Wow! Wat een schitterende hoes voor de nieuwe van The Blacktones. Niet echt nieuw, want het album verscheen reeds vorig jaar november.  Toch leek het mij de moeite om wat nader toelichting te geven bij het opzet van de Italiaanse heavy metalband.  Spannende intro’s voor elke song, waarvan de titels gebaseerd zijn op tarotkaarten.   Het knappe artwork van Andrea Cara verwijst op surrealistische wijze naar het imaginaire.  De band speelt de songs in een countdown om alzo het doven  van de zon te bereiken zoals de albumtitel suggereert.
De muziek is echter minder spectaculair.  Mooie zachte intro’s als voorbode op agressieve songs met scheurende gitaren.  Sterke riffs weliswaar, geaccentueerd door buitenissig geschreeuw.  Wanneer de gothic vocals iets meer komt bovendrijven, worden opeens de toegankelijke melodieën opgewaardeerd.  Waarbij enige suggestie volledig aan de verbeelding van de lezer toebehoort.  Wil je je echter onderdompelen in een imaginaire onderwereld, wel dan is dit album een gepast medium.
 
Line-up:
Aaron Tolu (Vocals, Theremin)
Serfio Boi (Guitars, Vocals)
Palolo Mulas (Guitars)
Gianni Farci (Bass)
Maurizio Mura (Drums)
 
 
Marino Serdons (3)

Spaanse thrash-metalgroep Angelus Apatrida is terug met een gloednieuw studioalbum. ‘Cabaret De La Guillotine’ is hun zesde volledige release sinds hun demo in 2001. Na 17 jaar hebben ze ervaring en volwassenheid te over. Dankzij drie singles die ze al eerder op de wereld loslieten (‘Sharpen The Guillotine’, ‘Farewell’ en ‘Downfall Of The Nation’) kon je al een idee hebben wat je te wachten stond. Hoewel ze zichzelf catalogeren onder thrash metal, hoor je ook invloeden van classic metal en zelfs af en toe power metal. De invloed van de Bay Area Thrash scene is nooit ver weg. Af en toe denk je naar Megadeth te luisteren en wat later weer Exodus of Testament, maar dat komt vooral door de knalprestatie van zanger Guillermo Izquierdo. Meestal is de groep één en al agressie maar in ‘The Die Is Cast’ krijg je dan weer mooie melodieuze hooks. ‘Farewell’ is zelfs een ballad, wat je hier in eerste instantie niet verwacht. De song lijkt wat op ‘Cemetery Gates’ van Pantera of ‘The Ballad’ van Testament, aangelengd met een flinke geut Metallica. De inspiratie voor leadzanger en gitarist Guillermo Izquierdo voor het album was de dictatuur, de onrechtvaardigheid, het fascisme, en de corruptie die hij ziet in zijn geboorteland Spanje, waarbij de regressieve 'gag-wet' groot dreigt te worden. Deze ontgoocheling en woede zijn heel goed in de muziek verwerkt, waardoor strak vijftig minuten lang ingewikkelde, maar toch vlezige Thrash Metal is gecreëerd - niet in de laatste plaats te danken aan de scherpe productievaardigheden van Daniel Cardoso, lid van Anathema. Angelus Apatrida is erin geslaagd een tijdloos, clichévrij heavy metalalbum te maken. Een wonder dat de groep het nog niet verder gebracht heeft.

​Line-Up:
Guillermo Izquierdo: zang, gitaar
David G. Álvarez: gitaar
José J. Izquierdo: bas
Víctor Valera: drums
 
Danny Focke (4)

In het genre prog rock zijn er heel wat bands die het ofwel goed doen ofwel dan degene die iets meer tegenvallen. Ik ontving hier een promo van de band TumbleTown, bestaande uit drie oudere heren, namelijk Han Uil (Seven Day Hunt, Antares en solo werken), Aldo Aema (Egdon Health, Seven Day Hunt) en Erik Laan (Silhouette). Allemaal mensen die heel wat ervaring hebben in het prog genre. TumbleTown hun debuut ‘Done With The Coldness’ dateert ondertussen al van 2013. Al moet ik eerlijk zijn dat het eerste deel tot aan 'If I Should Meet You' me ergens wel wat tegenviel vanwege het iets tragere en zachtere werk. Dit is natuurlijk echt niks om op af te breken, integendeel, vele fans zullen hier waarschijnlijk wel kunnen van genieten, maar voor mij klonk dit net iets te zacht en soms te eentonig. Het is maar eens het ruim elf minuten durende 'Transatlantic' (Prachtige titel, toch?) dat mijn interesse gewekt werd. In het algemeen is deze plaat iets meer naar de theaterale muzikale kant aangelegd waardoor met 'Transatlantic' de puzzel voor mij meer compleet wordt . Prachte gitaarsolo's verweven met mooie orgel geluiden leveren een aangenaam luisteravontuur op. De plaat gaat dan verder met 'Do As They Do'. Het is een kort nummer, drie minuten durend, waar het "hardere" werk mooi aan te pas komt. De theaterale elementen op deze plaat komen meer in stand met 'All Because Of Me'. Deze mooie piano partijen verweven zich heerlijk met die prachtige orgel geluiden en daarboven op krijgen we naar het eind toe een mooie gitaarsolo erbij. 'Never Too Late' is prachtig op zich door de geniale baslijnen en naar het eind toe het bombastische geheel. En met 'Tumble Town' als afsluiter krijgen we hier eveneens een iets harder meesterwerkje. En na het tweede deel van deze plaat moest ik direct het eerste deel opnieuw beluisteren want dat is dan de mooie kant van prog, namelijk muziek (her)ontdekken. Zo verveelde me het eerste gedeelte van de plaat al een groot pak minder want zo vallen alle puzzelstukjes mooi in elkaar. Hoe meer ik bepaalde nummers beluister, hoe meer ik er in ontdek. Het is dan misschien niet mijn favoriete prog plaat, maar deze heren weten dus echt wel de interesse voor prog rock aan te wakkeren.
 
Jason Proot (3 ½ )

Als er een band is die blijft indruk maken op (vooral jongere) mensen die telkens iets extremerer gaan zoeken, dan is Napalm Death veelal het gevolg van hun ontdekking. En zo opent zich de wereld van grindcore en extreme metal. Napalm death bestaat al een mooie 35 tal jaar en doorheen de jaren heeft de band al heel wat artiesten gehad en heel wat releases uitgebracht. Waar het ooit begon met de grindcore op hun legendarische debuut ‘Scum’, heeft de band ook al vele andere sounds gekend. De fans die alleen maar interesse hebben in de echte grindcore van Napalm Death, zullen al jaren hun pap niet meer kunnen koelen met hetgeen de band dezer dagen produceert. In de jaren negentig dook de band meer in het death metal genre met ‘Harmony Corruption’, dat overigens toen al een breder publiek aantrok. Dus voor veel mensen gaat het echt om die eerste twee platen ‘Scum’ en ‘From Enslavement To Obliration’. De dag van vandaag brengt Napalm Death nog altijd de mix tussen death metal en grindcore met soms een ietwat experimenteler kantje. Zo was dit bijvoorbeeld een aangename verrassing destijds met 'Morale' dat op ‘The Code Is Red, Long Live The Code’ stond. Dat zanger Barney zijn zuivere vocalen eens durft te gebruiken, wat veel mensen niet kunnen verteren, kan je duidelijk horen op 'The Wolf I Feed' van recente plaat ‘Ulitarian’. Waarom ik je dit vertel is voor een simpele reden dat Napalm Death niet zomaar een grindcore band is, maar er duidelijk blijft voor gaan en soms eens durft te experimenteren. Wat meer dan positief is voor mij want alle platen die deze heren uitbrengen vallen me zeker in de smaak. Wat Napalm Death nu uitbrengt met de dubbel CD ‘Coded Smears And More Uncommon Slurs’, is een compilatie plaat met rare tracks en b-kantjes bestaande uit eenendertig nummers die een mooie negentig minuutjes je oren zullen verwennen (maar misschien niet diegene van je buurman, vrouw of je ouders!). Deze nummers zijn opgenomen in de tijdspanne van 2004 tot 2016. Dit zijn met andere woorden de Century Media jaren. Dit is een mooi cadeau die de band voor de fysieke CD verzamelaars in de aanbieding heeft. De dag van vandaag ben ik nog altijd geobsedeerd door rarities, bonus tracks en vooral b-sides van platen. Omdat een verzamelaar, zoals ik, ook niet alles kan verzamelen van iedere band die ik leuk vind, is het altijd een opluchting om dergelijke veramelalbums in je collectie te hebben. Wat op deze twee schijven gebrand staan, zijn de verschillende bonus tracks die op verschillende persingen en edities uitgebracht zijn. Een band als Napalm Death heeft dan ook zeer veel EP's, Split albums, Bootlegs en singles. Zo was ik blij om 'No Impediment To Triumph (Bhopal)' fysiek te kunnen hebben die op de split plaat met Converge staat. Om niet te zwijgen van 'Omnipresent Knife In Your Back' die alleen ergens op een sessie in 2008 staat van de ‘Time Waits For No Slave’ plaat ( die in 2009 is uitgebracht). Zo is er ook nog 'Atheist Runt' die in dezelfde geest is van boven vermelde 'Morale' en die ik niet als bonustrack op mijn CD van Smear Campaign heb. Zo zijn er nog veel nummers waarover ik kan vertellen waarmee  ik blij ben om deze nu effectief ook te hebben. Napalm Death is een superband en blijft vooral live boeien. Al is het alleen maar om Barney zijn danspasjes te bestuderen :)
 
 
Jason Proot (5)

Het is altijd tof om leuke coverbands te ontdekken van iconische grote bands. Zo heb je de coverband Maiden UniteD die , je raad het zelf, Iron Maiden covers speelt. Maar toch op een heel andere manier dan dat je zou verwachten! Aan het hoofd van dit project staat Joey Bruers. Maiden covers worden hier op een akoestische wijze gespeeld en ik kan je garanderen dat ze heel speciaal kunnen klinken. Maiden UniteD heeft al drie langspelers uit met heel wat verschillende artiesten die hieraan meewerkten. Maar nu brengt Maiden UniteD een EP uit speciaal voor de fans. Een speciale cover van het nummer 'Empire Of The Clouds' die op ‘The Book Of Souls’ van Iron Maiden staat. Dit origineel achtien minuten durend nummer heeft Maiden UniteD in vier delen opgesplitst. Het verhaal van 'Empire Of The Clouds' gaat over de crash van het grootste luchtschip ooit: de R101. Het eerste deel bouwt zeer langzaam op met het mooie pianowerk en cellowerk van Perttu Kivilaakso (Apocalyptica). Ook de hammondorgel is een meerwaarde voor deze intro. De verteller op deze plaat is Edward Reekers (Ayreon,Kayak) die in dit eerste deel wat informatie meedeelt omtrent de opbouw van het schip. In het tweede deel van het nummer zingt Wudstik (Ayreon) over het verloop van de vlucht en Edward Reekers dan terug over de fatale crash in het derde deel. Het nummer zelf bouwt zich op tot een mooi intiem akoestisch en episch geheel. En dit gaat zo verder in deel vier. Het verschil met het orginele bombastische nummer is dan ook groot. Het gitaarwerk wordt hier door Ruud Jolie (Within Temptation) verwezenlijkt en de bass door Joey Bruers (Up The Irons). Op drum hebben we Mike Coolen (Within Temptation), voor piano Huub van Loon (Dearworld) en uiteindelijk voor de orgel Thijs Schrijnemakers (Orgel Vreten). Op de andere platen van Maiden UniteD, die een aanrader zijn als je deze nog niet kent, zijn bijvoorbeeld Damian Wilson(Threshold,Ayreon), Anneke van Giersbergen (The Gathering,...), Doogie White (Michael Schenker, Yngwie Malmsteen, Rainbow) te horen. Maar dan ook de allerbelangrijkste: Paul Di'Anno en Blaze Blayley. Empire Of The Clouds is een prachtwerk dat zeer origineel uit de hoek komt in een akoestische versie. Fans zullen dit muzikale avontuur hoogstwaarschijnlijk kunnen appreciëren.
​
 
Jason Proot (5)

Heavy rock en metal zit momenteel in een soort van overgangsfase. Er zijn doemdenkers die het zelfs een soort van sterf fase noemen maar daar gaan wij absoluut niet in mee. Wat bedoelt hij nu eigenlijk in godsnaam weer hoor ik u tot hier denken. Ik heb het over grote namen, publiekstrekkers, kleppers, toppers die bovenaan de affiche van een groot rockfestival prijken en/of grote zalen vullen. Immers, velen van de Groten hebben er intussen al het bijltje (al dan niet gedwongen) bij neergelegd (Black Sabbath, Motörhead, ...), zijn aan hun afscheidstoernee(s) bezig of hebben die aangekondigd (Judas Priest, Ozzy, Scorpions, Slayer, ...) en bands als Iron Maiden en Metallica zijn nog in bijzonder goede doen maar de vraag is hoe lang ook zij dit nog zullen volhouden. Er dreigt dus als het ware een soort van machtsvacuüm dat nu en de komende jaren opgevuld zal moeten worden. Eén van de bands die een bijzonder grote kanshebber zijn om binnenkort de hoofdpodia van grote festivals te mogen afsluiten is het Zweedse Ghost. In een dikke tien jaar tijd en met drie uitstekende albums heeft deze band zich intussen immers ontwikkeld van een vreemd stel verklede weirdo's tot een een megapopulaire act die in Europa een zeer grote fanbase heeft opgebouwd en het zelfs in de USA verre van slecht doet. Hun nieuwe, vierde en dit jaar te verschijnen album ‘Prequelle’ zal het einde inluiden van de Papa Emeritus (I, II en III) periode van de band en de geboorte van Cardinal Copia. Ook de nameless ghouls zullen niet langer in een kruisvaarders-outfit gewikkeld zijn maar een soort van Venetiaanse maskers dragen. Maar we lopen vooruit op de feiten want om het afsluiten van de Papa periode af te sluiten verschijnt er eerst nog ‘Ceremony and Devotion’, een live registratie opgenomen in San Francisco tijdens de Popestar tour in 2017.
Het resultaat is een zeer sterk wapenfeit geworden want hiermee kunnen ze zowel de bestaande fans bekoren als nieuwe zieltjes winnen. De vijftien tracks op dit album zijn van een bijzonder hoge kwaliteit zowel wat geluid, als productie, als performance betreft. Papa Emeritus is een volleerde volksmenner die het publiek uit z'n hand laat eten en de Ghouls klinken als een goed geöliede machine. Het mogen dan al 'slechts' een stel ingehuurde muzikanten zijn, het zijn wel professionals die je niet moet wijsmaken hoe ze hun instrumenten moeten bespelen.
En tegelijkertijd kan dit ook al tellen als een representatief soort van best of omdat hier songs vertegenwoordigd worden van de eerste LP ‘Opus Eponymous’ (Elizabeth en Con Clavi Con Dio) over de volgende albums en zelfs de EP ‘Square Hammer’ die hier aan de beurt komt. Ghost speelt dan ook een zeer toegankelijke vorm van heavy metal en behandeld weliswaar duistere onderwerpen maar dan wel met een hoog tongue in cheeck gehalte. En gaat soms regelrecht de humoristische toer op. Wat moet je anders denken bij een nummer als ‘Monstrance Clock’ waarin Papa Emeritus de dames oproept tot het massaal aan het masturberen te slaan. Dit jaar al op de mainstage 2 van Graspop zo ergens in de vooravond. Binnen een paar jaar staan ze daar ook maar zullen ze volgens mij mogen spelen wanneer het al donker is.
 
Jan Guisset (4)

Dat Nederland het goed doet op muzikaal vlak moet ik je zeker niet vertellen. Ik had al een handje vol cd's toegestuurd gekregen die vanuit Nederland kwamen en telkens wisten ze me te boeien. Zo ontving ik nu deze Downdriver Dead Men Go (DDMG). Deze band, afkomstig uit Leiden, is ontstaan in 2010 met leden van de alternatieve rock band Caitlin. In 2015 bracht de band hun debuut ‘Tides’ uit die goed ontvangen werd. Het genre dat je hier mag verwachten kan gesitueerd worden binnen de post prog rock met een melancholisch en atmosferische toets erbij. 'Lamentation' opent zeer rustig, maar wekt meteen mijn interesse in de verdere verdieping van deze plaat. 'Mother' voegt naast de post prog rock ook nog een stevige portie shoegaze atmosfeer eraan toe. Een zeer rustige en dromerige start die de luisteraar meteen laat meesleuren in het geheel. Zanger Gerrit Koekebakker zijn fenomenale stem past enorm goed bij dit genre. 'Loneliest of Creatures' laat al het positieve in het leven achter zich en laat je meeslepen naar de eeuwige eenzame velden. Tel het snaarwerk er nog eens bij en de bijhorende atmosferische geluiden van Remco aan de keyboards en deze plaat voelt nu al compleet aan. Met 'Prison Walls' gaat het hier echter wat anders verder. Dit nummer opent met stevige distortion door Michel en Gerrit aangevoerde gitaren, die je even wakker schudden uit een melancholische vortex. Daarna volgt alles terug in diezelfde besproken shoegaze sfeer met op het einde terug een muur van geluid. Verder loopt het album in dezelfde sfeer zoals hierboven besproken. Het nummer 'Departures' heeft dan weer iets specialers. Zo krijgen we tussen alle atmosferische en melancholische elementen een duduk instrument voorgeschoteld, alsook nog een vrouwelijke stem die deze plaat compleet maakt. Het is al zeer moeilijk om in dit post rock genre nog iets verfrissend of vernieuwend te maken. Dit gerne is op zich al vrij populair want het is natuurlijk een mooi alternatief, ook voor mezelf, om zich even af te zonderen van al het zwaarder werk. Deze heren weten zeker waar ze mee bezig zijn en mogen van mij gerust zo verder doen. Deze plaat gaf me een beetje het gevoel zoals bij het experimentelere ‘A Deeper Kind Of Slumber’ van Tiamat. Natuurlijk niet te vergelijken maar dit was mijn gevoel. Naar mijn mening zullen veel post rock fans hier hun pap mee kunnen koelen want door de rustige atmosferische en melancholische elementen verveelt deze plaat zeker niet!
 
 
Jason Proot (4)

Inner Core is een Duitse band uit Lörrach die al sinds 2013 bezig is zich een weg te banen in de metalwereld. Gemakkelijk is dat niet want in het genre dat zij spelen (female-fronted symfonische metal) is alles al zowat gedaan. De vijver zit daar zo vol en de lat ligt behoorlijk hoog. Om je te onderscheiden moet je al heel straf uit de hoek komen.
Anna Rog (vocals), Massimo Giardiello (gitaar), Artur Schall (keys & vocals), Ricardo Echeverria (bass) en Stefan Zimmerling (drums) wilden met hun debuutalbum niets aan het toeval overlaten en zorgden er voor dat de gerenommeerde producer Christian “Mosschus” Moos (oa. Delain, Imperia, Pestilence)  met hen de studio indook. Het resultaat is een aangenaam album vol  lekker weg happende symfonische rock (ik vind het meer rock dan metal). De stem van Anna is zeker niet de sterkste die we al gehoord hebben maar ze kan zeker haar mannetje staan. Wie zowat in alle nummers een hoofdrol speelt is Artur Schall op de keys. Het klinkt niet overdreven bombastisch (zoals zo vaak in symfonische rock/metal). Maar net heel ‘klein’ en vooral erg zuiver. Een verademing! De gitaarriffs lijken zo te zijn weg gestapt uit ‘80s metal en zelfs wat ’90 punkrock. Erg toegankelijk allemaal. De songs zijn stuk voor stuk van een meer dan behoorlijk niveau. Enkele uitschieters zijn het acht minuten durende openingsnummer ‘Soultaker’, het erg sfeervolle ‘Snowstorm’ en ‘Blame’ (hier heb je zo’n ‘90s punkrockriff).
Enige minpuntje vind ik de productie die net iets te dunnetjes is. Het geheel klinkt net niet vol genoeg om van een uitstekend album te spreken. Nu is het gewoon een goed album van een band met potentieel maar ook nog met veel werk aan de winkel.
 
Tom Coppers (3 ½)

Toen ik de digipack in handen kreeg van ’RITUS’ van Florian Grey dacht ik onmiddellijk: dit moet wel een gothic plaatje zijn. Ai, en ik ben niet echt een gothic-fan. Na het lezen van de officiële persbio blijkt Florian Grey Dark Rock te spelen. Een genre waar ik nog nooit van gehoord heb, nu gaat het misschien wel interessant worden. En inderdaad, wat Florian Grey speelt zou je nog het best kunnen definiëren als dark rock. Een beetje een mix van gothic met alternatieve rock en vooral heel melodieus. Ik moest wat denken aan een mix van HIM, The 69 Eyes en We Are The Fallen.
Wat begonnen is als een soloproject van zanger Florian Grey is ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige band.
Met opener ‘Bluecifer’ weet je ineens waar je je de volgende 50 minuten aan mag verwachten. Poppy rocknummers met een donker randje. Grey is gezegend met een erg sterke stem. Zo’n stem waar je onmiddellijk van gaat houden. Ik moest ook vaak denken aan de stem van Andy Cairns (Therapy?). Luister maar eens naar het dreigende ‘Until We Go Down’ of naar het geweldige ‘Relief’. Een instrumentaaltje als ‘Paraphrase’ hoeft dan weer niet voor mij. Het haalt het tempo een beetje uit het album. Waardoor ik het hierna volgende ‘The Unknown Pleasure” ook wat minder vind. Ik ben niet zo’n fan van de ‘80s new wave sfeer die er in verweven werd. Gelukkig zijn ‘A Cold Days Night’ en ‘Blood In A Shell’ wel weer erg sterke stukjes Dark Rock. Als bonustrack (staat niet op de cd-hoes of in de inlay) krijgen we nog een ‘Relief’ maar nu in ‘Florian Version’. Ik hoor geen verschil met de andere versie, maar omdat ik dit het sterkste nummer op ‘RITUS’ vind maakt dat helemaal niets uit.
 
 
Tom Coppers (4)

Black Veil Brides. Als dat geen coole band naam is. Het klinkt duister, dreigend en legt een link met het horror genre, wat uiteraard vaak heel goed samen gaat met metal. En qua look zijn deze heren ook al helemaal into metal, stevig gebaseerd op glam metal meerbepaald. Wanneer je dan, zoals ik, voor het eerst kennis maakt met deze band, klinkt dat allemaal toch veelbelovend, zult u ook moeten toegeven. En wanneer je dan ook nog de hoes bekijkt van ‘Vale’, een soort Christus-in-Mordor-beeld, dan lijkt het helemaal goed te zitten. Misschien waren, omwille van al het bovenstaande, mijn verwachtingen iets te hoog gespannen, ik weet het niet maar ik had na het beluisteren echt wel het gevoel van een kale reis te zijn thuisgekomen. Uiteraard doen wij hier bij K&C ook ons huis- en opzoekingswerk en zo leerden wij dat Black Veil Brides afkomstig is uit Cincinnati, Ohio, opgericht werd in 2006 maar in 2009 verkastte naar Hollywood en pas vanaf dan vorm begon te krijgen in de huidige bezetting. Vooral in de US scoort de band hoog met hun mengeling van glam metal, hard rock, nu metal en metalcore. ‘Vale’ is hun vijfde studio album ondertussen. Dat de band commercieel succes heeft in de US verbaasd bij helemaal niet want hun sound is echt wel volledig op die markt afgestemd.  Ik ga heel eerlijk met u zijn, zelf vind ik er geen f**k aan. Het klinkt allemaal veel te gepolijst en plat geproduceerd. In tegenstelling tot hun naam en looks zit er aan de songs van Black Veil Brides geen enkel gevaarlijk randje aan, zelfs geen enkel uitstekend lasbraampje of zo. Je hoort echter wel dat er potentie in zit hoor. De intro’s zijn vaak nog de beste stukken van de songs en ik ben er zeker van dat vele van hun riffs ook wel goed uitgewerkt zouden kunnen worden.
Heel ‘Vale’ echter, glijd gewoon door je oorkanaal heen. Elk nummer is onderling inwisselbaar en klinkt allemaal als een smakeloze brij. Helaas, geen spek voor deze bek.
 
Jan Guisset (2)