Naim Records

‘The Nothing’ is een muzikaal project van de Londense Jamie Cameron. De rode draad door het album is, zijn in een verkeersongeval verongelukte vriend. Het verlies zal Jamie voor de rest van zijn leven meedragen, zoveel is duidelijk. De songs starten dan ook vaak met enkel een akoestische gitaar, waarna ze iets meer body krijgen wanneer de andere instrumenten zich erbij voegen. De troosteloosheid laat zich nog het best voelen in het trage instrumentale ‘Grow’, met enkele mooie pianopassages. De toch al donkere, vaak declamerende stem wordt nog versterkt door de opnametechniek, die ze bij momenten praktisch onverstaanbaar maakt, waardoor ze mysterieus gaat klinken. Het mooiste nummer is het door fingerpicking banjo en blazers gedragen ’We’ll Great Death’, dat door de achtergrondzang iets religieus in zich draagt.
‘The Nothing’ is een mix van vocale en instrumentale, sfeervolle nummers. Het is geen vrolijk album geworden, maar wel eentje dat troost kan bieden.
 
Lambert Smits (3)

Loose Music

Wanneer je de naam van de strijdende koning die Engeland bestuurde van 1066 tot aan zijn dood in 1087 als bandnaam gebruikt en je debuutalbum ‘Proud Disturber Of The Peace’ noemt, dan trek je zeker de aandacht. Of dat de bedoeling was van frontman, de Engelse Ruarri Joseph, valt niet te achterhalen, maar het zou best wel kunnen. Na het beluisteren van de 10 songs heb ik de neiging van te zeggen dat dit inderdaad zo is. Muzikaal stelt het album weinig voor. Zwalpend tussen goedkope, op weinig om het lijf hebbende riffs drijvende rock en door blues beïnvloedde tracks, valt er eigenlijk weinig te genieten.
Wanneer er wat gas teruggenomen wordt zoals in ‘Pedastals’ ontpopt Ruarri zich weliswaar als een aanvaardbare performer van softrock en in het met mondharmonica geïntroduceerde ‘Sunny Is The Style’, neigt hij zelfs een beetje naar Dylan. Jammer genoeg is dit te weinig om een album aantrekkelijk te maken.
 
Lambert Smits (3)

Het nieuwste album van de New Yorkse gitarist Larry Newcomb is geen eerbetoon aan één bepaalde artiest, maar aan verschillende, al dan niet nog in leven. Zijn kwartet, dat verder bestaat uit: Eric Olsen(piano), Dmitri Kolesnik(bas), Jimmy Madison(drums), Leigh Jonaitis(zang), wordt verstrekt door de aanwezigheid van Bucky Pizzarelli (akoestische gitaar), die nu 91 geworden is. Larry opent met de klassieker ‘I Remember You’, gevolgd door Cole Porter standaard ‘You’d Be So Nice to Come Home To’. Verder ook de klassiekers ‘Alone Together’ en ‘Peace’. De overige tracks zijn nieuwe composities, ook opgedragen aan collega muzikanten. 

Patrick Van de Wiele (3)

Het album ‘Traces & Scars’ is het zevende album voor de Canadese componist en harpvirtuoos Guy Bélanger. Samen met André Lachance (gitaren), Marc-André Drouin (bas), drummer Michel Roy en een hele rits van gastartiesten betoveren ze het album met tien prachtige instrumentale nummers die allen nauw verwant zijn met folk en bluesy composities. Op twee nummers wordt de stem als instrument aangezet. Guy leent zijn stembanden aan de song ‘Little Heart’, en een van Québécoise favoriete zangers Luce Dufault mag hetzelfde doen op het nummer ‘Who’s Left Standing’ . Guy Bélanger heeft al haal wat onderscheidingen ontvangen voor zijn songwriting. De André Gagnon Award van de Spacq prijkt sinds september in zijn prijzenkast. 

Philip Verhaege (3) 

In 2003 werd in Stockholm, de hoofdstad van Zweden, de band Born 53 opgericht door Anders Lindh, Hans Birkholz en Jörgen Larsson. Daar kwamen later nog Karin Hagberg en Åsa Källén-Lindh bij, maar Karin verliet de groep in 2013.  Ze brengen een mix van roots muziek, voornamelijk blues geïnspireerd. Het merendeel van de songs zijn eigen nummers, met hier en daar een cover zoals ‘Forgetful Heart’ van Bob Dylan. 

Patrick Van de Wiele (3)

Dit trio album kwam er als een zijsprongetje van een Art-House film die Daniel Jircik en Art Fristoe samen draaiden met Bob Dorough. Art was daarin zanger, pianist en acteur. Het trio bestaat verder uit: Tim Ruiz (bas) en Richard Cholakian (drums). Daleton Lee speelt soms ook drums, en Ilya Janos percussie. Art stamt uit de hard swingende West Texas traditie in Amarillo, als zoon van jazzbassist Joe Fristoe. Later vestigde hij zich in Houston, waar hij zichzelf tot één van de top jazzmuzikanten opwerkte. Hij componeerde 6 tracks voor dit dubbelalbum, en de rest zijn covers. Zo covert hij o.a. Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’, Duke Ellington’s ‘Caravan’, The Beatles’ ‘Lucy In The Sky With Diamonds’ en ‘Blackbird’, Tom Jobim’s ‘Ela é Carioca’ en Kurt Weill’s ‘Speak Low’. 

Patrick Van de Wiele (3)

Het Belgische trio Endz is mij totaal onbekend, en je vind er niet veel over op het Internet. Ik lees op de hoes dat alle songs geschreven werden door Loïc Bodson, Fabrice Detry en Kevin P. Guillaume. Ze werden gespeeld en opgenomen in Schaarbeek, behalve 2. De muziek grijpt terug naar de jaren ’90, het lijkt wel alsof je in een teletijdmachine gestapt bent. Meestal is de muziek uptempo, en hier en daar zijn sonische stukjes ingelast.

Patrick Van de Wiele (3)