​Vergis je niet, je bent gewoon dat hier meestal metal verschijnt, maar het Siberische Nytt Land heeft zijn hut ergens in een donker bos in de gothic-folk wereld. Met vele oude keltische elementen, die doen denken aan bands zoals Wardruna en Heilung, betoveren ze je 48 minuten lang en deel je als vanzelfs mee aan hun duistere ritueel vol schimmen en schaduwen.
Dit ritueel start met de titelsong en verwelkomt je meteen in de wondere wereld van Nytt Land met een donkere trance intro. Je voelt meteen de dreiging, die nog doorheen het hele album zal sluimeren. Het nummer heeft een heel speciale zang die me meteen beetneemt, en ook de vrouwelijke zang ben ik fan van. Met de ogen dicht zit je zo in het oude Siberië. Het volgende nummer, ‘The Fires of Ragnarok’, is weer heel donker en ook hier is de zang heel origineel. Het nummer heeft bijna iets industrial in zich. Hetzelfde met ‘The Birth of a Shaman’, dat al bijna meezingbaar wordt.
‘Dead Man’s Dance’ heeft mijn hart gestolen door het gebruik van verschillende folk instrumenten. Wat een heerlijke melodie zit hier in. Perfect voor van die dagen waar je eens donkere folk wil horen. Als je iets meer Wardruna in je leven wilt, luister dan naar ‘U-Gra’. Dit nummer doet me vooral hopen dat ik deze band ooit eens live kan zien. ‘Gróttasöngr’ is echte wegdroom dansmuziek, die perfect past bij de al even speciale muziek van Heilung. Het heeft daarboven op ook nog eens een hele goeie outro.
‘Svartravn’ volgt op die vorige outro met een heel goeie intro. Het lied zelf herhaalt iets te veel van de vorige nummers, maar blijft wel nog steeds enorm goed. Afsluiter ‘Blood of the North’ heeft een supermooie melodie en is een perfect nummer om even bij te kalmeren na het duistere ritueel in een donker Siberisch bos.
 
Kyria Van Gasse 

​De iconische zanger van Twisted Sister is terug met een eigen album. En wat voor één. Een classic metal plaat waar je meteen van hoort dat het gemaakt is door een professional. Zet je volume al maar wat hoger!
We starten het album met ‘I Gotta Rock (again)’, een classic metal nummer waar alles aan klopt. Van de goed gespeelde muziek tot de mooi afgewerkte vocals. Het is meteen duidelijk dat we hier een artiest hebben met ervaring. In ‘All Or Nothing More’ zit er iets meer chaos, vooral in het refrein, maar dit komt misschien door de hardcore invloeden van Jamey Jasta, een artiest waar Dee Snider mee samenwerkte voor dit album. Ik betrapte mezelf er op dat ik het meteen aan het meezingen was toen ik een gevallen boek terug in de kast ging zetten. ‘Down But Never Out’ is dan weer zo’n echt livenummer met een unieke sound. Daarbovenop zijn er ook nog eens leuke backingvocals.
Bij ‘Before I Go’ dacht ik even een intro van The Killers te herkennen, maar het lied ging daar al snel van weg. Hier ben ik vooral fan van de schreeuwerige vocals, en het ietwat emo refrein. Aanrader! Ook ‘Open Season’ is zo’n live nummer, alleen met iets meer dreiging in. ‘Silent Battles’ breng eens weer volledig terug naar de klassieke sound waar we allemaal toch wel van houden. ‘Crying For Your Life’ begon als een ballad maar werd dan snel een aggressieve meezinger, met lyrics zoals “You did the crime / Now do the time”, zeer toepasbaar deze tijd.
‘In For The Kill’ doet me meteen denken aan Black Veil Brides (die zelf altijd zeggen dat ze geinspireerd werden door klassieke metal), en heeft een goed refrein dat weer enorm meezingbaar is. De isolated vocals en de key change maken het lied tot iets speciaal. In ‘Time To Choose’ voel je de hardcore invloeden weer, vooral door de grunts van George ‘Corpsegrinder’ Fisher van Cannibal Corpse. ‘S.H.E.’ heeft een goeie intro en een mooi refrein, en ook ‘The Reckoning’ past in dat plaatje. Afsluiten doet Dee Snider met ‘Stand’, een protestlied met een emotioneel begin dat dit album tot een perfect einde brengt.
 
Kyria Van Gasse 

Power metal powerhouses Powerwolf (ja ik wou zoveel mogelijk het woord power in deze zin proppen), hebben een nieuw album voor ons klaar. Call of the Wild heeft me even meegenomen naar een fantasywereld waar alle mythen terug tot leven kwamen en ik gillend moest wegrennen van alle soorten wolven.
Powerwolf start hun nieuwe album met ‘Faster than the Flame’, een nummer waarvan de intro ons meteen laat weten dat we hier 40 minuten epische up tempo power metal mogen verwachten. Een heel goed gespeelde opener is dit. Het tweede nummer is al meteen een van mijn favorieten. ‘Beast of Gévaudan’ volgt goed op de opener en heeft een goed meezingbaar refrein. Het koor op de achtergrond geeft me chills. ‘Dancing with the Dead’ heeft ook een interessante intro. De opbouw naar het refrein klinkt wel wat als Venom of Venus, een andere hit van deze band. Bij ‘Varcolac’ merk ik dat Powerwolf dit album echt resoluut koos voor epische intro’s. Dit nummer vind ik zelf wat minder, door de vele herhalingen, maar het blijft wel nog eentje dat je live kan meebrullen.
Met ‘Alive or Undead’ krijgen we een mooie ballad-achtige song. Het is een emotioneel lied op de een of andere manier, met een goeie drop. Deze word denk ik een meezingertje onder de douche. ‘Blood for Blood (Faoladh)’ is folk metal zoals ik er van hou. De dag voor het schrijven van deze review kwam het nog voorbij in mijn treinplaylist en heb ik weer de hele tijd meegedanst (of toch, mijn voet). Een extra leuk ding voor mij is dat een van mijn Dungeons & Dragons characters een zoon had die deze naam had, dus nu kan ik dit lied gewoon als D&D inspiratie gebruiken. Het verplicht Duitstalige nummer van dit album heet ‘Glaubenskraft’, waar ze weer gebruik maken van het koor voor een epische intro. Het refrein gaat het live enorm goed doen, dat kan ik je nu al verzekeren. Verder ben ik sowieso al fan van Duitse metal, dus krijgt dit nummer al een punt meer puur voor het gebruik van de originele taal!
Het titelnummer, ‘Call of the Wild’ heeft een heel hoog power metal gehalte. Toch belangrijk om te noteren, voor een power metal band. Het past wel minder bij de rest van de nummers, vind ik zelf. ‘Sermon of Swords’ vind ik zelf een iets minder nummer. Het heeft niet meteen iets speciaal, behalve een goed einde. ‘Undress to Confess’ begint weer met een goeie intro, heeft een interessante melodie en een lichte gothic vibe. Iets wat ik altijd leuk vind in de metal. De afsluiter is ‘Reverent of Rats’. Een goed nummer, maar wel wat saai als afsluiter. Hier hadden ze toch even alles uit de kast mogen halen, vind ik zelf.
Al bij al dus weer een enorm goed album van de mannen van Powerwolf. Ik hou van epische power metal, en dat hebben ze zeker gebracht. Ook de mythische invloeden ben ik fan van. Aanrader!
 
Kyria Van Gasse 

Tragedy heeft een best of album gemaakt met remasters van oude hits. Spijtig genoeg werkt dit album totaal niet voor mij. Als dit een best of is, heb ik eigenlijk echt wel mijn twijfels bij de rest van hun nummers. Want deze metal covers van bekende disco nummers zijn echt niet goed.
Het album start met ‘Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)’ en dat is al gevaarlijk voor mij, want ik ben een enorme ABBA fan. Het refrein is oke, maar ik vind het spijtig dat ze het ritme aangepast hebben, waardoor het wat vreemd klinkt. Ik heb zeker al veel betere covers gehoord. De stem past ook totaal niet. Ze volgen met ‘You’re The One That I Want’, dat een vreemde intro heeft en te geforceerd melancholisch is. Het refrein is ook echt niet goed gedaan hier. Het nummer had beter geweest als ze het trage hadden doorgetrokken en er echt een ballad van hadden gemaakt. Van ‘Evil/Baker Street’ ken ik het originele nummer niet, dus ik kan niet zeggen als het een geslaagde cover is. Het klinkt wel goed, maar ook niet fantastisch. Bij ‘Stayin’ Alive’ vind ik dan vooral dat het up tempo refrein niet werkt bij dit nummer, en dat is spijtig, want de intro was wel goed.
‘Sweet Caroline’ heeft een veelbelovende intro en is eigenlijk nog zo slecht niet, al gaat het iets te hard. Dit nummer doet me vooral beseffen dat ik hier een Ghost versie van wil horen. Bij ‘Raining Blood / It’s Raining Men’ blijven ze dichter bij het origineel en daardoor klinkt het al veel beter. Het heeft goeie vocals er bovenop, en enkel de gitaar solo vond ik wat overbodig. Mijn enige echte aanrader op dit album is ‘How Deep Is Your Love’. Het heeft een goeie intro, is leuk gespeeld en heeft die echte 80’s teen movie vibe waar ik van hou. Ook ‘Aquarius / Let The Sunshine In’ heeft een vrij goed refrein, maar de rest is dan weer wat minder. De cover van ‘Africa’ doet pijn. Als een van mijn favoriete “ik zal dit altijd meezingen” nummers had ik deze versie liever nooit gehoord.
‘Total Eclipse of the Heart’ verliest alle drama dat normaal in dit lied zit en is daardoor vooral saai. Van ‘Tragedy’ ken ik het origineel ook niet, maar het nummer klinkt toch niet echt goed. ‘Dancing Queen’, weer een ABBA lied hoe durven ze, heeft een slechte intro en al even irritante vocals. Het wordt opgevolgd met ‘Skyfall’ dat totaal niet past bij de rest van het album. Het klinkt plots veel heavier dan al de rest. Afsluiten doen ze met de live versie van ‘Hot Stuff (feat. Alex Skolnick). Het enige dat ik hierover kan zeggen is dat ze live hetzelfde klinken als op de cd.
 

Kyria Van Gasse