​Voor u verder leest even een kleine dienstmededeling: ik ben tot ergernis van velen in mijn naaste omgeving een fan van 80’s hairmetal én van het eurosongfestival (jaja, ik weet het). Daarom hou ik ook van bands als Amaranthe en zeker van deze Beast In Black.
Toen Anton Kabanen (gitaar) in 2015 Battle Beast verliet vormde hij bijna onmiddellijk Beast in Black met de erg getalenteerde Griekse zanger Yannis Papadopoulos. En of je nu van Beast In Black houdt of niet, Papadopoulos is één van de beste metalstemmen van het moment. Punt.
Vanaf de eerste noten van “Cry Out For A Hero” hebben ze mij helemaal vast in hun 80’s geïnspireerde synthmetal of discometal, het is maar hoe je het beestje wil noemen. Alles is catchy als hel. De ene meezinger na de andere passeert de volgende veertig minuten. En dan die intro’s…geniaal én gedurfd. En dat ze zelf ook wel houden van de jaren tachtig kan je zelf bekijken in de clip van “Sweet True Lies”. Het ziet er fout uit, maar het is zo aanstekelijk.
Persoonlijke favorieten: het abba-esque “Die By The Blade” (hoppa daar is de eurosonglink), de met een (dwars)fluit beginnende ballad “Oceandeep”, “This Is War” met een hoofdrol voor Kabanen en het uptempo “No Surrender”.
In het najaar van 2018 mochten ze al mee op tour met hun landgenoten van Nightwish, maar nu staan ze helemaal klaar om Europa (en de wereld) te veroveren met hun eigen headlinertour. Op vrijdag 01 maart staan ze in de Amsterdamse Melkweg en op zaterdag 02 maart in de Biebob, Vosselaar. 

​Tom Coppers (5)

​Als sinds 1980 is Metal Church één van de toonaangevende metalbands. Met “Damned If You Do” laten de grondleggers van de trashmetal alweer hun twaalfde album op de wereld los.
Zanger Mike Howe werd opnieuw aan boord gehaald en is samen met oudgediende Kurdt Vanderhoof (gitaar) in topvorm op deze nieuwe worp.
Het openingstrio “Damned If You Do”, “The Black Things” en “By The Numbers” knallen lekker oldschool. Het gitaarwerk van Vanderhoof is nooit beter geweest en Howe spuwt de lyrics de boxen uit. “Revolution Underway” en vooral “Guillotine” zijn wat mij betreft een stuk minder interessant. Vooral “Guillotine” kreunt onder het dramatische geluid van het album. Want als er iets mis is met dit album is dat het geluid. Er is iets grondig mis gegaan met de mastering/mixing van “Damned If You Do”. Gewoon via de luidsprekers in de wagen of stereoketen is het nog te doen, maar luister via een koptelefoon en je moet na drie nummers even op rust komen.
Heel erg jammer eigenlijk want verderop het album volgen met “Into The Fold”, “Out Of Balance” en vooral “The War Electric” enkele instant-classics. Maar ik krijg ze eerlijk gezegd slecht in stukjes en beetjes uitgeluisterd.
Dan gaan we maar live naar de heren luisteren. En dat kan op vrijdag 19 juli in Eindhoven op Dynamo Metalfest of op zondag 11 augustus op Alcatraz Festival in Kortrijk.
 
Tom Coppers (4)

​Slechts iets meer dan 20 minuten duurt “Junk Yard Fest” van het Antwerpse Fat Bastard. Maar alle zeven de nummers zijn er boenk op. Zelf noemen ze hun muziek: Hard Driven Rawk n' Roll.
Ik hou het op hardrock ’n roll, een flinke dosis hardrock maar erg catchy. Vergelijkingen met Peter Pan Speedrock en Motörhead zijn uiteraard voor de hand liggend en helemaal correct.
Maar een nummer als “Hot Rod Summer” doet ook wat denken aan de oude Volbeat-nummers. En “Blood, Sweat And Beer” doen zowel muzikaal als tekstueel wat denken aan Nashville Pussy.
Allemaal fijne referenties zou ik zeggen! Maar ze zijn vooral Fat Bastard, een band die perfect weet hoe ze een vettig rock ’n rollnummer moeten maken.
Een band die ik heel erg graag eens live aan het werk wil zien. Misschien ergens op een festivalweide in Dessel? En ook snel een full-album maken zou ik zeggen, dat zou te gek zijn!
 
 
Tom Coppers (4 ½ )

Tom Morello is al jaren één van de beste gitaristen van deze aardbol en met Rage Against The Machine heeft hij een grote invloed gehad op mijn muzikale jeugdjaren. Later bewees hij met Audioslave en zijn soloproject The Nightwatchman dat er ook een leven was na Rage Against The Machine. Dat hij van vele markten thuis is blijkt uit het feit dat hij de laatste jaren wel eens op het podium staat met Bruce Springsteen en met de hiphop superband Prophets Of Rage.
Nu is hij er met zijn eerste album onder zijn eigen naam, en het moet gezegd: “The Atlas Underground” is een erg gedurfde plaat geworden.
Twaalf nummers lang vind Morello nieuwe (sub)genres uit. Geholpen door een heel leger aan gastmuzikanten mixt hij zowat alle moderne muziekgenres (dubstep, hiphop, electrohouse,..) met zijn karakteristieke gitaarspel.
Veel fans van zijn vroegere muziek gaan het helemaal niets vinden en dat kan ik snappen. Maar met een (heel erg) open muziekgeest ga je links en rechts zeker wel iets interessants ontdekken.
Het Australische duo Knife Party mag de zaak openen met “Battle Sirens” en doet dat met heel erg vette dubstep. De eerste minuut denk je nog dit wordt een rockplaatje maar daarna vliegt de electronica je om de oren.
Op “Rabbit’s Revenge” doet Morello lustig verder aan de zijde van breakbeat-dj Bassnectar en de rappers Big Boi (Outkast) en Killer Mike. Hip Hop, dance en gitaarlicks worden hier behoorlijk meesterlijk gemengeld tot een erg prettige brij.
Iets te braaf vind ik “Every Step That I Take” waarin indieband Portugal. The Man gekoppeld werd aan DJ Whethan. Het nummer is wel het themanummer geworden van SAVE – Suicide Awareness Voices Of Education, een organisatie die info wil brengen rond zelfmoord. Het nummer werd dan ook opgenomen net na de dood van Morello’s Audioslave-collega Chris Cornell.
Geef mij dan toch maar het politiek geëngageerde “We Don’t Need You”. Zowel tekstueel als muzikaal vrij eenvoudig maar zeer efficient gebracht door rapper Vic Mensa.
“Find Another Way” kan me dan weer minder bekoren maar dat is vooral omdat ik de stem van Marcus Mumford, inderdaad die van Mumford & Sons, beu ben na twee zinnen. Er is weinig mis met dit nummer, maar met een andere zanger zou dit voor mij al een hele verbetering zijn.
En dan komt misschien wel het nummer wat voor veel rockliefhebbers een brug te ver gaat zijn. De zang op “How Long” komt van Rise Against-zanger Tim McIlrath, dat is nog meer dan in orde. Maar van het moment dat elctrohouse grootheid Steve Aoki zijn duivels ontbind waan je je op Tomorrowland, waar Aoki trouwens al 8 jaar op rij speelde. Van Morello’s gitaren is ook heel weinig te merken in dit nummer. Gelukkig is die weer prominent aanwezig in “Lucky One”.
Pretty Lights wordt wel eens omschreven als het gezicht en stem van de nieuwe Amerikaanse electronica scene. In het instrumentale “One Nation” matched die electronica wonderwel met de gitaarlicks van Tom Morello.
Vanaf “Vigilante Nocturno” gooit hij de dance en electro iets meer overboord en komen de gitaren weer op de voorgrond. Eerst met de hulp van multi-instrumentalist Carl Restivo en daarna met een andere gitaarvirtuoos: Gary Clarke Jr. Al is er van zijn gitaar weinig te horen.
Met “Roadrunner” krijgen we het meest stevige nummer van de plaat te horen. De gitaren scheuren heerlijk rond de rondspuwende vocals van Leikeli47. Zonder twijfel mijn favoriete nummer. Voor afsluiter werd de hulp ingeroepen van Wu-Tang Clan-leden RZA en GZA. Samen met DJ Herobust zorgen ze met “Lead Poisoning” voor de afsluiter die dit album verdiend: een eclectische mix van hip hop, rockgitaren en dance.
“The Atlas Underground” was voor mij zeker fijn om een keer te beluisteren, of ik dit album nog vaak ga opzetten betwijfel ik dan weer wel. Tom Morello doet volkomen zijn zin, maar hierdoor is het ook wel een album geworden dat net iets te veel een mengelmoes is geworden van genres. Alsof hij zijn eigen genre probeert uit te vinden. Allemaal wel fijn om een keertje te beluisteren maar zeker geen hebbeding.
  
Tom Coppers  (3)

Meer dan 6 jaar na hun EP “Ø” brengt het Zwitserse AlmØst Human eindelijk hun debuutalbum uit. Eén van de redenen waarom is het zolang geduurd heeft is omdat ze in de tussentijd samen met de comedians Vincent Veillon en Vincent Kucholl de band Black Lion Genocide vormden waar ze in Zwitserland immens populair mee zijn geworden.
Maar nu zijn ze dus terug als AlmØst Human.
Wat onmiddellijk opvalt bij “XS2XTC” is de uitstekende productie. De tracks klinken echt één voor één vlekkeloos. AlmØst Human speelt een dynamische mix van nu-metal en powermetal.
De songs zijn allemaal wel ok maar mij net iets te complex bij momenten. Het 6 minuten durende “Systems Of Beliefs” opent met de ene tempowisseling na de andere. Even op adem komen.
“Warpigs” (geen Sabbath cover) begint als straffe nu-metalsong met een catchy riff, maar ook hier willen ze teveel in één nummer gooien waardoor het allemaal wat teveel wordt. En het wordt er niet beter op met het erg complexe “What Makes You So Hard” en het instrumentale “Chemical Breakfast”.
Het Korn-achtige “Baby Glued” is dan wel weer een voltreffer. Een nummer waar de vocale capaciteiten van zanger Ben Pluss goed in de verf worden gezet. Cool nummer! En ook “In The Name(s) Of God(s)” is dik ok, tot ergens halverwege. Een snufje nu-metal met een dikke Pantera-saus. Maar waarom wordt er ineens halfweg het nummer de vaart er compleet uitgehaald en gaat men weer experimenteren? Wie zal het weten.
Iets waar het hele album wat onder te lijden heeft: iets te veel variatie en experiment.
 
Tom Coppers (3 ½ )  

​Eén van de ontdekkingen van 2018!
Voilà, hiermee is deze recensie eigenlijk al af. Nee serieus Silver Dust is voor echt een ontdekking.
Deze Zwitserse bende komt voor de tweede keer uit de donkerste krochten van de wereld gekropen om een album op ons los te laten.
Met “House 21” waan je je in een Victoriaanse horror film en dat wordt er meteen in gegooid met de theatrale opener “Libera Me”. Het stemgeluid van Lord Campbell is vrij uniek en gaat van theatraal naar death metal naar bijna spoken word. Heel erg interessant. Voor heel wat mensen zullen er wat teveel tempo en stijl wissels zijn maar laat mij dat nu net extra interessant vinden.
Eén van mijn favoriete nummers is “La La La La La” dat had zo van System Of A Down geweest kunnen zijn. Voor de Kim Carnes-cover “Bette Davis Eyes” krijgt Silver Dust de hulp van Lordi-zanger Mr. Lordi. Lordi heeft Silver Dust trouwens als support-act mee genomen op hun Europese tour. Maar deze cover had niet gemoeten van mij. Gelukkig trekken “This War Is Not Mine” en vooral “It’s Time” en “The Calling” het niveau van het album weer helemaal naar boven.
“House 21” is een heel erg fijne kennismaking met Silver Dust. Hopelijk zien we hen in 2019 ergens op een festival opduiken want live zou Silver Dust wel eens een visueel feest kunnen zijn.
 
Tom Coppers  ​(4 ½ )

​De eerste nieuwe tekenen van leven van MaYan kwamen er in de herfst van 2017 toen ze het voorprogramma verzorgden van een aantal Epica shows. Wij zagen de band aan het werk in Trix, Antwerpen en Het Depot, Leuven. De eerste gedachte die ik daarbij kreeg was: “Tedjuu, dat is toch verschrikkelijk goede muziek!” Want ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik toen ‘Quarterpast’ (2011) en ‘Antagonise’ (2014) uitkwamen, ik deze albums een aantal maanden behoorlijk veel heb beluisterd maar dat ik ze daarna een beetje over het hoofd heb gezien. Het was een meer dan aangenaam wederhoren. Rond dezelfde tijd werd ook het nieuws gelanceerd dat Mayan in 2018 nieuw werk zou uitbrengen en dat is dan dit album, ‘Dhyana’ geworden dat we u hier mogen voorstellen. MaYan werd destijds een beetje aangekondigd en gepromoot als zijnde het hobbyproject van Mark Jansen van Epica maar dat is een beschrijving die de band zeker geen eer aandoet, integendeel. Momenteel bestaat MaYan uit nog veel ander schoon volk. Naast Mark, die bij MaYan z’n gitaar aan de kant laat staan en enkel instaat voor grunts en screams, ook nog uit Jack Driessen (ex After Forever) voor al het toetsenwerk en orkestrale arrangementen. Verder hebben we Ariën van Weesenbeek (ook gekend van Epica) op drums, Adam Denlinger en Henning Basse voor mannelijke, cleane vocals en George Oosthoek die ook screamt en grunt. De vrouwelijk vocalen schrijven we op conto van Marcela Bovio (Stream of Passion, Ayreon) en Laura Macri (naast Mevrouw Jansen zijnde ook een bijzonder getalenteerde soprano operazangeres). Het rijtje is nog niet rond want we moeten ook nog Frank Schiphorst als snarenplukker vernoemen, samen met Merel Bechtold (Delain) en Roel Käller op basgitaar. Kortom, MaYan is een heuse band nu en zeker geen project meer. Dat willen ze met hun derde langspeler eens en voor ook altijd aantonen. Kosten noch moeite werden gespaard om van ‘Dhyana’ een absoluut meesterwerkje te maken. Omdat vele leden desondanks toch geen fulltime muzikanten zijn en de platenlabels ook al lang niet meer over excessieve budgetten beschikken werd er voor de financiering van de opnamen een beroep gedaan op crowdfunding en dat bleek allerminst een slechte gok te zijn. De band haalde immers veel meer op dan het geplande budget. Op die manier kon er zelfs beroep gedaan worden op het heuse City of Prague Philharmonic Orchestra. Dat zijn geen pannenkoeken want die verzorgden ook al de orkestratie voor o.a. Dimmu Borgir, Within Temptation, Blind Guardian en Dream Theater. Geen violen uit een softwarepakketje & Mac dus maar The Real Deal en ook dat bleek een goede zet. Het orkest speelt een grote rol, zo niet hoofdrol op dit album. Voor wie de versie vind met de bonus CD met daarop alle tracks in instrumentale uitvoering, waarop je de kwaliteiten van het City of Prague Philharmonic Orchestra nog beter kan horen. Het geluid van Mayan bestaat naast die orkestratie uit nog ontelbaar veel andere lagen. De ene geeft zich al wat sneller bloot dan de andere en net daardoor is ‘Dhyana’ zo’n album geworden dat je tien keer na elkaar kan draaien en er toch telkens nog nieuwe dingen in kan ontdekken. De kapstok blijft nog altijd melodic death metal maar dit is een muzikale reis die liefhebbers met zin voor avontuur en ontdekking op vele vlakken ongetwijfeld zal kunnen bekoren. Jack & Mark & Co. Hebben de grenzen opgezocht en verlegd. Opener ‘The Rhythm Of Freedom’ introduceert ons al tot het orkest maar barst daarna los in een storm van geluid. Een mooie balans tussen hard en zacht, grunts en clean. De melodie weet zich in al deze chaos toch overeind te houden. De storm gaat nadien over in een ‘Tornado of Thoughts (I Don’t Think, Therefore I Am)’ waarin je als luisteraar muzikaal gezien letterlijk uiteengereten, doorheen geschud en de lucht in gesmeten wordt. Dit nummer doet letterlijk wat het wil met je lichaam. U gelooft mij niet? I dare you … just try it. En kom achteraf niet zeggen dat ik u niet verwittigd heb. Als de storm gaat liggen ontwaak je ergens in een zonovergoten, kleurrijke zomertuin onder het hemelse gezang van Laura Macri. Het hemelse gevoel is echter van korte duur want daar wordt je alweer bij de enkels gegrepen en een donker hol in getrokken. En je zou alleen maar willen dat daar een zot konijn met een veel te groot zakhorloge rondloopt. Onheilspellende stemmen sleuren je mee de duistere dieperik in. ‘Saints Don’t Die’ … blijkbaar niet, neen. Maar waar ze dan wel naartoe gaan, daar hebben wij het raden naar, zo te horen is het niet naar de “hemel”, of ziet die er toch niet uit zoals men ons destijds in de lessen godsdienst trachtte wijs te maken. Even lijkt er redding te zijn als Laura je terug naar de bovenwereld lijkt te kunnen lokken. Ijdele hoop zo blijkt al snel. Echte rust vinden we pas een eerste maal tijdens het titelnummer, de kortste track ook op het album. Enkel geruggesteund door een akoestische gitaar, een cello en sobere orkestratie laten Marcela Bovio en Laura Macri de haren op vele plaatsen van je lichaam naar boven komen met een Italiaanse tekst die, voor zover ik er iets van begrijp over de maan en herinneringen etc. gaan. Maar je hoeft het natuurlijk niet te begrijpen om er, net als ik, intens van te kunnen genieten. De rust is van korte duur want hierna zijn we alweer vertrokken voor een helse rit. We moeten natuurlijk oppassen om MaYan met Epica te gaan vergelijken maar toch doet ‘Rebirth From Despair’ mij wat aan Epica denken. De intro en orkestratie hadden ook bij hen zo kunnen klinken en de combinatie van Marks’ grunts gevolgd door de zang van Marcela voelt een beetje Epicaiaans aan. Dat geniale basloopje halverwege neemt veel van de vergelijking weer weg. Gelukkig maar (en dat bedoel ik positief naar beide bands toe).  ‘The Power Process’ klinkt als het meest toegankelijke nummer van de plaat, we durven het woord “catchy” zelfs in de mond te nemen. Die violen in de intro zullen u al spontaan laten mee-hummen, hi hi. Tijdens het langste nummer ‘The Illosury Self’ haalt MaYan en vooral het orkest letterlijk alles uit de kast wat er maar uit te die kast te halen valt. Dit is niet enkel een muzikale vijg rond uw oren maar een kopstoot, djoef op uw muil, stoot tussen uw ribben en een trap onder de gordel erbij. En u zult ervan genieten, geloof het maar!  Eindelijk krijgt u dan nog eens een rustmoment aan de hand van ‘Satori’, ook weer een kort nummer, balancerend op een pianoriedel en orkest met wederom een glansrol voor de stemmen van La Bovio en La Macri.  Voor ‘MaYa (The Veil of Delusion)’ zou men in onze taal het woord “bombastisch” hebben moeten uitvinden moest het nog niet bestaan hebben. Zwaar, mensen, zwaar. Het enige puntje van kritiek dat ik toch kan vinden op ‘Dhyana’ is dat de heren Jansen & Driesen zich op ‘The Flaming Rage Of God’ net dat tikkeltje te hard hebben laten gaan qua geluidjes en toeters en bellen erin te stoppen. Het resultaat klinkt echt wel veel te druk. Het nummer bevat echter wel zowat de zaligste lyrics van het album: “Liar, liar, teach me all the lessons which I need to blame them all. Cheater, deceiver, find me all the angels as I need to make them fall. Fear the final judgement, hunt the witches, burn them all” … eat that! En alsof het allemaal nog niet genoeg was luidt het orkest, net zoals het de intro op gang trok, ook de prachtige afsluiter ‘Set Me Free’ in. Een nummer dat hier het album afsluit en wat mij betreft ook een perfecte song is om dit met de concerten te doen. Ik heb ‘Dhyana’ hier op endeless repeat staan en dat mag wat mij betreft letterlijk genomen worden. Ik kan er absoluut geen genoeg van krijgen. Stop dus met uw tijd te verspelen met het lezen van mijn woordenbrij en schaf u als de bliksem dit meesterwerkje aan.
 
Jan Guisset (4 ½ )

​Fargo. Voor ons is dat die beroemde cultfilm uit 1996 van de gebroeders Coen waarin alle hoofdrolspelers elkaar beliegen en bedriegen en dan nog eens verraden daarbovenop met het uiteindelijke doel het geld te bemachtigen. De naam wordt dan ook gebruikt door vele bands over de hele wereld. Één van die bands is het Duitse Fargo, meerbepaald afkomstig uit Hannover. De band werd opgericht in 1978, reeds lang voor de Coentjes films begonnen te maken dus, en bracht in de eerste jaren van hun carrière vier albums uit waarvan het laatste, 'F' getiteld, alweer van 1982 dateert. De leden van Fargo zien er anno 2018 dus uit als een flink stel overjaarse rockers. Geen mannen in een midlife crisis die willen bewijzen dat ze nog wilde haren hebben, neen, volgens mij is dit als een bejaardenclub die hun oude hobby nog eens boven halen. Buiten drummer Nikolas Fritz dan, die is van een paar generaties later blijkbaar. Soit, wie zijn wij om de oudjes te zeggen wat ze nog wel of niet meer kunnen en mogen doen. Als ze er zelf nog maar plezier in hebben, nietwaar. Als we 'Constellation' de eerste draaibeurt geven, zonder op alle voorgaande info te letten, dan zouden we ons in een bar ergens in Texas kunnen wanen. Met op het kleine podium opzij een band bestaande uit mannen met stetsons, baarden, puntige boots en franjes aan de mouwen van hun jasjes. Tot de zang begint, dan vallen de heren door de mand als de Fritsen die ze zijn, door het vaak tenenkrullend ergerlijke keuken-engels waaruit hun lyrics bestaan. Muzikaal klinkt het allemaal best O.K. als een Americana mix van blues en country waarop line dancers zeker hun ding zouden kunnen doen. De openers 'Step Back' en 'Leave It' zijn leuke songs, catchy, snedig. Niet super origineel maar voor op een zaterdagavond bijvoorbeeld, zeer O.K. Ook verderop het album staan nog van die nummers maar als we teveel zinsneden als "Hanging out in a local bar, it's been a lousy day", "Buzz buzz buzz is what flies do", "I got my own fish to fry", “if I said it was Christmas tonight, you’d be looking for snow outside” moeten aanhoren komen onze haren ten berge te staan. De heren zullen het zelf waarschijnlijk geweldige ingevingen hebben gevonden maar voor wie de taal der Angelsaksen beter kent en vaker gebruikt staat dit niveau gelijk aan het tweede middelbaar of zo. En onze Duitse vrienden zullen het ongetwijfeld een enorm geestig idee gevonden hebben om de lyrics van 'Southern Breeze' als verwijzing naar The King vol met titels van Elvis Presley songs te steken maar na anderhalve keer beluisteren is het plezante er wel af, geloof mij vrij. Over het waarom de gasten van Fargo veertig jaar na hun debuut opnieuw een plaat besluiten uit te brengen, daar hebben wij het raden naar. Maar zoals gezegd, ze moeten vooral kunnen doen wat ze nog kunnen en willen. Alleen, de vraag blijft wie daar eigenlijk op zat te wachten. Leuk maar geen blijver. Entschuldigung meine Herren.
 
Jan Guisset (3)

​Phantom Elite is eigenlijk ontsproten uit de samenwerking tussen Sander Gommans (After Forever) en de Braziliaanse zangeres Marina La Torraca (bekend van bij oa Exit Eden en Avantasia), toen Sander in 2014 na het verschijnen van het album 'Serenades of the Netherworld' van zijn project HDK een band samenstelde om de songs van dat album live te kunnen brengen. Gitaristen Goof Veelen en Ted Wouters kwamen er ook bij alsook drummer Eelco Van Der Meer. De samenwerking tussen de muzikanten verliep zo fijn dat ze al gauw ook samen eigen nummers begonnen te componeren. En zo werd het ontstaan van Phantom Elite een feit. Welke de huidige rol van Gommans binnen de band is, is ons momenteel niet helemaal duidelijk meer. Volgens de webpagina van de band blijven enkel La Torraca en Wouters nog over van de originele bezetting. Zij worden nu bijgestaan door Max Van Esch (gitaar), Vincent De Bruin (bas) en Joeri Warmerdam (drums). Nu is er dan het in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum 'Wasteland' waarmee Phantom Elite vastbesloten lijkt een eigen plekje binnen de muziekwereld af te dwingen. Een plaatsje waar ze, naar onze bescheiden mening, zeker recht op hebben. De sound van Phantom Elite laat zich het best omschrijven als symphonic metal met pop en progressive invloeden. Je kan vergelijkingen maken met After Forever uit hun post Mark Jansen tijdperk, Stream of Passion, Symphony X en Dream Theater. Vergelijkingen die ze zeker niet als last moeten meedragen, integendeel. De songs van 'Wasteland' geven zich niet in 1-2-3 prijs, het album heeft best een aantal luisterbeurten nodig alvorens alle lagen bloot komen te liggen. Muzikaal worden de nummers vaak zwaar gedomineerd door synthesizers zoals in 'Rise With the Dawn' en 'Revelation' en een elektrisch orgel ('Another Day', 'Above the Crowd' en progressieve hoogstandjes ('Every Man For Himself', 'Lockdown') maar er zijn ook enkele rustigere, misschien ietwat meer commerciëlere songs zoals 'Astray' en ook kippenvelmomenten, waarvan de beklijvende remake van het HDK nummer 'Serenades of the Netherworld' absoluut bij iedereen toch minstens enkele haren spontaan zal laten omhoog komen. Marina La Torraca beschikt over een zalig mooie, bijzonder gevarieerde en aangename zangstem waarmee ze zich moeiteloos staande kan houden tussen al dat bombastische geweld en er de meer rustige nummers ook perfect mee kan dragen.
‘Wasteland’ is echt een bijzonder mooi, gevarieerd en boeiend album geworden. Fans van Epica, After Forever, Nightwish, Stream of Passion, Ayreon of Avantasia kunnen hier ook echt wel wat mee.
 
Jan Guisset (4)

​Een carriere die al bijna 40 jaar duurt, er zijn niet veel bands of artiesten die daar prat op kunnen gaan. En om na al die tijd ook nog steeds om de twee jaar ongeveer een nieuwe plaat uit te brengen, dat is in muziekland eerder een uitzondering. De voorbeelden zijn legio van bands met een gelijk- of langerlopende geschiedenis dan Grave Digger, die enkel nog maar touren om te teren op hun oude hits of slechts om de 8 jaar eens een middelmatig album uitbrengen. U zei Metallica … ik niet! En dat zulks een hoge muzikale output geen evidentie is, beseft ook de band zelf. Vooral omdat het album na album moeilijker wordt om nog met iets interessant op de proppen te komen. De geschiedenis kan ook als molensteen om de nek werken. Grave Digger opperhoofd Chris Boltendahl voelt immers ook het keurslijf waarin de band zo’n beetje gevangen zit. Na veertig jaar krijg je kritiek wanneer je iets vernieuwends wilt uitbrengen en evenveel wanneer je het juist niet doet. Daar heeft hij wel een punt maar een band moet vooral voor zichzelf kunnen uitmaken welke richting ze willen uitgaan. Alles wat je doet omdat je denkt dat het moet zal na verloop van tijd als een grote zelfverloochening aanvoelen. Toch voelde Boltendahl aan dat het tijd werd om het Grave Digger geluid toch wat op te frissen. Na het vorige album, ‘Healed By Metal’ (2017) waren ze aan nieuw materiaal en demo’s begonnen maar het risico op gewoon meer van hetzelfde werd te groot en dus durfde hij gitarist en mede componist Axel “Ironfinger” Ritt zelfs zijn huiswerk opnieuw te laten maken. Deze inspanning leidde tot dit nieuwe album ‘The Living Dead’. Een wereldschokkende koerswijziging hoeft niemand te verwachten maar er werd wel voor een meer bluesy, oerhardrock geluid gekozen. De bezongen thema’s blijven wel redelijk constant. Horror, oorlog en de liefde voor metal. De albumhoes bevat ook alle gekende Grave Digger kwaliteitskenmerken. Het vertrouwde loge prijkt boven een kerkhof en we worden aangestaard door een zootje wederopgewekten, geleid door de Grimm Reaper en een zombieversie van Chucky die een soort van macabere alliantie lijken te zijn aangegaan. Na de twinkelende klanken van een muziekdoos worden we al snel uit onze onschuld getrokken door ‘Fear of the Living Dead’, een stormachtig horror song. Zoals we van Grave Digger gewoon zijn zit er nergens een klankje of effectje te veel. Alles wat we horen kunnen we plaatsen en de productie houdt alles helder en eenvoudig. Live zal dit nummer vast en zeker snel opgepikt worden door de fans met dat wohowow meezingstukje in het midden. Op ‘Blade of the Immortal’ mag het een stukje trager en heavier en klinkt onze vriend Chris zelfs een beetje als Lemmy. Het tempo gaat dan met een ruk weer de hoogte in op ‘When Death Passes By’. ‘Shadow of the Warrior’ klinkt bijzonder episch en heeft een beetje een folky gevoel en een compacte maar meesterlijke solo van Ritt. Ook op dit album vinden we een anthem terug waarin de liefde voor metal uitvoerig wordt bezongen, ‘The Power of the Metal’. Het voelt altijd een beetje aan als preken voor de eigen parochie maar, met de benen wijd gespreid en de (voor sommigen denkbeeldige) lange haren door de lucht zwiepend preken we, devilhorns in de lucht, heel graag mee.
Het meest interessante aan ‘Hymn of the Damned’ zijn de smakelijke zombiegeluiden die de intro ervan vormen, voor de rest is dit een track om snel over te slaan. Dan horen wij liever het retestrakke ‘What War Left Behind’. ‘Fist In Your Face’ leunt op een zeer degelijke old skool hardrock riff. Terwijl ‘Insane Pain’ dan juist weer dat gejaagde gevoel krijgt uit Brian De Palma’s meesterwerk uit 1980, Dressed To Kill. En een kleine knipoog naar Jimi Hendrix beroemde gitaarlick uit diens versie van ‘Hey Joe’. De meest verrassende track van het album vinden we nagenoeg op het einde. ‘Zombie Dance’, een hilarische track die klinkt als een scene uit een Tim-Burton-goes-Octoberfesten zou kunnen uitzien. Heeft Grave Digger met ‘The Living Dead’ een goed album uitgebracht? Absoluut! Klinken ze anders dan we van hen gewoon zijn? Dat niet onmiddellijk. Maar misschien behoren wij wel tot die categorie van de behoudsgezinden, want hey … als een formule al veertig jaar werkt dan zal ze haar degelijkheid vast en zeker ook wel al bewezen hebben.
 
Jan Guisset (3 ½ )