cd reviews
Dragonforce werd in 1999 opgericht als DragonHeart, maar om verwarring te vermijden met andere bands, films enzovoort beslisten de heren om als Dragonforce verder te gaan. Dit Britse zestal, meer bepaald uit London zelf, zorgt voor een aanstekelijke pix van power en speed metal. 'In the Line Of Fire' is de titel van hun nieuwste live opgenomen album. Dit gebeurde tijdens hun doortocht in Japan tijdens hun show op het Loud Park Festival in de Saitama Super Arena in Tokyo op achttien oktober 2014. En je krijgt meteen een cd en een dvd aangeboden. De cd bevat elf nummers, terwijl je op de dvd slechts zeven nummers ziet langskomen. De rest van het dvd-schijfje wordt volgemaakt met extra's als “een dag off”, of hoe ziet de “werkdag”eruit vlak voor de show?, … Allemaal heel leuk om eens te zien en te horen natuurlijk maar eens je het gezien en gehoord hebt, … Dan ben ik meer fan van de cd waar je dus elf nummers krijgt aangeboden die ene bloemlezing vormen van wat je de sterkste tracks uit het oeuvre van de band mag gaan zien. Het enig nadeel dat ik eraan vind, is het feit dat de bindingsteksten tussen de nummers hoofdzakelijk in het Japanse taal gebeuren en daar snap ik eerlijk gezegd geen bal van. Maar het is hier natuurlijk vooral om de muziek te doen en die is dus wel sterk: knappe melodieuze power metal met veel flitsende gitaarsolo's en een krachtige stem die de spotlights opeisen. Dit alles gebouwd op een stevige fundatie van bass en drums waar de laatste gaatjes worden dichtgeschroeid door de sublieme keyboardpartijen. Een aanrader meteen voor de fans van de band, en misschien ook wel voor power metal fans in het algemeen. Door het feit dat ik niet echt wild loop van live-registraties (ik ben er liever zelf bij) loopt mijn waarderingscijfer misschien net niet hoog genoeg op! Luc Ghyselen (3½)
0 Opmerkingen
Het Noorse Magister Templi werd in 2008 opgericht en bracht eerst een soort van folky hard rock, maar toen het vijftal aan een eerste demo werkte in 2010 wijzigde hun sound naar een mix van doom en heavy metal, terwijl de heren nu zelfs nog meer richting pure heavy metal opschuiven, al kunnen ze niet ontkennen dat er toch nog wel veel elementen uit de doom in hun muziek zit ingebakken. Na hun meer dan goed ontvangen debuutalbum, 'Lucifer Leviathan Logos' (2013) en de vorig jaar uitgebrachte ep 'Nyarlathotep' is deze 'Into Duat' het tweede full-album van het huidige kwintet – vocalist Abraxas d'Ruckus, gitarist Baphomet (de twee nog enige originele leden), gitarist Patriark, bassist Akoman en drummer Grimmdun. En net als op die vermeldde ep kiezen ze ook nu resoluut voor teksten die verhalen over de goden van de oude Egypte mythologie. Daar zetten ze intense drumpartijen, zware riffs en vooral krachtige vocalen tegenover. En het zijn die laatsten die met de meeste aandacht gaan lopen, daar die zowel uiterst krachtig overkomen als eerder prekend als een priester (of moet ik hier de term druïde gebruiken?). Al kiest Magister Templi dan wel voor de “donkere” goden als Apophis (de reusachtige slangen demon die als tegenspeler gold voor de zonnegoden Aton en Ra), Horus (de valkgod die de doden naar Osiris leidde) en Osiris (de god van de onderwereld) zelf. Maar ook Sobek (god van het water (de Nijl zou ontstaan uit zijn zweet)) en Anubis (de god die de doden beschermde voor de totale vernietiging) komen aan bod. En dat alles dus op erg stevig en zwaar klinkende heavy metal. Niet alles beukt dat het een lieve lust is want de heren zorgen nu en dan (eigenlijk heel sporadisch) voor een paar weloverwogen fragmentjes waar het net iets kalmer en rustiger mag gaan, zoals in het afsluitende 'Destruction' waar een zo goed als akoestisch fragment in voorkomt die aantoont dat de heren ook heel wat melodie in hun tracks kunnen steken. Misschien nog niet de echte top in het deelgenre heavy / doom metal, maar daar net onder mag je deze Magister Templi wel al gaan plaatsen en ik vermoed dat het aantal fans met deze 'Into Duat' wel nog zal toenemen. Luc Ghyselen (4) Je houdt van modern klinkende seventies styled hard rock? Je bent een echte freak in dit deelgenre en je wil alles in huis halen wat in het genre verkrijgbaar is? Je houdt van melodieuze hard rock met knappe zanglijnen? Je houdt van bands als Styx, Journey of Kansas om het maar bij deze drie te houden? Is je antwoord op een van deze vier eenvoudige vraagjes een volmondig “ja”, dan moet je beslist eens luisteren naar deze 'higher Ground', het debuutalbum van het Zweedse The Summit. Dit viertal – Mats Karlsson (gitaar/zang), Björn Höglund (drums), Michael Klemmé (zang/gitaar) en Lars Ericsson (bass) – heeft voldoende ervaring opgedaan in tal van bands en projecten die, internationaal gezien toch, niet volledig van de grond komen. Maar misschien lukt het dit maal wel met onder de noemer The Summit, want op 'Higher Ground' krijg je tien uiterst knappe melodieuze rock songs voorgeschoteld (zelfs elf als je kiest voor digitale versie van dit album). OK, ik begrijp je scepticisme daar het viertal ook nu niets nieuws aan het genre toevoegt, maar hoeft dit dan? Ik bedoel maar: een nummer als 'The Calling' kon voor mij zou op een album van Rainbow prijken wegens het feit dat dit melodieuze rock ten top is, krachtige aanstekelijke vocalen bevat, ondersteund wordt door keyboards die nergens de gitaar georiënteerde muziek “verstoren' maar juist de perfecte accenten leggen, een knappe basis van drums en bass laat horen én een uitmuntende gitaarsolo bevat. Wat vraag je dan nog meer van een seventies styled hard rock band? En … voor ik het vergeet er prijken nog negen zo'n pareltjes op dit album. Ik viel o.a. ook voor het radiovriendelijke en uiterst aanstekelijke 'Not My Country', het energieke 'W.O.W.', het mooie 'One way Highway' (Bad Company is hier niet ver uit de buurt) en het vrij krachtige openingsnummer 'Turn It Off' waarmee de band uiteindelijk wel de toon zet voor het volledige album. Een heel ster debuut van dit viertal die fans van melodic hard rock (seventies style) zeker zal bekoren! Luc Ghyselen (4) 'Let It kill' is het tweede full-album van het Italiaanse Simple Lies, een vijftal uit de buurt van Bologna. Naar eigen zeggen brengen de heren – Alessandro Rubino (vocals), Alberto Molinari (lead gitaar), Alessandro Zucchini (drums), Manuele Pepe (rhythm gitaar) en Ash Saboori (bass) – de perfecte mix van wat de heren “street metal” (Mötley Crüe) noemen en krachtige moderne metal (Black Label Society, Alter Bridge en Black Stone Stone Cherry worden nu vermeld). En op zich kan ik eigenlijk wel leven met die omschrijving van hun muzikale brij. Wel moet ik er toch nog bij vermelden dat het kwintet nog niet het niveau haalt van eerder genoemde bands. 'Symmetry Of Love', een krachtige track met heel wat tempo en ritme wisselingen, werd heel onlangs via emusic reeds online gebracht. Ook de overige negen tracks zullen enkel digitaal verkrijgbaar zijn via het label: Bakerteam Records uit Italië. En dat zal er dus wel voor zorgen dat tal van echte metalheads dit links zullen laten liggen, wan, het moet en mag gezegd worden, dat metalfans nog steeds heel graag een fysieke cd in handen hebben compleet met tekstboekje en al, zeker als ze fan zijn van de band in kwestie. Ook nog even meegeven dat 'Miss Anthropy' nogal veel elektronica bevat die nogal nadrukkelijk naar voor komt in de mix. Voor de rest kan ik stellen dat het vijftal een degelijk album in elkaar heeft geflanst, zonder echt groots of wereldschokkend te zijn. Vooral Fans van Alter Bridge zullen dit misschien aan een stevige luisterbeurt willen onderwerpen. Te verkrijgen vanaf vier september. Luc Ghyselen (3) Het Duitse Pyogenesis werd in 1989 opgericht als Immortal Hate om twee jaar later de naam te wijzigen tot Pyogenesis. Ook muzikaal wijzigde de band van koers daar de men eerst koos voor een mix van death en doom metal, ging de band vanaf 1995 eerder de weg op van alternatieve rock. Maar in 2005, na tal van singles en ep's en ook vijf full-albums werd de stekker eruit gehaald. Tot het huidige viertal met nog steeds oprichter Tim “Asmodeus” Eiermann (gitaar, vocals) in de rangen er sinds vorig jaar weer volop voor gaat. Dit resulteerde eerst in een aantal “come-back-concerten” en nu dus dit zesde album waarvoor Tim steun kreeg van Flo Schwarz (gitaar, vocals, keyboards), Malte Brauer (bass) en Olman Viper (drums). Het eindresultaat is een acht tracks tellend album (negen als je kiest voor gelimiteerde digipack uitgave) dat waarschijnlijk het zwaarste, maar heel zeker het meest epische album is geworden van dit viertal. Maar of dit nu ook genoeg is om weer aan te knopen met het succes van weleer, daar heb ik zo een beetje mijn twijfels over daar de band tien jaar heeft nagelaten van shows te brengen en dat er een periode van dertien jaar tussen de twee meest recente albums zit en vooral gezien het gegeven dat de muziekscene in die periode toch enorm geëvolueerd is. Ik wil hier hel zeker niet beweren dat 'A Century In The Curse Of Time' geen knap album is, maar het titelnummer bijvoorbeeld – dat het album afsluit en met zijn meer dan veertien minuten meteen ook het langste nummer van dit schijfje is geworden – is me toch te langdradig. Een aantal tracks bevatten wel zeer stevige en goed momenten, maar ook komen er veel langere fragmenten langs die eerder een gothic rock gevoel oproepen en naar mijn gevoel iets te veel elektronica bevatten! Vandaar dus mijn waarderingscijfer. Maar muziek liefhebbers die dat wel smaken, mogen dit gerust een kans geven. Luc Ghyselen (3) Nergard is een project rond de Noorse muzikant/songschrijver Andreas Nergard (drums, bass, keyboards) die twee jaar terug debuteerde met 'Memorial For A Wish', een album dat ik niet ken. En dat is misschien echt wel spijtig, want wat Andreas hier op dit tweede album brengt is schitterende melodic metal! Met een uitgebreide cast aan gitaristen Jørn Viggo Lofstad (Pagan’s Mind), Jostein Svarstad (Jan Holberg Project), Stig Nergård (Tellus Requiem), Øyvind Voldmo Larsen (Withem), Henrik Karlsvik, Raymond Hellem en Martin Aas zorgt Andreas voor een zo goed als perfecte omlijsting op muzikaal gebied. In elke track, en zo staan er acht op dit album, hoor je keer op keer opnieuw prachtige riffs langskomen maar het zijn vooral de gitaarsolo's die indrukwekkend blijven nazinderen. En dat is het werk van de eerste vier genoemde namen. Maar dit is bijlange nog niet alles, want ook vocaal word je hier echt rot verwend met bijdragen van Elize Ryd (Amaranthe),Michael Eriksen (Circus Maximus), Nils K. Rue (Pagan’s Mind), Ralf Scheepers (Primal Fear), Andi Kravljaca (Aeon Zen), Thomas Løseth (Tempo), Ole Martin Moe Thornæs (Rudhira) en Sunniva Unsgård. Stuk voor stuk namen die klinken als een klok en die hier ook al het goede wat reeds over hen wisten bevestigen met schitterend vocale prestaties. Voeg daar dan nog bij dat die stemmenpracht niet elk om beurt een nummer brengt maar dat er ook tracks langskomen waar die stemmen tegen elkaar worden uitgespeeld en je begrijpt dat ik 'A Bit Closer To Heaven' heel hoog inschat. Rest me nu nog om jullie te melden dat dit een echt pareltje is in het genre waar ik geen enkele zwak moment op hoor en eigenlijk bijna van de ene verbazing in de andere val. En nu moet ik nog op zoek te gaan naar het debuutalbum van Nergard. Luc Ghyselen (4½) King Heavy werd volgens de ene bron opgericht in 2009, volgens een andere in 2012, maar wat wel degelijk klopt is het feit dat dit titelloze album hun debuutalbum is na een ep een split-album (beiden uit 2014). Wat ook klopt is het feit dat King heavy voor drie vierde Chileens is – Miguel Canessa (drums), Matias Aguirre (gitaar) en oprichter Daniel Pérez Saa (bass) – en voor één vierde Belgisch (vocalist Luther Veldmark). Dat de heren pure traditionele heavy doommetal brengen is ook een understatement en op dit debuut doen ze dit aan de hand van zeven tracks als je 'The Crowning', een anderhalve minuut durend rustig intermezzo dat eigenlijk als prelude dient voor het afsluitende 'He Who Spoke In Tongues' meetelt. Voor de rest beukt het viertal er genadeloos zwaar en log op los. Dat betekent dus dat fans van Black Sabbath en misschien nog meer de fans van Candlemass die absoluut aan een luisterbeurt moeten gaan onderwerpen. Zelf ben ik niet echt overtuigd geraakt van dit kwartet. Begrijp me echter niet verkeerd, want dit is wel degelijk zware kost geworden, maar het is net of ik de meeste ideeën van het viertal reeds eerder (en beter???) hoorde. Het zijn vooral de vocalen die me een beetje zwaar op de maag liggen, die gaan van ruw en rauw tot krachtig en vrij helder maar zijn niet echt naar mijn gedacht – en dat is natuurlijk een heel persoonlijke opinie. Luc Ghyselen (3½) Het Italiaanse Kaledon timmert reeds sinds 1998 aan hun weg naar internationale roem. Power metal en fantasy gaan hand in hand bij deze band. Na een viertal demo's vonden ze tijd rijp om in 2002 uit te pakken met een eerste full-album, meteen het eerste in een omvangrijke reeks van zes albums. Dat eerste album kreeg immers als titel 'Legend Of The Forgotten Reign – Chapter I: The Destruction' (2002) mee. Een cyclus die eindigde met 'Legend Of The Forgotten Reign – Chapter VI:The Last Night On The Battlefield' (2010). Maar nog waren de heren niet echt uitverteld in hun verhaal van hun “Forgotten Reign” en met 'Altor: The King's Blacksmith' (2013) en 'Antillius: The King Of The Light' (2014) werden twee figuren uit hun oeuvre dieper uitgewerkt. Misschien is de inspiratie nu toch wat weg want nu komen ze er aan met de heruitgave van het vierde deel uit hun “vergeten rijk – reeks”. Elf nummers power metal die niet zeker niet slecht te noemen zijn, maar die in 2006, toen het album voor het eerst het levenslicht zag, niet echt hoge toppen scheerden en dat ook nu niet zullen doen. Het luistert natuurlijk heel lekker weg, het verhaal zit vrij goed in elkaar, de heren kennen hun instrumenten door en door en fans van het genre zullen hier zeker geen kat in een zak gaan kopen, maar er echt bovenuit steken in het genre doet het niet. Voor deze heruitgave werd ook de cover onder handen genomen, en die vind ik persoonlijk beter geslaagd dan de cover van het originele album – de nieuwe cover is van de hand van Felipe Machado Franco. Twee tracks ('The Holy Water' (aanstekelijk, energiek, stevig en krachtig) en 'Into The Fog' (meer bombastisch, grandiozer)) werden ook wat herwerkt en dan hoor je toch dat Kaledon een mooie evolutie in positieve zin heeft doorgemaakt. Van die nieuwe versies straalt meer kracht en energie uit. Fans van power metal, die houden van een fantasy verhaal, kunnen dit gerust gaan beluisteren en zullen dan misschien ook op zoek gaan naar de andere “delen” in deze reeks. Luc Ghyselen (3½) Ijspegel. Ja, ijspegel – scherp, ijskoud en gevaarlijk, maar tegelijk ook een prachtig natuurverschijnsel. Voor u denkt op de verkeerde site te zijn, kan ik u gerust stellen dat dit niet het geval is. Istapp, ijspegel in het Zweeds, heeft zijn naam niet gestolen. Melodische black metal wordt u op het bord gesmeten met als thema’s, hoe kan het ook anders: winter, anti-sun, ant-light, absolute zero. Ondertussen hebben we vijf jaar mogen wachten op een opvolger van de eerste plaat 'Blekinge', maar dat kan je de twee(!) heerschappen verantwoordelijk voor deze sonische aanval niet kwalijk nemen. Ik ben geen kenner van het genre, maar als deze plaat het voornoemde vertegenwoordigt zou dat snel kunnen veranderen. Met 'Frosbiten' levert Istapp tien gesofisticeerde pareltjes af. Oprichter en multi-instrumentalist Fjalar laat zien dat hij een one man army is, om dit af te kunnen leveren: respect. Daarenboven neemt hij ook nog eens de clean zang voor zijn rekening. Enter Isar, de nieuwe veelzijdige zanger met een grunt waar velen slapeloze nachten van zouden krijgen. Chaotisch, snoeihard en toch zo melodisch – bijna louterend, een recept dat de Scandinaviërs beheersen als geen ander. Wat Istapp zo goed maakte op hun eerste is wederom aanwezig op deze 'Frosbiten': razend drumwerk, gitaarriffs die verschroeiend hard zijn en het geweldige stemmenwerk van Fjalar en Isar. Het melodische aspect wordt extra in de verf gezet door dromige interludes en bij momenten naar gregoriaans gaand stemmenwerk. Toen ik deze 'Frostbiten' binnen kreeg wist ik niet goed wat denken, wel daar ben ik ondertussen uit: laat deze niet liggen als u een fan bent van het genre. Bent u zoals ik een nieuwkomer, geef 'Frostbiten' dan zeker een kans. U zult er geen spijt van krijgen. Nathan Mussche (4) De Deense band Drone, mij onbekend, heeft zijn naam gewijzigd in Celestial Son en bracht met 'Saturn’s Return' een nieuwe cd uit. Niets dat in het oog sprong om dit te beluisteren tot ik vernam dat de videoclips van deze band geproducet werden door Lasse Hoile, een man die eerder al samenwerkte met bands als Porcupine Tree, Opeth, Dream Theater, enz. Mijn interesse was gewekt. Hun muziek wordt gecatalogeerd onder de noemer prog/grunge/rock/metal. Veel prog hoor ik er niet echt in maar hun muziek is wel best echt aardig te noemen: het slepende van Alice in Chains, het dreunende drumwerk van Tool zorgen voor een best aangenaam in het oor klinkend geluid. Inspirator van de band is ongetwijfeld Rasmus Sjorgen, die zowel de zang, het gitaarwerk en het song schrijven voor zijn rekening neemt, en dit met groot succes. De clips van het openingsnummer 'Nothing In Excess' en het tweede nummer 'All I Ever Wanted' klinken onmiddellijk goed en zijn inderdaad van uitstekende kwaliteit. Dit blijft ook zo tijdens het verder beluisteren van 'Saturns Return': goede zang, perfecte kwaliteit en muziek die je best kan bestempelen als bij momenten melodieuze grunge, zonder commercieel te worden en toch diversiteit in de nummers: 'Open Wound' zou perfect door Alice in Chains kunnen gebracht worden, in 'Sea Of Failure' hoor je Tool en Dream Theater terug, in 'The Flow Of Creation' bemerk ik zelfs in de verte een vleugje Karnivool. Verdere opvallende nummers zijn vooral 'Headlong' dat best pittig is, en 'Death Wish' met vlotte tempowisselingen. Al bij al een zeer leuke kennismaking met opnieuw een uitstekende band uit Scandinavië. Bart Verlinde (4) |
|