DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. No Grave But The Sea
2. Mexico
3. To the End of the World
4. Alestorm
5. Bar ünd Imbiss
6. Fucked with an Anchor
7. Pegleg Potion
8. Man the Pumps
9. Rage of the Pentahook
10. Treasure Island

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Pias/Rough Trade
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Alestorm

Als je aan Alestorm denkt, dan denk je aan piraten, rum en plezier! De mannen van Alestorm overtreffen zich weer met dit laatste album! Steeds weer leggen ze de lat hoger voor zichzelf met ieder album en dat is deze keer geen uitzondering. ‘No Grave but the Sea’ is een prachtplaat.
De band heeft over de jaren gespeeld met een grappigere en absurdere toon in enkele van hun songs. Nummers zoals de cover ‘You are a Pirate’ van Lazytown en het zelfgeschreven ‘Wooden Leg’ uit het album ‘Sunset on the Golden Age’ zijn hier het bewijs van dat Christopher Bowes & co met zichzelf kunnen lachen. In ‘No Grave but the Sea’ geven ze ook enkele hilarische nummers. ‘Pegleg Potion’ en ‘Fuck You With an Anchor’ deden me meer dan eens lachen. Gelukkig is dit geen compromis voor de kwaliteit van de muziek. Integendeel! ‘No Grave but the Sea’ staat net zo stevig in zijn schoenen als het klassieke album ‘Captain Morgan’s Revenge!’ De harde gitaren zijn sterker geworden tegenover vorig album, waar ze ook zeer goed waren. De viool en keytars ondersteunen elk nummer en overheersen nergens. Dit zorgt voor heldere tonen en catchy nummers die je niet snel zult vergeten. Met de evolutie van Alestorm komen er natuurlijk ook nieuwe wendingen. De band heeft meer waarde gelegd op absurde situaties die nog steeds passen bij het thema van piraten. Dit betekend niet dat de goeie oude verhalen van het avontuur op zee niet meer bestaan! Het nummer ‘Man the Pumps’ gaat over een jongeman aan boord van een lek schip op de woeste zee. ‘To the End of the World’ gaat dan weer over piraten die geloven dat de aarde plat is en dit zoeken te bewijzen. Er is voor elk wat wils in dit album! Maar daarnaast experimenteert Alestorm ook met ruige, diepe vocalen die je hoort in death metal. In het vorige album kon je deze al horen in de nummers ‘1741’ en ‘Magnetic North’, en deze komen ook terug in het nieuwe album. In enkele nummers worden de zware vocalen gebruikt zoals de nummers ‘Alestorm’ en ‘To the End of the World’. Buiten deze twee nummers zijn ze echter amper te horen wat het album niet te ver weg drijft van het genre. Persoonlijk storen deze vocalen me niet en passen ze zeer goed bij het verhaal dat ieder nummer schetst. Ze zijn er enkel als het nodig is.
Om af te sluiten is ‘No Grave but the Sea’ een geweldig album; een aanrader voor iedere folk metal liefhebber en fan van piraten. Als Alestorm speelt, dan kan het feest pas echt beginnen!
 
Dylan Sleebus: (5)

DETAIL ALBUM

​Tracks:

1. Midnight Flyer
2. Star Of Rio
3. Gemini
4. Sad State Of Affairs
5. Jennie
6. Domino
7. Josephine
8. Space Whisperer
9. Something Mysterious
10. Saturn In Velvet

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
The Night Flight Orchestra

Twee man van Zweedse Soilwork (Björn Strid en David Andersson) en één van Arch Enemy (Sharlee D’Angelo) richtten in 2012 een groep op met een aantal andere muzikanten, met de bedoeling de classic rock van de seventies nieuw leven in te blazen. Geen spoor van de verwachte death metal. Ondertussen zijn ze toe aan het derde album en heeft Nuclear Blast de groep een contract aangeboden. Denk aan een seventies naam en je vindt er referenties naar terug op dit album. In ‘Jenny’ hoor je duidelijk invloeden van Supertramp, ELO en Foreigner. Steely Dan, Toto en Steve Winwood poseerden voor ‘Domino’ en Kiss hoor je meermaals op de CD maar vooral in ‘Sad State Of Affairs’. De intro van ‘Something Mysterious’ is de eerste paar maten, een kopie van ‘Kayleygh’ van Marillion. Invloeden, referenties of zelfs gekopieerde stukjes zijn absoluut geen probleem, als het maar goed gebracht wordt en dat is het minste wat je hiervan kunt beweren. Een beetje jammer dat het langste nummer ‘Saturn Velvet’ dat volgens Björn episch en progressief bedoeld is, niet meer is dan een lang poppy nummer dat niet echt de term progressief verdient. Het nummer opent wel met een mooie Alan Parsons Project intro. De stem van Björn Strid is perfect voor dit soort muziek. Zoals zovele grunters blijkt zijn cleane stem heel goed te zijn. Hij speelt duidelijk de hoofdrol in dit project maar ook David Andersson geeft regelmatig een solo om zich voldoende in de kijker te spelen. Je hoort ook duidelijk het plezier dat ze hebben tijdens de opnames. Opnames van muzikanten van hun geliefde muziek met ook opnametechnieken uit die tijd. Deze stijl vraagt ook veel keyboards en daar is Richard Larsson verantwoordelijk voor. Hij is een jeugdvriend van Björn die wist dat Richard van dit soort muziek hield en dat ook uitstekend kon overbrengen met zijn toetsen en zijn synthklanken. Dat ze bij Nuclear Blast getekend hebben is een grote stap vooruit, maar kan ook in hun nadeel werken, want de fans van het genre verwachten bij Nuclear Blast enkel metal. ‘Amber Galactic’ is te verkrijgen op CD en dubbel vinyl. Op de limited edition van de cd staan drie bonusnummers.

Line-up:
Björn Strid: zang
David Andersson: gitaar
Sharlee D’Angelo: bass
Jonas Källsbäck: drums
Sebastian Forslund: gitaar, percussie
Richard Larsson: keyboards
 
Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Prologue (Deep Sleep)
2. Awakenings
3. Sigma
4. In Floral Green
5. Everglow
6. False Lights
7. Symbolic
8. The Divine Art Of Being
9. The Big Dream
10. Hello World Goodbye
11. Epilogue (Sea Beams) 

Platenlabel
InsideOut
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Lonely Robot

Progkenners volgen John Mitchell ongetwijfeld al zijn ganse carrière. Hij levert altijd al topkwaliteit af en dat is met deze Lonely Robot niet anders. De meesten kennen hem van zijn medewerking met Arena, Frost* en It Bites en zijn solo-projecten The Urbane en Kino, één voor één schitterend progwerk. ‘The Big Dream’ is het vervolg op ‘Please Come Home’, het vorige album van Lonely Robot. Het verhaal van The Astronaut gaat verder. Deze keer ontwaakt hij uit zijn cryogene slaap en bevindt zich in een bebost gebied, waar hij mensen met dierenhoofden tegenkomt, tamelijk surrealistisch dus of moet ik eerder de term fantasy gebruiken? Na een spervuur van gastmuzikanten op de eerste plaat is de enige muzikant die hem deze keer mag bijstaan in de studio, drummer Craig Blundell die je al kunt kennen van Steven Wilson en Frost*. Als je Lonely Robot live gezien hebt, weet je al dat Craig een fenomenale drummer is en dat krijg je hier ook duidelijk te horen. Voor de rest hoor je alleen John Mitchell die alle zang, keyboards en bas voor zijn rekening neemt. De muzikanten die je terugvindt in de line-up mogen enkel live hun steentje bijdragen. John bespeelt al die instrumenten uitstekend, maar zou een beetje hulp van Liam Holmes op toetsen niet iets extra bijdragen? Of van John Beck, zijn partner-in-crime van It Bites? Melodieuze rock wordt mooi afgewisseld met kalme gevoelige momenten met prachtig gitaarwerk. Dit geldt voor het eerste nummer ‘Awakenings’ maar is ook een gepaste beschrijving voor het ganse album. John, die steeds beter zingt, neemt alle vocalen voor zijn rekening, behalve wat backing vocals tijdens de bonus tracks van Kim Seviour. Kim is de zangeres van Touchstone, een groep voor wie John het productiewerk voor zijn rekening nam. Ook Bonita McKinney zorgt voor wat achtergrondzang. De composities zijn, zoals we gewoon zijn van John, heel sterk maar neigen soms wat naar herhaling van ‘Please Come Home’. Dit zou hij beter wat vermijden voor zijn beloofde deel drie van het verhaal. Maar dat is spijkers op laag water zoeken, want het blijft vijfenvijftig minuten genieten van top progmateriaal.

Line-Up:
John Mitchell: gitaar en zang
Craig Blundell: drums
Steve Vantsis (“Fish”): bass
Liam Holmes: keyboards 
 
Danny Focke (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. The Set up (Innocence Presumed)
2. Carry On
3. Someone Watching Over You
4. Prince Of Darkness
5. Liberation Day
6. Shape Shifter
7. Can’t get Over You
8. If You Believe
9. Salve Matter
10. Fall Of The Raven
11. Waiting For The Dawn
12. Virtual Connection

Platenlabel
Spinal Records
 
Labelnummer
Spinal013
 
Distributie
Bertus
 
Promo-agent
Mike De Coene (Hardlife Promotions)
 
Website Artiest
Beyond The Labyrinth
Facebook

Wie Beyond The Labyrinth zegt voegt er meteen ook de naam Geert Fieuw aan toe. Geert is naast gitarist/componist ook bezieler van de band die het levenslicht zag in 1996 en in die twintig jaar toch al enige bezettingswissels heeft meegemaakt. Geert is al die tijd blijven geloven in de muziek die hij schrijft en vond steeds weer de kracht om met nieuw materiaal en een nieuwe bezetting telkens weer boven water te komen. Vechten tegen de problemen maakt een sterker persoon van je en laat dat nu ook net de insteek zijn van ‘The Art Of Resilience’. De rode draad achter de songs is dan ook je herpakken na een moeilijke periode. Dat doet Beyond The Labyrinth met een bezetting waarin nieuwkomers Dominic Heynderickx (bas) en toetsenist Sjoerd Bruyneel de gelederen versterken. Opvallendste in vergelijking met vorig materiaal is  het vertrek van zanger Wim Nees die daarbij een lege plek achterlaat aan de microfoon. Dit lost de groep op door een leger aan gastzangers in te schakelen uit de binnenlandse en buitenlandse metal scene. Wie de Belgische scene volgt zal de frontmannen van FireForce, Ostrogoth, Mac Pie & Wizz Wizzard zeker wel kennen. Verder vind je ook Oliver Wright, Colin Flynn, Geoffrey Tarello, Tony Carlino, Citral Somapala, David Reed Watson en John Ferreira terug als gast vocalist. Niet meteen de grootste namen maar ze leveren wel knappe prestaties. Alsof dat niet genoeg was zijn er nog tal van andere gastmuzikanten die voornamelijk een gastsolo brengen. Erwin Seutens van FireForce, Geert Anijs van Ostrogoth, Tara Lynch, Dushan Petrossi (Magic Kingdom), Brian Copp (Rock Revolver). Ook Bob Goo levert een bijdrage aan bas en Tommi Manninnen neemt plaats achter de drum voor één nummer. Enkele nummers zijn van een strijkorkest voorzien en hiervoor doet men beroep op het Nox String Quartet. Er steekt dus heel wat werk in deze vierde schijf met daarop twaalf nummers die variëren van classic rock, AOR, symfonische- en progressieve rock en een tikje metal. Dit album vraagt dan ook meerdere luistersessies om er aan te wennen, maar ook dat zijn we gewend van Beyond The Labyrinth. Door het grote aantal aan gastmuzikanten klinkt elk nummer ook weer anders, verwacht je aan classic en melodische rockzang; grunts en growls kom je op dit album zeker niet tegen. De opzet om met meerdere zangers te werken past ook binnen BTL’s visie die er in berust om van de wereld een betere plaats te maken door muziek te creëren die mensen helpt om sterkte te vinden, hoop te geven en rust en troost brengt. Muziek die ook doet wegdromen en inspireert. De verscheidenheid op dit album zal niet voor iedereen weggelegd zijn maar wie ruimdenkend is zal op dit album veel terugvinden. Ook niet elke zanger klinkt naar mijn mening even kundig in het nummer dat hij brengt maar niet tegenstaande worden er knappe prestaties geleverd. Het album opent met  ‘The Set Up (Innocence Presumed)’ dat door  Josey Hindrickx van Ostrogoth gebracht wordt. Dan gaat het album pakkend verder met ‘Carry On’ dat weggelegd werd voor Wijlen Wiz Beauprez en waarin ook Erwin Seutens & Geert Annys een gitaar spelen. In de powerballad ‘Someone Watching Over Me’ – een piano gedreven nummer geschreven door toetsenist Sjoerd Bruyneel - levert Oliver Wright (Blind Hands, ex-Stallion) een knappe zangprestatie en vult Tara Lynch de gitaar leads in. Colin Flynn mag theatraal uitpakken in ‘Prince Of Darkness’ en doet dat met een zeker Kamelot gevoel in ware hard rock stijl. ‘Liberation Day’  klinkt dan weer afgeborsteld en heeft een poppy en akoestische insteek gzongen door Geffrey Tarallo. ‘Shape Shifter’ is het tweede nummer van Sjoerd’s hand en kent Arena achtige invloeden met een zekere Marillion touch waarop Tony Carlino zijn vocale capaciteiten mag uitspreiden. Dat progressieve vinden we ook terug in ‘Can’t Get Over You’ en hier zijn het Citral Somapala aan zang en Tara Lynch op lead gitaar die mogen uitblinken. David Reed Watson mag de pakkende poprock balad ‘If  You Believe’ voor z’n rekening nemen en doet dat voortreffelijk. Het is ook hier dat Bob Goo & Tommy Manninnen hun bijdrage leveren, net als Tara Lynch op lead gitaar. Het is enkel Geert Fieuw zelf die de andere gitaarpartij en de toetsen voor zijn rekening neemt en daarmee zijn bandleden even rust gunt. Voor ‘Salve Mater’ roept Geert Fieuw er even zijn dochters bij die de intro van het nummer vocaal inleiden om vervolgens het woord over te laten aan Filip Lemmens van FireForce. Colin Flynn mag nog een tweede maal zijn opwachting maken in ‘Fall Of The Raven’ dat Pallas invloeden kent en dit met statige toon. Dit wordt aangevuld met leads van Dushan Petrossi en het Nox String Quartet. Datzelfde orkest horen we terug in ‘Waiting For The Dawn’ dat vocaal verzorgd wordt door John Ferreira terwijl Brian Copp de lead gitaar voor de rekening neemt. Ook Oliver Wright krijgt nog een tweede gastrol in ‘Virtual Connection’ dat hij op voortreffelijke wijze brengt. Voor mezelf is het vooral Oliver Wright die de knapste vocale prestaties levert en met de mooiste nummers naar boven komt maar smaken verschillen. Ik kan de man zijn stemkleur echt wel waarderen op dit album. Verder is het aangenaam genieten van de vele mooie gitaar- en toetspartijen waarbij Sjoerd bewijst dat zijn spel meer is dan het vullen van gaatjes. Ook de partijen van Tara Lynch en Dushan Petrossi zijn om van te smullen! Variatie troef op dit album dus!
Niet enkel de muziek maar ook de verpakking is mooi afgewerkt. Het hoesontwerp is tot in de details uitgewerkt en het boekje verteld je precies welke gast in welk nummer speelt en is geïllustreerd met een foto’s van deze gasten.
 
Geert Fieuw: Gitaar
Sjoerd Bruyneel: Toetsen
Dominic Heynderickx: Bas
Michel Lodder: Drums, Percussie
 
Johan Kaethoven (3 ½ )

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Now Or Never
2. Making My Amends
3. Feed The Fire
4. Rotten
5. Marching Dead
6. Smell The Kill
7. Till Death
8. Step Up
9. Truth In The Sky
10. The Other Side
11. As The Sun Sleeps

Platenlabel
SPV Steamhammer
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
SPV
 
Promo-agent
Mirko Marten (SPV)
 
Website Artiest
Invidia

 

Invidia ontstond eind 2015 in Las Vegas als het vriendenclubje van o.a. Evan Seidlitz (die in zijn hoofdberoep de bassnaren beroert bij In This Moment), Brian Jackson (die we nog kennen als een tijdje gitarist geweest zijnde bij Skinlab) en Matt Snell (ex Five Finger Death Punch).  Voor de heren zelf is Invidia echter alles behalve een zijprojectje. Zij zien dit als een volwaardige band en trekken momenteel samen met All Hail The Yeti en Broken Rail doorheen de USA om hun debuut te promoten. Of er ook nog afspraken in Europa op de agenda staan is op dit moment nog niet geweten. De sound van Invidia laat zich nog het gemakkelijkst brandmerken als typisch Amerikaanse spierballen metal. Een mengeling van powerrock, nu metal, emo, thrash, enz. Onze vrienden in de joe es of eej zijn er verzot op, zoals u weet.  En waarom zouden wij er hier niet minstens even zot van kunnen worden? Dit schijfje biedt namelijk voldoende variatie om voor elk wat wils te kunnen zijn. Opener ‘Now or Never’ is al meteen een kwaliteitsvolle knaller. Evan laat hier echt verborgen talenten naar boven komen, de man beschikt namelijk over een fors stel stembanden. Luister naar die gorgelende openingskreet in het hardcore achtige ‘Making My Amends’. De heavyness op ‘Feed The Fire’ doet wat aan Machinehead denken, de manier van zingen van Evan hierop dan helaas weer aan slechte Limp Bizkit. Het kan niet allemaal even goed zijn natuurlijk. Tekstueel gezien is het album gebaseerd op het personage van Rocky Balboa en hoe die zowel letterlijk als figuurlijk heel wat klappen te verwerken kreeg maar er toch altijd in slaagde weer overeind te krabbelen.  De drum in ‘Rotten’ doet wat aan die klappen denken en op ‘Marching Dead’ klinken die doden dan toch wel weer behoorlijk springlevend als je ’t mij vraagt. Wat een catchy refrein hier. Vast en zeker een meebruller tijdens de live set. Mijn favorieten zijn ‘Smell The Kill’ met zijn snijdende riff en horror vocals en ‘Step Up’ dat wat aan Methods Of Mayhem doet denken. Ook het afsluitende titelnummer klinkt gezellig griezelig en schor. ‘As The Sun Sleeps’ is een stevig plaatje, zonder meer. Fans van moderne metal, metalcore en hardcore moeten dit zeker kunnen smaken.
 
Evan Seidlitz: Zang 
Brian Jackson: Gitaar
Matt Snell: Bas
Marcos Medina: Gitaar
Darren Badorine: Drums
 
Jan Guisset (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Götterdämmerung
2. Hel
3. Beißreflex
4. Knochenpfad

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Pias/Rough Trade
 
Promo-agent
Claudia Steinlechner (Napalm Records)
 
Website Artiest
Varg
Facebook

De wolven van Varg hebben weer een sterke plaat uitgebracht. Varg stond altijd al bekend als een band dat met harde muziek op de proppen komt, maar alsnog weet hoe ze melodieus blijven klinken en een epische sound behouden. ‘Götterdämmerung’ is hier geen uitzondering in. Het album behoud alles wat je verwacht van het genre pagan metal.‘Götterdämmerung’ is een kort album met vier nieuwe nummers. In het algemeen is de regel dat als je weinig nummers op je album aanbiedt dat de muziek uitermate goed moet zijn. Dit omdat als zelfs één nummer middelmatig is dit het hele album minder doet lijken. Gelukkig is dit niet het geval in ‘Götterdämmerung’. De nummers zijn op technisch vlak geweldig, en net verschillend genoeg van elkaar om een onderscheid te kunnen maken. De opener ‘Götterdämmerung’ zet de toon voor de rest van het album met harde vocalen en een algemeen ruige toon maar behoud zijn melodie. Het koor dat voor dit nummer gebruikt wordt brengt het uiterste uit de sfeer die gedurende de song te horen is, wat je meteen zin geeft voor de rest van het album.‘Hel’ is waarschijnlijk het beste nummer van het hele album. Het behoud melodie maar klinkt veel chaotischer, meer van wat fans gewend waren uit vorige tracks. Het nummer ‘Beißreflex’ daarentegen vergaat de melodie van het album en toont de ruigere kant dat Varg te bieden heeft. Dit nummer heeft een ander gevoel dan de rest van het album, wat een vreemde ervaring geeft. Ondanks dit is het nog steeds een goed nummer, al past het minder in het geheel van het album. Dan laatst maar zeker niet minst is ‘Knochenpfad’ die de chaotische sfeer van ‘Beißreflex’ volledig uit de weg gaat en kiest voor een trage, melodische klank die zijn tijd neemt om op te bouwen. Ook dit is een geweldig nummer dat je zeker gehoord moet hebben! Om af te ronden, ‘Götterdämmerung’ is een kort maar goed album. Als twijfels hebt over pagan metal of van Varg zal dit album je waarschijnlijk niet overtuigen. Fans daarentegen krijgen hun moog zeker wel!
 
Dylan Sleebus (3 ½ )

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. N.I.B.
2. Tie Your Mother Down
3. My Generation
4. Wild Thing
5. The House Of The Rising Sun
6. Rockin’ In The Free World
7. Gimme Some Lovin’
8. Whole Lotta Love
9. Summertime Blues
10. Born To Be Wild
11. Quinn The Eskimo
12. Jumpin’ Jack Flash
13. Backseat Rock ‘n’Roll

Platenlabel
Century Media
 
Labelnummer
Promo CD
 
Distributie
Sony Entertainement
 
Promo-agent
Wilko Reynders (Century Media)
 
Website Artiest
Krokus
Facebook

Het was al een hele tijd geleden dat ik nog iets van deze band tot mijn gehoorgangen had laten komen. Ik was dus benieuwd toen dit schijfje op mijn desk belande en moet toegeven dat het sinds die tijd al aardig wat toertjes inde wagen heeft gedraaid tijdens lange en korte ritten. Geen origineel Krokus werk hier maar wel twaalf onvervalste covers van hoog niveau aangevuld met één eigen nummer. Nummers waarvan ik van vermoed dat ze van invloed waren op Krokus doorheen de jaren. We worden vergast op grote rock en hardrock klassiekers die menig rockfanaat zo kan meebrullen. Nummers van Sabbath, Queen, The Troggs, The Who, The Animals, Neil Young, Spencer Davies Group, Led Zeppelin, Steppenwolf, Manfred Mann’s Earth Band, Rolling Stones, en hun eigenste ‘Backseat Rock n’Roll’ uit 1980… Genoeg stof voor een onvervalse rock party mag je zo gaan denken! Het album opent meteen overtuigend met een ingekorte instrumentale versie van Sabbath’s N.I.B. om er meteen ‘Tie Your Mother Down’ van Queen tegenaan te gooien. ‘My Generation ‘ - ‘Wild Thing’ en ‘House Of The Rising Sun’ volgen als ware klassiekers. Dat laatste in een schitterend herwerkte versie die zowel subtiel als krachtig klinkt. Ook Neil Young’s ‘Rockin’ In The Free World’ voorzien van een Led Zep kreet in de intro klinkt lekker strak en weet krokus mooi af te werken. Voor ‘Gimme Some Lovin’ wordt het origineel zeker trouw gebleven maar het gaat ondanks de getrouwe structuur ook hier moderner klinken. ‘Whole Lotta Love’ is naar mijn mening misschien nog de minst goed gebrachte track op dit album maar zelfs hiervan heb ik al slechtere versies gehoord. Men kan dus stellen dat Krokus zelf hier nog niveau levert. Jimmy Page & Robert Plant evenaren is dan ook geen sinecure natuurlijk maar toch alle lof voor de mooi geleverde solo. De plaat rockt lekker verder met ‘Summertime Blues’ en gaat de bikers toer op met ‘Born To Be Wild’. Dit is zo’n nummer waarvan ik ga denken waarom ging AC/DC met Axl Rose op tour en namen ze Marc Storace niet onder de arm? Dat had volgen mij een veel beter resultaat opgeleverd maar bon… Terug naar dit album dus. ‘Quinn The Eskimo’ staat op dit schijfje zeker in een moderner en krachtiger versie dan het origineel en het is ook leuk dat deze vrolijke klassieker nog eens vanonder het stof komt. Ook The Rolling Stones mochten zeker niet ontbreken en dat doet Krokus met ‘Jumpin’ Jack Flash’ dat al vele malen gecoverd is maar in deze versie toch een stevige hardrock tint meekrijgt. Als laatste is er dan nog het eigen ‘Backseat Rock ‘n’ Roll dat voor het eerst uitkwam in 1980 maar hier nog eens afgestoft werd. Voor originaliteit vallen op dit album dus niet veel punten te geven maar qua party gehalte kan de schijf wel tellen. Een mooie aanvulling voor wie de klassiekers nog eens vanonder het stof wil halen en uit de bol gaan.
 
 
Johan Kaethoven (3 ½ )

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Gimme Everything
2. Die For Rock ‘N’ Roll
3. Unfriend Me Now
4. She’s A Pistol
5. On Top of Mt. Whateverest
6. Yeah! Pain!
7. I Wanna Be Your Monkey
8. Slow Suicide
9. Can’t You Be Like Everyone Else
10. Blood On My Shirt
11. Revolution
12. And They Say We Are The Freaks
13. Fuck You IS My Answer
14. Right Now

Platenlabel
Arising Empire
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Promo-agent
Robin Bauman (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Double Crush Syndrome
Facebook

Doule Crush Syndrome is een Duits trio waarvan de naam van de zanger/gitarist, Andy Brings, ons nog het bekendst in de oren klinkt. Deze mijnheer betokkelde in de eerste helft van de jaren negentig namelijk zijn snaren bij het gerenommeerde Sodom. Voor de rest was Doule Crush Syndrome voor ons nobel en onbekend totdat deze ‘Die For Rock ‘N’ Roll’, hun debuutalbum, ons kwam toegewaaid. Deze heren brengen ons vrolijke powerrock/pretpunk die maar één doel lijkt te hebben, een feestje op gang brengen. Wanneer je je enkel aan de muziek overgeeft dan is hun missie op dat vlak al geslaagd. Het rockt, rolt, swingt, springt als een stelletje op hol geslagen tieten. Ideaal voer voor tijdens zomerfestivals dus.  Muzikaal blijven we hier echter jammer genoeg op onze honger zitten. Het album bevat veertien korte, krachtige songs die weliswaar met absoluut vakmanschap gebracht worden, origineel klinkt het echter allerminst. Dat hoeft natuurlijk ook niet altijd. Op gebied van de lyrics valt de band jammer genoeg echt wel volledig door de mand. Luister naar de eerste zinnen van openingsnummer ‘Gimme Everything’: “I want love, I want money, I want sex” en dat al maal vijf, gevolgd door “I hate war and religion and I hate my ex” en dat ook maal vijf. Ik garandeer u, beter wordt het er niet op, integendeel. Voor muzikale fun en feestjes opzetten, meer dan geslaagd dus. Voor een degelijke muzikale beleving helaas volledig gefaald.
 
Andy Brings       Zang, gitaar
Slick Prolidol      Bas, zang
Julian Fischer     Drums
 
Jan Guisset (3)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Crying Over You
2. I Can't Breathe
3. Playing With Fire
4. Warrior
5. Breaking Point
6. My Heart Is Crushable
7. Can You See The Red
8. Our Worlds Collide
9. This Is My Life
10. Perfect The Way You Are
11. For Every Step

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Dead BY April

Deze Zweedse band krijgt op wikipedia het label pop-metal opgespeld. Een compleet van de pot gerukte benaming als je het mij vraagt. Ook al spreekt de band zelf van een mix tussen pop en metal.  Electro deuntjes en geweldige cleans zetten de opener 'Crying Over You' in gang waarna we verwend worden met lekkere screams van zanger Christoffer Andersson. De electro deunen blijven doorheen het album een rode draad in het geluid van deze band samen met de poppy cleans en schurende screams. Door de zuivere cleans die we ook horen op 'I Can't Breathe' krijgt de band onterecht bovenstaand label opgeprikt, maar doe de moeite om deze band in al zijn facetten te ontdekken en je zal verbaasd zijn. Soms storen de opgepolijste cleans me wel die het werk zijn van gitarist Pontus Hjelm. Ik ben ervan overtuigd dat hij best wel zonder die effecten en autotune kan. Dreunende gitaren en screams blazen door de speakers op 'Playing With Fire', ik ben ongetwijfeld meer fan van de gepolijste screams dan van de gepolijste cleans maar helaas zit er op beide best wel wat gesleutel. Muzikaal zit het allemaal best wel snor bij deze band, gitaren en drums vullen elkaar perfect aan met hier en daar de electronische deuntjes door die niet als storend worden ervaren. 'Warrior' is één van m'n favorieten op het album en doet me wat denken aan Bullet For My Valentine in hun beginjaren dus wie weet kent deze band ook nog een mooie toekomst. Dan gaan ze wel afscheid moeten nemen van het overdreven gesleutel in de vocals want wat mij betreft vreet dit aan hun geloofwaardigheid. Ik zou ze wel eens live aan het werk willen horen zonder al deze snufjes. Ook al geeft Pontus in diverse interviews aan dat hij metalcore haat, je kan niet om het vergelijk heen. 'Breaking Point' zit vol met elementen uit een van de populairste subgenres in de hedendaagse metal. Cleans, screams, dreunende gitaren zijn allemaal elementen waar metalcore bol van staat. Dus noem het wat mij betreft dan pop-metalcore ofzo. Wat me wel opvalt bij deze band zijn de vaak zeemzoete teksten over liefde en liefdesverdriet. Zoals op deze 'My Heart Is Crushable'. De begeleidende kinderkoortjes nemen weer een pak geloofwaardigheid weg. Gelukkig is er dan volgende track 'Can You See The Red' dat door de screams m'n enthousiasme weer wat kan opkrikken. Helaas is dat enthousiasme van korte duur want hoe langer dit album duurt hoe meer ik me erger aan de sound van de band. Neem dat gepolijst gedoe van de stemmen weg en ik zou een pak enthousiaster zijn naar hun geluid toe, het begint echt te storen na een aantal nummers. 'Our Worlds Collide' komt echt zeurderig over en dat is spijtig voor een op zich geen slechte track. Melancholische deuntjes bij het begin van 'This Is My Life' maar het nummer is allesbehalve zo. Na de intro barst het nummer los in een furie van screams en harde vocals, waarom kon het gehele album zo niet klinken ? Een ballad doorbreekt dan weer het enthousiasme dat ik had na deze geweldige track, 'Perfect The Way You Are' allemaal mooi op een warme zomeravond met je geliefde maar dus niks voor mij. Ook de afsluiter is een ballad maar met totaal andere cleans gezongen door Tommy Körberg, zonder snufjes en begeleid door drums en piano op deze 'For Every Step' en enkel gitaren die losbreken tijdens het refrein om deze toch een extra drive te bezorgen. Niet slecht maar zeker niet super.
 
Peter Smet (3 1/2)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Memoriam
2. War Rages On
3. Reduced to Zero
4. Corrupted System
5. Flatline
6. Surrounded (By Death)
7. Resistance
8. Last Words

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Promo-agent
Florian Milz (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Memoriam
Facebook

Memoriam's ontstaan werd geïnspireerd door een droeve gebeurtenis. Twee droeve gebeurtenissen, eigenlijk. Eerst was er, in September 2015 het overlijden van Martin "Kiddie" Kearns, drummer bij de legendarische Britse death metal band Bolt Thrower. Enkele weken later gevolgd door het heengaan van de vader van Frank Healey, bassist bij het al minstens even legendarische en even Britse Benediction. De leden van beide bands zijn reeds jarenlang bekend en bevriend met elkaar en het duurde niet lang of Bolt Thrower zanger Karl Willetts en Frank voelden aan dat ze iets muzikaals moesten doen om het verwerkingsproces rond hun verliezen een plaats te geven. Samen met voormalig Bolt Thrower drummer Andrew Whale en Benediction's live gitarist Scott Fairfax richtten ze Memoriam op. Wat begon als een manier om samen plezier te maken en het verdriet te verzachten door samen wat te jammen en covers te spelen leidde tot een haast natuurlijke volgende stap om samen ook effectief nieuwe songs te schrijven en deze uit te brengen. En zo komt het dus dat we vandaag van 'For The Fallen' mogen genieten. En genieten doen we zeker want dit is een heerlijk, krachtig, donker album geworden. Gestoeld op oerdegelijke, goeie ouwe (ik gebruik hier bewust het woord ouderwets niet want op 'For The Fallen' zijn er ook voldoende moderne, verfrissende elementen te bespeuren) death metal. De vocalen van Willetts kan je moeilijk nog zingen noemen. Met zijn hese, rauwe stem schort de man zich doorheen zijn fantastische lyrics die niet enkel over afscheid en verdriet handelen maar ook over harde thema's zoals oorlog, geweld, corruptie en nog meer van die heerlijke dingen waarmee de mens zich onderscheidt van het andere aardse leven. Muzikaal geeft 'For The Fallen' je ook flink wat meppen rond de oren.  Met momenten is het niet gewoon meer hoe Andrew Whale zijn drumvellen geselt maar het muzikale meesterschap zit hem bij Memoriam ongetwijfeld in de meesterlijke riffs die Fairfax uitbraakt en die de ruggegraat van het gehele album zijn. Met momenten komen die riffs op je af als spervuur uit een mitrailleur waarbij hij er toch een veelvuldige variatie in weet te brengen en er met subtiele toetsen toch ook krachtige melodieën aan weet te koppelen. Luister ten bewijze daarvan maar eens naar de anti oorlogssong 'Surrounded By Death'. Opener 'Memoriam' is een log, zwaar werkstuk net als 'Reduced to Zero'. 'War Rages On' bulkt van onderhuids opkruipende spanning en in track vier, 'Corrupted System' gaat het tempo flink de hoogte in en maakt Willetts ons duidelijk waar het op staat. De epische afsluiter 'Last Words' heeft mij meermaals op de repeat toets doen duwen. Een weergave van een haast postapocalyptisch strijdtoneel en wanneer je denkt dat de oorlogsgeluiden die je hoort het einde van de song en ook het album betekenen krijg je gratis en voor niets nog even opnieuw boenk, lap een smak van een dikke minuut  in je gezicht. Van vier muzikanten met die ervaring had je natuurlijk geen prutswerk verwacht maar ik denk dat we gerust mogen stellen dat For The Fallen de meeste verwachtingen moeiteloos ingevuld en misschien wel overtroffen heeft en een album is dat menig death metal fanaat zal kunnen bekoren.
 
 
Jan Guisset (4)