 Rockpalast was jarenlang het muziekprogramma bij uitstek van de Duitse televisiezender WDR. Wie herinnert zich niet de legendarische ‘Rocknights’ die ook hier te bekijken waren. Rocknachten die ons als muziekliefhebbers menig zaterdagnacht de slaap ontnamen. Pluspunt was natuurlijk ook dat de artiesten er live optraden. In de zomer transformeerde het programma dan in een ‘Open Air’ versie. Die vond plaats op de Loreley, nabij de 132 m hoge rots langs de rechteroever van de Rijn. Momenteel vindt Rockpalast, weliswaar in een andere versie, nog steeds plaats, maar is bij ons de interesse hiervoor afgezwakt. Vele van de legendarische optredens van destijds zijn inmiddels reeds op dvd verschenen. Gelukkig valt deze eer nu ook te beurt aan The Stray Cats. The Stray Cats is ongetwijfeld dé neo-rockabillyband die zich in een mum van tijd zodanig wist te profileren, zodat zij op de dag van vandaag nog steeds een immens publiek begeesteren. Bovendien zorgde de band niet alleen voor een heropleving van de rockabilly, maar kwam ook het werk van de artiesten die het genre in de fifties groot maakten, weer in de belangstelling. Brian Setzer, Lee Rocker en Slim Jim Phantom mochten er zelfs tweemaal het podium betreden. Het eerste concert van het trio op deze dvd is het optreden op de Loreley op 20 augustus 1983. Het tweede dateert van 18 juli 1981 en vond plaats in de Satory-Säle in Keulen. De optedens staan dus niet in chronologische volgorde op de dvd, maar best kijkt men wel eerst het concert van 1981. Op die manier krijgt men een beeld van de evolutie van de band. Voor het optreden in de Satory-Säle in Keulen werd het podium zelfs aangepast aan de band. Muren met slogans geven de passende uitstraling bij de toen heersende rebelse look van de Cats. In leer gehuld en met een enorme zelfzekerheid geven Brian en zijn kompanen er vanaf opener ‘Sweet Love On My Mind’ meteen een serieuze lap op. Successen als o.a. ‘Double Talkin’ Baby’, ‘Rumble In Brighton’, ‘Stray Cat Strut’, ‘Rock This Town’ en ‘Runaway Boys’ maken duidelijk dat The Stray Cats een live band is. De nog piepjonge Setzer gaat wild tekeer op de Gretsch terwijl drummer Slim Jim Phantom en Lee Rocker op staande bas het ritme strak in handen houden. Het hele optreden, dat ruim 64 minuten duurt, is erg mooi in beeld gebracht en ook het geluid is van superieure kwaliteit. Wanneer de band twee jaren later mag aantreden op de Loreley, merk je reeds een duidelijke evolutie. De rebelse look is nog aanwezig maar frontman Setzer gedraagt zich al meer als een regelrechte performer. Het lijkt wel of de zaadjes voor de latere Brian Setzer Orchestra hier al geplant werden. Ook op deze ruim 70 minuten durende registratie zijn de hits weer aanwezig, zodat er een gedeeltelijke overlapping is met het optreden van 1981. Dit is echter niet problematisch. Het is eerder een pluspunt omdat je zo de vaak vernieuwende aanpak van de songs kan ontdekken. En ook staan er een pak nieuwe nummers op de setlist. Nummers die nogmaals bewijzen dat Setzer een degelijke songschrijver is. Een memorabel moment is ongetwijfeld wanneer Brian de banjo ter hand neemt voor het knappe instrumentale country hillbilly ‘Banjo Time’ van Earl Scruggs, terwijl de sax van Mel Collins ‘Look At That Cadillac’ duidelijk naar een hoger niveau tilt. Het, door Lee Rocker gezongen, ‘Drink That Bottle Down’ is dan weer hét slowbluesmoment. Dé verrassing komt echter nog later tijdens het optreden wanneer Dave Edmunds het trio komt versterken met het rockende ‘The Race Is On’. Beide optredens werden vanuit verschillende hoeken gefilmd zodat nergens het spook van visuele verveling toeslaat. Dit, alsook het sublieme geluid maken dat deze dvd verplichte kost is voor fans van de ronduit formidabele The Stray Cats. Lambert Smits (5) Open Air Loreley, August 20th 1983
Satory-Säle Cologne July 16th 1981
Label
MIG Germany Labelnummer MIG 90627 DVD Distributie MIG Germany Promo-agent Niet Gekend Website Artiest Brian Setzer
0 Opmerkingen
 Is het mogelijk om in één film het soulfenomeen James Brown te vatten in alle zijn facetten, contradicties enz? Waarschijnlijk niet, maar ‘Get On Up’ doet een geweldige poging om het volatiele leven van deze funklegende in beeld te brengen. James droeg nu eenmaal evenveel persoonlijkheden met zich mee als hij titels had, denk maar aan “the godfather of soul”, “the minister of heavy, heavy funk”, en “the hardest working man in showbusiness”. Deze biopic toont hoe een jongetje, die door zijn moeder achtergelaten werd, en door zijn vader bij een tante in een bordeel geplaatst werd, door middel van zijn muzikaal talent opklimt tot wereldwijd fenomeen, en tevens tot trendsetter van de funkmuziek. De acteur Chadwick Boseman geeft verrassend goed gestalte aan wijlen James, vooral op het gebied van zijn danspasjes. De prent wordt echter niet chronologisch in beeld gebracht, maar vangt aan tijdens een politie achtervolging in 1988, waarna je hem ziet arriveren in Vietnam in 1968 voor een concert, en hij bijna uit de lucht geblazen wordt. Pas daarna zie je een soort scène vergelijkbaar met de leefomstandigheden in ‘The Color Purple’, die zijn jeugd verbeeldt. Ja, de film blijft niet op hetzelfde toontje verder gaan, maar huppelt via een reeks niet lineaire fragmenten rond in James’ zijn leven. Het steeds verspringende tijdselement kan dan ook voor enige verwarring zorgen, maar toch verloor ik de draad niet. En soms neemt de acteur Chadwick Boseman zelf het woord om James zijn leven te verklappen. En hoe paranoïde James ook kon zijn met zijn bandleden, getroebleerd door drugs en trauma’s, kan je zijn talent niet ontkennen. De muziek werd compleet heropgenomen, en klinkt fantastisch! De film zit dan ook propvol dynamiek en zit vol met anekdotes, bvb. over het racisme, de payola, James zijn relatie met vrouwen enz. Het is geen wonder dat Mick Jagger, die hem jong in zijn carrière tijdens een tournee ontmoette, een fascinatie voor hem opbouwde, en fungeerde als producer voor deze prent. Alhoewel ik normaal een chronologische verfilming verkies, kan ik je deze film als muziekliefhebber toch aanbevelen. Extra’s
Patrick Van de Wiele (4)
Met dank aan Tinseltown Meer info: Universal Pictures  Geen cd-bespreking maar een dvd-bespreking. Blues Peer al sinds jaar en dag de plaats waar in juli de hoogmis van de blues plaats vindt is nu eens het resultaat voor het uitbrengen van een dvd. The Catsmokes zijn een gevestigde waarde wanneer het rootsband aanbelangt. Gerrit Cuypers (vocals & guitars), Hans Van Diest (guitar), Jan Vermeulen (bass) en Robert Theys (drums) zijn een formatie die hun roots in en rond de streek van Averbode-Diest ligt. Uiteraard hebben ook zij al mogen op de affiche staan van Blues Peer en in functie van hun ‘appaerance’ op het Peer podium zijn er in 2011 opnamen gebeurd waarmee ze nu een dvd hebben samengesteld voor de fans. Voor de aankondiging op die vrijdag werd er beroep gedaan op een andere rootslegende van ons land met name Walter Broes en Walter kennende was dit zeker al een hele opgave. De dvd weerspiegelt exact het optreden van The Catsmokes op Blues Peer 2011. Een mix van country en rock ’n roll met niet al te veel tijdverlies tussen de nummers en een recht toe recht aan optreden zonder al te veel nonsens zoals we The Catsmokes kennen. Opener van de dvd en het concert is' Twistin’' en meteen zijn we mee voor een lekker vettig optreden met een sound van Guild en Telecaster geluiden en meer moet dat niet zijn. Dat ‘The Catsmokes’ ook aanhangers zijn van de broertjes Alvin is geen geheim en zeker gitarist Hans is een vurige fan van Dave Alvin. Zo zijn er steevast nummers van The Blasters te aanhoren wanneer zij optreden maar op een festival is natuurlijk de tijd beperkt en gelukkig mogen we ons opwarmen aan ‘Marie Marie’ een nummer dat terug te vinden is op het studio album van The Blasters uit 1981. De stem van Gerrit lijkt steeds weer onvermoeibaar en de ondersteunende ritme sectie met Jan en Robert hebben telkens weer te maken met een overdrive om U tegen te zeggen. Nummers die je nog te horen en te zien krijgt op deze DVD zijn ook ‘Daddy Rollin’ Stone’ waar toch steeds weer dat popcorn tintje in zit en ‘Texas Pines’ dat tevens de titeltrack was van hun laatste EP’tje. Kijk je concert kalender maar een goed na en ga ze gerust eens live beleven het loont de moeite en neem dan ook deze dvd mee naar huis zodat je nog verder kan genieten van pure rock’ n roll. Echt genieten! Freddy Vandervelpen (4) Te verkrijgen via The Catsmokes
 2014 zal voor de fans van Cream maar ook (John Simon Asher) Jack Bruce (1943-2014) solo of met gitarist Robin Trower een zwart jaar blijven.
Eind oktober 2014 moest Jack Bruce het tijdelijke voor het eeuwige inwisselen en daarmee zijn we weer een supergrote muzikant/componist armer. Cream, de groep die zichzelf als het "neusje van de zalm" ("cream of the crop") van de toenmalige rockmuziek beschouwde, kende maar een korte carrière, maar toen het trio er in november 1968 de brui aan gaf, hadden ze wel zo'n 35 miljoen albums verkocht. Jack Bruce schreef en zong de meerderheid van de nummers, met onder meer ‘I Feel Free’, ‘White Room’, ‘Politician’ en ‘Sunshine of Your Love’. Op dat laatste nummer is een van de meest gespeelde gitaar riffs ter wereld te horen. Voor Cream nam Bruce het leeuwendeel van de teksten voor zijn rekening alhoewel Pete Brown nooit ver uit de buurt was. Na de split van Cream wist Jack zich staande te houden op de muzikale landkaart en dat deed hij in diverse vormen. Zijn naam was toen al legendarisch maar wat hij ook maar uit zijn pen liet vloeien, het werd goud.  Wakeman’s muzikale carrière beslaat meer dan 30 jaar en dat in verschillende muziekgenres zoals progressieve rock, klassiek, opera, pop, instrumentaal/New Age, soundtracks, en zelfs hard rock en metal. Deze ex keyboardspeler van de groep Yes maakte naam in de annalen van de progressieve rock. Hij bracht talloze soloalbums uit zoals ‘The Six Wives Of Henry VIII’ (1974), ‘Journey To The Centre Of The Earth’ en ‘The Myths & Legends of King Arthur & The Knights of the Round Table’ . Ook duetalbums met zijn zoon Adam staan op zijn palmares. In juli 2009 zat Wakeman achter de piano op het podium van jazzfestival in Lugano (Zwitserland). Samen met het Orchestra Della Svizzera Italiana en een koor, onder leiding van Guy Protheroe, bracht hij door zijn grootste werken live. Dart concert is nu op dvd uit. Je hoort en ziet o.a. ‘The King Arthur Suite’, ‘Catherine Howard 2009’ ‘Merlin The Magician’, en ‘Journey To The Centre Of The Earth’. Bij de dvd zit een boekje met uitleg over het concert, het festival, het orkest en de dirigent. Uitstekend voor de fans en de liefhebbers van zijn werk, alhoewel ik persoonlijk vind dat het meer naar het klassiek neigt dan naar progressieve rock. Patrick Van de Wiele (3½) Esoteric Recordings I EANTDVD1002 I Cherry Red Records I Rick Wakeman
 Vangelis draait al meer dan 50 jaar mee op de muziekscène en wordt beschouwd als één van de grootste componisten van elektronische muziek aller tijden. Voor wie meer wil weten over deze wereldberoemde artiest heb ik goed nieuws! Fans zullen verheugd zijn, want deze nieuwe documentaire laat de artiest zien tijdens interviews, maar ook heel wat van zijn vrienden en collega’s. Er zijn bijdragen van zangeres Jessye Norman, regisseur Oliver Stone, pianiste Akiko Ebi, violist Julian Rachlin, zanger Jon Anderson, regisseur Hugh Hudson, componist Henry Mancini, zijn muzikale kopiist Irina Valentinova, regisseur Ridley Scott, acteur Gérard Depardieu, regisseur Roman Polanski, directrice Institute of Modern Art in Valencia Consuelo Ciscar Casaban, tentoonstellingsorganisatrice Connie Perez Olarte (want Vangelis schildert ook), acteur Sean Connery en zijn vrouw Micheline Roquebrune Connery, de Russische clown & mime artiest Slava Polunine, de General Manager van de Metropolitan Opera in New York Peter Gelb, zangeres Kathleen Battle, de wetenschapper Scott Bonton bij NASA, producer Michael Deeley, producer David Puttnam, en de zangeres Montserrat Caballé. Tevens zie je fragmenten uit de film ‘Alexander’ (2004), zijn project ‘Mythodea (2001), de film ‘1492 – The Conquest of Paradise’ (1992), de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Athene in 1997, de film ‘Bitter Moon’ (1992), de film ‘El Greco’ ((2007), de tekst ‘Ithaka’, ‘Slava’s Snow Show’ (2006), de film ‘Blade Runner’ (1982), en de film ‘Chariots of Fire’ (1981) waarvoor Vangelis de muziek leverde, en bij deze laatste waarvoor hij een Oscar won. En uiteraard zie je de meester zelf tijdens uitvoeringen bezig. Een geslaagde documentaire die bijna 2 uur duurt, met historische beelden en foto’s. Patrick Van de Wiele (4)  Aan de meerderheid van onze lezers zullen we Steve Hackett allicht niet meer moeten voorstellen. Deze op 12 februari 1950 geboren Londenaar was immers lid van Genesis van 1970 tot 1977. In die hoedanigheid werkte hij mee aan prijsbeesten zoals ‘The Lamb Lays Down On Broadway’, ‘Selling England By The Pound’ en ‘Foxtrot’. In 1977 verliet hij de band om een solo carrière op te starten. Enkele van zijn solo albums waren ‘Blues With A Feeling’ en ‘Out Of The Tunnel’s Mouth’. Op vrijdag 16 mei 2014 treedt Steve Hackett op in de Brusselse AB. Voor wie zolang niet kan wachten is er nu ook de dvd van Steve Hackett met als volledige titel ‘The Bremen Broadcast Musikladen 8th November 1978’. De opnamen van deze dvd dateren uit de periode dat Steve Hackett nog maar pas was opgestapt bij Genesis. Hij trok er toen op uit met zijn nagelnieuwe band, die bestond uit Steve Hackett (gitaar en zang), Pete Hicks (zang), Dik Cadbury (bas, zang), John Hackett (flute, gitaar), Nick Magnus (keyboards) en John Shearer (drums). Over de beeldkwaliteit hoeven we niet te klagen. De belichting was uitstekend, de kleuren komen netjes over en telkens wordt de songtitel op het scherm geprojecteerd zodat we goed kunnen volgen. De show werd door de Duitse televisie op 24 mei 1979 uitgezonden in de reeks ‘Musikladen Extra’. De muziek is echter een ander paar mouwen. Wij zijn al blij als Pete Hicks, zoals op ‘Racing In A’ een paar zinnetjes komt zingen om aldus even op adem te kunnen komen bij al dat overvloedige gesoleer van Steve Hackett. Heel mooi is echter ‘Kim (Acoustic section)’, waarop Steve Hackett als een volleerde Julian Bream laat horen welk een geweldig gitarist hij wel degelijk is. Hij wordt daarbij subtiel geholpen door zijn broer, fluitist John Hackett. Voor de rest is Steve Hackett aan de beurt en hij overdrijft nog geen klein beetje wanneer hij zijn gitaarspel vermengt met symfonische muziek. Van het goede te veel, zou ik zo zeggen. Ivan Van Belleghem (2½)  Het is een tijdje geleden dat we nog iets gehoord hebben van Deadman. Drie jaar geleden overtuigde de Texaan Steve Collins met ‘Take Up Your Mat And Walk’. Het concert in Roepaen een half jaar later bevestigde die positieve eerste indruk. Daarna was het de stilte die overheerste rond de man uit Lockhart. Tijdens de opnamesessies van ‘How Shall We Then Live’ rijpte bij Collins de idee het epeetje aan te vullen met filmbeelden. ‘Chimes Of Midnight’ kwam in nauwelijks een half jaar tot stand, in die bijzonder krappe tijdsspanne klaarde Collins samen J. Hawkins en Chip Tompkins de klus en werd het script omgezet in een zwartwit kortfilm. Dat gebeurde op locatie in Collins thuishaven Lockhart. Geacteerde fragmenten worden afgewisseld met beelden van de muzikanten van Deadman in actie. Na de inleiding, een monoloog met flarden uit het oeuvre van Shakespeare loopt zien en horen we Collins en kompanen in ‘Javert’ Niet alleen het donkere stemtimbre herinnert aan Cohen terwijl ook de opbouw en duistere sfeerschepping met fraai akoestisch snarenspel en accordeon van Matt Lara in de buurt blijven. In ‘Fellow Man’ toont gitarist Bryce Clarke zich ook op de twangende Telecaster een begenadigd fingerpicker. Een hups uitstapje in Carter/ Cashland met rockende Billy en Tex Mex-accenten, de ideale muzikale background bij de vertoonde saloonfragmenten. In act 3 krijgen we de titelsong ‘How Shall We Then Live’ van het epeetje, opnieuw een memorabel hoogtepunt, deze ademende slijper met wonderlijk gitaarwerk creëert. Tot aan de aftiteling loopt een geïnspireerde versie van Dylans ‘Things Have Changed’ door. Als extraatje is er nog een ‘behind the scenes’ luikje waarin zowel Steven Collins als director J. Hawkins enige toelichting bij het project geven. De eerder genoemde tracks worden op het epeetje met twee songs aangevuld. In de iewat potiger rockende opener ‘Young and Alive’ zingt Collins “ the band is rockin like it’s 1975”, een periode waarin de glamrock regeerde, met duidelijke verwijzigen naar het gewaardeerde buitenbeentje Roxy Music. Het naar verluidt door de poëzie van Todd Hearon geïnspireerde ’Hard Pill’ is een verfijnde folksong. Een fraai fotoboekje complementeert deze ‘special edition’. Cis Van Looy (4) |
RSS-feed