockende ‘Weight Of The World’ haalt hij zijn slag thuis. Afsluiten doet hij in schoonheid met het van Ierse invloeden doordrongen ‘Old Soldiers’.
De fans van Bob Bradshaw zullen ‘American Echoes’ zeker kunnen smaken, maar voor ons had het album toch wat meer pit en passie mogen bevatten.

Lambert Smits (3)

Johnny Oskam: In My Shadow

19/9/2017

Eigen beheer

Johnny Oskam is een bluesrock gitarist en zanger uit Californië. Zijn muziek ligt in het straatje van Johhny Lang, Walter Trout, Kenny Wayne Shepherd en co. Natuurlijk komen SRV en Hendrix ook om de hoek kijken. Maar er iets meer. Je herkent ook invloeden van Cream en andere bands uit de jaren 70. En in het Southern rock genre weet hij zijn weg ook te vinden. Hij is zeker geen scheurgitarist of notenneuker. Hij weet wanneer hij zich moet inhouden en wanneer hij zich volledig kan geven. Hij schrijft knappe songs, zeker geen platte bluesrock.
Er zit inventiviteit en spanning in. Bovendien zingt Johnny uitstekend en is er aandacht geschonken aan tweestemmige zang en achtergrondvocalen. Hoogtepunten zijn ‘Waiting For The Rain’ en ‘I Want You To Stay’ en klinken de songs ‘Limbo Lane’ en ‘Turn The Key’ ook best goed.

Peter Jacobs (3 ½)

Blue Rose Code: The Water Of Leith

19/9/2017

Navigator Records

Dit is het vierde album van de Schotse singer-songwriter Ross Wilson, ook als Blue Rose Code gekend. Hij maakt eclectische muziek, een mengelmoes van folk, jazz, pop en Keltische muziek. Je herkent soms invloeden van Van Morrison, John Martyn, zelfs hier en daar wat Sting. Maar ook duidelijk de jazz- en de Keltische invloeden. Hij kreeg dan ook de steun van een hele reeks Schotse jazz en folkmuzikanten. Violen, trompet, saxofoon, jazzy drums, piano, akoestische gitaar, alles zeer scherp en nooit bombastisch gearrangeerd. Daarnaast hoor je de Keltische invloeden en instrumentatie en vocalen van de Gaelic zangeres Kathleen MacInnes. Ross’ stem klinkt licht en poppy, maar toch ook weer warm en krachtiger. Hij klinkt modern, maar toch ook weer Keltisch. Het zijn zeer knappe songs die hun geheimen pas vrijgeven tijdens verschillende beluisteringen. Geen gemakkelijke songs die toch zeer catchy en poppy klinken. Knap album!

Peter Jacobs (4)