'Inside The Vertigo' is het debuutalbum van Soto, een gloednieuwe band rond super vocalist Jeff Scott Soto, die vooral belletjes moet doen rinkelen bij liefhebbers van AOR en melodic rock. Met de band Soto – naast Jeff zelf verder nog Jorge Salan (lead guitar), BJ (keyboards, guitars), David Z (bass) en Edu Cominato (drums) – brengt hij uiterst stevige en krachtige melodic rock met een progressief randje die meer richting heavy metal opschuift dan naar AOR neigt. Jeff schreef alle nummers op dit album in samenwerking met ofwel zijn bandleden ofwel gereputeerde songschrijvers als Gus G (Ozzy, Firewind), Jason Bieler (Saigon Kick), Mike Orlando (Adrenaline Mob) en Joel Hoekstra (Night Ranger, TSO) die allen ook als gitarist te horen zijn op de track waaraan ze meeschreven. Dit zorgt er inderdaad voor dat, naast de krachtige vocalen van Jeff zelf, het immens schitterende gitaarspel hier centraal staat. Er wordt al meteen krachtig geopend met het rauwe en uiterst energieke 'Final Say' met een immens schitterende gitaarsolo van Jorge Salan. Op dit elan gaat de band gewoon verder met 'The Fall', 'Wrath', 'Break', 'Narcissistically Yours', 'Jealousy' en 'Fall To Pieces'. Iets trager op gebied van tempo, maar daarom niet minder krachtig en heavy, zijn het vrij hoekige 'Inside The Vertigo' waar een pompende bass een hoofdrol opeist en het mooie 'Karma's Kiss' met een “stop & go”-ritme. De ballade 'When I'm Older' neigt meer richting AOR/melodic rock zoals we eigenlijk meer gewoon zijn van Jeff Scott Soto, terwijl 'Trance' eerder log overkomt en invloeden uit de doom metal niet kan verbergen. Maar dé track van dit album is het epische, bijna negen minuten durende, 'End Of Days' waar Jeff al zijn vocale capaciteiten moet gaan aanwenden om de verschillende stemmingen, tempo's en ritmes die in deze track langskomen tot een machtig geheel te doen versmelten. Naast de vocalen van Jeff komen hier ook fragmenten langs die gedragen worden door een koor, terwijl imposante gitaarriffs en solo's hand in hand gaan met bombastische symfonische klanken en dat alles op een meer dan solide basis van bass en drums. Met 'Inside The Vertigo' laat Jeff Scott Soto een heel ander aspect van zijn kunnen horen en dat belooft heel veel voor de toekomst van de band Soto.

Luc Ghyselen (4½)

Earmusic I V2 Records I 0210150EMU I Soto

De laatste jaren worden we overrompeld door tijdelijke projecten , samenwerking tussen muzikanten van diverse groepen: de ene cd is al beter dan de andere maar wat Sleeping Pulse hier uit hun muzikale hoed tovert is werkelijk een juweeltje. Michael Moss (ex-Anathema, Antimatter) en Luis Fazendeiro (Painted Black) hebben de koppen samen gestoken en het resultaat is ronduit verbluffend. Al dient wel gezegd dat de invloeden van Antimatter veel meer aanwezig zijn dan die van Painted Black. Heeft Luis dan geen verdienste aan deze schijf? Toch wel, hoor: het gitaarwerk is van de bovenste plank. Zijn vakmanschap in combinatie met de fantastische zangkwaliteiten van Mick Moss en het betere drumwerk zorgen er voor dat 'Under The Same Sky' een mooi plaatsje krijgt in mijn collectie naast het betere werk van Anathema, Katatonia, Riverside, Pineapple Thieves en Wisdom Of Crowds. Fans van deze bands mogen zich snel naar de platenzaak reppen om deze disc aan te schaffen en te genieten van dit sterk staaltje melancholische post rock met hier en daar een vleugje industrial. En wat een schijf een echte topper maakt: elk nummer is even sterk al is het enige wat heviger dan het andere. Het openingsnummer 'Parasite' zet onmiddellijk al de toon: pure klasse. Gevolgd door een resem prachtige nummers met als absolute hoogtepunt 'War' een nummer wat begint met een fenomenaal stukje zang, daarna rustig opbouwend tot een enig mooie climax. Zeker eens de videoclip bekijken: een echt kippenvel moment. Het jaar is nog lang maar ik reserveer al een plaatsje in mijn persoonlijke top tien van 2015 voor dit meesterwerk.

Bart Verlinde (5)

Prophecy Records I Sleeping Pulse

'We Built This House' is de eerste single die het Duitse Scorpions op ons loslaat uit hun gloednieuwe album 'Return To Forever' (vandaar de gebruikte cover). Het is een ballade geworden zoals de heren er al enkele op hun actief hebben staan. Ik denk daarbij aan 'Still Loving You' en vooral 'Wind Of Change' die grote ogen gooiden in de hitlijsten. Met deze 'We Built This House' zal het zeker zo geen vaart lopen. Het is zeker geen slecht nummer, maar echt er boven uit steken doet het ook al niet. De rustgevende ballade wordt nu en dan onderbroken door iets krachtiger elementen terwijl de uit duizenden herkenbare stem van Klaus Meine en het gitaarwerk van zowel Matthias Jabs en Rudolf Schenker het nummer opfleuren.

Luc Ghyselen

Otherwise is een Amerikaanse vijftal uit Las Vegas alwaar de band in 2006 werd opgericht. Na twee albums in eigen beheer werden de heren in 2012 opgepikt door Century Media en verscheen 'True Love Never Dies' zodat ze nu met 'Peace At All Costs' toe zijn aan hun vierde studio-album. Veertien nummers werden goed genoeg bevonden voor dit album. Volgens het persbericht brengen ze alternatieve rock met een knipoog naar de pure Amerikaanse stadionrock, ik hoor hier vooral een band als Papa Roach in terug. Hun nummers zijn immers ook vrij aanstekelijk te noemen, al wordt hier geen gebruik gemaakt van elektronica zoals hun collega's op hun laatste album wel doen. Ook vocaal klinkt Otherwise natuurlijk anders: de stem van lead-vocalist Adrian Patrick lijkt me iets krachtiger, terwijl hij ook uitpakt met screams zodat dit toch resulteert in krachtige tracks. Iets over halfweg zakt het album toch stevig in elkaar door het feit dat het kwintet opteerde om twee ballades na elkaar op het album te plaatsen ('All The Pretty Things' en 'Walk Away') en dat ik hier bijna ingedut raakte. Gelukkig zorgt 'For The Fallen Ones' ervoor dat ik weer wakker wordt geschud, maar ook om te eindigen plaatsen de heren nog twee ballades op dit album (het zeemzoete 'Meet Me In The Dark' en het toch vrij stevige 'Man On Fire'). En als je dan nog de twee niemendalletjes er bij optelt, intro 'IV' en het krakende instrumentale 'V', dan heb je eigenlijk maar acht van de veertien tracks meer over die wel de moeite waard zijn.

Luc Ghyselen (3)

Century Media I Otherwise

Het Zweedse Marduk is met 'Frontschwein' toe aan zijn dertiende studio-album. De band werd in 1990 opgericht door gitarist Morgan (Steinmeyer Hakansson), bracht in 1992 hun debuutalbum, 'Dark Endless', op de markt, en wordt sindsdien beschouwd als een van de allergrootsten in het segment black metal. Met een titel als 'Frontschwein' (de naam die een soldaat meekreeg die aan de frontlinie “mocht” vechten) ligt het centrale thema voor dit album voor de hand: de tweede wereldoorlog, zonder dat dit een conceptalbum is geworden. Uitzinnige verschroeiende tracks worden hier afgewisseld met eerder slepende beukende tracks zodat het nieuwe album een zo goed als perfecte balans heeft gevonden tussen denderende mokerslagen die je proberen te vernietigen met een snelheid van x-aantal slagen per seconde en iets trager op je afgevuurde uppercuts die daarom niet minder krachtig zijn. Opening- en titelnummer 'Frontschwein', 'Afrika', 'Rope Of Regret', 'Between The Wolf Packs', Falaise – Cauldron Of Blood', 'Doomsday Elite' en 'Thousand-Fold Death' (duidelijk de meest verschroeiende track op dit album) vallen in die eerste categorie, terwijl 'The Blond Beast', 'Wartheland', 'Nebelwerfer' en '503' duidelijk in de tweede groep kunnen ondergebracht worden. Elf tracks die je dus echt opnieuw bij het nekvel grijpen en je niet meer loslaten dankzij de raspende strot van Mortuus, het stevige gitaarwerk van Morgan, de solide basstructuren van Devo en de roffels die Fredrik uit zijn kit weet te halen. Kies je voor de “limited mediabook edition” dan krijg je er met 'Warschau III: Necropolis' nog een twaalfde track bij. Fans van black metal en zeker van de band zelf zullen met 'Frontschwein' duidelijk in de wolken zijn.

Luc Ghyselen (4)

Century Media I Marduk

Dit is het debuutalbum van het Nederlandse Fire Within met negen nummers die je kan situeren in het hokje van melodieuze hard rock/metal. Negen melodieuze tracks krijg je van dit viertal geserveerd die ik niet slecht kan noemen,maar die me ook nergens naar de keel grijpen. De band steekt er zeker niet bovenuit op gebied van muzikale ideeën en zeker ook op vocaal gebied loop ik niet echt warm voor het viertal. Dat dan ook nog de keyboards een meer dan vooraanstaande rol vertolken, is voor mij ook al geen goed teken daar ik echt wel meer geniet van een flitsende gitaarsolo, en die komen er veel te weinig aan bod naar mijn bescheiden gevoel. Ik kan het bezwaarlijk slecht noemen, maar in de massa releases die hier elke week opnieuw binnen komen vallen, valt dit zeker niet op.

Luc Ghyselen (3)

Het Duitse Devil's Train is met 'II', hoe kan het ook anders, toe aan zijn tweede full-album. Hun eerste worp, 'I' (2012), is me helaas ontschoten. Maar wat het viertal – vocalist R.D. Liapakis (Mystic Prophecy, Valley’s Eve), drummer Jörg Michael (Ex. Running Wild, Saxon, Stratovarius), bassist Jari Kainulainen (Masterplan, Ex. Stratovarius, Evergrey) en gitarist Lakis Ragazas (Mystic Prophecy) – aan een blinkend schijfje hebben toevertrouwd is immens grote klasse. Dertien tracks in een mix van traditionele heavy metal uit de jaren tachtig en de classic bluesy hard rock uit de jaren zeventig. Openen den ze erg energiek met het krachtige 'Down On You' dat meteen een schitterend vervolg krijgt met 'Hollywood Girl' waarvan de heren een leuke videoclip hebben opgenomen. Het bluesy 'Gimme Love' heeft een uiterst energiek tempo en een aanstekelijk ritme. 'Mr Jones' opent in akoestisch in alle rust, zoals ook uitstekende Southern rock kunnen openen, om dan over gaan tot een stevige bluesy medium tempo rocksong. Het gaspedaal wordt weer ingedrukt voor het krachtige bluesy 'Can You Feel' met zijn knappe gitaarsolo, waarna het slepende, maar niet minder krachtige, en aanstekelijke 'Rock Forever' uit de speakers knalt. Het aanstekelijke 'Let's Shake It' is bluesy rocksong die meteen in je hoofd blijft rondtollen zodat meebrullen hier van toepassing is. Stevig, bluesy en uptempo knalt dan 'Girl Like You' uit de speakers. Een stuk langzamer op gebied van tempo, maar daarom niet minder krachtig, en zeker even aanstekelijk is 'You And Me'. Een stukje slidegitaar opent langzaam 'Thunderstorm' dat al vlug ontaard een uiterst uptempo bluesy rock song. En dan is er nog het krachtige 'Suffocated' als zelfgeschreven nummers. Verder sieren nog twee covers dit album: Steppenwolf's 'Born To Be Wild' en Led Zeppelin's 'Immigrant Song'. De versie die hier werden vastgelegd mogen gerust tot de betere coverversies gerekend worden, daar dit toch wel twee echte klassiekers in het genre zijn. Zelf noemen ze bands als Badlands, Tesla en Cinderella als invloeden. Ik zou daar Thunder en zelfs Whitesnake durven aan toevoegen. Dus fans van het genre of van een van eerder genoemde bands zijn waarschijnlijk al lang hun exemplaar gaan halen bij de platenboer.

Luc Ghyselen (4½)

Earmusic I V2 Records I 0210076EMU I Devil's Train

Een van de allereerste power metal bands uit Brazilië was Angra, een band die in 1991 werd opgericht door o.a. vocalist Andre Matos en gitarist Rafael Bittencourt. Dit resulteerde in een aantal uitstekend ontvangen albums tot o.a. Andre het in 2000 voor bekeken hield. Gelukkig overleefde Angra die wisselingen in de line-up en met vocalist Eduardo Falaschi werd een nieuwe start genomen. Dit zorgde opnieuw voor een aantal sterk ontvangen albums maar ook deze line-up hield geen stand. Nu is er alweer een nieuwe line-up tot stand gekomen – gitarist Rafael Bittencourt (die nu ook een vocale inbreng heeft en enig origineel lid is), gitarist Kiko Loureiro, bassist Felipe Andreoli, drummer Bruno Valverde en de Italiaanse vocalist Fabio Leone – waarmee dit nieuwe studio-album, 'Secret Garden', werd opgenomen. De lichtjes progressieve power metal van het gloednieuwe kwintet klinkt vertrouwd en toch nieuw in de oren. Elf nummers telt het, volgens mijn rekening, achtste album van het vijftal. Een mysterieuze intro opent 'Newborn Me', een titel die meteen tot de verbeelding spreekt daar Angra met dit album ook opnieuw herboren lijkt: een krachtig uptempo track die voldoende tempowisselingen in huis heeft om je echt te blijven boeien terwijl een mooi akoestische break voor wat verademing zorgt. Het temp wordt zelfs nog iets de hoogte in gejaagd voor het energieke 'Black Hearted Soul' met een paar uitstekende melodieuze gitaarsolo's. 'Final Light' is een stuk trager op gebied van tempo, het hoekige ritme mag dit op zijn conto schrijven. In de ballade 'Storm Of Emotions' mag Fabio nog eens demonstreren wat hij allemaal uit zijn strot kan halen, terwijl 'Synchronicity II' bol staat van veranderingen in tempo en ritme. 'Violet Sky' kent zowel rustiger passages als stevige en krachtige momenten en wordt op vocaal gebied tot een goed einde gebracht door Rafael Bittencourt, die er zo voor zorgt dat dit het eerste nummer is waar hij de vocale honeurs waarneemt. 'Upper levels' heeft zowat elke muzikant van de band zijn deeltje in de spotlight en mag je gerust bestempelen als een progressieve metalsong. Energiek, krachtig en uptempo zijn dan weer de sleutelwoorden die het best 'Perfect Symmetry' omschrijven, terwijl een uiterst gevoelige en rustgevende ballade, 'Silent Call', dit album in stijl afsluit. En dan heb ik het nog niet gehad over de twee gasten die hier opduiken. Het breekbare, gevoelige titelnummer wordt immers ingezongen door Epica's Simone Simons, terwijl 'Crushing Room' een vocaal duet is geworden tussen Rafael en Doro Pesch. Meteen is Angra terug van weggeweest en met de ontdekking van de vocale capaciteiten van Rafael hebben ze er een extra troef bij gekregen. Misschien krijg je hier als metalfan iets te veel rustiger passages te verwerken, maar dat neemt niet weg dat deze 'Secret Garden' een mooie aanvulling is voor een zichzelf respecterende liefhebber van progressieve power metal.

Luc Ghyselen (4)

EarMusic I V2 Records I 0210096EMU I Angra

Het Spaanse Angelus Apatrida werd in 2000 in de buurt van Albacete. In eigen beheer werden de eerste twee albums, 'Evil Unleashed' (2006) en 'Give 'Em War' (2007), uitgebracht vooraleer het viertal in 2010 werd opgepikt door century media en 'Clockwork' werd uitgebracht. Nadien volgden nog 'The Call' (2012), een split 7inch (2012) en de heruitgave van de eerste twee albums met extra bonus tracks op het Century Media-label (2013). Met 'Hidden Evolution' zetten ze een volgende stap naar meer erkenning in de wereld van thrash metal. Dit gebeurt aan de hand van tien nieuwe tracks die niets nieuws aan het genre toevoegen, maar er wel voor zorgen dat deze uptempo en tegelijkertijd melodieus klinkende tracks spannend overkomen. Al heel vlug ga je spontaan gaan headbangen op de aanstekelijk overkomende nummers terwijl je ook je luchtgitaar uit de kast haalt. En voor 'Speed Of Light' werd ex-Arch Enemy en huidig Armageddon gitarist Chris Amott bereid gevonden om de gitaarsolo in te spelen.

Luc Ghyselen (3½)

Century Media I Angelus Apatrida

We moeten al een eindje terug gaan in de tijd om het ontstaan van deze band te achterhalen: 1979 om precies te zijn. Maar vanaf hun eerste album, 'Welcome To Hell' (1981), eiste deze band een plaatse op in de NWOBHM, alwaar ze beschouwd worden als een van de grondleggers van black metal. Wat er ook van zij, zelf noemden ze bands als Black Sabbath, Judas Priest, Motörhead en The Sex Pistols als hun inspiratiebronnen, maar ze brachten hun metal vooral aan een verschroeiend tempo en daar heel wat van teksten iets te vertellen hadden over satan was de term black metal ook geboren, vooral dan ook nog vanwege hun tweede album: 'Black Metal' (1982). Intussen zijn we al meer dan vijfendertig jaren verder, zorgde Venom reeds voor tal van albums in verschillende line-ups en zijn ze graag geziene gasten tijdens festivals en concerten omdat ze zich steeds volledig geven. De huidige line-up bestaat Cronos (bass, vocals), Rgae (gitaar) en Danté (drums) en is deze 'From The Very Dephts' hun vijftiende studio-album als ik de tel ietwat heb bijgehouden. En als ik dit nieuwe album zo beluister dan hoor je nog steeds die uiterst stevige en krachtige op speed gebrachte metal waar een punkattitude zo van afdruipt. Een paar voorbeelden maar: 'The Death Of Rock 'n' Roll' (op speed gebracht death 'n' roll waar zelfs Motörhead op jaloers kan worden), 'Long Hair Punks' (een op speed gebrachte punk metal track waar invloeden van The Ramones in doorsijpelen), 'Stigmata Satanas' (na een krachtige stop/go-intro een stevig van zich afbijtende mix van metal en punk), 'Grinding Teeth' (misschien wel het nummer dat het meest op speed is gebracht, maar verder het woord metal uitstraalt zoals ook Judas Priest dat in hun beginperiode uitstraalde) en 'Wings Of Valkyrie' (een ietsje trager en logger van tempo en dan is de invloed van Black Sabbath niet zo veraf, ook al door de goed doorklinkende bastonen). Heb je nog niets in huis van deze Britse band, dan is dit album zo goed als elk ander om een Venom-collectie mee te starten. Heb je daarentegen al veel of zelfs alles van deze heren in huis, dan zal je ook ongetwijfeld deze 'From The Very Dephts' in de armen sluiten.

Luc Ghyselen (4)

Spinefarm Records I Venom