Graham Bonnet, de rockzanger die er meer uit ziet als een maffiose bankier uit Florida dan als een rockzanger heeft in zijn dik vijftigjarige carrière al in meer bands gezeten dan de gemiddelde Belgische drummer en daarnaast onderweg ook nog een paar solo albums uitbracht en daarbij sinds 2015 zijn eigen legacy vastgelegd in de vorm van de Graham Bonnet Band. Met deze band grasduint hij doorheen heel zijn rijke muzikale verleden maar laat hij ook nog steeds nieuw materiaal los op de mensheid. Zo verscheen er in 2016 het uitstekende album 'The Book'.  Enkele maanden voor het verschijnen van 'The Book' speelde de Graham Bonnet Band een uitgebreide set op het Frontiers Music Rock Festival te Trezzo, Italië.  De registratie van dit concert is verkrijgbaar als CD/DVD set onder de mooie titel 'Live ... Here Comes The Night'. Hierop zijn geen songs terug te vinden van 'The Book', wat ergens misschien wel jammer is. Aan de andere kant wordt dit ruimschoots goed gemaakt door de vijftien nummers die wel op het album staan. Die bieden namelijk niet alleen maar een ruim en representatief overzicht van Bonnet's carrière maar zijn tegelijkertijd ook een mooie tijdscapsule van 70's/80's/90's melodic hard rock. We krijgen nummers van Rainbow ('Eyes of the World', 'All Night Long', 'Since You Been Gone' en 'Lost In Hollywood), Michael Schenker Group ('Dancer', 'Desert Song', 'Assault Attack'), Alcatrazz in de Yngwie Malmsteen periode ('Jet to Jet', 'Suffer Me', 'Island in the Sun), Alcatrazz in de Steve Vai periode ('God Blessed Video', 'Will You Be Home Tonight'), twee nummers uit zijn solo werk ('S.O.S.', 'Night Games') en één Impellitteri song ('Stand In Line'). Graham Bonnet toont het hele concert aan nog perfect bij stem te zijn. Uiteraard heeft hij hier en daar moeite om de hoge noten (nog) te halen en hoor je dat hij soms wat meer druk moet zetten. Maar hey, we mogen niet vergeten dat de man ondertussen bijna zeventig is hé. Neen, echt chapeau voor 's mans vocale prestaties. De Graham Bonnet Band in z'n geheel is op en top. Bestaande uit bassiste/mevrouw Bonnet/manager/ferme stoot Beth-Ami Heavenstone, drummer Mark Zonder en gitarist Conrado Pesinato. Die laatste verdient trouwens ook een meer dan dikke pluim. Je moet het toch maar doen, songs vertolken die door niet minder dan in totaal vijf Grootmesters (Ritchie Blackmore, Michael Schenker, Yngwie Malmsteen, Steve Vai en Chris Impellitteri) werden (mee)geschreven. Vele andere gitaristen zouden het ervan in hun broek doen en/of hopeloos de mist in gaan. Pesinato kwijt zich echter met meer dan verve van zijn taak. De bijhorende DVD is een registratie met exact hetzelfde materiaal als op de CD. Het toont een gezellig cluboptreden met een publiek bestaande uit overwegend iets oudere muziekliefhebbers die op de gepaste momenten flink uit hun dak gaan maar nergens al te opdringerig zijn. Eerder dit jaar kregen we al de Graham Bonnet Anthology Box van Frontiers. Deze release is daar een perfecte aanvulling op. Echt een aanrader voor iedere liefhebber van melodieuze harde rock.
​
Jan Guisset (4)

Het meest positieve dat ik over Darke Complex kan vertellen is dat ze trachten te kijken hoever je de grenzen tussen platte pop, hip-hop en hardcore metal kan stretchen zonder al te opzichtig op je bek te gaan. En dat ze uit Texas komen, de grootste en één van de mooiste staten van de U.S.A.. Het resultaat van die pogingen is echter dit zeer magere beestje genaamd 'Point Oblivion'.  Ik noem het mager omdat het, ondanks hun meer dan waarschijnlijk goede intenties, volledig inspiratieloos en gekopieerd van betere voorbeelden lijkt. In de nu-metal rocksongs gebruiken ze letterlijk dezelfde synthesizer klanken die Linkin Park op hun eerste twee albums gebruikte. Nu ben ik zelf een grote Linkin Park fan, het is dus niet dat ik meehuil met de elitaire wolven in het anti nu-metal bos maar dit is pure rip off en daar word ik vreselijk ongemakkelijk van. Hun hip-hop getinte nummers zijn bij een eerste luisterbeurt niet echt slecht te noemen maar zijn te beperkt in hun zoektocht om echt interessant te blijven.  De rapstijl is daarin ook klakkeloos overgenomen van Eminem. Nu ben ik niet onmiddellijk een volger van de heer Eminem maar mijn zelfde bezwaar als hierboven geldt ook hier. Neen, dit is een plaatje dat in de enquête bij de vraag 'Would you recommend this to a friend' het vakje 'unlikely' aangevinkt krijgt.
 
Jan Guisset (2)

Toen het nieuws kwam dat Damian Wilson Threshold verliet, dacht ik, en velen met mij, dat Threshold deze zoveelste zangerswissel wel eens niet zou overleven, maar niets is minder waar. Ze staan er terug met volle kracht. Zanger Glynn Morgan had al gezongen op ‘Psychedelicatessen’ in 1994, maar tussen de vele Threshold releases was die niet echt blijven hangen. Nu blijkt Glynn een enorm goede zanger te zijn die zonder problemen Damian en zelfs Mac kan vervangen. Het lijkt zelfs een stap vooruit in de richting van de echte Threshold klank. Het eerste nummer ‘The Shire’ (Part 1) bevat een mooie akoestische solo met een prachtige klank met een melodie die nog enkele keren terugkeert. Maar dan komt ‘Small Dark Lines’ dat klinkt alsof Mac uit zijn graf is opgestaan. En zo volgt het ene na het andere prachtige nummer met een soort opgepepte Threshold energie. Het lange ‘The Man Who Saw Through Time’ bevat alle mogelijke progmetal elementen. Wat een song! Glynn bewijst hier ook dat zelfs de ballads volledig binnen zijn bereik liggen. De solo’s van Karl en Richard hebben na al die jaren en albums nog niets van hun glans verloren, integendeel, het lijkt alsof ze ook een tweede leven begonnen zijn. Steve Anderson onderbouwt dat met een sterke, duidelijk hoorbare baslijn die samen met Johanne’s drumlijnen de nummers stevig als een rots verankert. Ondanks de hoge individuele technische kwaliteit spelen ze allemaal duidelijk in functie van de groep. ‘The Shire (Part 3)’ krijgt nog een speciaal gastoptreden (zang) van Jon Jeary, ex-bassist en stichtend lid van de groep. Dit is één van de beste uitgaven van Threshold en dan nog een dubbelalbum. Vele prog(metal) dubbel conceptalbums halen bij mij met moeite het einde, maar deze veertien songs met een totale duur van drieëntachtig minuten vervelen nooit. Dit meesterwerk zal vele jaarlijsten halen. Ik ben benieuwd om Glynn op een podium te zien met de groep maar aan de video’s te oordelen zal ook dat geen probleem zijn. Threshold overleeft een zoveelste mokerslag. Het grootste bewijs hoe stevig ze in hun schoenen staan.

Line-up:
Glynn Morgan: zang
Karl Groom: gitaar, producer, mixing
Richard West: keyboards, co-producer
Steve Anderson: bass
Johanne James: drums
​
Danny Focke (4 ½)

Dit zo één van de albums waar je als fan echt op zit te wachten! Bij deze Circus Maximus was dit voor mij zeker het geval. Temeer omdat ik eerder ook al de live video van Circus Maximus in Japan gezien had en ze daar een ongelooflijke show wisten neer te zetten. Diezelfde video met bijhorende positieve reacties was ondermeer de aanzet voor Circus Maximus om een live album uit te brengen. Het vierde album ‘Havoc’ stond er voor deze Noorse talentvolle jongens aan te komen en dat wilden ze ook met een grootse show promoten. Ze lieten niets aan het toeval over en plande in thuisstad Olso een grootse show compleet met uitgebreide belichtingset, pyro flashes, etc…  Toen de showdatum naderde bleek de release datum van het album uitgesteld te worden en zo stond Circus Maximus voor de zware taak om een show te brengen met overwegend veel nummers die tot dan toe niemand gehoord had. Ambitieus als de mannen zijn slagen ze er toch in om het publiek volledig in te pakken en te verbazen met het nieuwe materiaal. De stress was ook extra groot omdat de show ook opgenomen en gefilmd zou worden voor deze dubbel CD met DVD van het concert. Je wil als technisch begaafde muzikant geen noot missen op zulk moment en je hoopt het publiek volledig mee te hebben tijdens die ene kans om alles zo perfect mogelijk op band te krijgen. Technisch is de muziek van Circus Maximus zeker te noemen met steeds voldoende groove en een weldoordachte balans van agressie en melodie. Van zodra de intro ‘Forging’ overgaat in ‘Namaste’ kruipt de groove meteen in je lijf  en blijft tijdens ‘The One’ ook lekker hangen. Een goede keuze om het publiek hiermee op te warmen en een sfeer neer te zetten die niet meer loslaat tot het einde als het doek valt. Ook het nieuwe materiaal wordt gesmaakt door de fans al klinkt die een stuk melodieuzer en toegankelijker met minder metal invloeden al valt dit in de live versie zeker nog mee. Voor de progressive rock/metal liefhebber is het in elk geval om de vingers bij af te likken. Het toont de aanwezigen dat Circus Maximus niet van zin is zichzelf te herhalen maar op zoek gaat naar vernieuwende elementen. Na het gevarieerde ‘The Weight’ dondert de bas van ‘Highest Bitter’ door de zaal. De dreigende strofes wisselen af met melodie en een pakkend refrein. Michael Eriksen is goed bij stem en heeft geen moeite met de sterk wissellende emoties die de nummers uitstralen. Luister bijvoorbeeld eens naar ‘Architects Of Fortune’. De set zit goed in elkaar en biedt voor elk wat wils zodat het niet gaat vervelen voor de metal minded fans, zonder daarbij de prog liefhebbers te vergeten die het liever melodischer hebben. ‘Arrival Of Love’ zorgt zo bijvoorbeeld voor wat snellere momenten. De fans worden op hun wenken bediend in deze goed uitgebalanceerde set waarin snelle passages en melodisch werk elkaar afwisselt maar ook de balans tussen het nieuwe werk en ouder materiaal zorgt er voor dat de sfeer doorheen de ganse show behouden blijft. Mats Haugen zorgt met zijn schitterend solowerk voor de nodige gevoelige noten en Lasse Finbraten voegt er nog een symfonische aan toe met de toetsen. Truls Haugen mag volledig losgaan in ‘Sin’ dat al geruime tijd mee tot mijn favorieten behoort. Ook ‘Havoc’ mag ik aan dat lijstje toevoegen. De groove in dat nummer voelt zo lekker! Nu we het over groove hebben… ondergetekende zich meermaals betrapte op meetikken op de stuurinrichting tijdens talloze ritjes genietend van dit album. De drive komt nog meer naar boven als we naar het einde van de show toelopen waar ‘Abyss’ alvast de aanloop mag zetten naar een lange maar schitterende finale. Zowel publiek als band lijken nu goed opgewarmd om zich ten volle te geven. En wat een lekkere basbeat zet Glenn Møllen neer in ‘I Am’. De sterk melodische intro van ‘Chivalry’ is dan weer spek naar de bek voor de floydiaanse fans dat later overgaat in een zalige groove met krachtige drive die me amper op de zitting van mijn stoel kan houden. Om de fans helemaal ademloos achter te houden wordt er nog ‘Game Of Life’ achter geplaatst om de avond af te sluiten. Toerde deze band maar vaker zodat het niet steeds aftellen is naar een volgende show!
 
Johan Kaethoven (4)

De Amerikaanse band He Is Legend is ondertussen toch ook al zo'n veertien jaar bezig en heeft een "gestaag maar zeker"parcours afgelegd. 'Few' is hun vijfde album alweer. Belangrijkste verschil met de vorige releases is dat het opnamebudget voor 'Few' werd opgehaald via een crowdfunding campagne. Intussen blijkt ook dat dit het laatste album is geworden met drummer Sam Huff, die in 2013 de drumsticks overnam van Steve Bach maar na de opnamen dus zelf ook de band verliet. Wel wat jammer want Huff heeft een lekkere relaxte drumstijl die een zekere groove meegeeft aan de sound van He Is Legend. Alhoewel, zeg nooit, nooit in de muziekwereld. Gemakshalve gaan we He Is Legend in het vakje Modern Metal indelen maar eigenlijk is het niet zo eenvoudig om hun stijl in één-twee-drie te omschrijven. We horen er vanalles in: pop, alternative rock, psychedelic rock, stoner metal, ... De heren Croom, Tanbouz, Williams, Desloge en Huff weten dit allemaal om te smeden tot een overzichtelijk, goed smakend geheel van variërende songs. 'Few' klinkt in z'n geheel toch net iets meer als alternative rock dan als pure metal. Een subvariant waar onze Amerikaanse vrienden vaak verzot op zijn. Wat het aan onze kant van de plas kan geven zal nog afwachten worden. Voorlopig zijn er, voor zover wij hebben meegekregen, ook nog geen tourdates op ons contintent vastgelegd. We zullen het voorlopig dus moeten doen met het studiowerk. Niet eens zo heel erg vinden wij.
Guilty parties:
·  Schuylar Croom – lead vocals
·  Adam Tanbouz - lead guitar
·  Matty Williams – bass
·  Denis Desloge – rhythm guitar, backing vocals
·  Sam Huff - drums, percusson
 
 
Jan Guisset (3 ½)

Thy Art Is Murder is een deathcore band uit Sydney, Australië en geldt toch als één van de populairste bands binnen het genre. Samen met Fit For An Autopsy en Suicide Silence kunnen ze zich gerust als de vaandeldragers van de deathcore beschouwen. In december 2015 was er dan paniek bij de fans toen zanger CJ McMahon besloot de groep te verlaten wegens onvoldoende inkomsten om te blijven toeren al deden ook verhalen in verband met drugs de ronde. Groot was dan ook de opluchting toen CJ begin 2017 zich terug bij de groep voegde en er werd begonnen aan de opnames van het inmiddels vierde full-album. Dit vierde album is een furieus beest en zonder twijfel hun beste werk. ‘Dear Desolation’ geeft aan hoe elk deathcore album zou moeten klinken. Luister maar naar opener 'Slaves Beyond Death', diep getunede gitaren die worden bijgestaan door razendsnelle drums na de “Go!” van CJ. Het gitaarwerk van Sean Delander, is diep, duister en strak. De drums van Lee Stanton ontketenen een ware storm met de snel dreunende pedalen en Andy Marsh op gitaar en Kevin Butler op bas zorgen voor de bliksemschichten in deze storm. De storm gaat belange niet liggen, integendeel hij groeit in kracht en snelheid met 'The Son Of Misery' dat eerst vrij melodieus start maar al snel in kracht zal toenemen. Bulderende vocals die de luidsprekers bijna uit hun behuizing doen trillen. Zacht kan je hier niet naar luisteren dus knal die volumeknop volledig open, geen genade voor die woofers. De storm is inmiddels uitgegroeid tot een heuse orkaan en we zitten met 'Puppet Master' nog maar aan het derde nummer. Lang heb ik deathcore links laten liggen maar deze band wist me toch voor dit genre te strikken, niet alle deathcore bands lukt dit maar deze band heeft net dat wat er nodig is om me te overtuigen. Wat “dat”net is, is moeilijk uit te leggen maar luister gewoon naar titeltrack 'Dear Desolation' en laat die orkaan over je heen razen. Gitaarlijnen die net dat ietsje meer bieden, drums die het beest in je bovenhalen en die vocals die je laten feesten en angstig in een hoekje laten wegduiken. Toch wel één van mijn favoriete nummers op deze klepper van jewelste. Op de voet gevolgd door het fenomenale, ja een vette krachtterm voor 'Death Dealer'. De intro deed elk haartje over m'n gehele lichaam recht overeind staan en in de wagen wordt de lijn death dealer ! Luidkeels meegekweeld. De rest van de lyrics kunnen m'n stembanden niet aan. Enorme fan van het spel tussen de melodieuze lijnen en de monsterlijke deathcore. Met de huidige nieuwsitems kan ik niet enkel dan beamen wat de titel van de volgende track betreft, 'Man Is The Enemy'. Thy Art Is Murder kan me als geen ander telkens weer van mijn stoel doen springen van het verschieten, hun nummers kunnen soms zo plots starten dat je ze eigenlijk niet verwachtte. 'The Skin Of The Serpent' is er zo eentje, gewoon met een plotse drumslag het nummer inzetten en ondergetekende vliegt tegen de plafond, al heeft de positie van m'n volumeknop er ook wel mee te maken. De tweede helft van het nummer is best wel verrassend te noemen en nam me best wel droog. Dit is grandioos en een onverwachte meesterzet om melodieuze tonen toch met breakdown te combineren. Alsof we als het ware ons even in het oog van de orkaan bevinden. We wervelen verder in deze storm en over deze plaat met 'Fire In The Sky' waar CJ nog eens duidelijk laat horen dat hij wel degelijk terug is, en eigenlijk is hij albumgewijs nooit weggeweest. In zijn grunts zit zoveel kracht en woede, maar tegelijk ook pijn, verdriet en angst. Kwaliteiten die hij voortbrengt in tracks als deze 'Into Chaos We Climb'. Dan het steeds weer wederkerend probleem bij ijzersterke albums, ze zijn veel te snel voorbij. Met het toepasselijk getitelde 'The Final Curtain' ben ik helaas al toegekomen aan de laatste track van dit album. Niet getreurd want mijn wijsvinger hangt alweer boven de repeat knop. Klaar voor een nieuwe luisterbeurt, en opnieuw, en opnieuw, ...
 
Peter Smet (4 ½)

In Brazilië zijn ze, en dat is algemeen geweten, zot van carnaval. Ja, d’uh!, hoor ik u al roepen, vertel ons eens iets wat we nog niet weten. Gelijk heeft u natuurlijk. Maar wist u dan dat ze in Brazilië ook redelijk verzot zijn op metal? De afkomst en het verhaal van Sepultura zijn iedereen natuurlijk bekend. We mogen Brazilië echter als enorm actief op de metalmarkt beschouwen, met alle genres kunnen ze om. Van de meest mainstream metal tot de donkerste, rauwe black metal. Het uit Sao Paolo, Brasil afkomstige Vandroya mogen we onder de noemer Symphonic Power Metal klasseren, daar zal niemand flauw over komen doen. Vandroya werd in 2001 opgericht door een toen nog piepjong stel muzikanten, aangevoerd door de schone Daisa Munhoz. Waar men oorspronkelijk begon met het coveren van hun favoriete artiesten begonnen ze ook langzaam maar zeker hun eigen song songs te schrijven en kreeg hun sound ook een vaste richting. Dit leidde in 2013 tot een deal met het Zweedse label Inner Wound recordings en het debuut ‘One’.  Na de ep ‘Heavenly Oblivion’ is het nu tijd voor de volwaardige opvolger ‘Beyond the Human Mind’.  Het resultaat klinkt, wederom, veelbelovend.  Vandroya zoekt echt nog wel naar een originele manier om hun power metal te brengen zonder al de bij het genre horende clichés. De productie is bijzonder geslaagd, nergens een goedkoop klankje of duidelijk uit een synthesizer gehaald geluid. Ook qua songs is het resultaat geslaagd te noemen. Opener ‘Columns of Illusion’ is eigenlijk de intro voor ‘The Path to the Endless Fall’ en samen vormen ze één goed opgebouwde, evenwichtige, sterke song. In ‘I’m Alive’ wordt een stevige gitaarriff gecombineerd met een deugdzame melodie. Munhoz heeft een zeer krachtige naar poprock neigende zangstem. In de echte metalnummers is dit echter verre van storend. De twee absolute minpunten op het album zijn echter ‘Last Breath’, dat eerder op een countrypopsong van Shania Twain lijkt en de melige ballad ‘If I Forgive Myself’ die meer bij Celine Dion thuishoort dan bij een metalband. Maar buiten deze twee miskleunen, best een aangenaam album.
 
Jan Guisset (3 ½)

The Haunted is een Zweedse extreme-metalband die werd opgericht in 1996 door gitarist Patrick Jensen, bassist Jonas Björler en drummer Adrian Erlandsson na de split van At The Gates, een andere grootheid uit Gothenburg enkele dagen eerder. De band heeft reeds de cult-status in de metal community en geldt samen met At The Gates en In Flames als grondleggers van de Gothenburg metal scene. De band onderscheid zich vooral door hun steeds verrassende releases die vaak breken met wat de band voorheen uitbracht. En de fans zijn er wild van.
Na de positief onthaalde voorganger ‘Exit Wounds’ uit 2014 nam de band zijn tijd voor de opvolger ‘Strenght In Numbers’ want de verwachtingen waren hoog. Kan de band deze verwachtingen inlossen? Dit album is trouwens het tweede album na de terugkomst van zanger Marco Aro en drummer Adrian Erlandsson . Na intro 'Fill The Darkness With Black' gaat het album pas echt van start met het dreunende en passend getitelde 'Brute Force'. Vooral het geweldige drumwerk van Adrian duwt dit nummer naar een hoger level. Brutaal en naar thrash metal neigend. 'Spark' is het volgende nummers dat door mijn speakers beukt. De harde vocals van Marco Aro en het gierende gitaarwerk dat soms brutaal wordt onderbroken door semi-akoestische klanken door de vingertoppen van Patrick jensen en Ola Englund  wordt perfect samen gelijmd in deze ijzersterke track. Het gaspedaal blijft stevig tegen de vloer aangedrukt, geen genade voor onze trommelvliezen op 'Preachers Of Death'. Titeltrack 'Strenght In Numbers' slaat in als een bom wanneer de grunts en screams van Marco door mijn speakers galmen. Ik hou van de brutaal klinkende vocals zoals hoe 'Tighten The Noose' wordt ingezet. Wat een knaller is dit? Meer melodieuze death metal dan thrash op 'This Is The End', dit is meer de stijl van de band die ik verwachtte toen ik zag dat ze uit Gothenburg kwamen. Na ruim twintig jaar in de scene bewijst de band met tracks als 'The Fall' en 'Means To An End' nog steeds nieuwe fans aan zich zal kunnen binden. Het lijkt dat vele metalbands immuun lijken voor de veroudering. Afsluiter van dit sterke album, dat gerust wat langer had mogen duren dan z'n amper 40 minuten, is 'Monuments'.
 
Peter Smet (4)

Eluveitie hoeft nog weinig introductie. Sedert hun oprichting in 2012 door Christian “Chrigel” Glanzmann is de band inmiddels uitgegroeid tot de absolute top in het folkmetal genre mede dankzij hun ijzersterke albums. In mei 2016 was er even paniek toen Merlin Sutter werd gevraagd om op te stappen en Ivo Henzi maar ook vooral Anna Murphy hun goede vriend volgden. Vooral het vertrek van Anna Murphy kwam hard aan bij de fans want zij was dé vrouwenstem binnen Eluveitie. De fans vreesden dan ook voor het voortbestaan van de band, die vrees bleek ongegrond. Begin 2017 werden er namelijk zes nieuwe leden toegevoegd aan de line-up van Eluveitie waarbij het natuurlijk uitkijken was naar Fabienne Erni die de zware last moet dragen om Anna Murphy te vervangen.  Acht jaar na ‘Evocation I – The Arcane Dominion’ was de tijd voor de band gekomen om de kabels en versterkers terug op te bergen voor een nieuw akoestisch album. Trouwens ook het eerste album met de vernieuwde line-up. ‘Evocation II – Pantheon’ is een fenomenaal album geworden. Het is natuurlijk even wennen als je de band niet kent en je deze beluisterd als metalfan maar ik als Eluveitie fan ben er absoluut wild van. Ik ben trouwens zeker niet de enige. Het thema is zoals de bijtitel al aangeeft Goden en Godinnen, en meer bepaald Keltische Goden en Godinnen. De band is afkomstig uit Zwitserland dat in de Keltische tijd Helvetië noemde. Eluveitie is trouwens Etruskisch voor Helvetië. Dat de band trots is op hun herkomst is ons doorheen de jaren en de verschillende albums wel duidelijk geworden. Vele songs worden in het Helvtiaans gezongen. Deze akoestische parel zelfs volledig. Al vanaf opener 'Dvressu' grijpt dit album je bij de keel, tenminste als je te vinden bent voor deze Keltische paganistische muziek. Fabienne Erni laat duidelijk horen dat ze een waardige vervangster is voor Anna Murphy op deze rustige intro. 'Epona' is al wat meer up-tempo maar de Keltische roots blijven er vanaf druipen, met de fluiten, violen, draailier, doedelzak, bodhran en de grommende stem van Chrigel Glanzmann. Je wordt meegezogen in het epische Keltische verhaal dat de band verteld over de Goden en Godinnen, voor je het weet waan je jezelf een stoere Kelt te midden van de bossen aan een kabbelende beek. 'Svcellos II (sequel)' zit dan ook gevuld met deze ambiënt geluiden van ruisende bladeren en kabbelende stromen. Het vooral instrumentale 'Nantosvelta' is het volgende nummer in de rij en wordt afgelost door 'Tovtatis' (de v is trouwens uit te spreken als een u, even ter info tussendoor), die we allemaal wel kennen uit de Asterix albums waar toch regelmatig het zinnetje “Bij Toutatis !” viel. Bekende melodie op 'Lvgvs', “wat zullen we drinken, zeven dagen lang” zal wel een belletje doen rinkelen. Het is trouwens niet de eerste keer dat we een bekende melodie terughoren op Eluveitie albums en op deze ook niet de laatste. Dat de bandleden hun traditionele instrumenten perfect onder de knie hebben wordt alweer duidelijk op 'Grannos', het zoveelste sterke nummer op dit album. Vooral de bodhran is een instrument dat me blijft boeien. Zalig hoe dat ratelende drumgeluid klinkt. Ik kan blijven genieten van deze Keltische klanken van 'Cernvnnos', lekker rustgevend en ideaal na een lange werkdag om te genieten bij een glaasje wijn. 'Catvrix' is door z'n wat krijgerslied aanvoelende vibe één van m'n favorieten. Caturix was trouwens de oorlogsgod van de Helvetië. Fabienne Erni kan haar engelenstem nog eens bovenhalen en dat nagenoeg a-capella want enkel bijgestaan door natuurgeluiden op 'Atrio'. De perfecte aansluiting op dit wondermooie nummer komt er in de vorm van 'Aventia'. Wat kan ik nog meer over deze nummers schrijven dan dat Eluveitie de nagels op de kop slaat wat betreft deze Keltische songs. Alles klopt perfect binnen het plaatje. Nog een bekende melodie krijgen we te horen in 'Ogmios', herkennen jullie hem ook ? Bijna nemen m'n Keltische roots de bovenhand en heb ik zin om de bossen in te rennen maar we zullen eerst deze review afwerken en dan zet ik dit album gewoon de rest van de avond op repeat. Het diepe stemgeluid van Chrigel staat in sterk contrast met de engelenstem van Fabienne maar wat klinkt dat geweldig in deze 'Esvs'. Ook de samenzang van Fabienne met de rest van de band is bewonderenswaardig. Dan is de tijd gekomen voor mijn nummer 1 op dit album. 'Antvmnos' waar nu de akoestische gitaar de bovenhand heeft. Wanneer de fluit invalt ben ik diep ontroerd door deze song, die we ook kennen als 'Scarborough Fair' van Simon And Garfunkel. Een nieuwe interlude doet dan zijn intrede onder de vorm van 'Tarvos II (sequel). De volgende track is er eentje voor ons Belgen. 'Belenos' gold namelijk als gemeenschappelijke God voor de stammen die toen in het gebied Belgica leefden, België zou zijn naam aan deze God hebben te danken. De afsluiters van dit magistrale album zijn 'Taranis' en 'Nemeton'. achttien nummers telde dit album en geen seconde heb ik me verveeld. Hopelijk wachtten ze geen acht jaar meer voor Evocation III.
 
Peter Smet (5)

This Can Hurt is het nieuwe geesteskindje van JP De Brabander (ex DeLaVega), die zich hier om onduidelijke redenen verschuilt achter het pseudoniem Ray M, op gitaar en zang en Jac Noise, verantwoordelijk voor drums, samples en soundscapes. Live worden deze heren (regelmatig) ondersteund door fijn volk als Peter De Zutter (Charcoalcity) of Dirk Dekesel. Dat beloofd veel goeds dus. Onlangs brachten ze hun debuutplaat 'When Nothing Matters' uit. Een donkere plaat met veel new wave, dark wave en gothic rock invloeden. Zelf omschrijven ze het als een mix van stijlen, beïnvoed door Muse, Massive Attack, Nine Inch Nails en Marilyn Manson. Die laatste is toch maar een talentloze rukker die zelf alles pikt van Nine Inch Nails, dus die tellen wij niet mee. Sorry gasten, dat ik de review van jullie plaat gebruik om mijn haat tegen die krijsende vogelverschrikker te uiten. Misschien vinden jullie dat wel een toffe kerel. Ik hoop in elk geval dat we toch vrienden kunnen blijven. Ikzelf hoor heel veel van de invloeden van Trent Reznor (NIN). Waar ze zelf ook de mosterd vandaan hebben gehaald, het is duidelijk dat ze zich hebben laten beïnvloeden, niet gekopieerd hebben. Which is a good thing. JP's timbre is donker en zacht maar toch net nog warm genoeg om niet dat complete kille van new wave te hebben. Het algehele tempo van de plaat ligt lager dan wat de gemiddelde heavy rock liefhebber gewoon is maar laat dat a.u.b. geen excuus zijn om deze fijne plaat geen kans te geven. De melancholie met dreigende ondertoon van 'If You Go' is een sterke sound om de plaat mee te openen. Diezelfde sfeer zit zeker ook in 'Danka' maar door de beperkte drum en metalige klank straalt die meer donkere new wave uit. Dat het ook meer dansbaar lijkt te kunnen bewijst 'Colder', het lijkt nog steeds op new wave maar er mogen ook wat OMD-achtige klanken bij. Poppy is voor één keer geen vies woord. 'Mindblower' zoekt naar een wankel evenwicht tussen synths, gitaar en vette baslijn. Sterke song, daar niet van maar dit zou meer kunnen knallen heb ik het gevoel. 'Bleed' trekt voluit de NIN kaart. JP is een geweldige zanger maar etaleert in zijn vocals echter niet de waanzin die een Trent Reznor heeft. 'Bleed' is het eerste nummer dat ik tegenkom met een vol 'live feel' drumgeluid waardoor het nummer een hoog rockgehalte meekrijgt. 'Rising Sun' wordt voortgestuwd door z'n coole baslijn en gitaarpartij. Dit knalt wel al op plaat, dus wat moet dit live wel niet kunnen geven. Laat het live, net als hier, maar volgen door 'Change', ook hier één van de beste nummers. Sounds sexy as hell! En werkt op de heupen, u weet dus wat te shaken. 'Codex' klinkt plots veel kouder en industriëler met z'n gesamplede speech. Neen, doe mij dan maar gauw 'Runaway' met z'n begeesterende vocalen of de experimenteel klinkende, bombastische, geweldige afsluiter 'Nothing Matters'.  Het meetjesland produceert geweldige, inspirerende muzikanten die mijns insziens te weinig aan bod komen op nationaal vlak. Maar misschien ben ik maar een domme Stabroekenaar wiens zicht teveel belemmert wordt door onze Antwerpse zuiderburen. Laat het zijn wat het is, 'When Nothing Matters' is een variërend album dat mij zeker aangenaam verrast heeft.
 
Jan Guisset (4)