​Wij zullen zeker niet overdrijven wanneer we stellen dat Nederland zo'n beetje de bakermat is van de female fronted symphonic metal. En met bands als Within Temptation, Epica en Delain spelen ze ook op internationaal niveau de hoogste noot, om nog maar te zwijgen van de hoge noten die Floor Jansen tegenwoordig bij Nightwish haalt. De lat ligt bijgevolg bijzonder hoog dus voor (Nederlandse) muzikanten die zich aan het genre willen wagen. Dat weerhield de jonge Mirjam van der Wel er echter niet van om Noctulux op te richten. In 2015 reeds zat ze op een aantal songs te broeden en ging daarom op zoek naar gelijkgestemde zielen om deze verder uit te werken en aan de wereld te laten horen. Die vond ze in Maarten Langeree (gitaar), Dennis Tappij Gielen (toetsen), Ben Bruschke (bas) en Michiel Nijs (drums). Deze laatste werd in 2016 aan de line up toegevoegd en zo werd Noctulux (degenen onder jullie die ooit nog een poging in de Latijnse hebben ondernomen weten dat dit Nachtlicht betekent). In 2017 werd er volop aan de ontwikkeling van de nummers en de sound gewerkt. Met dit 'From The Shadows' als resultaat van al dat hard labeur onder de arm willen ze zich in 2018 en 2019 volop wagen aan het trachten te veroveren van de muzikale podia.
En dat resultaat mag er best wezen en daar werden wij toch best wel blij van. Want, heel eerlijk, wij hadden ook zoiets van een "Oh neen, toch niet wéér zo'n female fronted symphonic metalband uit Nederland gevoel. Heerlijk toch, wanneer een band er in slaagt zulke vooroordelen opzij te zetten met het belangrijkste wapen dat je daartoe kan inzetten: goede songs.
Zo is opener 'Break Me Down' een heerlijk vlotte, sympfonische rocksong met een zeer catchy refrein, zoals we er later op het album met oa 'Fear' nog enkele te horen zullen krijgen. 'Goodbye' drijft dan weer op een lekkere groove en voelt wat 80's aan. Voor dit nummer werd ook een mooie videoclip gemaakt, terug te vinden op YouTube en consorten. Of het funky klinkende baslijntje op 'Something More'. 'Broken Record' is een mooie power ballad van de betere soort met een bezwerende zanglijn en heerlijk scheurende gitaar, aangevuld met een tintelende pianopartij. De stem van Mirjam klinkt helder en heel mooi maar mist naar ons gevoel toch wel wat kracht. Soms zouden we willen dat ze eens stevig kan doorduwen a la een Sharon den Adel of Amy Lee. Het wat aan Evanescence gewaagde  'Close My Eyes' bijvoorbeeld had nog zoveel mooier kunnen dan het nu al is met een wat forser stemgeluid. Voor 'Raindrops', dat inderdaad doet denken aan een frisse regenbui ergens in de lente en wat verder op de plaat klinkt 'Leaves On The Wind' dankzij de piano van Gielen effectief ook als de herfstwind die vrolijk met de verdorde bladeren speelt. 'Infected' is ook nog een hoogtepunt, zo'n song die zichzelf de hoogte weet in te jagen.
Voor een in eigen beheer uitgebracht debuut valt 'From The Shadows' alvast een goede introductie te noemen. Maar de band heeft nog wat huiswerk te verrichten. Van der Wel is nog jong en op haar stem zit zeker nog groei. Ook zullen er ongetwijfeld nog enkele technieken bestaan die ze kan aanleren om die extra punch te kunnen geven. Sterke songs kunnen ze zeker schrijven, op een volgend album wordt het zaak niet te verzanden in de clichés van het genre. Ook op productioneel vlak is er ruimte voor verbetering. Met name de drums klinken op dit album vaak redelijk dof.
Maar geef hen de kans om te groeien, er zit veel potentieel in deze 'Ollanders. Wij zullen hen in elk geval blijven opvolgen en hopen dat ze ons in de toekomst nog vaker aangenaam zullen kunnen verrassen.
 
 
Jan Guisset (3)

​Soms is er een overaanbod aan heruitgaven die in mijn ogen niet altijd nodig zijn. Nuclear Blast had echter een mooie zet gedaan om de plaat ‘Host’ van Paradise Lost heruit te brengen. Dit doen ze nu ook met ‘Believe In Nothing’. Dit is goed om nieuwe fans te winnen en ook om deze platen in een nieuw daglicht te plaatsen omdat ze nooit de aandacht kregen die ze eigenlijk wel verdienden. Ook met ‘Believe In Nothing’ hebben heel wat fans van de band afgehaakt maar zelf ben ik altijd trouw gebleven aan de band en deze heren hebben dan voor mij ook nog nooit iets slechts of minder afgeleverd. Dit komt misschien ook wel omdat ik een uitgebreid genre accepteer. Paradise Lost heeft eind jaren negentig en begin jaren 2000 wat geëxperimenteerd met stijlen . Zo nam ‘Host’ de meer gothic synth pop stijl aan en ging ‘Believe in Nothing’ de meer gothic rock stijl uit, maar natuurlijk met de nodige melancholie waar Paradise Lost voor bekend staat. Luister maar naar 'Illumination', 'Something Real', 'Divided' en 'Never Again' die een stevige knipoog trekken naar bands als Fields Of The Nephilim en Sisters Of Mercy. Op een grauwe en grijze herfst dag zoals deze waarop ik deze review schrijf, komt de plaat nog meer tot zijn recht. Zelfs de hitjes 'Fader' en het magistrale 'Mouth' mogen hier zeker niet over het hoofd gezien worden. De synthesizers komen op deze specefieke re-mixed en re-issued versie nog beter uit, waardoor ik maar al te goed besef welke prachtplaat hier opligt. Zelfs mijn persoonlijke favoriet op deze plaat 'Control' laat me weer kippenvel krijgen. Hopelijk geven (oudere) fans met deze heruitgave deze plaat nog eens een kans. Want hoe ouder je wordt, hoe wijzer toch?

Jason Proot (5)

​Het stemt mij tevreden dat er tegenwoordig nog goede nu-metal bands bestaan. Zelf ben ik grotendeels opgegroeid met nu-metal en dit ging dan ook veel dieper dan de traditionele bands zoals Korn of Limp Bizkit. Nonpoint is ook zo'n band die ik al sinds hun eerste plaat volg. Al een dikke twintig jaar zijn ze bezig met platen maken. Dit jaar stellen ze hun tiende langspeler voor met de originele naam 'X'. Nu-metal heeft ook een gamma aan verschillende stijlen en ik moet ook wel toegeven dat niet elke plaat van deze band even geliefd was bij mij. Veel bands in dit genre verdwijnen, blijven bestaan of komen na enkele jaren terug te voorschijn wegens er toch nog altijd een publiek, en ook veelal een nieuw publiek, te vinden is voor dit genre. Kijk maar naar Alien Ant Farm die met P.O.D. in Europa op tour gaat. Hun vorige plaat, ondertussen ook al twee jaar oud, had ik toen ook al gereviewd en dit was toen zeker niet hun beste plaat. Met 'X' is dit een heel ander verhaal geworden. Met opener 'Empty Batteries' werd ik overspoelt met een nostalgisch gevoel. Groovende gitaarritmes en afwisseling van ''scream and clean vocals''. Ook gaat dit verder met 'Chaos And Earthquakes' waar een belangrijk ingrediënt nog altijd in ere wordt gehouden en dat is het rap gedeelte in de nu-metal. Verder gaan we met een meer poppy aanpak in 'Fix This'. Deze soort nummers horen er altijd bij en daar is ook niks mis mee. Ook iets rapper en agressiever gaat het verder met 'Dodge Your Destiny' waar er live zeker een moshpit aan te pas zal komen! En voor de rest van de plaat keren boven genoemde elementen afwisselend terug . Ik was vrij verrast dat ‘X’ een nostalgisch gevoel in me teweeg bracht. Momenteel is Nonpoint op tour in Amerika met P.O.D. en het is dan ook vrij jammer dat ze niet aanwezig zijn bij het optreden in Antwerpen. Het is een goede zaak dat Nonpoint platen blijft maken, dit bewijst dat nu-metal nog altijd blijft bestaan, en terecht!

Jason Proot (4)

​Bij vele bands kan er een hele heisa ontstaan als er een lid de band verlaat, en des te meer als dit om de zanger gaat. Nadat Abbath onder zijn eigen naam begon te spelen, was het dan ook even stil rond Immoral zelf. Wat er zich allemaal heeft afgepeeld in deze periode is niet echt bekend voor mij, maar de muziek is dan ook het enige wat echt telt. Het was dan ook een verrassing wanneer de eerste single video 'Northern Chaos Gods'  via Nuclear Blast op youtube verscheen. Demonaz en Horgh nemen de band nu volledig voor hun rekening. Na het beluisteren van het nummer 'Northern Chaos Gods' was het meteen duidelijk dat Immortal klinkt zoals het zou moeten zijn, namelijk grimmig, koud en donker. Met 'Into Battle Ride' krijgen we buiten het standaard rappere drumwerk, midtempo ritmes geserveerd die black metal voorschotelt zoals het zou moeten zijn. Ook de vocalen van Demonaz zijn hier meer dan top waardoor ik Abbath zijn stem niet echt miste. De bekende melodische partijen zijn ook terug van de partij en hoorbaar op deze plaat zoals bij 'Gates To Blashyrk'. 'Grim And Dark' spreekt voor zich, de sound van Immortal in een songtitel. Ook het groovy aspect, die in de latere platen net iets te veel aanwezig was naar mijn zin, komt aan bod in 'Called To Ice', maar dan op een aangenamere manier. Een trager episch nummer komt tot stand met 'Where Mountains Rise' waarbij een mooie intro zich vermengd tot een midtempo headbang nummer. Kortom: alle genoemde ingrediënten die de band uniek maakte, zijn terug aanwezig met een perfecte sound en gevarieërde nummers. Hopelijk meer van dit in de toekomst. Ergens ergerde het mijn een beetje dat er geen clip voorzien was voor deze plaat. Als je de oudere clips bekijkt van Immortal, zijn deze toch wel legendarisch cool!

Jason Proot (4 ½ )

In hun bio lees ik dat het Duitse Me Against The World beïnvloed is door bands als Metallica, Iron Maiden, System Of A Down en Queen. En ik snap het wel, vanaf opener “Go Away” (ik was ben inderdaad echt weg na één nummer gehoord te hebben) proberen heel erg de heavy riffs en het toegankelijke van Metallica te combineren met de weirdness van een System Of A Down. Maar helaas verder dan een slechte B-versie van beide bands komt men niet.
Deze debuutplaat kreunt ook onder een erg slechte productie waardoor je het gevoel hebt naar een slechte demo te luisteren in plaats van naar een eerste muzikale worp waar je fier op zou moeten zijn.
De band probeert wel erg hard maar slaagt er zelden of nooit in ter overtuigen. Absoluut dieptepunt is het ongetwijfeld onbedoeld clichématige “Dying World”. Zowel tekst als muziek raken kant nog wal. Het album eindigt met een radio edit van “Breaking Apart” waar de band de hulp krijgt van een vrouw op de vocals. En het is meteen ook het enige nummer dat een beetje de middenmaat overstijgt.
Moest deze band nog een album willen uitbrengen zou ik hen aanraden erg hard aan de productie te werken en dan hopen dat die productie het niveau van de nummers kan opkrikken.
Dit is het ultieme bewijs van geschoten en flagrant gemist.
 

Tom Coppers (2)

​Eind vorig jaar bracht Epica, tot ieders verrassing, de EP ‘Epica vs. Attack On Titan’ uit. De EP verscheen enkel in Japan. Het ging namelijk om metalversies van de themanummers van de enorm succesvolle anime/manga reeks ‘Attack On Titan’. Nuclear Blast stelt het schijfje nu ook beschikbaar voor de rest van de wereld. De nummers werden tijdens de zomer van 2017 opgenomen in de Sandlane Recording Facilities van Joost van den Broek. De oorspronkelijke componist, Revo van de in Japan populaire groep Linked Horizon, had zich reeds laten beïnvloeden door Epica, dus de stap was kleiner dan je zou denken. Toetsenist Coen Janssen paste de nummers en de arrangementen wat aan en Joost hielp met de orkestrale gedeeltes. Het nut van de vier bijgevoegde instrumentale versies blijft een open vraag, maar geeft je een inzicht in de groei van de songs. De eerste twee nummers zijn duidelijk Epica-songs met veel energie en dynamiek die als een rots in de branding staan. ‘If Inside These Walls Was A House’ is een semi ballad die duidelijk geschreven is als score voor een film of serie met veel bombast. Het nummer start eerst als een soort ‘Sound Of Music’ tribute maar barst tijdens de tweede helft open als een echte Epica track met bijpassende koren en bombast, wat wordt verdergezet in ‘Dedicate Your Heart’. Een mooi tussendoortje!

​Line-up:
Simone Simons: zang
Isaac Delahaye: gitaar
Mark Jansen: gitaar, zang
Coen Janssen: keyboards
Ariën van Weesenbeek: drums
Rob van der Loo: bas
 
Danny Focke (4)

Na het jammerlijk overlijden van gitarist Piotr Grudzinski in 2016 was het voor iedereen afwachten, hoe de groep verder zou evolueren. Hun laatste album ‘Eye of the Soundscape’ was eerder een tribute voor hun betreurde collega, maar niet onmiddellijk een indicatie voor de toekomst. Met ‘Wasteland’ is resoluut gekozen voor een trio, aangevuld met enkele gastmuzikanten. Het centraal thema is het leven na de apocalyps, een populair onderwerp in de progressieve rock. Maar de ingetogen a-capella gezongen intro ‘The Day After’ verwijst natuurlijk ook naar het voortbestaan van de groep na het heengaan van Grudzinski. En laat daar geen twijfel over bestaan, Riverside is back in business! Stevige nummers zoals ‘Acid Rain’ en ‘Vale of Tears’ bevatten steeds een catchy refrein en subtiele maar karakteristieke toetsenpartijen. Ook de melancholische ballad ‘Guardian Angel’ is een schot in de roos, opvallend hierbij is de lage stem van Mariusz. Het langste nummer ‘Struggle for Survival’ is een instrumental, waarin duchtig met de gitaar gesoleerd wordt en metal-riffs worden gecombineerd met country. Het titelnummer bouwt heel rustig op om dan over te gaan in stevige gitaarpartijen, er wordt een sfeer gezet zoals in de films met Ennio Morricone. In het slot ‘The End Before’ haalt Mariusz terug zijn Leonard Cohen-basstem boven, hiermee bewijst hij nog maar eens zijn groot talent. Maciej Meller zorgt voor de meeste ‘melodieuze’ gitaarsolo’s, hij is trouwens de gitarist bij de optredens tijdens de Wasteland Tour. Kortom, er staat geen enkel zwak nummer op dit album, het mag gerust als één van hun beste ooit worden beschouwd. Een dikke aanrader!

​Line up :
Mariusz Duda : vocals, electric and acoustic guitars, bass, piccolo bass, banjo, guitar solo on 'Lament’ and 'Wasteland'
Michał Łapaj : keyboards and synthesizers, rhodes piano and Hammond organ, theremin on 'Wasteland’
Piotr Kozieradzki : drums
 
Maciej Meller : guitar solo on 'Acid Rain - Part II. Dancing Ghosts', ‘Guardian Angel', 'The Struggle For Survival - Part II. Battle Royale' and 'River Down Below'
Michał Jelonek : violin on 'The Day After', ‘Lament', 'Wasteland' and 'The Struggle For Survival - Part II. Battle Royale'
Mateusz Owczarek : guitar solo on 'Vale Of Tears'


​Claude Bosschem (4 ½ )

Onze favoriete Antwerpse band is terug met nieuw werk. Je weet wel die band waar de helft van de bezetting meer gezichtshaar heeft dan hoofdhaar. Inderdaad we hebben het hier over Off The Cross. Na hun fantastische debut, Divided Kingdoms, brengt de band nu de EP ‘Era’ uit. Helaas geen full album maar deze EP is zo geweldig dat je dit snel vergeet. De band gooide het voor deze EP over een totaal andere boeg zonder echter hun typische sound te verloochenen of te verliezen. Ze lieten zich begeleiden door het fantastische Tosangana koor waardoor alles nog bombastischer en ingrijpender wordt. Ook kon de band beroep doen op enkele fantastische gastmuzikanten. Zo krijgen we o.a. Tijs Vanneste (Van Echelpoel), Marcela Bovio (MaYan) en Jonas Renske (Katatonia en Bloodbath) die hun vocale talenten mogen botvieren maar ook saxofonist Peter Verdonck die op 'The Mist' zijn talent laat horen en ons bijna letterlijk wegblaast. Maar genoeg inleiding nu, laat ons wat dieper ingaan op de verschillende tracks. Opener is 'The Godess' waarvan we de video reeds enkele weken geleden van zagen verschijnen. Op een track met als titel 'The Godess' hoort natuurlijk ook een godin. Deze vonden de heren van Off The Cross in niemand minder dan Marcela Bovio, zangeres bij onder andere MaYan en Stream Of Passion. Met hulp van het geweldige Tosongana koor begint deze 'The Godess' lekker bombastisch en hangt er dadelijk, mede dankzij de strijkers, een symfonische metal sfeer. Maar wanneer de vocalen van Steven Van Crombruggen invallen  horen we terug overduidelijk de lekkere doom die we van de band gewoon zijn. De variatie die ze echter nu in deze track weten leggen is bijna van buitenaards niveau. Geweldig hoe ze deze elementen weten bundelen tot deze knappe opener. Dit doet ons enkel maar uitkijken naar wat de band ons nog te bieden heeft. Een duistere sfeer opent 'The Silence' maar stil is dit nummer allerminst. De cleane vocals van Jonas Renske (Katatonia, Bloodbath) samen met de bulderende stem van Steven geven dit nummer een stijl die me doet terugdenken aan het oude Opeth werk. Dit is zo een nummer waar je als fan even stil van wordt en naar kunt blijven luisteren. Servaas Steurbaut (drums) laat zijn kunde weerklinken tijdens de intro van 'The Mist'. Dit is het sterkste nummer van de EP, de inbreng van de saxofoon samen met die diepe, zoemende stem van Tijs Vanneste (Van Echelpoel) geven deze track iets onnavolgbaar. Was er maar meer erkenning voor zulke tracks. Met piano wordt helaas al het laatste nummer ingezet. Maar dit slot is er één om U tegen te zeggen met een dikke hoofdletter. Vocaal en instrumentaal is deze 'The Saviour' top. Het koor samen met de atmosferische zangstem van Matthijs Vanstaen (Lighthousing) stuwen dit nummer de hoogte in.
 
Peter Smet (4 ½)

​Begin dit jaar bracht het Eindhovense trio An Evening With Knives hun debuutalbum ‘Serrated’ uit. Een bijzonder boeiend album vol pakkende en meeslepende post black/doom/stoner/psychedelica/en-wat-weet-nog-allemaal-meer metal. Op 1 september lieten de heren alweer een nieuwe release op ons los, in de vorm van een EP deze keer, getiteld ‘Fade Out’. Het titelnummer kennen we uiteraard nog van het ‘Serrated’ album, de overige twee tracks werden opgenomen tijdens dezelfde sessies als die waarin het debuutalbum werd opgenomen maar pasten niet echt op het album. Ze waren echter te interessant om zomaar op de plank te blijven liggen. Met zijn dik negen minuten dertig was ‘Fade Out’ ook op de LP al één van de langste nummers maar zeker ook één van de meest pakkende. Het nummer kent een epische opbouw en begeesterende vocalen van zanger/gitarist Marco Gelissen. De song gaat dan ook over zijn vader die overleden is aan Alzheimer, dus die emoties komen oprecht uit het diepste van zijn ziel.
‘Sunstorm’ is een instrumentale track met een bijzonder dreigend gevoel. De blackout sirenes die erin vermengd zijn versterken dat gevoel nog eens extra. Hier speelt de bas van Peer van Grunsven een prominente rol. ‘Blackout’ toont het experimentele karakter van An Evening With Knives. Pink Floyd meets Baroness meets The God Machine meets The Cure. De band tast als het ware de grenzen af en voelt dat die eigenlijk zeer buigzaam zijn. Een richting die ze wat ons betreft gerust nog wat meer mogen volgen op hun volgende volledige album.
 
Jan Guisset (4)

​Op Alcatraz Meta Fest 2018 stelde Behemoth live reeds enkele nummers voor van dit nieuwe studiowerk. Zoals het nummer ‘Rom 5 8’ al een beetje verraadt, is de titel een vers uit de Bijbel. Naast extreme metal is godslaster één van de specialiteiten van de Poolse groep en hoe kan je dat beter dan met de woorden van Christus zelf. Op dit elfde studio album wordt de hulp ingeroepen van een 17 koppig orkest en een kinderkoor. Behemoth hoeft na tien albums niets meer te bewijzen aan zijn publiek. Veranderingen aan de muziek kwamen altijd met mondjesmaat wat maakte dat de fans altijd tevreden bleven en zich nooit verraden voelden. Met dit nieuwe elfde album is de verandering iets groter. Nooit was een Behemoth plaat zo donker, met een zelfs griezelige sfeer. De positieve invloed van Nergal’s donker en neofolkproject, ‘Me And That Man’ is nooit ver weg. We krijgen naar Behemoth normen heel veel cleane en kerkelijke zang, kinderkoren, zelfs melodieuze passages met een orkestrale bombast om zijn godslastering over te brengen. Luisteraars die kicken op een plaat met enkel blastbeats zijn er aan voor de moeite. Natuurlijk zijn er nog blastbeats want Inferno kan dat als geen andere drummer. ‘Wolves Of Siberia’ en ‘Angelus XVIII’ zijn er bewijzen van. Maar het zijn de andere ‘nieuwigheden’ die je bij het nekvel grijpen. ‘Havohej Pantocrator’ brengt je net als voorganger ‘O Father O Satan O Sun’ naar de donkerste dieptes. Het gezang in het refrein van ‘Bartzabel’ blijft in je hoofd rondwaren. Het kinderkoor in opener ‘Solve’ en later nog eens tijdens ‘God=Dog’ klinkt nogal creepy maar toch past het perfect in de sfeer van de plaat. Dit is een volwassen Behemoth op zijn hoogtepunt.

​Line-up:
Nergal: zang
Seth: gitaar
Orion: bass
Inferno: drums
 
Danny Focke (4)