Na de eerste luisterbeurt van dit album moest ik toch even bekomen. Het vierde album van Rings Of Saturn en het eerste onder de vleugels van Nuclear Blast had toch wel een indruk bij me nagelaten. Ik ken wel enkele deathcorebands zoals Emmure, Suicide Silence en Aversions Crown maar wat dit viertal uit de donkerste hoeken van het universum hier brengt is toch van een compleet andere orde. Hun stijl wordt omschreven als technical death metal terwijl ze zelf spreken over alien death metal, beide omschrijvingen vindt ik wel passend. Bij verscheidene tracks heb je de technisch complexe muzikale begeleiding en op andere weer de science-fiction achtige synthesizergeluiden. Het album opent al dadelijk met het complexe 'Servant Of This Sentience', hypersnelle gitaartonen worden op je afgevuurd, samen met razende drums en ruimtelijke synths. Natuurlijk wordt het echte deathcore aspect niet vergeten met de beukende grunts en schreeuw van Ian Bearer en de intense breakdowns. 'Parallel Shift' is dan weer een deathcore nummer zoals ik het gewoon ben ondanks de soms nog intense en progressief aanvoelende gitaarklanken. Aaron Stechauner's voeten gaan als een bezetene tekeer op de pedalen van z'n drums terwijl Lucas Mann en Miles Dimitri Baker hun snaren hevig laten trillen. Spaanse up-tempo gitaren krijgen we te horen op het korte instrumentale 'Unhollowed', waarna de poorten van de hel, of om wat in het thema te blijven, alle zwarte gaten in het universum worden opengetrokken op 'Immemorial Essence'. Lucas Mann neemt niet enkel zijn deel van de gitaren voor z'n rekening maar ook de synthesizer en bas worden door zijn vingers beroerd, dat doet hij met zo'n hoge intensiteit en technisch kunnen dat ik enkel kan zeggen wauw! Het lijkt wel kermis op de achtergrond in 'The Relic', maar wat een vreemde carrousel moet dit dan zijn? De intensiteit van de nummers doet me keer op keer de wenkbrauwen fronsen, vandaar ook de meerdere luisterbeurten. Dit is geen album dat je zomaar tussen de soep en de aardappelen beluisterd, neen deze moet je toch tot je nemen en even laten bezinken. Nog meer technische complexiteit op 'Margidda', die snaren moeten toch bijna vuur vatten, niet? Ik ben wel fan van deze stijl van deathcore hoewel het soms wel wat te druk wordt en mijn hersenen alle klanken niet meer kunnen volgen. Ik ben nu eenmaal niet te vinden voor het eenvoudige gedreun, neen geef me maar dat instrumentale extraatje zoals bij deze band. Het extreemste nummer op dit album is voor mij ongetwijfeld deze 'Harvest', het aantal tempowisselingen, stijlveranderingen en technische passages is gewoon niet te tellen. Na deze regelrechte aanval op mijn hersenen kunnen deze even bekomen tijdens het instrumentale 'The Macrocosm', waarin de band zich van een compleet andere kant laat zien. 'Prognosis Confirmed' is opnieuw een intensief nummer dat je alle hoeken van het universum laat zien. Afsluiten doen we onder de Spaanse gitaartonen en piano tijdens de intro van 'Inadequate' waarna het nummer in al zijn furie losbarst en mij opnieuw met een akelig maar tevreden gevoel achterlaat.
 
Peter Smet (4 ½)

Vaak als onze Japanse vrienden iets doen, doen ze dat erg goed. Zo zal ik nooit mijn eerste auto’tje vergeten, een Toyota Corolla uit 1985, echt nog in Japan geassembleerd, dat al 10 jaar oud was toen ik het kocht en waar ik nog zes jaar lang ongelooflijk veel plezier aan heb gehad. Onverslijtbaar leek die motor wel. Langs de andere kant kunnen diezelfde vrienden vaak ook ongelooflijk hard overdrijven. Schreeuwende, hysterische, epileptische aanvallen opwekkende cartoons bijvoorbeeld en steden met veel te veelkleurige, foute neonverlichting tot in private ruimtes toe. De in Japan blijkbaar erg populaire band Man With A Mission is wat mij betreft het muzikale equivalent van zo’n Japanse manga cartoon. Tè fel, tè dertien in een dozijn, tè onverstaanbaar, … enfin noem het maar op. ‘Dead End In Tokyo’ zou het wapenfeit moeten worden waarmee de band ook in Europa voet aan grond zou willen krijgen maar dan hadden ze toch wat meer moeite mogen doen. Het album bevat zes studio- en drie livetracks. De elektro metalpop van Man With A Mission smaakt echter zo flauw als een portie platgekookte, zoutloze witte rijst. De invloeden van Linkin Park en The Killers zijn duidelijk hoorbaar maar de songs klinken inspiratieloos en glijden onmiddellijk van je af. ‘Dead End in Tokyo’? Wat ons betreft wel ja.
 
Jan Guisset (2)

De laatste keer dat een cd van Iced Earth niet over ‘Something Wicked’ ging, was in 2004 met ‘The Glorious Burden’. Dit levert een veel heterogener geheel op met 11 nummers over verschillende thema’s. De weg naar dit album was om te beginnen niet allemaal rozengeur en maneschijn. Jon Schaffer onderging een zware nekoperatie en zoals gewoonlijk waren er ook weer de onvermijdelijke personeelswissels. Brent Smedley hanteert opnieuw de drumsticks en nieuwste aanwinst en gitarist Jake Dryer (ex-White Wizzard) mocht de lange lijst van Iced Earth gitaristen vervoegen. Zoals altijd blijken dit weer perfecte keuzes en krijg je een prachtig album, dat zelfs één van de beste is sedert ‘Horror Show’. Het is een wonder dat ondanks de voortdurende wijzigingen in de groepsleden, de typische Iced Earth klank altijd behouden blijft. Na het hoopgevende en eerste album ‘Dystopia’ met Stu Block in 2011 en het daarna eerder teleurstellende ‘Plagues of Babylon’ in 2014 is het weer de beurt aan een goed album. De nummers blijven bijna allemaal wat mid-tempo en toch voldoende divers. Favoriet ‘Raven Wing’ gaat over sjamanisme of personen die dierengeesten en -lichamen kunnen overnemen. Stu Block levert een knalprestatie tijdens dit nummer en houdt dit  het ganse album vol, met prachtige uithalen in de trant van King Diamond. ‘Seven Headed Whore’ is het meest agressieve en snelste nummer, dat  probeert het geweld van klassiekers zoals "Stormbringer" of "Violate" te herwinnen en er bijna nog in slaagt ook. Geen ‘wicked’ toestanden maar wel even een terugkeer naar het thema van ‘The Glorious Burden‘ in ‘Clear The Way’, namelijk de Amerikaanse burgeroorlog. Het is meteen ook het langste nummer van de plaat dat, naar Iced Earth traditie, de cd mag afsluiten. Zelfs een instrumentaal nummer, ‘Ghost Dance’, ontbreekt niet, hoewel 6 minuten er dan weer wat over is. ‘Incorruptible’ is sterk en toegankelijk genoeg om nieuwe fans te winnen en de oudere tevreden te stellen.
 
Line-up
Jon Schaffer: gitaren, keyboards/MIDI, zang
Stu Block: leadzang
Brent Smedley: drums
Luke Appleton: bas, zang
Jake Dreyer: gitaar
 
Danny Focke (4)

Solitude Within is een female-fronted metalband die symfonische rock brengen in de stijl van Delain, Evanescence en Nightwish om enkele voorbeelden te noemen. De band uit Ninove (BE) zag het levenslicht in de zomer van 2014. In maart kwam hun langverwachte debuut uit, ‘Disappear’.
Het is altijd leuk om een band uit eigen land te kunnen reviewen, want hoewel we maar een klein landje zijn beschikken we toch over een pak getalenteerde bands. Zoals ook deze Solitude Within die hun debuut inzetten met 'Fade Away', een rustige symfonische rocktrack die direct al een idee geeft van de muzikale richting die de band uitgaat. Vooral het slot van het nummer was een leuke verrassing, lekker bombastisch en met wat meer metal dan rock. Dat de band over een uitstekende zangeres beschikt met Emmelie Arents horen we op 'Blame'. Het is niet de opera geschoolde stem zoals die van Tarja Turunen maar ze kan zich zeker meten met Amy Lee van Evanescence. Met een titel als 'Morrigan' weet je al op voorhand dat je een vrij episch nummer gaat horen en dat wordt grotendeels ingelost. Nightwish gonst doorheen het hele nummer en dat is een compliment naar de muzikanten. Een zeemzoete, klassieke intro op de ballad 'Fly'. Symfonische metal ten top met een vleugje gothic en leuke tonen om gewoon onderuit te hangen en te genieten. 'Burn' is een nummer vol verrassingen, met de engelenstem van Emmelie enerzijds en het wat brutere gitaargeweld van JP Laffargue en Johan Van Criekingen anderzijds. Natuurlijk mogen we ook het werk van bassist Quincy Van Overmeire en drummer Ashley Ysewyn niet overslaan. Het titelnummer 'Disappear' is een nummer dat de band zit als gegoten en perfect hun kwaliteiten en talenten weergeeft. Af en toe doet dit album me denken aan het debuut van Evanescence, ‘Origin’ qua sfeer en zangstem. Als dit een indicatie is voor de toekomst van deze band beloofd dit veel goeds. Dat is ze natuurlijk gegund met songs als 'In My Mind' en het geweldige 'Eternal Flame' met z’n wat duistere outro. Het volgende nummer is er eentje voor duimen en vingers bij af te likken met zijn klassieke intro en drive doorheen de track. Deze 'Turn Away' is zeker een van m'n favorieten van het album. 'Paralyzed' is een beetje de vreemde eend in de bijt met zijn electronische intro en begeleiding doorheen het nummer. Ik ben wel fan van de afwisseling die deze band in hun nummers weet te leggen, van klassieke en symfonische stukken tot beukend gitaargeweld en razende solo's. Bij de intro van 'In The Dark' moest ik spontaan aan de filmserie Pirates Of The Caribbean denken en dit nummer zou eigenlijk niet misstaan in één van de films. Spijtig dat dit alweer het laatste nummer is maar het zal niet de laatste keer zijn dat ik dit album beluister
 
Peter Smet (4)

Ze zijn een trio, resideren in Los Angeles, California en zijn het type band dat, voordat je er erg in hebt en zonder dat er veel fuzz rond wordt gemaakt, plots al aan album vijf blijken te zitten. Met de vorige vier konden ze U/ons/mij al wegblazen en dat is met deze nieuwste release niet anders. Met hun slome, korrelige, vergruisende stoner metal hebben ze zich ondertussen in de hoogste categorie van het genre weten te nestelen. En hopelijk mogen ze daar nog lang verblijven ook, aan ons zal het zeker niet gelegen hebben. Merkwaardig genoeg is dit pas het eerste Sasquatch album met een "gewone" titel. Het debuut uit 2004 heette immers eenvoudigweg 'Sasquatch' waarna men Led Zeppelin gewijs de daaropvolgende releases Romeinse cijfers meegaf; II (2006), III (2010) en IV (2013). In het vier jaar durende hiaat na 'IV' diende de band zich even te bezinnen over de ambitie en toekomstplannen van de band. Dit leidde jammer genoeg tot het afscheid van originele drummer Rick Ferrante, die het intense touren niet meer kon/wou combineren met z'n gezin en job. In de bijgeleverde bio wordt echter uitdrukkelijk en uitgebreid vermeld dat de breuk niet in een zure sfeer verlopen is en alleen maar pijnlijk was omdat de gasten elkaar zo graag zien (pink traan weg). Enter nieuwe slagwerker Craig Riggs (o.a. ex Sons of Kyuss) en misschien vandaar wel de logische keuze om de Romeinse nummering achterwege te laten. 'Maneuvres' is immers toch een soort van wedergeboorte te noemen.  Acht heerlijke stoner tracks krijgen we hier geserveerd (de achtste track 'Lude' tellen wij eerder mee als intro voor 'Window Pain'), goed voor een kleine veertig minuten geweldige muziek. De sound van Sasquatch wordt gekenmerkt door gitaren vol fuzz en distortion, een dreinende bas (die volgens mij een gemiddelde schaal van Richter compleet kan laten doorslaan) en beukende drums. Dit alles vakkundig verwerkt in topnummers. Uitschieters noemen is de andere kindjes uitsluiten maar als we het dan toch gaan doen, luister dan bijvoorbeeld maar naar 'Just Couldn't Stand The Weather' (inclusief een heerlijke orgelpartij) met zijn geweldige gitaarsolo, 'Drown All the Evidence', het alles op z'n pad vernietigende 'Destroyer' en de sublieme afsluiter 'Window Pain'. Maar, zoals gezegd, het is een heel consistent album met niets minder dan geweldige nummers geworden. Zo eentje die nog vele rondjes in onze muziekspeler zal draaien.
 
Jan Guisset (4 ½ )

Al wie zin heeft in een degelijk, stevig good ol' fashioned metalplaatje steekt zijn hand op. Ay! En voor wie dat een plaatje mag zijn met een ferm wijf (excuses dames, een schoon madam mag ook) achter de microfoon, steek ook uw andere hand op. Ay! Zonder handen typen is nogal moeilijk dus laten we afspreken dat ik ook intentiegewijs mijn beide handen in de lucht heb steken. Ik dank u.  Het ferme plaatje van de ferme band met het ferme wijf (schoon madam) in kwestie is 'Follow Me' van Liv Sin, het Zweedse collectief rond de ravisante (dat is een sjiek woord voor ferm wijf) Liv Jagrell. Liv kent u misschien nog als de frontvrouw van Sister Sin. Die band gooide er in 2015, na dertien jaar en vijf albums, het bijltje bij neer maar Jagrell bleef dus niet bij de pakken zitten.  Ze verzamelde een stel verse muzikanten rond zich en richtte daarme dus Liv Sin op. Na enkele eerder uitgebrachte singles is 'Follow Me' hun debuutalbum. En wat voor één! Dit geeft je een stomp in de maag, grijpt je bij je ballen en draait je ruggengraat binnenstebuiten. En dan hebben we nog maar het eerste nummer 'The Fall' gehoord. Scheurende gitaren, knallende riffs en beukende drums, overgoten met de ferme strot van La Jagrell, dat is het recept. En daar mogen we twaalf songs lang van genieten. In het nummer ‘Hypocrite’ schreeuwt ze uit: “Watch your dirty mouth, you have no right to touch me.  Don’t you even try, pretend you think you know me”. U weze bij deze gewaarschuwd. Het merendeel van de nummers daveren in een stevig uptempo voort, zoals in het eerder genoemde 'The Fall', 'Let Me Out' met zijn catchy melodie en zalig synchroon solerende gitaren, 'Black Souls' (de intro zet u misschien op het verkeerde been maar vrees niet, die ijselijke schreeuw maakt u op tijd wel weer wakker) of ‘Godless Utopia’. ‘Endless Roads’ lijkt een wat rustiger tempo te hanteren maar blijft desondanks toch nog een stevige rocker. Op het lome ‘Immortal Sin’ krijgt Liv de steun van een mannelijke stem maar het is ons nog niet gelukt om te ontdekken aan wie deze toebehoort.  Het afsluitende ‘The Beast Inside’ is enorm beklijvend, ondanks het rustigere tempo (en deze keer is het echt) of misschien juist daardoor dringt het nummer echt binnen tot in je botten en besluit meteen om daar nog een tijdje te verblijven. Sister Sin is dood, en dat vinden wij echt heel jammer maar lang leve Liv Sin! En dat vinden wij joepie! En mag ik het aub nog één keer zeggen? Liv Jagrell is een ferm wijf, nèm! Of een schoon madam, dat kan ook.
 
 
Jan Guisset (4)

Deze Deense power/progressieve metalband opgericht in 2002 is toe aan z'n vijfde release met deze ‘Contingent’. De opvolger van het in 2015 gereleaste ‘Disiciples Of The Sun’ is een episch post-apocalyptisch conceptueel album dat werd geïnspireerd door voorbije gebeurtenissen en de gekende strijd van de mensheid. De powermetal en ook de progressieve invloeden zijn onmiddellijk hoorbaar bij opener 'Land Of Information'. Een vrij bombastische intro met de symfonische invloeden en gebruikte samples. De gitaren laten de track dan losbarsten in z'n progressieve sound. Enig minpuntje zijn de hevig doorklinkende cymbalen van de drums die een beetje aanvoelen als storend geruis doorheen deze track. Verder is dit een geweldige opener die me nieuwsgierig maakt naar de rest van een album dat buiten m'n gewoonlijke voorkeur qua metal ligt. Het volgende nummer begint zowaar nog bombastischer met de violen, trompetten en het achtergrondkoor. 'Kingdom Of Solace' zet direct een voetafdruk neer en laat horen over wat een stem Terje Haroy beschikt. Meer melodieus plezier op 'Star Men' met een verbond tussen de keyboards van Jonah en de gitaren van Jacob en Toke. Even lijkt het erop dat 'A World Divided' een rustige, mooie ballad wordt. Een geweldige intro die me bijna deed achterover hangen in m'n zetel maar me net op tijd weer deed rechtveren.  Geen tijd om te talmen met 'Nemesis', een lekker knallende track. Tijd dan voor het eerste deel van het instrumentale tweeluik Contingent met 'Contingent Part I – The Campaign', een paar tracks verder volgt 'Contingent Part II – The Hammer Of Remnant' best wel hoogstaande instrumentale tracks. De grootste kwaliteit zit natuurlijk in de complete band dus inclusief de vocals zoals we kunnen horen op het geweldige '20 Second Century'. Ik geniet met volle teugen van dit album, het is eens wat anders dan waar ik gewoonlijk naar luister. Ik hou wel van die old-school feel en het bombastische geluid van deze band. 'Obsession' en 'Heir Apparent' zijn daar beiden uitstekende voorbeelden van, de eerste van de old school feel en de tweede van het bombastische gevoel. We zijn dan aangekomen aan het eerder vernoemde tweede deel van het instrumentale tweeluik. 'Under Restraint' volgt op dit instrumentale stuk hoewel beide nummers totaal los van elkaar staan. Er zit wel een gelijkende sound in toch heb ik niet het gevoel dat 'Contingent Part II – The Hammer Of Remnant' diende als intro. Zoals op de rest van het album zijn ook op deze track de gitaarsolo's tot in de puntjes afgewerkt en met hoorbare passie gebracht. Op 'The Tides That Won't Change' kunnen we genieten van de mooie stem van Kristen Foss. Een geweldige aanwinst op deze geweldige ballad. Het slotakkoord op dit album is voor 'Symphony Of Tears'.
 
Peter Smet (4)

Inglorious is een Britse hardrockband die werd opgericht in 2014. Hun debuut kon op heel wat positieve belangstelling rekenen en bracht de band vorig jaar op de metaldag van de Lokerse Feesten. Daar leerde ik de band kennen en was ik danig onder de indruk van zowel hun muziek als hun live prestatie. Dat de band geen eendagsvlieg is bewijzen ze met hun opvolger, getiteld ‘II’, die hun dit jaar op Graspop Metal Meeting bracht.
De opener 'I Don't Need Your Loving' begint rustig en even denk ik een ballad te gaan horen maar niks is minder waar. Het is een lekker swingende rocktrack die schreeuwt, dit is Inglorious. Dat hardrock niet enkel voor de 80's geschikt is en wel degelijk nog meekan in de jaren 2000 bewijzen de mannen met 'Taking The Blame'. Deze band swingt en knalt door de speakers en staat garant voor een enthousiaste meute op elke show die ze spelen. Vocaal zit de band gebeiteld met de stem van Nathan James, luister maar naar de intro van 'Tell Me Why'. 'Read All About It' is de volgende heerlijke rocktrack op dit uiterst entertainende album. De band blijft de vette rocktracks aan elkaar rijgen, deze 'Change Is Coming' begint dan wel rustig maar zoals de titel al aangeeft daar komt snel verandering in. Een lekkere blues ondertoon op de rustige track 'Making Me Pay' om dan over te gaan naar een strakke 'Hell Or High Water', een hardrock track uit de boekskes. We houden het tempo erin met de swingende 'No Good For You' en 'I Got A Feeling'. Er lijkt geen eind te komen aan de geweldige songs, 'Black Magic' is de volgende in het rijtje van tracks die een glimlach op mijn gezicht weten te toveren van begin tot eind. Deze band kan uitgroeien tot een gevestigde waarde binnen de moderne hardrockscene. Dit album is daarvan het overduidelijke bewijs. Met het melodieuze 'Faraway' zijn we bijna aan het einde gekomen, enkel 'High Class Woman' rest ons nog op deze geweldige plaat.
 
Peter Smet (4 ½)

Nad Sylvan werd bekend bij de progliefhebbers als de zanger van ‘Agents of Mercy’, een groep waarbij Roine Stolt ook even meespeelde. Later werd hij vooral gespot tijdens optredens van Steve Hackett, waar hij enkele Genesis nummers zong. Toen de grote ‘Genesis Revisited’ toer van Hackett de wereld rondreisde werd Nad een gevestigde waarde. Zijn stem lijkt heel goed op die van Peter Gabriel, maar ook nummers van Phil Collins kan hij perfect zingen. Eenmaal je hem beter kent van zijn solowerk blijkt hij toch ook een herkenbare eigen stem te hebben. Dit is ondertussen zijn vijfde album maar eigenlijk het tweede van zijn recentste releases. ‘The Bride Said No’ is het vervolg op ‘Courting The Widow’ uit 2015 en vertelt het verdere verloop van het vampierverhaal. We mogen ook nog een derde deel verwachten. De ‘Vampirate’ is 400 jaar oud, zoon van een demogorgon en een meermin. Hij is een mal aristocratisch figuur met een groot hart. Het geheel klinkt als een grote theaterproductie en zal misschien ooit nog zo live gebracht worden. Zijn bekendheid in de progwereld heeft ook een indrukwekkende lijst met gastmuzikanten opgeleverd. Geniet van Guthrie Govan, Roine Stolt, Jonas Reingold, Tony Levin, Steve Hackett en nog vele anderen. Het is geen verrassing dat hij blijft progmuziek spelen die in de lijn ligt van Genesis, maar toch is hij er wat van afgestapt in vergelijking met zijn vorig werk. Daardoor is er wat meer variatie en krijg je een mooie balans tussen een modernere stijl en de vroegere invloeden. In ‘The White Crown’ krijg je zelfs heel hard gitaarwerk. Nad is een uitstekende zanger maar hij schrijft ook schitterende nummers en hij kan ook mooie verhalen uit zijn mouw schudden. Het geheel is perfect geproduceerd (ook al van Nad Sylvan). De muziek zit vol progressieve elementen en is verplicht voer voor progfans. Het enige wat ik mis is een hoogtepunt. Het album zit schitterend in elkaar, bevat prachtige nummers en is eigenlijk één hoogtepunt zonder uitschieters zoals op zijn vorige plaat. Maar dat is slechts een luxe probleem. ‘The Bride Said No’ is toegankelijker en genietbaarder dan ‘Courting The Widow’ hoewel dat ook al een meesterwerk was. Nad Sylvan zit duidelijk in een snel stijgende proglift. Een aanrader!
 
Line-Up:
Nad Sylvan: zang, gitaar, keyboards, producer
Tania Doko: zang
Jade Ell: zang
Sheona Urquhart: zang, sax
Steve Hackett: gitaar
Guthrie Govan: gitaart
Roine Stolt: gitaar
Anders Wollbeck: keyboards
Tony Levin: Chapman stick, bas
Jonas Reingold: bas
Nick D'Virgilio: drums
Doane Perry:  drums
Alfons Karabuda: waterphone
 
Danny Focke (4 ½)

Zeven lange, lange jaren liggen er tussen deze nieuwe Dream Evil plaat en de vorige worp 'In The Night' (uit 2010 dus, d'uuh). Het uitgebreide, succesvolle touren voor die plaat en het feit dat een aantal leden van de band zich nadien met verscheidene zijprojecten gingen bezighouden zijn de oorzaak van deze ietwat lang uitgevallen break. In 2013 kwam wel nog de officiële aankondiging dat gitarist Mark Black, die de band in 2007 had verlaten, terug zou keren naar het vertrouwde nest. Zijn fijne gitaarspel is op 'Six' dus weer te horen. Net zoals vele andere bands ooit wel eens plachten te plegen werd de inspiratie voor de albumtitel gewoon gezocht in de chronologische verschijning van de discografie. Maar laat dat dan meteen ook maar het saaiste aspect zijn. De muziek pikt de draad immers feilloos op waar ze hem enkele jaren geleden hadden laten slingeren. Dat wil zeggen, goede hardrock/metal songs vol stevige gitaren, beukende drums en bas, overgoten met de heldere, krachtige (cleane) zang van Nick Night. Sommige kniesoren zullen misschien beweren dat het allemaal niet vernieuwend genoeg klinkt en af en toe zelfs ietwat cliché. Ja, en ... ? Dat zijn dan meestal de types die in de frituur steevast een grote met samoeraisaus, een berenpoot en bitterballen bestellen. Ik wil maar zeggen, u wilt hierover met mij geen boom opzetten, ècht niet, geloof me vrij. Maar we wijken af.  'Six' van Dream Evil dus. Op ons promo exemplaar staan twaalf songs. Dat is twee maal 'Six' dus en daar staan heel wat klassebakjes tussen.  Wie de limited edition in huis haalt (en ik zie geen redden om dat niet te doen) krijgt daar nog vier extra tracks bij. 'Six'teen dus. Opener 'Dream Evil' is knaller met een duidelijke boodschap: "See no evil, hear no evil, speak no evil ... dream evil".  Ook 'Antidote' gaat verder met het riff fest. 'Sin City' klinkt muzikaal niet geheel overtuigend maar de lyrics zijn dat wel. Ik vind een strofe als: "The devil proved to be really nice guy / And they partied all night long / Thou who always believed in God Admitted they were wrong" in elk geval erg grappig. En u daar, met die samoeraisaus aan uw kin, u ook ja. 'Creature of the Night' heeft een erg hoog '80's horror gevoel meegekregen. Ik zie in elk geval de clip al voor me, inclusief lange overjassen, foute nektapijtjes, een in schaars leder gehuld gothic meid en veel wind. Dit nummer bevat ook één van de prachtigste gitaarsolo's die ik sinds lang gehoord heb. Het begin van 'Hellride' is puur gejat van Black Sabbath's 'War Pigs', daar moeten we eerlijk in zijn. Doet u mij dus ook maar een portie bitterballen. Alhoewel, nadat we die eerste strofe hebben gehad onthult zich toch een fijn nummer. Talloos zijn de metalheads die stiekem 666 op hun voetzool hebben laten tattoeëren, origineler zijn zij die het als 'Six Hundred and 66' op hun rug laten zetten. Ik wil maar zeggen, goed gevonden gasten! Wat zei u daar, achteraan? Jaja, bestel gerust nog een berenpoot. 'Too Loud' is een uitnodiging om een stevig, ouderwets rock 'n' roll feestje te bouwen en doet daarbij wat aan Twisted Sister denken. Terwijl '44 Riders' dan weer een ode is aan het rijden met je bike in het gezelschap van je brothers en het algemeen gevoel van vrijheid dat dit met zich mee brengt. U hoort het, meer dan fijns genoeg dus op dit album. We zouden het zeer fijn vinden mochten ze deze keer iets minder lang dan zeven jaar wachten alvorens ons te trakteren op de opvolger. En doet u mij in afwachting alvast maar een grote met tartaar, een saté met veel kruiden en een sitostick.
 
Jan Guisset (4)