|
'The Days Of Decay' is het debuutalbum van dit Finse viertal – Hanna Uimonen (vocals, piano), Juha Takanen (gitaar), Joonatan Jaakonaho (bass) en Iiro Vuori (drums) – met tien tracks die een mix vormen van rock en pop. De soms stevige riffs zijn niet onaardig zonder dat ze nu ook echt opvallend sterk te noemen zijn en zodoende heeft dit album zijn momenten, maar die zijn toch duidelijk in de minderheid in vergelijking met de meer op pop gerichte stukken waar dan vooral de piano met veel aandacht gaat lopen. Voeg daar dan ook nog de, voor mij althans, te zo sterk overkomende en eerder nasaal klinkende vocalen aan toe, en je begrijpt dat dit debuut van Escalane hier ten huize je reviewer op niet veel draaibeurten meer zal moeten rekenen. Vooral ook door de overvloed aan goede en zelfs uiterst sterke releases, zal dit album gewoonweg in de rekken blijven steken. Nee, dit kwartet dat er nog vrij jeugdig uitziet op de bijgevoegde foto heeft nog heel veel werk voor de boeg als ze (inter)nationaal willen gaan doorbreken. Luc Ghyselen (2½)
0 Opmerkingen
Last Autumn's Dream werd in 2002 opgericht door vocalist Mikael Erlandsson (ook toetsen en gitaar) en gitarist Andy Malecek. Die laatste is je misschien beter bekend dankzij zijn werk bij Fair Warning. Intussen zijn we dus al een aantal jaartjes verder en is de line-up ook al een aantal maal gewijzigd, zodat enkel Mikael er nog bij is van de line-up van het eerste uur. Ulf Wahlberg is nu de man aan de toetsen, de drumstokjes liggen in de bekwame handen van Jamie Borger, de zes snaren van de gitaar worden bespeeld door Peter Pac Söderström en Nalley Pahlsson (je misschien beter bekend als bassist bij Therion) beroert de vier snaren van de bass. Dit vijftal zorgt hier op 'Paintings', het dertiende album ondertussen van deze band, tien mooi uitgevoerde muzikale schilderijtjes die elke fan van melodieuze hard rock/AOR zullen bevallen. Het album opent meteen goed en aanstekelijk met het mooi opgebouwde 'My Mistake To Make' waar ook een knappe gitaarriff in opduikt, terwijl de ietwat rauwe, doorrookte stem van Mikael wel met de meeste pluimen gaat lopen. 'Bring Out The Heroes' is een stuk krachtiger en energieker, zonder dat het melodieuze aspect uit het oog wordt verloren: meteen een track die me dan ook meer bevalt. Het medium tempo van 'Out Of Love' kan me ook al bekoren en zou met wat radio airplay ook hier in België vlot kunnen uitgroeien tot een radiohit. Het vlotte en aanstekelijke 'Too Late' is de volgende track dat naast een knappe gitaarsolo ook een uitstekende solo op de sax laat horen (had Foreigner zovele jaren geleden (1981) niet een immens succes met 'Urgent', een nummer waar ook al een sax in de spotlight stond?). 'Take It On The Run' was in, ook al 1981, een groot succesnummer voor Reo Speedwagon en de versie die Last Autumn's Dream hier neerzet mag daar mooi naast gaan staan. Een mooie en toch krachtige ballade mag niet ontbreken op een album melodieuze hard rock en dat vind je hier met 'Won't Cha Stay Tonight'. Een mooie pianoriedel mag 'An Eye For An Eye' op gang trekken, dat verder een medium tempo track is geworden met een aantal korte stops en een aanstekelijk refrein. 'Bitter Blue' straalt dan weer meer kracht uit, vooral door de gitaar riff in de openingsfase van deze track, terwijl 'In Case Of Landing On Water' in mijn oren iets te zeemzout klinkt, maar waar talrijke liefhebbers van het genre wel naar smachten en het nummer kan natuurlijk zo op een “knuffelrock-album”. Eindigen doet dit kwintet met het gedreven en energieke 'Rock Star Crazy'. Een knap album in zijn genre dat zeker voor fans van o.a. Foreigner en/of Reo Speedwagon zonder blikken of blozen aan hun collectie kan toegevoegd worden. Luc Ghyselen (4) Gitarist Markus “Ulle” Ulrich kon niet alles wat hij schrijft kwijt in zijn Lanfear en daarom besloot hij samen met vocalist Markus Becker (Atlantean Kodex) om deze melodieuze thrash metal band op te starten. Jürgen Schrank (drums), Alexander Palma (bass) en Stef-Billig Gollub (gitaar) vervolledigen de line-up waarmee debuut 'Deadhead Syndicate' werd opgenomen. Negen tracks telt dit debuut, als je de korte uiterst melodieuze instrumentale gitaar riedel 'Ignite The Apocalypse', die hier als intro wordt gebruikt, meetelt. Met 'Revolt Against The Revolution' begint het album echt: melodieuze, technische en vrij vlotte thrash metal waarin de riffs je om de oren vliegen. En dat klinkt allemaal niet slecht: integendeel zelfs, het klinkt best wel aangenaam en vooral spannend, want het duurt een tijdje vooraleer de vocalen inzetten. En die zijn dan weer helemaal niet speciaal in die zin dat ze me niet echt bij de strot grijpen en me eerder als dertien in een dozijn overkomen. En dat vind ik persoonlijk best wel jammer want met de technische melodieuze thrash die hier wordt afgeleverd had ik op betere vocalen gehoopt. Let op, ik wil ze zeker niet slecht noemen, maar mij pakken ze zeker niet in. Maar de vele instrumentale stukken kunnen mij dan wel weer bekoren (luister bijvoorbeeld maar eens naar de knappe break in het afsluitende 'Secret Silver Panorama Machine'). Dus een beetje een “mixed bag” waarvan ik 'Septagon Conspiracy', het langste nummer op dit en dat zowat halverwege valt, de best opgebouwde track vind. Luc Ghyselen (3½) Het Belgische Spoil Engine Timmert reeds een aantal jaartjes vrij succesvol mag ik stellen aan de weg naar eeuwige roem. Het was dan ook met een donderslag bij heldere hemel dat ik vernam dat vocalist Nick Tournois er de brui aan gaf. Gelukkig, voor ons, bleef de rest van het gezelschap niet bij de pakken zitten en gingen ze verwoed op zoek naar een nieuwe vocalist. Die vinden ze een tijdje geleden met de Nederlandse vocaliste Iris Gooseens. Op deze zes tracks tellende ep bewijst Spoil Engine dat ze misschien wel de juiste keuze hebben gemaakt om nog sterker te gaan groeien, want laten we heel eerlijk zijn: hoeveel metalbands met een zangeres in de rangen ken je die niet actief in de subgenres als gothic metal, folk metal of symfonische metal? Zo heel uit het vuistje kan ik er een noemen: Arch Enemy. Wel, vanaf nu kan je daar ook Spoil Engine gaan bij plaatsen. OK, het vijftal staat nog niet op het niveau van Arch Enemy, maar deze zes tracks geven wel de indicatie dat ze volledig die richting willen uitgaan: zware en krachtige op thrash en death metal geënte metal opgesmukt met een brulboei die Iris wel is. Maar vergis je niet, ze kan de cleane zang perfect aan, en ook dat doet ze eigenlijk met een krachtige stem. Natuurlijk wordt het voor fans van het eerste uur wat wennen, maar geef deze tweede versie van Spoil Engine toch een kans want wat het kwintet op 'Stormsleeper' presteert is zeker niet min. 'Disconnect' zet meteen de toon: krachtig en energiek. En daar komen dan nog die brullende vocalen bovenop die best wel agressief klinken. Meteen een schot in de roos. Het titelnummer gaat op dit elan verder als een gedreven track met een korte, eigenzinnige break. Als je benieuwd bent naar hoe Iris clean klinkt dan wordt je op je wenken bediend tijdens de rustige intro van 'Weightless', een track die daarna toch wel krachtig en zelfs vrij agressief verder op je los beukt, al komt er ook nog een rustiger fragment langs. 'Hollow Crown' beukt er dan weer ongenadig op los en daar doet 'The Verdict' niets voor onder. Eindigen doet het vijftal met 'Singing Sirens' waarin Iris nogmaals uitpakt met haar cleane stem en hiermee opnieuw bewijst een uitstekende vocaliste te zijn daar ze immers, moeiteloos zo lijkt het, kan wisselen tussen haar cleane stem, rauwe brullen en hoge screams die hier ook aan bod komen. 'Stormsleeper' is een mooi visitekaartje geworden van het vernieuwde Spoil Engine. Geef ze zeker een kans! Luc Ghyselen (4) Andrée Theander is het brein achter dit project die zich op het pad van de melodieuze rock begeeft. Andrée is eigenlijk gitarist, maar staat ook zijn mannetje als drummer, bassist, toetsenist en zanger. Vandaar dat dit een één-mans-project is geworden dat met deze 'Wonderful Anticipation' aan zijn tweede worp toe is. Maar helemaal alleen heeft hij dit elf tracks tellende album niet opgenomen daar hij “hulp” kreeg van Herman Furin (Work Of Art), Bengan Andersson (NIVA, Johan Randén), Kristofer von Wachenfeldt (Care of Night), Björn Lundqvist (Sunstrike, Twilight Force), Christian Eriksson (Sunstrike, Twilight Force), Erik Martensson (Eclipse, W.E.T), Sebastian Freij en Christoffer ”Foffe” Särnefält. En alhoewel elke track bijzonder aanstekelijk en aangenaam in het gehoor ligt, lijkt alles al eens eerder gedaan te zijn. Daar is eigenlijk niets mis mee, maar het getuigt dan ook niet van enige spitsvondigheid, van originaliteit. Ik ben me er ook wel terdege van bewust dat het in het melodic rock-genre uiterst moeilijk is om iets nieuws te gaan creëren, maar met Theander Expression blijft Andrée toch wel erg braaf binnen de lijntjes kleuren. Slechts eenmaal veerde ik echt recht uit mijn stoel: de gedreven en krachtig klinkende semi-ballade 'Into The Valley' vind ik met mijlen voorsprong de beste track op dit album. Maar dit is natuurlijk mijn persoonlijke visie en ik vermoed dat liefhebbers van het genre het volledig oneens zullen zijn, en daarom heb ik mijn waarderingscijfer dan ook iets omhoog getrokken. Luc Ghyselen (3½) Met 'On The Outside' is Tainted Nation – Pete Newdeck (vocals), Mark Cross (drums), Pontus Egberg (bass), Ian Nash (guitars) en Joel Peters (guitars) – toe aan zijn tweede album. Net als op het debuutalbum, 'F.E.A.R.' (2013), krijg je ook nu weer een mix van melodieuze hard rock en heavy metal en AOR voorgeschoteld. Dertien tracks, waaronder Billy Squier's 'The Stroke', werden dit keer ingeblikt die me vooral doen denken aan werk van Ozzy Osbourne. En terwijl dit vijftal best wel zijn mannetje staat, werd toch de “hulp” ingeroepen van een aantal gasten. Zo kwam Pontus Norgren (Hammerfall) helpen bij het schrijven van drie nummers waar hij dan ook nog instond voor wat extra gitaarwerk, hoor je Nick Workman (Vega) als backing vocalist in het titelnummer en zorgt Issa voor een gesmaakt duet ('Pulling Me Under'). Het klinkt allemaal heel knap en goed, maar toch blijf ik op mijn honger zitten: geen enkel track steekt er echt bovenuit (ondanks een aantal leuke ideeën) en na beluistering moet ik alweer heel goed gaan nadenken wat ik precies allemaal gehoord heb. Het is heel knappe muziek die nergens blijft hangen en dus ideaal overkomt als achtergrondmuziek. Luc Ghyselen (3½) Doom/gothic uit Colombia: wat moet ik mij hierbij voorstellen, was mijn eerste reactie. Immers, veel metal uit Zuid Amerika is er niet. Nieuwsgierig beluisterde ik hun titeltrack 'Everlasting' en ik was eventjes van de kaart: zo’n beresterk nummer van een voor mij en waarschijnlijk zeer velen onbekende band, had ik nog nooit gehoord. Ik wou subito presto de ganse cd beluisteren om te zien of ze dit niveau een ganse cd konden aanhouden en tot mijn grote vreugde bleek dit zo te zijn. Daarom is Charm Designer voor mij “de ontdekking” van het jaar en 'Everlasting' scoort in mijn top vijf cd’s van het jaar. Als je dan weet dat de band maar uit drie muzikanten bestaat, doe ik mijn hoed af voor hetgeen ze ons te beluisteren brengen. Maar als ik las dat de band dezelfde producer heeft als Tiamat, Moonspell, Samael en Lacuna Coil was ik niet verrast door de hoge kwaliteit van de sound en de productie van dit album. Het tweede nummer 'Replicant' haalt al een even hoog niveau als het openingsnummer 'Everlasting'. Op 'Never After' doet een vrouwelijke zangeres, wiens naam ik helaas nergens terugvind, haar intrede en de combinatie met de grunts doet denken aan de beste nummers van Draconian. Alle nummers bespreken zou ons te ver leiden maar zoals alle goede cd’s staat er werkelijk geen enkel zwak nummer op. 'Everlasting' is een “must have” voor alle fans van Ghost Brigade, Tiamat, Paradise Lost (wel iets heviger) of van doom/gothic fans in het algemeen. Charm Designer is een absolute verrijking voor mijn al niet geringe platencolllectie en behoort zeker tot mijn meest gedraaide platen. Bart Verlinde (5) Bridge To Mars is een nieuwe band met drie ervaren leden: zanger en gitarist J.J. Marsh en drummer Thomas Broman waren jarenlang te vinden in Glenn Hughes' band en in het Hughes Turner Project, terwijl bassist Robert Hansen ook nog steeds deel uitmaakt van de Zweedse prog rock band Beardfish. Met Bridge To Mars brengt het trio hard rock met soms een bluesy randje en die, volgens de promo tekst in ieder geval, beïnvloed werd door bands als Led Zeppelin, Thin Lizzy, Yes, Soundgarden, Rush, Black Sabbath, Van Halen, The Black Crowes, … En terwijl er inderdaad heel wat dingen opduiken die ik kan associëren met een van de vernoemde bands, zijn de negen tracks die hier langskomen bijlange niet van het niveau die de opgesomde bands wel haalden. Ik geef grif toe dat er heel knappe passages langskomen, maar toch kan geen van de tracks met echt van begin tot einde boeien. Een gemiste kans en hopelijk kunnen deze drie ervaren muzikanten me een volgende keer wel overtuigen. Luc Ghyselen (3) Hier een album dat reeds verschenen is op het gloednieuwe Nederlandse Painted Bass Records dat zich specialiseert in Rock & Metal, en dat op zich is al noemenswaardig in deze tijden van downloads. Unchained Reality is de band die draait rond Koert Van Zon (zang) & Daan Janzing (gitaar) die al het materiaal voor deze loeiharde schijf bij elkaar schreven, samen met Sebas Honig & Don Dietvorst. Deze laatste twee maken weliswaar geen opwachting in de line-up maar verleende wel assistentie bij het schrijven. De band zelf bestaat verder nog uit Martijn Balsters aan gitaar, Jason Dijkers aan bas en Tim Verheijden aan drums. Na zijn vertrek bij ‘Nuclear Sushi’ heeft Koert blijkbaar voldoende inspiratie gevonden om een volledige debuutschijf bij elkaar te schrijven, bijgestaan door enkele gastschrijvers. De nummers zijn recht voor de raap en de uitgesproken mening van Koert doet daar nog een schepje bovenop in tal van onderwerpen zoals de jacht op dieren of wapenhandel. Dit metal schijfje klinkt vet maar zuiver in alle opzichten. Alle instrumenten en solo’s komen goed naar voren en zijn gebalanceerd in de mix geplaatst. Ook Koert zijn zang is duidelijk verstaanbaar. Inspiratie vond de band blijkbaar bij Forbidden met invloeden van Slayer en Pantera. Je mag je dus verwachten aan de Bay Area thrash uit de eightees maar hier dan doorspekt met wat melodische metal invloeden waarbij de vooral de solo’s en het gitaarwerk dan melodieuzer klinkt dan de thrash die we gewend zijn. De opener ‘Better Off’ is in elk geval al meteen een smak in je gezicht en thrasht er als vanouds op los en na een stevige gitaarriff in ‘Computerized Humanity’ is het vooral het snelle drumwerk dat opvalt omdat het verdraait goed in elkaar zit en knap afwisselt. ‘In My Way’ kon me om één of andere reden niet echt bekoren, waarschijnlijk omdat het inboet aan enige originaliteit. ‘You Will Always Be Alive’ kreeg als subtitel ‘Ad’s song’ mee en is een ode aan wijlen Ad Van Oudheusden of ‘The Fozz’ zoals velen hem kennen. Dit is geen melige ballade maar een stevig headbangend nummer met lekkere Bay Area invloeden en waarschijnlijk ook zoals Ad het gewenst zou hebben. Het daarop volgende ‘Stranger’ doet me dan weer aan Forbidden denken. De intro doet al sterk aan Forbidden’s ‘Follow’ denken en ook Koert zijn zanggeluid komt vooral hier dicht in de buurt van Russ Anderson. Up tempo gaan we met ‘Pain’ en ‘Legalize’ die gekenmerkt door hun sterk beukende riffs en dubbele basdrums de geluidsmuur doorboren. Lekker moshen en headbangen kan dan weer bij ‘Wrong Place Wrong Time’ maar de echte snelheidrecords worden gebroken met ‘Still Fucking Mad’ hoe kon het ook anders met zo’n titel? Hoewel ook ‘Open Your Eyes’ kan dingen naar snelheidsrecords ligt het tempo hier gevoelsmatig nog iets lager om met ‘Fearless’ de eindspurt in te zetten en buiten adem over de eindstreep te komen. ‘Unchained Reality’ is een aardig thrashalbum met melodische inslag dat jammer genoeg al eens aan originaliteit moet inboeten maar desalniettemin toch lekker wegdreunt door je speakers Met iets meer eigen inbreng zal een opvolger hen waarschijnlijk geen windeieren leggen. Wie Unchained Reality live aan het werk wil zien kan dit als support act van Paul DiAnno’s Architects Of Chaoz tijdens de Europese tournee. Line up:
La Ventura is voor ondergetekende alvast geen onbekende meer. Ik kwam voor het eerst met hen in contact op Meadow fest in 2007 alwaar ik de kans had de band ook te interviewen. Nadien bezocht ik hen verschillende malen, o.a. tijdens hun akoestische set op de Mindview Metal Convention in 2007, en meerdere concerten op Belgische bodem. Zo had ik ook de kans om de band twee maal naar Antwerpen te halen in 2008 & 2009 i.s.m. Sunshine Concerts. Dat schept een iets nauwere band met de groep en zo blijf je op de hoogte van hun reilen en zeilen en ze stuurden me nu hun nieuwste E.P. 2.0 toe. La Ventura is een Nederlandse ‘female fronted’ melodische metal/rock band die in 2005 werd opgericht in tijden waarin gothic bands als Within Temptation hoogtij vierden maar waarin La Ventura toen al een eigen identiteit en sound had. Na de release van hun eerste single ‘Trefoil’ zag hun debuutalbum ‘A New Beginning’ in 2008 het daglicht en deze kreeg meteen goede commentaren van de muziekpers, mede door dit eigen geluid en de mix van pure rock groove, metal en melodische vocalen. Als voorbode op de opvolger bracht de groep de E.P. ‘Breaking The Silence’ uit in 2010 waarin een kleine stijlverandering te merken was maar de elementen van voordien alsnog behouden bleven. Dit zorgde voor een deal met de Franse top metal producer Didier Chesneau waarmee de tweede schijf ‘White Crow’ opgenomen werd in een top studio en het geluid van La Ventura er opnieuw naar een nieuw niveau getild werd, met nog meer kracht en overtuiging. Na drie jaar in productie zag ‘White Crow’ dan het daglicht en ook dit zorgde weer voor de nodige deals want de band kon nu een contract ondertekenen bij zowel Ravenheart Music Records (Engeland) alsook Valkyrie Rising die het album uitbrachten in Engeland, Ierland, Duitsland, Oostenrijk & Zwitserland, alsook een heruitgave voor de Benelux in de vorm van een speciale digipack editie met uitgebreid art work, en twee bonustracks. La Ventura boekt het ene success na het andere en mag in 2014 en 2015 spelen op de grote podia zoals het Metal Female Voices Fest & FemMe met een alsmaar groeiend aantal fans over de hele wereld. Inmiddels kende La Ventura doorheen de jaren wel een enkele line-up wisseling aan de drums. De originele drummer Erwin Polderman (Ex Orphanage) werd eerst vervangen door Renzo van Poecke en nadien door huidige drummer Stefan Simons. Verder bleef de bezetting ongewijzigd met Carla Van Huizen aan zang, Sasha ‘Saz’ Kondic aan gitaar en Mike Saffrie aan bas. La Ventura komt nu met het mini album ‘2.0’ en aan de productie kan je meteen horen dat er opnieuw op professionele basis gewerkt werd. Het is duidelijk dat La Ventura niet vies is om nieuwe uitdagingen aan te gaan en zichzelf opnieuw te ontdekken met behoud van de getrouwe elementen want melodie, groove en stevige riffs staan ook nog steeds centraal op deze schijf maar dit alles meer verfijnt en getailleerd. Ook qua vaardigheden en songschrijven mag de groep weer een bank vooruit. Het album telt vier nummers en laat niets aan het toeval over. Het album opent verrassend met een synth deuntje en een zanglijn in meerdere lagen om dan in een krachtige vibe los te barsten. De zangpartijen doen met tijde wat melancholisch aan. ‘As I Lay Dying’ opent krachtig maar is toch erg toegankelijk zowel voor de nieuwe beluisteraars alsook de die hard fans. Ook hier zijn weer meerdere lagen te bespeuren en hoewel er misschien minder progressie te bespeuren valt dan op vorig album zijn er toch behoorlijk wat elementen en invloeden te bespeuren. Van dit nummer is intussen ook een videoclip verschenen die een extra ondersteuning geeft aan de tekst van dit nummer en voor Carla meer inhoud dan enkel een song aangezien ze beroepsmatig, naast haar zangcarrière, vaak met oudere en verzwakte mensen in contact komt in de laatste fase van hun leven. Mensen die niet meer in staat zijn om herinneringen op te halen of familieleden en vrienden te herkennen. Derde track ‘Brave Man’ doet me meer aan het oudere werk denken mede door de heftige groove die in het nummer verweven zit maar ook hier is het vooral de melodie in de zanglijnen die me opvalt en vernieuwend is. ‘The Great Escape’ kent een pakkende riff met schitterende hook zoals ik al eerder bij Saz mocht opmerken. Neem zeker de tijd om de gitaarlijnen in detail te beluisteren want de vaak verscholen details zijn best mooi om aan te horen. Mike volgt deze gitaarlijn op bas en geeft het geheel zijn gekende La Ventura groove. Pakkend, origineel, krachtig, en voor wie er oor naar heeft ook wel wat progressie. Hoewel je van Carla als Frontvrouw nooit die extreme hoge noten moet verwachten die andere female metal gezelschappen wel als één van hun hoofdingrediënten aanschouwen gaat ook zij hier toch meerdere malen de hoogte in maar in een aangenaam verstaanbaar register waarin ze haar gevoel volledig kwijt kan. Dit laatste nummer mocht naar mijn gevoel zelfs nog langer duren maar dat geld eigenlijk voor de ganse E.P. Ik hoop dat dit mini album weerom een voorbode mag zijn op een nieuw te verwachten album want na dit schijfje blijf je zo’n beetje op je honger zitten. Eén ding staat vast… met deze ‘2.0’ zal La Ventura ongetwijfeld een hoop nieuwe fans vinden en de oude garde trouw blijven. Voor 2016 plant La Ventura om meer optredens te doen in Europa waarbij het Quinphonic Festival in Engeland als één van de hoogtepunten gezien mag worden. Johan Kaethoven (4)
|
|
RSS-feed