cd reviews
Vorig jaar pakte Tarja Turunen, samen met drummer extraordinaire Mike Terrana, schitterend uit met het dubbel album 'Beaty & The Beat' waarop klassiek, opera en metal hand in hand gingen. Nu is er opnieuw een dubbel-album van Tarja getiteld 'Luna Park Ride' dat je een fantastische live show garandeert die werd opgenomen in Buenos Aires op 27 maart 2011 tijdens haar passage voor de “What Lies Beneath World Tour 2011”. Althans dat is wat je terugvindt op het eerste schijfje. Vijftien nummers lang eet het publiek uit haar hand in een daverende set die opent met 'Dark Star'. Meteen word je zelf meegesleept door de overweldigende reacties van het publiek die, bij elk nummer opnieuw, schreeuwend hun herkenning aankondigen bij de eerste tonen van elke intro. In 'I Walk Alone' gaat dat publiek nog een stapje verder door de titel gewoonweg mee te gaan zingen. Dat Tarja ook toen al een uitermate talentvolle band vol klassmuzikanten achter zich weet bewijst o.a. de uiterst sublieme gitaarsolo die in 'Falling Awake' opduikt, terwijl haar naam door een zo goed als uitzinnige menigte wordt geschreeuwd tijdens 'Underneath'. Volgen verder nog in de setlist: een machtige versie van Nightwish's 'Stargazers', het uiterst krachtige en subliem gebrachte 'Cirian's Well' waar het publiek nu volledig uit het dak gaat, de wonderbaarlijk mooie medley gevormd door 'Where Were You Last Night – Heaven Is A Place On Earth (Belinda Carlisle) – Livin' On A Prayer (Bon Jovi)' en natuurlijk de schitterende afsluitende versie van Nightwish's 'Wishmaster'. En of dat alles nog niet genoeg is, krijg je hier dus ook nog een tweede schijfje aangeboden met veertien live opnames. De Eerste vier werden opgenomen tijdens het “Masters Of Rock Festival” in Tsjechië met haar band, het “Philarmonic Bohuslava Martinû Zlin”-orkest en een koor uit 2010. De volgende drie tracks dateren van haar doortocht tijdens het “Summerbreeze Festival” in 2011 waar je o.a. kan genieten van een waarlijk schitterende versie van Nightwish's 'The Siren'. Daarna volgen nog drie tracks die live werden opgenomen in Ekaterinburg, Rusland in 2014 en drie tracks van haar doortocht op de editie 2014 van het Duitse 'Summerbreeze Festival'. Tussen deze twee “drieluiken” in krijg je ook nog 'Anteroom Of Death' met het Duitse Van Canto tijdens het “Wacken Open Air Festival” van 2014. Naast een dubbel-cd is dit geheel ook verkrijgbaar op 2LP, dvd en op blu-ray. Voor elk wat wils dus. Iedere fan van “female fronted metal” moet minimum één album van Tarja in zijn/haar collectie hebben, en dat mag van mij heel duidelijk dit schitterend live materiaal zijn waar Tarja andermaal bewijst dat al wat ze in de studio presteert ook live kan waarmaken! Luc Ghyselen (4½)
0 Opmerkingen
Dit is het derde album met covers van bekende (en minder bekende songs) van deze artiest die tot 2013 deel uitmaakte van Beloved Enemy, een Duitse Gothic Rock band. De man is enorm populair in zijn thuisland, maar of het hier zo'n vaart zal lopen betwijfel ik sterk. Opgelet: ik heb niets, helemaal niets, tegen goed gebrachte coverversies, vooral als de band er dan nog iets speciaals mee aanvangt. En dat is hier zeker niet het geval. Ik geef toe dat er een aantal leuke momenten passeren, maar daar blijft het dan ook bij wat mij betreft. En ik weet ook echt niet welk publiek de man hiermee kan (wil) bereiken. Een paar nummertjes zullen bij metalfans wil enige herkenning oproepen – Iron Maiden's 'Number Of The Beast', in een trage oppervlakkige “kampvuur-versie” en het ietsjes beter gebrachte 'Christine' (Motörhead) – maar of die zitten te wachten op Creedence Clearwater's Revival's 'Have You Ever Seen The Rain', Ben E.King's 'Stand By Me' (die aan twee verschillende snelheden wordt gebracht) of Pink Floyd's 'Wish You Were Here' om maar die te noemen betwijfel ik ten stelligste. Nee dit is echt iets waar ik mezelf niet kan in vinden, ook al wegens het feit dat er niet echt een “brandend vuur” te bespeuren valt in de tracks maar eerder een gemakkelijk te doven waakvlammetje die dus zo, heel sporadisch, wat meer oplicht. Luc Ghyselen (2½) Met 'Odd Memories' komt het Belgische Max Pie op de proppen met hun derde album. De progressieve power metal band rond vocalist Tony Carlino – op dit album aangevuld met Sylvain Godenne (drums), Damien Di Fresco (guitars, keyborads) en Lucas Boudina (bass) – brengt op zijn nieuwste creatie tien nummers als je de korte instrumentale intro, 'Odd Memories Opening', meetelt. In vergelijking met hun vorig werk is dit een stap voorwaarts daar de melodieuze progressieve power metal aan kracht lijkt te hebben gewonnen. Vooral het totaal geluid laat een “nieuwe” band horen: het is een pak voller en de invloeden van progressieve metal steken duidelijk nog meer de kop op dan op hun vorige werk, terwijl ook het gebruik van symfonische elementen de klank ten goede komt. Nog een tweede vaststelling is het feit dat de vocalen van Tony hier een pak ruwer en dreigender klinken wat er opnieuw voor zorgt dat het totaalgeluid toch anders klinkt. Het is even wennen voor de fans die al eerder werk van de band in huis hebben. Maar eens je je daar hebt over gezet, zal je moeten beamen dat deze tien nieuwe tracks een betere Max Pie laten horen. Zwakke tracks ontdekte ik niet, terwijl ik het gedreven en toch aanstekelijk klinkende 'Promised Land' bestempel als mijn favoriete track. Met als extra gast ook nog Julien Spreutels op keyboards en de mixing en mastering opnieuw in handen van Simone Mularoni bewijst 'Odd Memories' van Max Pie dat er in België ook kwaliteitsvolle progressieve power metal wordt gemaakt. En voor ik het vergeet: check ook het wereldwijde web eens voor de video van 'Uchain Me'. Luc Ghyselen (4) Lord Of The Lost is een Duitse dark rock band die actief is sinds 2007. Leden zijn Chris Harms als zanger, gitarist en op cello. De gitaar wordt ook bespeelt door Bo Six. Class Grenayde is de bassist. Gared Dirge verzorgt de piano, synthesizer, percussie en speelt ook gitaar. Tobias Mertens zit achter de drums. Vele bands brengen vaak een akoestische versie uit van een aantal van hun vorige hits. Dit bestaat dan vooral uit een akoestische gitaar, een piano en eventueel een vorm van percussie. Bij Lord Of The Lost werd de lat een heel stuk hoger gelegd. Zij brengen ons in 'Swan Songs' een orkestrale versie van dertien van hun “oude” nummers en acht splinternieuwe nummers die ook orkestraal gebracht worden. Lord Of The Lost opent het album met de dertien tracks van de vorige albums 'Fears', 'Antagony', 'Die Tomorrow' en 'From The Flame Into The Fire'. Op de albums zelf zijn deze tracks zeer uiteenlopend, zo vind je op het album 'Fears' de track 'Dry The Rain'. Dit is een zeer serieus nummer, wat dan regelrecht tegenover 'La Bomba' komt te staan van het album 'From The Flame Into The Fire'. 'La Bomba' is een eerder seksueel getint nummer. Maar op 'Swan Songs' zijn alle nummers gelijk en passen ze prefect bij het duistere beeld van Lord Of The Lost. De nummers worden zeer serieus gebracht, het lijkt alsof ze allemaal van hetzelfde album afstammen. De eerste track 'Six Feet Undergroud (Swan Songs Version)' begint met een zeer sinister klinkende intro. Deze bouwt langzaam op en mondt dan uit in een prachtig harmonisch spektakel. De zachte, beheerste stem van Chris past perfect bij het orkest. Het tweede nummer is 'Dry The Rain (Swan Songs Version)'. Dit nummer begint met een intro die wat hoger klinkt dan de vorige track. Bij de fans klinkt het nummer na een aantal seconden al zeer vertrouwd, dit komt doordat de melodie van de track in de intro verwerkt wordt. Het nummer wordt alweer door de stem van Chris tot een prachtig geheel afgewerkt. 'See You Soon (Swan Songs Version)' voelt aan als een upgrade. De originele versie was al zeer rustig en akoestisch getint, maar door het orkest in Swan Songs voelt het nog beter aan. De instrumenten in het orkest zorgen voor een perfecte sfeer bij dit nummer. 'Antagony (Swan Songs Version)' begint zeer duister, zware instrumenten zetten dit nummer in gang. Er wordt een piano aan toegevoegd die zeer hoge noten speelt. Deze intro vloeit naadloos verder in het nummer. Chris zingt de eerste lijnen van het nummer met een zeer sinistere stem en gaat daarna over naar zijn heldere stem.'October 29 (Swan Songs Version)' is een orkestrale versie van 'October 29'. Dit nummer is te vinden op de ep 'Beside & Beyond'. De originele versie was een soft rock nummer, maar alweer is de orkestrale versie een upgrade in vergelijking met die originele versie. Het orkest genereert een perfect bijpassende sfeer die zorgt voor voldoende afwisseling binnen het nummer. 'Prison (Swan Songs Version)' is ook een uitstekende versie van het originele 'Prison', dat te vinden is op het album 'Antagony'. Het orkest speelt krachtig en genereert de sfeer die in het originele nummer ook gecreëerd wordt. Net als in het originele nummer gaat Chris over tot hoog stemgebruik. En het klinkt prachtig. De manier waarop zijn stem door de klanken van het orkest gedragen wordt is fenomenaal. Naast de nummers die een nieuw jasje kregen, zijn er ook nog acht nieuwe tracks. Er werd een single met videoclip uitgebracht voor 'Lost In A Heartbeat' op zes maart 2015. Dit nummer begint met een intro die meteen een zware atmosfeer creëert. De stem van Chris en de inhoud van de tekst gaan mee in deze atmosfeer. Het orkest speelt later in het nummer hogere tonen en een opzwepende melodie. Dit zorgt ervoor dat het nummer niet te zwaar wordt om naar te luisteren.'This Life Divided' begint ook aan de zware kant, maar dit past dan ook helemaal bij Lord Of The Lost. Het is een nummer dat traag op gang komt. Net zoals bij 'Lost In A Heartbeat' speelt het orkest, na een zware intro wat hoger. Alleen deze keer in combinatie met zeer lage tonen, een prachtige combinatie. Ook de stem van Chris komt hier helemaal tot zijn recht. 'The Sands Of Time' is een nummer met een korte intro die iets mee heeft van een epische film. Het orkest speelt na de intro een krachtig ritme op een eerder hoog tempo. In dit nummer voelt het wel aan alsof Chris hard zijn best moet doen om boven deze krachtige stukken te geraken, bij de kalme stukken is er echter geen enkel probleem hiermee. Maar dit is geen storend element, het nummer behoort zeker en vast ook tot de sterkere nummers dat te vinden is op 'Swan Songs'. Een zeer merkwaardig nummer is 'If Johnny Cash Was Here'. Het orkest wordt hier naar de achtergrond verschoven. Op de voorgrond hoor je een akoestische gitaar, wat een zeer duidelijke link vormt met Johnny Cash. Samen met de stem van Chris, die zeer warm zingt in dit nummer, is dit een prachtig geheel. Het nummer doet wat denken aan 'Hurt' van Johnny Cash met de typische akoestische gitaar, een zeer zachte stem en toch een zware tekst. Het orkest is zeker een pluspunt bij dit nummer, ook al is het slechts aanwezig op de achtergrond. Nog even samengevat. Swan Songs van Lord Of The Lost is een prachtig album met versies van nummers van al hun voorgaande albums plus een aantal nieuwe nummers. Het orkest dat in dit album speelt is een zeer groot pluspunt en een troef voor dit album. Het orkest blijft doorheen alle nummers in balans met de prachtige stem van Chris Harms. Alle nummers krijgen een zeer serieuze atmosfeer, wat zeker en vast ook een positief element is bij dit album. 'Swan Songs' is een album dat zeker thuishoort bij Lord Of The Lost. Het toont aan dat een akoestisch album zeker niet eentonig hoeft te zijn, Lord Of The Lost bewijst dit door een zeer getalenteerd orkest te gebruiken. Zo wordt er voor ieder nummer een unieke sfeer gecreëerd. Robin Vandenbulcke (5) Kaipa, één van de eerste Zweedse progrock bands uit de jaren zeventig, heeft de twee eerste cd’s ge-“re – produced” en deze zijn nu opnieuw verkrijgbaar. Bij de oudere prog liefhebbers zal Kaipa zeker wel gekend en geliefd zijn, voor het grotere (metal) publiek zal het eerder een nobele onbekende zijn. Grondlegger en bezieler van Kaipa was Hans Lundin, die de keyboards maar ook de muzikale koers en het songschrijven voor zijn rekening nam. Maar meer bekend is misschien Roine Stolt, de gitarist, die The Flower Kings oprichtte en ook lid is van Transatlantic. Ik zelf maakte voor het eerst kennis met Kaipa toen ze vorig jaar hun nieuw album 'Sattyg' uitbrachten. Daarna leerde ik hun vorig werk 'Vittjar' kennen maar met hun oudere werk was ik niet bekend. Ik zal eerlijk zijn: Kaipa is niet weggelegd voor het doorsnee metal of rock publiek, maar eerder voor een select kransje proggers in hart en nieren. Vooral hun oudere werk is echt een unieke beleving: je maakt als het ware een wandeling door de wondere wereld van Kaipa, best te vergelijken met “Alice in Wonderland”, waar allerlei muziekstijlen op je afkomen: progrock gecombineerd met troubadourmuziek uit de Middeleeuwen, kermismuziek, muziekdozen, kinderliedjes enz… Er zijn zelfs stukjes xylofoon te horen. Fans van Yes en Genesis, in hun beginjaren, zullen zich nog het meest kunnen vereenzelvigen met de wonderbaarlijke muziek van Kaipa. I.v.m. hun meer recentere werk, wat al meer toegankelijk is, klinkt Kaipa op deze dubbelaar uiteraard als “oude” muziek. Het eerste album 'Kaipa' is desondanks best te pruimen en vraagt naar meerdere draaibeurten. Het tweede luik, 'Ingett Nyyt Under Solen', is zelfs voor een doorwinterde progliefhebber als ik iets te ingewikkeld en te moeilijk om het aangenaam te vinden. Maar voor oude fans of proggers, best een aardig cadeau voor vaderdag. Bart Verlinde (3½) Slechts twee tracks, maar beiden duren zo ongeveer vijftien minuten elk, telt het “album” 'Shock/Deny' van het uit de omgeving van Luik afkomstige Deuil. Het viertal brengt een mix van sludge, doom en black metal. 'Shock', het eerste nummer opent eigenzinnig en heel eigenaardig met een sound die misschien kan doorgaan als sludge muziek maar al vlug vallen de vocalen binnen in huis, wordt het tempo de hoogte ingejaagd en verkrijg je pure black metal opgediend. Het tempo zowat halverwege naar beneden zodat ook de term doom nu wat door je hoofd spookt, al blijven de rauwe gebrulde vocalen agressief en brutaal klinken. De tweede track, 'Deny' dus, doet iets gelijkaardigs zij het dat na de intro, die opnieuw vooral de invloeden van sludge verraadt, je eerst een stuk doom (?) muziek krijgt voorgeschoteld waarna de heren dan terug overgaan tot immens agressief gebrulde, en dat zo goed als onverstaanbaar, black metal opduikt. Dit is echt enkel voor de fans van het genre en de band, en helemaal niet aan mij besteedt. Luc Ghyselen (2) Het viertal van Deez Nuts – JJ Peters (vocals), Matthew Rogers (gitaar), Alex Salinger (drums) en Sean Kennedy (bass) – komt op de proppen met hun vierde full-album sinds hun ontstaan in 2007. Hun eigenzinnige mix van hardcore en hiphop kreeg voor dit album een extra injectie in de vorm van steviger klinkende gitaarpartijen die het gevoel meegeven dat er ook metal in de sound is geslopen van het viertal. En terwijl ik nogal onder de indruk was van hun vorig studio-werk, 'Bout It!' (2013), is dit hier een stukje minder. Vooral de aanstekelijkheid en de toegankelijkheid van vele tracks op het vorige album mis ik hier wel een beetje. Maar goed, dat is de weg die het kwartet heeft gekozen en niet iedereen hoeft die weg te volgen: sommigen zullen afhaken maar anderen zullen zich misschien nu wel geroepen voelen voor de sound van Deez Nuts. Ik wil hier niet beweren dat dit een minder album is, maar het eindresultaat pakt me nu minder dan voorheen. Toch vind ik hier ook wel een aantal nummers die het vermelden waard zijn. Het krachtige en energieke 'Pour Up', het met knappe basslijnen opgesmukte 'What's Good', 'Face This On My Own' dat gegarandeerd een festivalweide in vuur en vlam kan zetten met een tekst die gemakkelijk kan meegebruld worden, het toch wel aanstekelijke 'Party At The Hill' en het uiterst gedreven titelnummer dat dit album afsluit. Luc Ghyselen (3½) The Dead Daisies ontstonden in 2012, brengen hard rock/heavy metal uit de jaren zeventig, begin jaren tachtig en zijn met 'Revolucion' toe aan hun tweede album. Daar dit niet echt een vaste “band” is, hoor je op dit tweede album vocalist John Corabi (ex- Motley Crue), bassist Marco Mendoza (Whitesnake), toetsenist Dizzy Reed (Guns 'n' Roses), gitarist David Lowy (Red Phoenix), leadgitarist Richard Fortus (Guns 'n' Roses) en drummer Jackie Barnes. Dertien melodieus rockende tracks vonden hun weg naar dit schijfje en zoals eerder gemeld hoor je hier overduidelijk invloeden in terug van bands die naam en faam maakten in de jaren zeventig, begin jaren tachtig. Ik denk hierbij in de eerste plaats aan AC/DC (de single en openingstrack 'Mexico'), maar ook vooral aan Bad Company (o.a. 'Looking For The One', 'Make The Best Of It' of 'Midnight Moses') wegens de bluesy sound die in hun muziek is gekropen. Dat de heren ookuiterst gevoelige ballades uit hun pen kunnen halen bewijzen ze met 'Sleep' waar enkel piano instaat voor de begeleiding van de vocalen tijdens het begin van deze track, terwijl 'Get Up, Get Ready' een uiterst funky rockende track is geworden. Wie nog steeds de muzikale erfenis uit de eerder genoemde jaren hoog weet in te schatten, moet deze 'Revolucion' van The Dead Daisies eens aan een stevige luisterbeurt onderwerpen: je wordt honderd procent zeker zo'n veertig jaar terug de tijd in gekatapulteerd. Luc Ghyselen (3½) Ik was nogal ondersteboven van 'Torn Banners', het tweede album van deze Italiaanse folk metal band zodat ik de band aanschreef met de vraag of hun eerste album ook nog beschikbaar was. Van de uiterst vriendelijke Giovanni Grandi (toetsen, zang) kreeg ik dan ook hun debuutalbum toegestuurd. Elf tracks telt 'The Fifth Season' en die zijn net iets minder indrukwekkender te noemen dan het tweede album. Alhoewel het is maar te zien hoe je het precies bekijkt. Vocaliste Sara Cucci zingt hier ook al de sterren uit de hemel en dit zowel met een prachtige cleane stem als met hoge sopraan gerichte uithalen. Verder krijg je hier meer invloeden uit de pure folk te horen en dat vooral dankzij de schitterende inbreng van Mia Spattini (fluit, viool) die vooral op het eerste instrument heel mooie dingen laat horen. Verder is er de stevige en krachtige basis van bass (Enrico Bertoni) en drums (Alessandro Ludwig Agati) waarop er krachtige gitaarriffs te horen vallen zijn van zanger/gitarist Andrea La Torre. Nu eens uiterst aanstekelijk en meeslepend (o.a. 'Over The Edge'), dan weer uiterst stevig en een mix vormende van death metal met folk (o.a. 'Horizon'), of uiterst gevoelig en eerder weemoedig (o.a. de intro voor het anders uiterst gedreven en stevige 'La Vergine E Il Lupo'en 'Wind Of Quest'): telkens opnieuw weet Artaius me te bekoren met knap uitgewerkte songs waar steeds ook heel wat ritme en tempo wisselingen in voor komen wat elke track opnieuw uiterst boeiend maakt. Een echte aanrader in het genre! Luc Ghyselen (4½) Atavismo is een nieuwe Spaanse band met slechts drie muzikanten die reeds in andere, voor mij onbekende bands hebben gespeeld. Hun sound wordt ondergebracht in de noemer psychedelische, atmosferische, experimentele space rock maar ik vind er echter weinig “space rock” aan. Maar waar hun muziek ook onder gebracht wordt, mij zal het een worst wezen want 'Desintergracion' is echt een juweeltje. Het eerste nummer, 'Blazava', is puur instrumentaal maar van het niveau van Steve Rothery’s 'The Ghosts Of Pripyat': gewoonweg luisteren en laten meegolven op deze heerlijke, meeslepende muziek. In het volgende nummer 'Kraken' horen we voor het eerst de zanger en de man beschikt over een mooie, warme stem. Veel begrijpen van de tekst doe ik niet want mijn kennis va het Spaans is ondermaats, maar die taal past wonderwel bij hun muziek. Prachtnummer met geweldige gitaarbegeleiding. Het derde nummer 'Oceanica' begint met wondermooie zanglijnen en kabbelt gestaag verder gedurende het volledige nummer: de ingetogenheid die hier te horen valt is van erg hoog niveau. Met het vierde nummer 'Meeh' zijn we al beland aan het laatste, opnieuw beresterke, nummer van deze cd en ik vind dit verdorie erg jammer en bovendien het enige minpuntje aan dit werk: de duur van dit album bedraagt amper negenentwintig minuten. Maar wel negenentwintig sublieme minuten. Met invloeden van Toundra, Pink Floyd en Steve Rothery heeft Atavismo wel een eigen sound ontwikkelt die er zeker mag zijn. Ik kijk al reikhalzend uit naar hun volgend werk en ondertussen blijf ik genieten van “Desintegracion”. Al wie houdt van rustige maar goede luistermuziek om te ontspannen en bij weg te dromen moet als de bliksem dit werk in huis halen. Bart Verlinde (5) |
|