DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Preacher Show Me The Way
2. Davy Jones' Locker
3. Only A Dream
4. Cemetery
5. Poison Rose
6. Shelter Of The Witch
7. Bonfire Brothers
8. Legend
9. The Haunted Palace
10. Insolubilis

Platenlabel
Limb Music
 
Labelnummer
LMP 1611-163 CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Mike De Coene (Hardlife Promotions)
 
Website Artiest
Minotaurus
Facebook

Minotaurus is actief sinds 1994 en brengt een mix van folk en metal. Het nieuwe album ‘Insolubilis’ komt samen met een vernieuwde bezetting en moet de band verder brengen dan het succes dat ze nu kennen. Met de eerste twee EP’s ‘The First Labyrinth’ (1997) en ‘Dragonbone Throne’ (1998), die vrij snel na elkaar kwamen mocht de band op lovende kritieken rekenen vanuit de pers maar het eerste full album ‘Path Of Burning Touches’ kon echter slechts een beleefd aplaus opleveren. In 2001 volgde de EP ‘Carnyx’ dewelke het dan weer beter deed. Voor ‘The Silent Cave’ ging de band akoestisch en toonde ze hun zachtere kant. Het risico waard bleek want in 2004 verscheen ‘Myth Or Reality’die weliswaar harder was maar voldoende ruimte liet voor folk invloeden. In 2007 mocht Minotaurus de titelsong ‘The Lonely Dwarf’ leveren voor de fantasy film ‘Der Einsame Zwergen’ daaruit volgde een volledig concept album ‘The Lonely Dwarf’ dat uitkwam in 2009. Minotaurus kampte doorheen de tijd met meerdere bezettingswissels en interne band problemen maar zette door. Met Rolf Munkes (Empire, ex- Majesty, tour gitarist bij Tony Martin etc...) dook men de studio in voor  ‘The Call’ wat tot op heden hun beste en meest volwassen album is. ‘The Call’ was ook het eerste album in samenwerking met Limb Music die ervoor zorgde dat de band internationaal bekend werd. De heren hun motivatie werd hierdoor gesterkt en ze namen de beslissing om als sextet verder te gaan. Zangeres Clarissa Hobecks zou vanaf nu de band versterken. Door enkele wijzigingen in de bezetting  veranderde ook de sound deels en dat is hoorbaar op dit album. Deze inmiddels vijfde album werd opgenomen in de Empire Studios in Bensheim, en opnieuw was het Rolf Munkes die de elf nummers mocht inblikken. De nummers kennen weliswaar een diversiteit aan stijlen en melodieën met vele onderwerpen er in verwerkt. Ze brengen de luisteraar naar vele historische en mythologische plaatsen en thema’s zoals zeebonken en zeemeerminnen, heksen en geesten, helden en koningen, prinsessen, priesters en uiteraard de minotaurus zelf. Verhalen over piratenschepen, kerkhoven, kampvuren ruïnes en valleien zitten er allen in verwerkt. NU zou je gaan denken dat dit album alles in zich heeft om een fantastisch symfonische rock/metal album te worden maar als symfonisch rock fan blijf ik na meerdere luisterbeurten toch op mijn honger zitten. Jawel, er is plaats voor niet alledaagse instrumenten zoals de Keltische harp, fluiten en een soort bassoon maar toch… De overgangen in de nummers zijn nogal abrupt en gaan plots over van het ene in het andere zonder dat er al te veel echt hoog technisch vernuft aan vooraf gaat zoals bijvoorbeeld een Dream Theater of Symphony-X dit weten te brengen. Op dat gebied laat het album me wat in de kou staan en laat dat nu net de kracht zijn van een goed symfonisch album dat ik van plaat als deze wel verwacht had. Ik ga niet ontkennen dat de heren hun instrumenten weten te beheersen want er zit best wel wat mooi materiaal in dit geheel maar het lijkt me iets teveel een aan elkaar rijgen van verschillende stukjes zonder al te veel houvast. Ook de dubbele vocalen die veelal met een zelfde zanglijn op elkaar liggen werkt met tijden meer storend dan positief, mij had het beter geweest om er mooi gelayerde vocalen van te maken die een meerwaarde betekenen en op zich een extra melodisch effect toevoegen aan het geheel. Dat is iets waar deze Minotaurus toch nog aan zou mogen werken om een album van hogere kwaliteit af te leveren. Ze bewijzen echter wel met dit album dat ze potentieel hebben maar het komt er jammer genoeg nog niet volledig uit!
 
Line-up:
Clarissa H: Zang
Oliver K: Zang
Daniela S: Harp, Fluit
Reiner Z: Gitaar
Jürgen H: Gitaar
Marcus F: Bas
Andy Finger: Drums
 
Johan Kaethoven (2,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Everything’s gone
2. Dead Heart
3. Flying Music (Instrumental)
4. These Wings
5. Thoughts & Regrets
6. River of the Temple (Instrumental)
7. Rising
8. Forbidden Ways
9. Sailors from the Crying Planet
10. From the Pyramid Rises the Flying Spirit of the Pharaoh (Instrumental)

Platenlabel
Underground Symphony
 
Labelnummer
US CD-159
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Underground Symphony
 
Website Artiest
Bob Oliver Lee

Voor dit tweede album ‘Flying Music’ mocht Bob Saliba rekenen op de steun van Underground Symphony om dit album op de markt te krijgen. Het klinkt misschien allemaal wat verwarrend maar Bob Saliba is de man achter het solo project dat de naam Bob Oliver Lee meekreeg. Saliba is een Frans muzikant en tevens lid van Galderria, Stonecast, Debackliner en Nimah. Een bezige baasje dus die naast al deze bands ook nog de tijd vond om een solo album bij elkaar te schrijven. Voor dit solo project koos hij voor een meer akoestische progressieve aanpak met folk invloeden met her en der harde en hevige passages. Volgens zijn eigen notities mag je dit album situeren ver verwijdert van de metal waarvoor hij gekend staat. Het is dan ook de akoestische basis die als startpunt diende om dit album tot stand te brengen en die prog-folk invloed hoor je dan ook doorheen de ganse plaat. Saliba is zelf ook verantwoordelijk voor de zang en levert hierin een geaccentueerd rustgevende sfeer die perfect past bij de muziek. Je kan zijn ietwat schor stemgeluid misschien nog wel best vergelijken met dat van Michael Nesmith (The Monkees, The First National Band). Niets speciaals zou je zeggen maar wie verder graaft en dit album een diepere luisterbeurt geeft merkt meteen op dat het Bob Saliba zijn gitaarwerk is dat dit album zo sterk maakt, dit zowel akoestisch als elektrisch zonder dat het ook maar één moment de sfeer die de muziek uitstraalt overtroeft. De nummers zijn mooi opgebouwd en brengen je geduldig naar zijn climax en dat is waar zijn echte troef ook zit. Ondanks de relatief rustige songs is er toch genoeg om je tanden in te zetten. Openingsnummer ‘Everything Gone’ kent enkele rock gedreven elementen die meteen  de aandacht opeisen. Het daarop volgende ‘Dead Heart’ is dan weer een rustiger nummer waarin toch energie en spanning verweven zitten middels de donker getinte achtergrond vocalen en ze kenmerken ook een prachtig solo spel. Het prachtige instrumentale ‘Flying Music’ is één van de tracks waarop Bob Saliba zijn gitaarspel technisch mooi uit de doeken doet terwijl ‘These Wings’ dan weer een andere kant van zijn componeertalent toont. Naast de solo’s vind je er ook piano en samenzang in terug die voor een eigen sfeerwissel zorgen. Ook in ‘Thoughts & Regrets’ weer ruim plaats voor knap gitaarwerk en een rock gedreven middenstuk. met ‘River Of The Temple’ krijgen we weerom een instrumentaal naar voor geschoven. Ook ‘Rising’ heeft zo zijn memorabele momenten en heeft voldoende variaties om niet te vervelen. In Forbidden Ways’ bewijst Saliba dat hij voor de nodige meezing momenten kan zorgen in een folk rock setting en ook ‘Sailors from the Crying Planet’ is best sfeervol te noemen met weerom prachtig akoestisch spel en veel variatie. Om af te sluiten is er dan nog het instrumentale ‘From the Pyramid Rises the Flying Spirit of the Pharaoh’ dat het album op rustige afsluit maar desondanks kent dit album toch ook enig rock gehalte zij het dan op een laid back manier. Dat dit geen plaat is om bij elke gelegenheid op te leggen is duidelijk maar als je nood hebt aan een rustpauze is deze Bob Oliver Lee misschiem wel je beste compaan. ‘Flying Music’ is zeker ook aan te raden voor fans van Jethro Tull en Yes en in mindere mate ook voor wie liefhebber is van de rustige akoestische passages op de Ayreon albums.
 
Line-up:
Bob Saliba: Lead, Acoustic Guitars & Vocals
Pascal Garell: Bass
Olivier Tijoux: Drums
Franck Capera: Keyboards
François Albaranes: Piano
 
Johan Kaethoven (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Beast
2. Vultures
3. Kingdome
4. Bleeding sky
5. Vanishing sea

Platenlabel
Candlelight Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Spinfarm Records
 
Promo-agent
Petting Zoo
 
Website Artiest
The wounded kings

Met ‘Visons In Bone’ brengen The Wounded Kings hun laatste album.  De band is opgericht in 2004 in Dartmoor en brengt een combinatie van doom, rock en country met een zware blues ondertoon. Al hoewel het album hun laatste release is hebben ze deze met veel enthousiasme gemaakt en dat is te horen in de nummers. Ze brengen sterke doom riffs gecombineerd met blues akkoorden zonder dat een van de stijlen de overhand neemt. Hoewel het album maar vijf nummers telt voelt het als een rijkelijk gevulde plaat aan door de lange en zware nummers. Dit springt er voor mij persoonlijk niet echt uit, de nummers lijken heel lang te duren zonder veel energie maar ze zijn wel stuk voor stuk voorbeelden van wat de band allemaal kan en dat is te respecteren. Met hun opener ‘Beast’ brengen ze een sterk nummer, het gebruik van de subtiele piano met de stevigere riffs brengt een mooie combinatie en laat zien wat de band achter zal laten.
 
Jonas Delien (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Solas
2. Beautiful World
3. Battle Cry
4. Untrue Colour
5. In This Land
6. Thief Of Light
7. Being Begotten
8. Left Me Standing
9. Demon Driven Man
10. Real Life Dreamers
11. Tunnel

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
The Answer

Het Noord-Ierse The Answer was na de toer voor het vorige album niet zeker of ze nog ooit samen zouden spelen. De zanger Cormac Neeson had grote problemen met een te vroeg geboren kind dat een aantal maanden op de rand van leven en dood balanceerde. Daarna kwam de groep weer samen, maar toen bleken al die emotionele problemen een transformatie van de muziek tot gevolg te hebben. De term hergeboorte bedekt zelfs beter de lading dan verandering. Van bluesrock en hard rock, zoals op de eerste vijf albums, is amper nog sprake. Ook de stem van Cormac is amper te herkennen. Zo’n koerswijziging zal wel niet door iedereen enthousiast onthaald worden. Maar ik zie het eerder als een groeiproces. De vroegere stijl heeft plaatsgemaakt voor een soort mix van Keltische folkrock en Amerikaanse Blue Grass. Ondanks al deze grondige omschakelingen herken je in de kern toch nog altijd The Answer, maar je moet er wat moeite voor doen. Hun liefde voor de Keltische muziek ligt als een mantel over de elf nummers met een donkerder sfeer dan op hun vorige CD ‘Raise A Little Hell’ tot gevolg. ‘Untrue Colour’ en ‘Left Me Standing’ passen nog het best bij de nummers van vroeger werk. Andere zoals ‘Solas’ en ‘Beautiful World’ blijven ook nog spannend door hun wat hogere ritme en meer gevulde productie. Het laatste werd samen geschreven met de vroegere Massive Attack producer/componist, Neil Davidge. ‘Battle Cry’ klinkt zelfs als een U2 nummer met veel gitaarwerk op het einde en een echte samba band om het nummer af te werken. ‘Demon Driven Man’ is een blue grass nummer met mandoline. Er zijn ook enkele nummers zoals ‘In This Land’ en ‘Real Life’ die maar wat aanmodderen zonder dat er veel gebeurt, waardoor ik mij afvraag of een EP misschien een betere optie was geweest om de schok van de verandering wat af te zwakken. Als je dus een vervolg verwachtte op de vorige cd’s dan kom je bedrogen uit. Als je liever fan bleef van The Answer in een soort safe mode met een zesde album dat klinkt als het vorige, dan was je ook verkeerd. Als je echter iets wilt horen, van een groep die een verandering aandurft en ook hun emoties kwijt wilde in deze composities dan moet je dit zeker eens proberen.

​Line-up:
Cormac Neeson: Zang, mondharmonica
Paul Mahon: Gitaar, achtergrondzang
Micky Waters: Bas, achtergrondzang
James Heatley: Percussie, achtergrondzang
 
Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Lauf los
2. Schmerz
3. Durch die Wände
4. Ignorant
5. Scheiβ drauf
6. Haut
7. Brenn
8. Parasit
9. Lass ficken
10. Mehr
11. Wahnsinn
12. Leben
13. Bonus Tracks:
14. Schmerz ft. Hanybal
15. Hammer
16. Abgefuckt

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Pias/Rough Trade
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Kanzler & Söhne

De band Kanzler & Söhne is geen hoogvlieger. Afkomstig uit Duitsland brengen ze een combinatie van Nu-metal en rap. Deze combinatie is bekend van groepen als Limp Bizkit en Hollywood Undead. In hun beschrijving op Napalm Records wordt gezegd dat ze de crossover van 2016 zijn waarbij het samenspel tussen bas en gitaar fenomenaal zou zijn. Fout is deze beschrijving niet het samenspel tussen alle leden van de groep is zeker goed aanwezig maar dit is niet moeilijk aangezien hun nummers bestaan uit het herhalen van dezelfde akkoorden en zang. Ze brengen geen vernieuwing in hun genre waardoor ze er ook niet uitspringen en daarmee houden ze zichzelf op een lagere ladder in de metalwereld. Ik wil de band niet volledig afkraken want volgens mij bezitten ze voldoende potentieel, als ze de eentonige nummers vervangen door meer technische dingen zouden ze veel verder geraken. Geef hun album een kans maar verwacht geen grootse dingen.
 
Jonas Delien (1)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Hollow
2. Twenty One
3. Alive
4. Blueprints
5. Young Blood
6. The River
7. Deadlocked
8. Enemy
9. Spineless
10. Basic Hate
11. Desperate 

Platenlabel
Fearless Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Spinefarm Records
 
Promo-agent
Petting Zoo
 
Website Artiest
Wage War

Wage War is een Amerikaanse metalcore band, afkomstig uit Ocala in de staat Florida. De band werd opgericht in 2012 toen onder de naam Empires. In 2015 sleepten de mannen een platencontract met Fearless Records in de wacht en lieten ze hun debuut Blueprints los op de metalminnende wereld. Nu een jaar later wordt dit album opnieuw in de schijnwerpers gezet.
Zeg je metalcore dan spits ik meestal al m’n oren en ben ik direct te vinden voor een luisterbeurt en in dit geval bijpassende review. Wage War had me onmiddellijk mee in hun trein die dendert over de sporen met Blue Prints. Opener ‘Hollow’ is een korte introtrack die wel onmiddellijk de aandacht track vanaf de vocals worden losgelaten. Natuurlijk kan in het metalcore genre de blegh niet ontbreken en maakt deze band er ook gebruik van. Naadloos overgaan in de eigenlijke eerste track ‘Twenty One’ waar de grunts worden afgelost door hogere cleane vocals. Ik ben vaak op mijn hoede voor hogere cleane partijen maar hier zitten ze verrassend goed. Na twee nummers weet ik al dat dit een ijzesterk debuut is van deze jongens uit Florida. Die ijzersterke lijn zetten ze verder met topper ‘Alive’, een nummer dat opent met een geweldige riff en de woorden ‘get up !’. Dit nummer heeft alles in zich om zich tot een van m’n favorieten op het album te bombarderen. Fantastische vocals, krachtige riffs, bonkende drums en de cleane stukken maken deze track af. Ook titeltrack “Blueprints” laat er geen twijfel over bestaan dat deze band wel eens ver kan komen binnen het metalcore genre. Beukende breakdowns maken van deze track een waar genot om te beluisteren. Ik zie zo de stofwolken al oprazen op de komende zomerfestivals waar deze band ongetwijfeld zijn opwachting zal maken. ‘Youngblood’ is het zoveelste schot in de roos op dit album. Circle pit genererende chorussen en meezingbare refreins, succesformule voor de fans. Pedal to the metal and foot to the floor op volgende track “The River”, een snoeiharde track met naar mijn oren invloeden uit de klassieke hardcore en elementen uit de hardere deathcore. Voor de liefhebbers die na dit nummer nog niet genoeg gehad hebben is er ook nog ‘Deadlocked’ dat misschien nog net dat tikkeltje harder doorraast. Dit zijn gewoon razendsnelle en snoeiharde moshpit smekende tracks. De cleane stukken hadden bij deze laatste zelfs volledig mogen wegblijven al stoorde de aanwezigheid ervan niet. Weinig negatiefs te melden over dit album, om niet te zeggen niks. Ik probeer iets te vinden wat me niet aanstaat bij het beluisteren van de verschillende tracks maar ook bij ‘Enemy’ kan ik niks aanmerken. Openen met een Blegh is nagenoeg hetzelfde als starten met een knal, ‘Spineless’ is opnieuw een knaller van formaat. De zoveelste op dit debuut. Van een indruk maken gesproken. Spijtig dat deze track zo kort is. ‘Basic Hate’ brengt me weer bijna aan het einde van dit album, een track waar de cleane stukken weer iets meer aanwezig zijn in de refreins.. ‘Desperate’ is helaas het laatste nummer maar we stoppen wel met een toptrack, de zoveelste in het rijtje.  Ben je fan van metalcore dan ben ik er van overtuigd dat jij dit ook een fantastisch album gaat vinden
 
Peter Smet (4,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Clockworks
2. Born In Dissonance
3. MonstroCity
4. By The Ton
5. Violent Sleep Of Reason
6. Ivory Tower
7. Stifled
8. Nostrum
9. Our Rage Won’t Die
10. Into Decay

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Meshuggah

Deze Zweedse metalband heeft weinig introductie nodig. Ze zijn inmiddels toe aan hun achtste langspeler toe en worden aanschouwd als de grondleggers van de Djent subcultuur binnen de progressieve metal. Met hun nieuwste Violent Sleep Of Reason bewijzen ze dat ze deze positie nog steeds aanhouden en ze tot de top van dit metalgenre behoren. Kenmerkend zijn de laag getunede gitaren, vaak achtsnarig, de vele tempowisselingen en de soms zware grunts. Deze elementen vind je direct terug in opener ‘Clockworks’. De screams en soms zenuwachtig aanvoelende gitaarriffs zitten op hun perfecte plaats binnen dit nummer. Er zit zoveel variatie binnen de progressieve metal die er voor zorgt dat ik soms wel eens het noorden verlies binnen dit genre en zelfs binnen de kleinere subcultuur Djent zie je vele verschillende bands die weinig met elkaar gemeen hebben. Er zijn bands die het instrumentale op de voorgrond plaatsen, andere de tempowissels een belangrijke plaats toedienen en dan heb je Meshuggah die naar mijn mening meer de brutale, donkere kant verkiezen. ‘Born In Dissonance’ is zo een duidelijk voorbeeld wat ik bedoel met deze brutale inbreng. Geen cleane vocals te bespeuren enkel de brute, schreeuwende, bulderende stem van Jens Kidman die me soms doet denken aan Randy Blythe van Lamb Of God. Diepe bastonen en bijhorende zware gitaarnoten en beukende drums doen ‘MonstroCity’ losbarsten als volgend nummer op deze langspeler. Technisch gitaarwerk op z’n best valt er te horen op deze knaller van formaat. Waar het vorig nummer nog uitpuilde van het technische gitaarwerk, wat hier ook weer terug te vinden is, is het hier vooral het intensieve drumwerk dat de nodige wenkbrauwen zal doen fronsen. ‘By The Ton’ laat me soms denken dat drummer Tomas Haake meer dan twee armen heeft. Titeltrack ‘Violent Sleep Of Reason’ legt de lat voor de band weer wat hoger met intensief instrumentaal werk. Weinig verrassingen op dit album maar deze band weet perfect waar ze mee bezig zijn en hoe hun fans gekluisterd aan hun radio of ander mediatoestel te houden. Fenomenale gitaarsolo’s, lekker doorrazende riffs en die heerlijk bulderende stem, ‘Ivory Tower’ heeft dit allemaal. Er lijkt geen eind te komen aan het beschikbare arsenaal van deze band. Dit is zeker een kandidaat voor ons geliefde Belgische metalfestival in 2017 waar ze zeker de weide zullen doen ontploffen met nummers als ‘Stifled’ dat met een klassieke ondertoon eindigt en zo de aanzet geeft tot ‘Nostrum’. Meer beukende riffs op ‘Our Rage Won’t Die’, de band wijkt zelden af van dit recept maar verveeld ook nooit. Hoe zeggen ze dat weer : Never change a winning team. ‘Into Decay’ brengt ons weer aan het einde van alweer een fenomenaal album van deze band. Hevig distorted en laag getuned gitaargeweld om dit album af te sluiten. Wat wil de liefhebber nog meer ?
 
Peter Smet (4,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Shattered
2. Second Life
3. Dead End
4. Omniscient
5. Worthlesser
6. Just Another Error
7. II
8. Construct
9. Monopole
10. Fatigue
11. Sleepless
12. O Dolce Nomen Obitus

Platenlabel
Dark Wings
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Hear The Music
 
Promo-agent
Metal Promotions
 
Website Artiest
Life’s December

Wat doet een mens zoal op een rustige zondagavond ? We zetten een plaatje op om te reviewen. Dat dit nu net het nieuwe album van Zwitserse deathcore band Life’s December moet zijn deed onmiddellijk de rust verdwijnen. Deze band timmert sinds 2012 aan hun weg en zijn na Colder er nu weer met hun nieuwste werk Fatigue. Met de opener ‘Shattered’ zetten ze direct een bepaalde sfeer neer, ik leek mezelf wel te bevinden in een horrorfilm met de griezelige geluiden en creepy stemmen en gefluister op de achtergrond. Enkele dreunende riffs en grunts later zijn we al toegekomen aan de volgende track. ‘Second Life’ laat onmiddellijk hoe deathcore dient te klinken.  Diepgewortelde grunts, laaggetunende stampende gitaarriffs en bonkenke breakdowns en enkele rustige pauzemomenten die je laten verlangen naar wat komen gaat. Nu ben ik niet echt fan van deathcore, ik hou wel van af en toe een cleane noot en verstaanbare tekst. Ongetwijfeld kan deze band van voldoende aanhangers genieten binnen het genre. Alles wat ik me had voorsteld bij het genre deathcore vindt ik wel terug bij deze band. Zo ook in nummers als “Dead End” en ‘Omnicient’ met verder ook duidelijke invloeden uit het djent subgenre. Hardcore en metalcore zijn tegenwoordig zo uitgebreid qua genre en stijlen dat je amper door de bomen het bos nog ziet. Grunts en breakdowns blijven hun hoofdrol opeisen, bijgestaan door bijwijlen fantastische riffs en screams. Luister maar eens naar het gitaarspel in ‘Worthlesser’ dat soms een progressieve tint krijgt. Vandaar dat ik eerder ook djent aanhaalde als invloed. Snoeihard vervolg ik mijn weg doorheen dit album en dat blijkt ook op ‘Just Another Error’, ik kan me die circle pits al voorstellen  tijdens een van de band hun optredens. Halverwege het album even tijd voor een instrumentaal wat industrial/electronisch rustmoment met ‘II’ vooraleer alle remmen weer losgaan en de voet weer stevig op het pedaal wordt gestampt. ‘Construct’ laat geen spaander heel van gevoelige trommelvliezen. Toch een heel duistere sfeer dat er in dit nummer heerst vooral door de combinatie van de diepe gitaartonen en de grunts. Die duistere horror-feel blijft zowat heel dit album aanwezig, is dit zo typerend voor het genre ? Ook op ‘Monopole’ en titeltrack ‘Fatigue’ blijf ik met deze indruk zitten. ‘Fatigue’ is opnieuw een sneller nummer waar ook de progressieve metalcore duidelijk doorklinkt. Dikwijls denk ik toch in soortgelijke genres hoe ze het toch voor elkaar krijgen om nummer na nummer zo te schreeuwen. Ik schreeuw één refreintje mee, begin direct te hoesten en heb twee dagen geen stem meer. Hoe houden ze het toch vol om nummers als ‘Sleepless’ tijdens optredens avond na avond te brengen. Straffe kost hoe dan ook. Eindigen doet dit album met ‘O Dolce Nomen Obitus’, ik schrok wel even toen ik de lengte van deze track onder ogen kreeg. Ruim twweëntwintig minuten, kan dit nummer zo lang boeien ? Antwoord is simpel. Ja. Luister vooral zelf en laat jullie verrassen. Dit brengt me aan het einde van een album dat niet in m’n genre ligt maar me toch goed is bevallen.
 
Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Maximize
2. Boomerang
3. That Song
4. 21
5. On The Rocks
6. Limitless
7. Fury
8. Faster
9. Break Down And Cry
10. Supersonic
11. Fireball
12. Endlessly

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Petting Zoo
 
Website Artiest
Amaranthe

Als je groep drie goeie vocalisten heeft, dan heb je een luxe probleem. Als je die op de goede manier gebruikt, dan is het een luxe, tout court. Op ‘Massive Addictive’, hun derde album, dreigde het even mis te lopen, toen Elize Ryd teveel aandacht kreeg, niet ten onrechte want ze is supergoed, maar ze duwde de rest wat teveel naar achter en vooral de cleane zang van Jake verdient beter. Op ‘Maximalism’ wordt de balans tussen de mannelijke en vrouwelijke cleane vocalen en de grunts weer in evenwicht gebracht. Toch zullen vele metalfans dit te poppy vinden. Het klinkt inderdaad tijdens veel nummers als een Abba op speed. Als het echter de bedoeling is om een hit te scoren, dan vrees ik dat die grunts daarvoor niet op hun plaats zijn. Ik hoop dat ze op die manier niet tussen twee stoelen vallen. De meeste nummers klinken als typische nummers van Amaranthe met een hoog tempo, een mix van de drie zangstemmen, uitstekende, aangrijpende gitaarsolo’s, ondersteunende toetsenloopjes en een drummer met een zware voet. Jammer dat de teksten niet wat meer diepgang hebben. ‘Maximize’ opent met een disco rif en tijdens ‘Fireball’ voegen ze nog wat disco effecten toe aan de zang van Elize. Maar het album bevat ook een aantal niet typische Amaranthe nummers. ‘That Song’ is een semi ballad op het ritme van ‘We Will Rock You’ waarin de grunts van Henrik even het zwijgen worden opgelegd en Elize haar Joan Jett kantje mag bovenhalen. De grunts krijgen dan weer volop de kans tijdens ‘Fury’ een full speed nummer waarin Hendrik volledig losgelaten wordt. ‘Supersonic’ is een heel apart nummer met referenties naar Queen, ELO en zelfs Panic! At The Disco. ‘Limitless’ en ‘Endlessly’ zijn ballads waarin Elize schittert, vooral in het tweede, de ‘Amaranthine’ van deze CD, waarin ze zelfs Dion ambities krijgt. Als ze dan toch een hit willen, dan is dit er eentje met potentieel. De gitaarsolo van Olof verdient hier ook een eervolle vermelding. Te hard voor popfans? Te poppy voor metalfans? De toekomst zal het uitwijzen. Je kunt de reactie van het publiek persoonlijk komen bekijken tijdens het Headbanger’s Balls Fest 2017 in Izegem waar Amaranthe headliner is.
 
Line-up:
Jake E: zang
Elize Ryd: zang
Henrik Englund Wilhemsson: grunts
Olof Mörck: gitaar, keyboards
Johan Andreassen: bas
Morten Løwe Sørensen: drums
 ​
Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. The Gree Heen
2. Humble Pie
3. Stackt
4. Luvin'
5. Biker No. 2
6. Dave's War
7. Tao of the Devil

 
Bonustracks:

1. Evening Jam

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Pias/ Rough Trade
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Brantbjork
 

Brand Bjork is een muzikant uit Palm Desert in Californië. Hij is Multi getallenteerd waardoor hij een aantal succesvolle projecten met andere artiesten waaronder Fu Manchu, Mondo Generator en Vista Chino gedaan heeft, dit als een drummer, zanger, muziekproducent, gitarist en bassist. Tevens was hij de oprichter van de toenmalige band Kyuss en is zijn werk vooral bekend in het laid back rock genre.’ Toa Of The Devil’ begint zeer rustig wat direct voor een relaxed sfeertje zorgt en doet genieten, geen harde en hevige gitaar solo’s maar zachte en zalige gitaar partijen waarvan iedereen ontspant, of je nu een ruige metalhead of een hard rock liefhebber bent, dit album is van het begin tot het einde een zeer aangenaam album om te beluisteren.
​
Lars Kaethoven (3,5)