​De iconische zanger van Twisted Sister is terug met een eigen album. En wat voor één. Een classic metal plaat waar je meteen van hoort dat het gemaakt is door een professional. Zet je volume al maar wat hoger!
We starten het album met ‘I Gotta Rock (again)’, een classic metal nummer waar alles aan klopt. Van de goed gespeelde muziek tot de mooi afgewerkte vocals. Het is meteen duidelijk dat we hier een artiest hebben met ervaring. In ‘All Or Nothing More’ zit er iets meer chaos, vooral in het refrein, maar dit komt misschien door de hardcore invloeden van Jamey Jasta, een artiest waar Dee Snider mee samenwerkte voor dit album. Ik betrapte mezelf er op dat ik het meteen aan het meezingen was toen ik een gevallen boek terug in de kast ging zetten. ‘Down But Never Out’ is dan weer zo’n echt livenummer met een unieke sound. Daarbovenop zijn er ook nog eens leuke backingvocals.
Bij ‘Before I Go’ dacht ik even een intro van The Killers te herkennen, maar het lied ging daar al snel van weg. Hier ben ik vooral fan van de schreeuwerige vocals, en het ietwat emo refrein. Aanrader! Ook ‘Open Season’ is zo’n live nummer, alleen met iets meer dreiging in. ‘Silent Battles’ breng eens weer volledig terug naar de klassieke sound waar we allemaal toch wel van houden. ‘Crying For Your Life’ begon als een ballad maar werd dan snel een aggressieve meezinger, met lyrics zoals “You did the crime / Now do the time”, zeer toepasbaar deze tijd.
‘In For The Kill’ doet me meteen denken aan Black Veil Brides (die zelf altijd zeggen dat ze geinspireerd werden door klassieke metal), en heeft een goed refrein dat weer enorm meezingbaar is. De isolated vocals en de key change maken het lied tot iets speciaal. In ‘Time To Choose’ voel je de hardcore invloeden weer, vooral door de grunts van George ‘Corpsegrinder’ Fisher van Cannibal Corpse. ‘S.H.E.’ heeft een goeie intro en een mooi refrein, en ook ‘The Reckoning’ past in dat plaatje. Afsluiten doet Dee Snider met ‘Stand’, een protestlied met een emotioneel begin dat dit album tot een perfect einde brengt.
 
Kyria Van Gasse 

Power metal powerhouses Powerwolf (ja ik wou zoveel mogelijk het woord power in deze zin proppen), hebben een nieuw album voor ons klaar. Call of the Wild heeft me even meegenomen naar een fantasywereld waar alle mythen terug tot leven kwamen en ik gillend moest wegrennen van alle soorten wolven.
Powerwolf start hun nieuwe album met ‘Faster than the Flame’, een nummer waarvan de intro ons meteen laat weten dat we hier 40 minuten epische up tempo power metal mogen verwachten. Een heel goed gespeelde opener is dit. Het tweede nummer is al meteen een van mijn favorieten. ‘Beast of Gévaudan’ volgt goed op de opener en heeft een goed meezingbaar refrein. Het koor op de achtergrond geeft me chills. ‘Dancing with the Dead’ heeft ook een interessante intro. De opbouw naar het refrein klinkt wel wat als Venom of Venus, een andere hit van deze band. Bij ‘Varcolac’ merk ik dat Powerwolf dit album echt resoluut koos voor epische intro’s. Dit nummer vind ik zelf wat minder, door de vele herhalingen, maar het blijft wel nog eentje dat je live kan meebrullen.
Met ‘Alive or Undead’ krijgen we een mooie ballad-achtige song. Het is een emotioneel lied op de een of andere manier, met een goeie drop. Deze word denk ik een meezingertje onder de douche. ‘Blood for Blood (Faoladh)’ is folk metal zoals ik er van hou. De dag voor het schrijven van deze review kwam het nog voorbij in mijn treinplaylist en heb ik weer de hele tijd meegedanst (of toch, mijn voet). Een extra leuk ding voor mij is dat een van mijn Dungeons & Dragons characters een zoon had die deze naam had, dus nu kan ik dit lied gewoon als D&D inspiratie gebruiken. Het verplicht Duitstalige nummer van dit album heet ‘Glaubenskraft’, waar ze weer gebruik maken van het koor voor een epische intro. Het refrein gaat het live enorm goed doen, dat kan ik je nu al verzekeren. Verder ben ik sowieso al fan van Duitse metal, dus krijgt dit nummer al een punt meer puur voor het gebruik van de originele taal!
Het titelnummer, ‘Call of the Wild’ heeft een heel hoog power metal gehalte. Toch belangrijk om te noteren, voor een power metal band. Het past wel minder bij de rest van de nummers, vind ik zelf. ‘Sermon of Swords’ vind ik zelf een iets minder nummer. Het heeft niet meteen iets speciaal, behalve een goed einde. ‘Undress to Confess’ begint weer met een goeie intro, heeft een interessante melodie en een lichte gothic vibe. Iets wat ik altijd leuk vind in de metal. De afsluiter is ‘Reverent of Rats’. Een goed nummer, maar wel wat saai als afsluiter. Hier hadden ze toch even alles uit de kast mogen halen, vind ik zelf.
Al bij al dus weer een enorm goed album van de mannen van Powerwolf. Ik hou van epische power metal, en dat hebben ze zeker gebracht. Ook de mythische invloeden ben ik fan van. Aanrader!
 
Kyria Van Gasse 

Tragedy heeft een best of album gemaakt met remasters van oude hits. Spijtig genoeg werkt dit album totaal niet voor mij. Als dit een best of is, heb ik eigenlijk echt wel mijn twijfels bij de rest van hun nummers. Want deze metal covers van bekende disco nummers zijn echt niet goed.
Het album start met ‘Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)’ en dat is al gevaarlijk voor mij, want ik ben een enorme ABBA fan. Het refrein is oke, maar ik vind het spijtig dat ze het ritme aangepast hebben, waardoor het wat vreemd klinkt. Ik heb zeker al veel betere covers gehoord. De stem past ook totaal niet. Ze volgen met ‘You’re The One That I Want’, dat een vreemde intro heeft en te geforceerd melancholisch is. Het refrein is ook echt niet goed gedaan hier. Het nummer had beter geweest als ze het trage hadden doorgetrokken en er echt een ballad van hadden gemaakt. Van ‘Evil/Baker Street’ ken ik het originele nummer niet, dus ik kan niet zeggen als het een geslaagde cover is. Het klinkt wel goed, maar ook niet fantastisch. Bij ‘Stayin’ Alive’ vind ik dan vooral dat het up tempo refrein niet werkt bij dit nummer, en dat is spijtig, want de intro was wel goed.
‘Sweet Caroline’ heeft een veelbelovende intro en is eigenlijk nog zo slecht niet, al gaat het iets te hard. Dit nummer doet me vooral beseffen dat ik hier een Ghost versie van wil horen. Bij ‘Raining Blood / It’s Raining Men’ blijven ze dichter bij het origineel en daardoor klinkt het al veel beter. Het heeft goeie vocals er bovenop, en enkel de gitaar solo vond ik wat overbodig. Mijn enige echte aanrader op dit album is ‘How Deep Is Your Love’. Het heeft een goeie intro, is leuk gespeeld en heeft die echte 80’s teen movie vibe waar ik van hou. Ook ‘Aquarius / Let The Sunshine In’ heeft een vrij goed refrein, maar de rest is dan weer wat minder. De cover van ‘Africa’ doet pijn. Als een van mijn favoriete “ik zal dit altijd meezingen” nummers had ik deze versie liever nooit gehoord.
‘Total Eclipse of the Heart’ verliest alle drama dat normaal in dit lied zit en is daardoor vooral saai. Van ‘Tragedy’ ken ik het origineel ook niet, maar het nummer klinkt toch niet echt goed. ‘Dancing Queen’, weer een ABBA lied hoe durven ze, heeft een slechte intro en al even irritante vocals. Het wordt opgevolgd met ‘Skyfall’ dat totaal niet past bij de rest van het album. Het klinkt plots veel heavier dan al de rest. Afsluiten doen ze met de live versie van ‘Hot Stuff (feat. Alex Skolnick). Het enige dat ik hierover kan zeggen is dat ze live hetzelfde klinken als op de cd.
 

Kyria Van Gasse 

​We starten met ‘Black Hole Quantum Thermodynamics’, een titel die verbazingwekkend genoeg nog niet de langste op dit album is. Het is spacey death- power- en symphonische metal, met een stem die me voor één keer eens niet irriteert! De muziek is ook enorm goed. Het volgende nummer, ‘Frozen Winds of Thyraxia’ heeft een goeie intro, maar de follow up is iets te chaotisch. Ik heb het moeilijk om de verschillende dingen in de muziek te onderscheiden van elkaar. Het heeft wel een goed refrein en ik ben fan van het power metal deuntje dat af en toe eens komt piepen. ‘Incantation of the Red Order’ heeft space opera vibes, en ik bedoel dit op een goeie manier. Het vliegt er meteen in en zou zo in de soundtrack van Doom kunnen. Het is voor mij net iets te veel door elkaar weer, maar het heeft dan wel weer een goeie outro.
‘Forbidden Equations Deep Within the Epimethoan Wasteland’ is nog steeds niet de langste titel op dit album. Ja, mijn hand deed pijn na het schrijven van mijn notities. De scifi geluidjes en de narrator zijn toffe toevoegingen en geven het allemaal dat klein beetje extra om zich te onderscheiden. En met twaalf woorden zijn we bij de langste titel aangekomen: ‘The Coalescence of Nine Stars in the System Once Known as Markarian-231’. Ik heb al medelijden met het bandlid dat de nummers moet aankondigen op optredens. Dit nummer heeft middeleeuws klinkende tussenstukjes, maar het kan er niet voor zorgen dat ik de muziek van Wizardthrone ondertussen wel een beetje beu aan het raken ben. Het klinkt allemaal echt hetzelfde.
‘Of Tesseractual Gateways and the Grand Duplicity of Xhul’ klinkt iets anders, maar is nog steeds wat chaotisch en hier zijn de vocals niet meer zo verdraagzaam (of toch niet voor mij). De titelsong ‘Hypercube Necrodimensions’ heeft de kortste titel in het album en ik kan er ook het minst over zeggen. Er is nu eenmaal niet zo veel speciaals aan dit lied. De afsluiter ‘Beyond the Wizardthrone’ heeft een goeie epische intro, maar is gewoon meer van hetzelfde – en dat 13 minuten lang.
Hypercube Necrodimensions is een goed album om een aantal nummers uit te pikken en die af en toe eens op te zetten, maar wanneer je alles achter elkaar luistert is het wel een beetje veel van hetzelfde en word je het nogal makkelijk beu. Of dat vind ik toch.
 
Kyria Van Gasse 

De Amerikaanse band March In Arms noemen zichzelf ‘military powermetal warriors’. Maar wie power metal verwacht keert nogal teleurgesteld naar huis. Als je eerder fan bent van softe en typisch Amerikaanse rock, dan ben je hier aan het juiste adres.
Het album start met ‘1914’, wat je ook meteen genoeg zegt over het thema waar March In Arms mee aan de slag gaat. Het genre is eerder soft metal of hard rock, dus verwacht je hier niet aan rauwe gitaren. Ook de vocals zijn vrij hard opgekuist, wat soms echt wel vreemd klinkt. Het klinkt allemaal net iets te braaf. Hetzelfde bij ‘Altar of the Gun’, goeie muziek, maar de vocals passen niet en zijn veel te proper. ‘Welcome The Blitz’ heeft een classic rock intro, wat me hoop geeft. Die is spijtig genoeg meteen weg. Doordat alles zo afgevlakt en opgekuist is verliest de muziek al zijn dreiging, iets wat je toch verwacht bij een plaat over de Grote Oorlog.
‘Nisei’ is iets ruwer en daardoor meteen wat beter. Hier zit iets meer dreiging in, maar het is nu ook weer niet dat ik angstig zou wegrennen wanneer ik deze gitaren hoor. De titelsong van het album heeft eindelijk wat dreiging, maar hier hebben ze dan weer de kans gemist om er een meezingbaar refrein in te stoppen. ‘An Act of Valor’ gebruikt samples om het lied te starten, en heeft ook nog wat dreiging in de intro. Maar de vocals blijven nog steeds te proper om echt te passen. Hetzelfde bij ‘No Years Resolution’. De band zou perfect passen op de cover van Kerrang! en ik ben er nog niet aan uit als dat een compliment is.
We krijgen weer wat samples voorgeschoteld met ‘Thunderbolt’. Ik weet trouwens ondertussen nog altijd niet goed in welk genre deze band zich situeert. Ook heb ik bij dit lied het gevoel dat de drummer en de zanger allebei een ander lied in hun hoofd hadden. De muziek switches zijn soms echt niet goed. De intro van ‘Omaha’ is dan weer een echt live-nummer, zo eentje dat het publiek meteen gaat meezingen. Het is een uptempo nummer, waarin de vocals net iets beter tot zijn recht komen. De afsluiter ‘Not for Nothing’ heeft goeie gitaren en hele interessante backing vocals. De zang zoals ze in het middenstuk van dit nummer zijn, had ook zo moeten zijn doorheen het hele album.
 
Kyria Van Gasse 

In 2020 gingen zangeres Fernanda en drumster Luana weg uit de Braziliaanse trashband Nervosa. Ze hielden echter de muziek in hun leven, want ze namen met hun nieuwe band Crypta het album Echoes of the Soul op.
Het album start met ‘Awakening’, een nummer met een donkere dreigende intro. Het klinkt alsof je de crypt(a) zo binnenwandelt. Perfecte opener voor de sfeer die Crypta wil neerzetten, vind ik zelf. ‘Starvation’ valt dan weer meteen met de deur in huis. Er worden screams en grunts gebruikt als vocals die over denderende snelle muziek gestrooid zijn. In tegendeel tot veel bands in dit genre passen de vocals wel op de muziek, wat toch net iets aangenamer luistert. ‘Possessed’ heeft een goeie intro die overgaat in mooie gitaren die het hele nummer door prikkelen. Ik heb ook echt enorm veel respect voor de zang techniek hier.
Voor de headbangers onder ons heeft Crypta ‘Death Arcana’ geschreven. En ik moet eerlijk zeggen dat ik wel fan ben van de muziek, tot nu toe. De zang mag misschien dan iets minder mijn ding zijn, maar het creepy sfeertje in de muziek kan ik wel appreciëren. ‘Shadow Within’ heeft weer dat dreigende, met een enorme wall of sound en een zangeres die klinkt als de evil witch die uit duistere krochten tevoorschijn komt. En dat bedoel ik als compliment! ‘Under the Black Wings’ is een nummer dat gebaseerd is op een nachtmerrie van een van de leden van Crypta. Het is ook meteen mijn favoriet nummer van dit album. Voor mij persoonlijk word het ook aangenamer om te luisteren hoe verder we in het album zitten. Misschien dat ik dit soort muziek altijd eerst wat gewoon moet worden?
‘Kali’ start met veel lawaai en gaat in een goed gespeeld uptempo ritme verder. Ik ben ook fan van de titel, een naam die toch altijd gelinkt wordt met de hekserij. Ook ‘Blood Stained Heritage’ vind ik zo’n fantastische titel voor een metalnummer, al is de song zelf iets te chaotisch voor mij. ‘Dark Night of the Soul’ volgt heel mooi op de vorige nummers en zou zo een battle lied kunnen zijn. Of toch, in mijn ogen. De afsluiter ‘From the Ashes’ start met het ondertussen bekende ijselijke gekrijs. Ik headbang wel mee met dit waardige laatste nummer, maar vind het net iets te chaotisch.
Kyria die een death metal band aanraadt is een vrij zeldzaam gebeuren, en toch doe ik het. Het is goed gespeeld, fantastisch gezongen en de creepy sfeer laat je het hele album niet los. En dan is het ook nog eens volledig female fronted power!
 

​Kyria Van Gasse 

De mannen van NanowaR of Steel nemen het normaal niet te serieus. Ze zijn dan ook gestart als een power metal parodie groep. Ik zie je denken, een parodie op power metal? Is dat genre van zichzelf niet al silly genoeg? Ja, maar NanowaR maakt het nog eens een schepje erger. Ook op hun nieuwste album, Italian Folk Metal, houden ze het niet té serieus. Spijtig, want het heeft er voor gezorgd dat ik hier niet van genoten heb, en dat komt van een hele grote folk (metal) fan.
We beginnen met ‘Requiem per Gigi Sabani in Re Minore’ een lange titel die vooral veel vragen in me op laat komen. Wat voor album wordt dit eigenlijk? Het heeft een interessante intro, wat leuke deuntjes en ik ben wel van fan het klassieke dat er in zit. Het tweede nummer keert mijn gedachte helemaal, spijtig genoeg. ‘L’Assedio di Porto Cervo’ heeft een chaotische intro die dan ook nog eens verder gaat in grunt-gezang. En je kent me, dit is niet iets waar ik van hou. De hoofdvocals maken het even beter en het refrein is wel goed, maar ik mis in dit nummer echt wel het folkgehalte dat de albumtitel me beloofd had.
‘La Maledizione di Capitan Findus’ is een goed nummer dat de titel folk metal waardig is. Eindelijk. Ik dacht zelf, misschien dat de eerste twee nummers perongeluk op dit album beland waren en dat we vanaf nu echt folk metal gaan krijgen. Sadly verbreekt ‘La Marcia su Piazza Granda’ die bubbel. Het is hier geen folk maar een traditioneel Italiaans lied, of zo klinkt het toch. ‘La Mazurka del Vecchio che Guarda i Cantieri’ brengt me echter wel in verleiding om het nummer aan mijn playlist toe te voegen. Bijna gelukt, NanowaR! Met ‘La Polenta Taragnarock’ komen we terug bij de folk, en dit nummer is niet slecht gespeeld.
‘Scugnizzi of the Land of Fires’ heeft een andere zangstijl en dat is interessant, spijtig genoeg is het nummer het voor de rest niet echt. Het volgende nummer is een ballad, ‘Rosario’. Het zou perfect in een film passen, al heeft het ook wat Eurovision vibes (en dat zeg ik als Eurovision fan!). Hier vond ik het a-capella einde niet echt nodig. ‘Il Signore defli Anelli dello Stadio’ dit nummer zal sowieso live goed werken en ik ben fan van de doedelzakken, maar niet zozeer van de vocals, jammer. ‘Gabonzo Robot’ brengt plots pop-punk in het album en dat verwart me alleen maar. Met ‘Sulle Aliquote Della Liberta’ gaan we terug meer richting de traditionals, en dit nummer is gelukkig wel eens goed gespeeld.
‘Der Fluch des Kapt’n Iglo’ start het luie rondje van NanowaR. Dit is een Duitse versie van Capitan Findus en het werkt echt niet in die nieuwe taal. Ook ‘El Baile del Viejo que Mira las Obras’ is een remake van een vorig nummer. Ik vond deze twee versies echt niet nodig en het voelt alsof ze hun album wat wouden opvullen. Ook ‘Formia’ en ‘Biancodolce’ waren echt niet nodig, deze passen zelfs totaal niet meer bij de rest van het album.
In conclusie raad ik dit album echt niet aan. Het is een een bijeenraapsel van nummers die helemaal niet bij elkaar passen en een aantal ervan zijn zelfs nog niet eens echt goed gebracht. Doe jezelf een plezier en luister naar betere folk metal.
 
Kyria Van Gasse 

Wat krijg je wanneer je een aantal ex-Dawn Of Disease leden samenbrengt met de krachtige stem van Britta Görtz? Een nieuwe melodic death band genaamd Hiraes, speciaal voor fans van At The Gates, Arch Enemy en Amon Amarth.
Starten doen we met ‘Shadows Break’, dat meteen een goeie dreigende intro heeft en eerie gefluisterde vocals. En het wonder is geschiedt, ik heb hier een lied gevonden met gruntvocals waar mijn haar niet van recht gaat staan! In tegendeel, ik heb het zelfs meteen in mijn playlist gedeponeerd. Ja, het verbaast me ook.
Spijtig dat ze me niet verder kunnen bekoren met ‘Under Fire’. Het grunten is hier voor mij minder aangenaam en het lied duurt me iets te lang. De muziek is wel goed gespeeld en uiteindelijk wen ik wel wat aan de stem. ‘Grain of Sand’ heeft een tempo waardoor ik mijn notities net iets sneller begin te nemen, gelukkig kan ik ze nog net ontcijferen. De stem past hier weer beter en de fluisteringen zijn weergekeerd. Ondanks dat het iets te lang door gaat, kan ik wel zeggen dat dit echt een goed nummer is. In ‘1000 Lights’ krijgen we iets melodieuzere vocals en net daarom storen ze me waarschijnlijk niet. Het einde lijkt wel precies een heel ander lied te zijn, vreemd.
‘Eyes Over Black’ heeft dan wel een goeie intro, maar ik raak wel wat afgeleid tijdens dat het afspeelt. Het houdt mijn aandacht niet echt vast, spijtig genoeg. Net hetzelfde bij ‘ Outshine’, de muziek blijft wel goed gespeeld maar het begint allemaal wat op elkaar te lijken nu. De titelsong ‘Solitary’ brengt meer van wat ik hiervoor schreef, at spijtig is want van een titelsong verwacht je toch meer. De melodische gitaar is wel een leuke touch en de “gewone” stem vind ik echt mooi, zelf.
De twee afsluiters zijn ‘Strangers’ en ‘Running Out of Time’. Het ene klinkt wel aangenaam in de oren en is wel een ok nummer, het tweede heeft dan weer iets te veel screaming en ook de drum-wall of sound als intro is niet mijn ding. Het is dan wel weer een goeie afsluiter, die spijtig genoeg iets te lang door gaat.
​
Kyria Van Gasse 

​HAMMERKING stormde de scene binnen rond 2015. Met bekende leden zoals ex-Ross The Boss Titan Vox V, ex-Saltatio Mortis drummer Dolp A. Macallan, Gladius Thundersword en Kleveland's Gino Wilde. Ze brengen ons old school power metal, helemaal zoals het hoort. Met Hammer King tonen ze dat ze de capslock in hun bandnaam helemaal waard zijn!
 
Het album begint met 'Awaken the Thunder', eentje dat je meteen laat weten dat HAMMER KING gearriveerd is. Er zit de verwachte gitaar solo in en verrassend genoeg, geen hele hoge vocals! Iets wat me de laatste tijd bijna verplicht leek bij power metal. 'Baptized by the Hammer' volgt en dit nummer bevestigd echt dat we hier in een old school trip zitten. Het is niet de videogame power metal zoals Gloryhammer die brengt, maar echte oude Dungeons & Dragons metal. 'Onward to Victory' verteld het verhaal van de Hammer King himself en is een enorm leuk nummer om naar te luisteren. En dan volgt 'Hammerschlag' dat inderdaad meteen in gang slaat. Hier hebben de mannen van HAMMER KING hulp gevraagd aan Tankard's Gerre, Epica's Isaac, en Warkings' The Crusader om enkele lijnen mee te zingen. Het is een power nummer, en de afwisseling van stemmen is wel leuk, maar het is voor mij persoonlijk een van de mindere nummers  van het album.
 
En dan komen we bij 'Atlantis (Epilogue)'. Laat me beginnen met te zeggen dat ik dit nummer al een week loop te zingen. Wat een catchy refrein is me dit. De backing vocals zijn super leuk, er zijn goeie solo's in, het eindcanon is goed gedaan en het lied beland gewoon meteen bij mijn favorieten. (Tijdens het schrijven van deze review is het enige wat in mijn hoofd omgaat "Atlantis, Atlantis, is calling my name"). 'We are the Kingdom' vernoemt de open seas in hun nummer en dat was niet het enige dat me aan piraten deed denken. Het lied opent met een deuntje dat me wel heel bekend voorkomt, misschien omdat ik als kind enorm vaak naar Pirates of the Caribbean heb gekeken? Ik vind het een leuke reference en het zet de mood meteen. 'Into The Storm' heeft dan weer een klein gitaarstukje dat op Cemetery Gates van Power Quest lijkt, wat me na dit album even dat topnummer liet opzoeken.
 
'Ashes to Ashes' heeft weer een goed refrein en die leuke vocal mix zit er ook weer in. Ze blijven vasthouden aan een aantal dingen, maar het zijn wel steeds dingen die echt werken. 'In The Name of the Hammer' heeft goeie gitaren én hoge uithalen, en ergens vind ik het spijtig dat ze toch het stereotiep even boven gehaald hebben. 'King of Kings' heeft een spoken word intro en is toch wel echt een goed lied ook. De backing vocals bij het refrein, het softe stukje is enorm mooi en de vocals gaan heel erg hoog deze keer. De afsluiter is 'Holy' een outro dat voor een mooi stukje muziek zorgt als afsluiter.
 
HAMMER KING weet wat goed is, en is vooral enorm goed in catchy refreinen schrijven. Elk lied volgt hetzelfde recept en heeft een vast solo momentje na het chorus, maar dit valt je pas op als je er echt op begint te letten. Sterk old school power metal album.
 

Kyria Van Gasse