DETAIL ALBUM
​
Tracks:

1. The Witness
2. Colours of Darkness
3. I Pray
4. Into Black
5. To Begin Again
6. The Idol Counterfeit
7. A World Awakens
8. Diagnose

Platenlabel
Sensory Records
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
Niet meegedeeld
 
Website Artiest
Damnations Day

Na het alom geprezen debuutalbum uit 2013 en de daaruit voortvloeiende optredens met o.a. Nightwish, Helloween en Accept, hebben de jongens van het Australische Damnations Day hun opvolger klaar. Ze zijn actief in het genre van de powermetal, een wereldje met heel veel concurrentie en het is dan ook heel moeilijk om er bovenuit te springen. En met hun laatste cd gebeurt dat ook niet echt, het is heel degelijk gebracht maar niet echt vernieuwend. Waar bij hun debuut nog thrash metal de bovenhand voerde neigt de muziek nu eerder naar melodieuze progressieve metal, wat vanuit mijn persoonlijke voorkeur zeker een goede evolutie is. De groep draait nog steeds rond de broers Kennedy, intussen werden wel een nieuwe bassist en gitarist aan de line-up toegevoegd. Of deze personeelswijziging nu voor een nieuwe wind heeft gezorgd is niet duidelijk, maar feit is wel dat van bij het begin de toon gezet is. Waar het openingsnummer ‘The Witness’ nog stevige gitaarriffs, dubbele basdrums en zang met hoge pitch voorschotelt, krijgen we verder meer te maken met melodieuze powermetal met zeker ook een knipoog naar Dream Theater. Zanger Mark Kennedy speelt hierin ook een grote met zijn zeer veelzijdige stem. Vaak zakt het tempo wat met zelfs enkele heuse ballads, zoals Into Black met een akoestische intro op gitaar en naar het einde toe orkestrale begeleiding. In ‘The Idol Conterfeit’ hoor je een mix van krachtige AOR, hard rock en metal, toch een beetje de rode draad doorheen dit album. Maar zoals gezegd mis je toch een beetje creativiteit, zo had het titelnummer net iets meer tempo- en sfeerwisselingen mogen bevatten. Kortom, dit is zeker wel een goed album, maar de composities mogen nog een opwaardering krijgen.
 
Line up :
Anthony J Finch: bass
Dean Kennedy: drums
Mark Kennedy: guitar, vocals
John King: guitar
 
Claude Bosschem (3½)                                                                              

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Warning (Intro)
2. Run Like the Wind
3. Rodents in a Wheel
4. Heading for Midnight
5. Cleansing/The Aftermath
6. Void
7. Grateful
8. Under Silver Selene
9. We Stand
10. The Pantomime

Platenlabel
Minotauro Records
 
Labelnummer
M2017-6
 
Distributie
Minotauro Records
 
Promo-agent
Minotauro Records
 
Website Artiest
Agressiva

Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik veel metalbands uit Spanje ken, laat staan dat ik een Spaanse thrashmetal band zou denken te kennen. Dan is daar met dit uit Madrid afkomstige Agresiva dan bij deze verandering in gekomen. En ik moet zeggen, de kennismaking is bijzonder aangenaam te noemen. Met ‘Decibel Ritual’ is de band al aan hun derde full CD toe. De naam Agresiva klinkt in het Engels eigenlijk een beetje onnozel maar wanneer je het op z’n Spaans uitspreekt, met een ingeslikte doffe “g” en de v als een “b” wordt het eigenlijk best wel cool. En dat Agresiva een band met ambitie is mogen we gerust geweten hebben. Het album werd opgenomen in de thuishaven maar voor de mix trok men naar de Finnvox Studios in Helsinki, Finland waar Mika Jussili het geheel een volwaardig organisch en dynamisch geluid mee gaf.  OK, de intro is compleet belachelijk en er volledig over: “Warning! What you’re about to hear is an insane anthology of loudness. This is the decibel ritual. Listen at your own risk” WTF! Waarna er een gebeuk losbarst die het ergste doet vermoeden. Gelukkig, na een dertig tal seconden verandert ‘Run Like The Wind’ toch in een aanvaardbare song. Ik moet echt zeggen, de nummers zijn allemaal melodisch zeer sterk en muzikaal goed onderbouwd. Het is geen schande dat Agresiva zich enorm laat inspireren door het bay area thrash geluid zoals goed te horen is in ‘Heading For Midnight’. Y Void comienza con una voz de mujer gritando algo muy enojado en español, pero no tenemos idea de lo que está tan furiosa. Maar hé, als die Scandinavische band hun albums mogen vullen in hun moerstaal, waarom zouden die Spanjolen dat dan niet mogen? Thrash metal is een stijl die allesbehalve dood lijkt te zijn, integendeel zelfs maar waarin nog maar weinig vernieuwends gedaan lijkt te kunnen worden. Agresiva houdt zich binnen het genre meer dan behoorlijk recht middels kwalitatieve songs, kunstig vakmanschap en een degelijke sound.
 
Jan Guisset (3½ )

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Intro
2. Through The Vortex
3. Black Death
4. Archon
5. Interlude
6. Bound To Annihilate

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Prtomo-cd
 
 
Promo-Agent
Morbid PR
 
Website Artiest
Dystopia

Dystopia is een Nederlandse black-metal band die met Chaos Philosophorum een vervolg uitbrengen na hun in 2015 gereleaste debuut Haat. Black-metal is m'n ding niet en dat zal het waarschijnlijk nooit worden, maar als reviewer moet je soms eens door de zure appel heen bijten. Objectief dit album beluisteren is dan de boodschap. Het bombastische en grotendeels instrumentale 'Intro' klinkt alvast niet zo verschrikkelijk als ik had gedacht. Ook vocaal kan ik deze opener nog best pruimen. Benieuwd naar wat ik nog verder voorgeschoteld krijg. 'Through The Vortex' is het duistere vervolg op de intro, nu is dit niet een track die makkelijk te beluisteren of te beoordelen is. Het is een lange track van ruim tien minuten, zoals de meeste op dit album trouwens, met toch wel complexe lijnen zowel vocaal als instrumentaal. Zoals eerder al aangehaald niet de muziek die ik me zou aanschaffen maar als ik deze band zou horen spelen op een metalfestival zou ik wel eens durven blijven staan. Ook 'Black Death' brengt ons meer van hetzelfde, duistere, angstige gevoel naar buiten. Maar ja met zo'n titel is de sfeer al gezet voor je het nummer hebt beluisterd. Gelukkig is het geen pest deze track maar ik neem aan dat deze geapprecieerd word door liefhebbers van het genre. 'Archon' begint met een wat melancholisch geluid in plaats van het complexe, duistere gedreun zoals in de andere nummers. Hierdoor vind ik het wat meer klinken als een death metal track maar ik kan er natuurlijk compleet naast zitten want ik ben te weinig mee met deze genres. Hoe moet nu een goede black metal plaat klinken? Als ik luister naar 'Interlude' en het naadloos aansluitende slotnummer 'Bound To Annihilate' die zo een monstertrack creëren van ruim  twintig minuten mag het van mij best zoals deze klinken. De afwisselende sound in 'Interlude' word bijzonder effectief aangevuld door het bulderende 'Bound To Annihilate', snelle drums, door merg en been snijdende vocalen en de constant wisselende gitaarlijnen maken van deze laatste nummers de beste van de plaat.
 
Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Symphony Of Death
2. Within His Power…
3. Act Of Violence
4. Melancholia
5. 3rd Time In Greenland
6. Rosemachine
7. Grandiloguent Passaway
8. Subordinated People
9. Spaced Out
10. Bonustracks: Disc 2 Demos from 1990 to 1992
11. Careless world
12. Melancholia
13. Epoch of Insanity
14. One Crime ’90
15. Instant Madness
16. Spaced Out
17. 3rd Time in Greenland
18. Grandiloguent Passaway
19. Within his Power… Omnivorous Malignancy
20. Children of Pain
21. New Winds from the Multiverse
22. Into the Dreamside
23. Masked Dance
24. 25

Platenlabel
Minotauro Records
 
Labelnummer
M2017-1
 
Distributie
Minotauro Records
 
Promo-agent
Minotauro Records
 
Website Artiest
Antidote

Antidote, dat was een Finse thrash/speed metal die actief was van 1986 tot 1996 ongeveer en in die periode een handvol demo’s plus drie volwaardige studio albums afleverde. In de bio worden ze omschreven als Progressive Thrash maar het is niet omdat je jezelf progressive noemt dat je het ook bent natuurlijk, daar zijn wel wat meer dan enkele tempowisselingen binnen één song voor nodig. 'The Truth' was hun officiële debuutalbum uit 1992 en wordt nu door Minotauro Records heruitgebracht in een geremixte versie, aangevuld met een bonus CD met daarop demo’s uit de periode 1990 tot 1992. Antidote brengt eigenlijk gewoon goede, old-school thrash metal. Liefhebbers van die stijl van thrash zullen hier zeker met plezier mee op kunnen headbangen en de luchtgitaren volop laten scheuren. Misschien vonden de heren zichzelf destijds wel progressief doordat ze hun riffs en melodieën vaak alle kanten laten uitgaan. Soms klinkt dat goed, zoals in 'Act Of Violence', even vaak gaat het echter vreselijk mis, zoals in 'Symphony of Death'.  Zanger Nino Laurenne laat zijn vocalen variëren tussen hoge screams en diepe grunts maar klinkt eigenlijk nog het best wanneer hij zich daar gewoon ergens midden tussen houdt. Logge riffs worden vaak gecombineerd met een lekker tempo zoals in bv 'Melancholia' en 'Subordinated People' is gewoonweg pure, lekkere thrash met scheurende solo's en shouted choruses. Over de bonus schijf met de demos kunnen we kort zijn, wij zien echt het nut hiervan niet in. Niet alleen is de kwaliteit abominabel, het verschil tussen de demoversies en de versies op het album zijn helemaal niet zo groot. Voor de songs uit de demo’s die het album niet gehaald hebben, wel, daar was waarschijnlijk een redden voor en die hoor je ook. Of het nu echt nodig was om dit album opnieuw uit te brengen, daarover gaan wij ons niet uitlaten. De kwaliteit van Antidote is zeker niet slecht maar springt er nu ook weer niet direct boven uit. Pure thrashers zullen dit vast en zeker wel kunnen pruimen.
 
Jan Guisset (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Progressus In Idem
2. New World Fiction
3. Because Something Might Happen
4. This Fear
5. Tearful Farewell
6. This Solitude
7. Butterfly Invasion
8. Broken Wing
9. Inure

Platenlabel
Sensory Records
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Bertus Distribution
 
Promo-agent
Mike de Coene (Hardlife Promotions)
 
Website Artiest
Until Rain
Facebook

Dat Internet de landsgrenzen doet vervagen, is bij muziek overduidelijk. Ook de Griekse groepen zijn aan een opmars bezig. Deze keer krijgen we progmetal van Until Rain en niet zomaar de eerste de beste progmetal maar progmetal van de bovenste plank. De groep verweeft het ‘oudere’ Dream Theater met moderne klanken. De muziek lijkt op die van Haken maar beter. Ingewikkelde stukken volgen mekaar op met zelfs af en toe een grunt, die slechts occasioneel aanwezig is en niemand hoeft af te schrikken. De verandering ten opzichte van vroeger werk is immens. Cons Marg, die je kunt kennen van het Epic Rock Choir dat met Arjen Lucassen optrad, nam de zang over vanaf 2015 en dat blijkt een uitstekende keuze. Die man heeft een stem en een bereik die je het best kunt vergelijken met die van Daniël Gildenlöw van Pain Of Salvation. Maar Cons is niet de enige reden voor de vernieuwde sound van de groep, ook de riffs klinken anders door het fameuze down-tuning van de gitaar, waardoor alles wat heviger en dieper klinkt. De nummers zijn, hoe kan het ook anders bij progmetal, meestal langer dan vijf minuten en het titelnummer ‘Inure’ klokt zelfs dertien minuten. Maar door de variatie binnen de nummers, slaat de verveling nooit toe en blijft ieder moment onvoorspelbaar. De twee hoofdcomponisten Lef Germenlis en Theodore Amaxopoulos zijn omringd door de ingenieuze bassist Linus Abrahamson (Andromeda, Constancia), workaholic Matthew Vella van Malta op drums en de getalenteerde Donna Zed voor de backing vocals. De mastering van de CD werd gedaan door Daniel Cardoso van Anathema. Vanaf het openingsnummer ‘Progressus In Idem’ krijg je prachtige zangmelodieën en krachtige keyboard orkestraties aangevuld met krachtig gitaarwerk. Die formule en de variatie van stijlen binnen de nummers blijft een vast gegeven en voor je het weet ben je aan het gaatje. ‘Inure’ is een album waar niets op aan te merken valt en dat heel moeilijk weg te leggen is. En zoals altijd bij goede progmetal, groeit de plaat bij iedere beluistering. Dit zou wel eens de ontdekking van het jaar kunnen zijn.
 
Line-Up:
Cons Marg: zang
Donna Zed: backing
Theodore Amaxopoulos: gitaar
Lef Germenlis: keyboards
Linus Abrahamson: bass
Matthew Vella: drums
 
Danny Focke (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Stoke The Fire
2. Betray And Degrade
3. Something Else
4. I'll Survive
5. Let You Down
6. Against The Wall
7. Let Me Heal
8. Saviours
9. Nothing Left
10. Count Me Out
11. Emotionless
12. Sell My Soul

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Promo-Agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Seether

Een metalband uit Zuid-Afrika kom je zelden tegen. Seether geldt dan ook als de bekendste en meest succesvolle (metal)band uit dit Afrikaans land. Ze delen hun muziek met de wereld sinds 1999, toen nog onder de naam Saron Gas. Toen ze werden opgepikt in 2000 door platenlabel Wind-Up Records veranderden ze hun naam in Seether, naar een nummer van de band Veruca Salt. De doorbraak kwam er in 2002 met het album ‘’Disclaimer’, 'Fine Again' bereikte de Amerikaanse hitlijsten maar het meest succesvolle nummer 'Broken' werd niet eens uitgebracht als single. 'Broken' werd een aantal jaren later heruitgebracht in een vernieuwde versie samen met Amy Lee van de band Evanescence. De eerste nummer 1 single kwam er met ‘Remedy’ uit het album ‘Karma And Effect’ uit 2005. Hierna volgde nog het akoestische album ‘One Cold Night’ dat tot stand kwam door maagproblemen van zanger Morgan en hij het geplande optreden niet wou cancelen. Ze besloten dan maar om een akoestische set te brengen die bijzonder in de smaak viel. Na een aantal persoonlijke problemen van zanger Shaun Morgan, de relatiebreuk met Amy Lee, z'n alcoholverslaving en een aantal line-up wissels bracht de band nog drie albums uit voor deze nieuwe ‘Poison The Parish’ namelijk;  ‘Finding Beauty In Negative Spaces’, ‘Holding On To Strings Better Than Left To Fray’ en ‘Isolate And Medicate’. Dit nieuwe album bewijst direct dat Seether belange nog niet is uitgezongen en dat post-grunge nog wel degelijk bestaat. Ik was vroeger fan van Nirvana, Soundgarden, Screaming Trees en Pearl Jam en was dan ook direct fan van de post-grunge strekking toen ik meer naar metal begon te luisteren. Bands als Staind, Cold, Creed en deze Seether klonken toen meermaals door m'n stereo-installatie. Ik ben blij dat ik dit album kan reviewen want het is een feestje van begin to eind. Vanaf opener 'Stoke The Fire' zit ik op het puntje van m'n stoel en lijk ik wel tien jaar terug te keren in de tijd toen dit genre het merendeel van m'n platencollectie besloeg. Shaun Morgan heeft nog steeds die doordringende, schurende typische grunge stem en samen met de razende gitaar die hij zelf voor z'n rekening neemt stuwt hij deze track de hoogte in. Natuurlijk mogen we ook de lekkere bastonen van Dale Stewart niet vergeten evenmin als de beukende drumpartijen van John Humphrey. Ook al bestaat de band slechts uit drie leden op 'Betray And Degrade' merk je daar niks van. Dit lekker swingende grunge nummer knalt alsof er minstens vijf bandleden hun passie in loslaten. Terug van nooit weggeweest, dat gevoel krijg ik wanneer ik het album beluister. Ik zal de oudere albums nog eens vanonder het stof moeten halen want nummers als deze 'Something Else' doen me denken aan hun vroegere werk waaronder ‘Fine Again’ onder andere. De akoestische intro brengt nog meer herinneringen naar boven, genieten van de nostalgische gevoelens die de overhand nemen. Dit zet de kwaliteit van deze 'I'll Survive' nog eens extra in de verf. O.k. het is misschien niet allemaal vernieuwend maar waarom zou je afwijken van een stijl die je als gegoten ligt. Nummer na nummer bewijst Seether op dit album dat dit nog steeds zo is. Luister maar naar de energie en passie die afspat van 'Let You Down', mijn favoriet van het album. De gevoelige snaren worden aangeslaan op het geweldige 'Against The Wall', de stem van Shaun die door merg en been weet de snijden met z'n schurende, schreeuwende geluid. De superlatieven blijven zich opstapelen bij het doorlopen van dit album want ook 'Let Me Heal' is een nummer van de bovenste plank met die lekkere bas intro. Nog meer van dat lekkere baswerk op 'Saviours', de woofers krijgen het zwaar te verduren. Gegarandeerde daverende dansvloeren waar deze band live de revue zal passeren. Laat ons hopen dat ze in de nabije toekomst ook België aandoen. Dat ook de gitaar en drums meedoen en niet alleen de basnoten hier de toon zetten krijgen we te horen op 'Nothing Left', geweldige gitaarriff met de twinkelende cymbalen op de achtergrond waarna het nummer ontploft in een blast van razende screams, drums en gitaar. Metal ten top want dit is zoveel meer dan gewoon maar post-grunge. Het einde van het album nadert langzaam maar zeker, gelukkig hebben we nog een aantal nummers om te genieten en alle remmen los te gooien. 'Count Me Out' geldt totaal niet voor deze band want met zulke nummers bewijs je dat je nog steeds je plaats verdiend op de mainstage van de grootste metalfestivals.  Een rustige track met wat zweverige effecten, voelt allemaal wat science fiction aan, is het eerste wat opvalt aan 'Emotionless'. Ze beperken deze effecten enkel tot de chorussen want tijdens de refreinen horen we de band knallen zoals op de rest van het album, vol overgave. Het laatste nummer is nogmaals een iets rustiger nummer maar weet op z'n eigen manier toch weer te knallen. Een waardige afsluiter is deze 'Sell My Soul' van misschien wel hun beste album tot nu toe.
 
Peter Smet (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Wolf To The Moon
2. Cold Hearted Woman
3. Hunting Humans (Insatiable)
4. Stand And Fight
5. Ariel
6. Too Late For Tears
7. Black Masquerade
8. Silence
9. Hall Of The Mountain King
10. Still I’m Sad
11. Emotional Crime (Japan Bonus Track)
12. Ariel (Radio Edit)
13. The Temple Of The King (Live)

Platenlabel
HNE Recordings Ltd
 
Labelnummer
HNECD085
 
Distributie
Cherry Red Records
 
Website Artiest
Ritchie Blackmore

Wat we hier momenteel voor ons hebben liggen is geen nieuw Rainbow album maar wel een heruitgave van het (voorlopig?) laatste studio album uit 1995, opgefrist met enkele extraatjes zoals ‘Emotional Crime’ (dat oorspronkelijk enkel op de Japanse versie van het album stond), een radio edit van ‘Ariel’ en een live versie van ‘The Temple of the King’. Deze heruitgave kadert natuurlijk in de Rainbow reïncarnatie die Ritchie Blackmore vorig jaar uit de grond stampte en de daarbij groots opgezette live optredens. Maar op zich is deze heruitgave geen slechte zaak omdat het oorspronkelijke album toch dreigde wat verloren te geraken in de plooien van de geschiedenis. Laten we het even kort schetsen. In 1993 bleek het ego van de heer Blackmore tè groot geworden te zijn om nog in de toerbus van Deep Purple te passen. Blackmore vs de rest van Deep Purple bleken zelfs nauwelijks “on speaking terms” te zijn tijdens wat Ritchie Blackmore’s laatste Deep Purple tour zou blijken te worden, hetgeen de kwaliteit van de optredens zeker niet ten goede kwam.  Gegokt en verloren verliet Blackmore voor de zoveelste-maar-ditmaal-definitieve-keer de band. Eigenlijk was het zijn bedoeling om ‘Stranger In Us All’ als een solo album uit te brengen maar onder druk van zijn platenlabel en management werd uiteindelijk toch besloten om het onder de naam Ritchie Blackmore’s Rainbow te releasen. Blackmore liet zich voor dit album omringen door, op dat moment nog, jonge onbekende namen zoals Doogie White als zanger, Paul Morris (keyboards), Greg Smith (bas) en John O’Reilly (drums). Ook zijn reeds toenmalige levensgezellin Candice Night dook her en der al op om de backing vocals te verzorgen en schreef al mee aan de nummers ‘Wolf to the Moon’, ‘Ariel’, ‘Black Masquerade’ en schreef de lyrics op de bewerking van ‘Hall of the Mountain King’. Uitgebracht in 1995, de volle boomperiode van grunge en alternative metal werd het album slechts een bescheiden succes in Scandinavië en Japan. In 1997 hing Blackmore zijn gitaar aan de wilgen en richtte met Night de folk/rock act Blackmore’s Night op. Maar nog even terug naar het album nu. Zoals aangehaald, is het wel een beetje zonde dat deze plaat vergeten dreigde te worden want kwalitatief is dit toch wel een sterk album. Opener ‘Wolf to the Moon’ bevat dezelfde sfeer en drive als Deep Purple’s ‘Highway Star’. ‘Hunting Humans’ klinkt werkelijk spookachtig lekker. ‘Stand and Fight’ rockt en rolt lekker door en bevat een heerlijke mondharmonica partij (ingespeeld door Mitch Weiss).  Het reeds vernoemde ‘Ariel’ draagt (mede door de bijdrage van Night) al een zware renaissance stempel en was dus al een voorbode van hetgeen de twee later zouden uitbrengen. Ook in ‘Black Masquerade’ horen we al een gipsy gitaar voorbijkomen. ‘Silence’ drijft dan weer op een moddervette groove en sappige blazers en bevat een beetje een a-typische solo van Blackmore. ‘Hall of the Mountain King’ is in de versie van Blackmore werkelijk subliem te noemen. Er waren/zijn natuurlijk al heel wat rockbands geweest die zich aan dit meesterwerk van Grieg gewaagd hebben maar volgens mij waren/zijn zij de eersten die er ook lyrics bij bedachten en ook Blackmore’s arrangement geeft het net die geniale twist. Niet dat het voor ons nodig was, wij waren al overtuigd van de pracht van dit album maar wij zijn al bij al toch blij dat deze plaat een welverdiende tweede kans krijgt.
 
Jan Guisset (4)

DISC: 1
HEADLINER
DOWN DOWN DOWN
JESSE AND WILL
SAN JOAQUIN
LIFE OF THE PARTY
SHADOW BOXING
HELPLESS HEART
DEVIL RAIN
MISERY ROAD
GOIN' DOWN FOR THE LAST TIME

DISC: 2
LAST KISS
SURE GOT THE POWER
MEXICO
LOSIN' KIND OF LOVE
HOTEL LA RUE
FEEL THE PAIN
CITY OF ANGELS
THE MILL'S ON FIRE
I KEEP GOING/HARD BARGAIN
LAST KISS (MONO VERSION)

DISC: 3
ONE NIGHT STAND
THIEF IN THE NIGHT
HARD MAN (BLESS MY SOUL)
HARD HEADED WOMAN
I WOULD NEVER LEAVE
DANCER
LITTLE CHERIE
LATE NIGHTS
TWO TIME LOSER
AIN'T NO WAY
LATE NIGHTS (MONO VERSION)

DISC: 4
BLAME IT ON THE NIGHT
ROCK ÂòN ROLL YOU
HYPNOTIZED
DON'T WASTE MY TIME
STRANGER
CADILLAC
FORTUNE TELLER
GETAWAY
HEADLINER
BLAME IT ON THE NIGHT (MONO VERSION)

Platenlabel
HNE Recordings

Labelnummer
HNEBOX 878

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Joe Lynn Turner

Fandango is oorspronkelijk opgericht in 1976, toen zanger Joe Lynn Turner, gitarist Rick Blakemore, bassist Bob Danyls, en Abe Speller op drums een leuk samenwerkingsverbod hadden gesloten. Later kwam daar ook nog Danny LaRue bij op de ivoren toetsen. Ze werden ontdekt door RCA Records tijdens optredens in lokale clubs in het tri-state gebied van New Jersey, New York en Connecticut, dezelfde lokatie die de wereld Twisted Sister gaf. Tussen oktober 1977 en maart 1980 bracht Fandango vier albums via RCA, ‘Fandango’ (1977), ‘Last Kiss’ (1978), ‘One Night Stand’ (1979) en ‘Cadillac’ (1980). 

Hun muziek mogen we het best omschrijven van eclectisch naar melodische rock, voeg daar nog wat elementen jazz en pop en country aan toe en je kreeg de juiste formule van hun geluid.
Naarmate ze meer en meer in het grotere live circuit te bewonderen vielen mochten ze vrij frequent openen voor toch wel wat grote namen zoals bv. Chicago, The Marshall Tucker Band, Billy Joel maar zeker ook bij de Allman Brothers waren ze een graag geziene support act. Maar een échte doorbraak bleef achterwege. Het was pas na de release van hun vierde LP bij RCA ‘Cadillac’, dat het vertrek van JL Turner bij hen inluidde, dat ene Ritchie Blackmore’s (ex-Deep Purple) Rainbow  interesse voor Turner als zanger begon te krijgen. En het werd een feit in 1981 op hun ‘Hard To Cure’-album.

We gingen eventjes op zoektocht naar wat voor ons de meest interessante momenten waren in deze vier langspelers.
Op de eerste release, en verwacht niet meteen superloeiende, harde gitaarsolo’s. Neen, Fandango hield alles binnen de grenzen waarin ze zich begaven. ‘Jesse & Will’ en ‘San Joaquin’ zijn twee overheerlijke ballades, zeg maar een moment om tot bezinning te komen. ‘Misery Road’ heeft dan weer wat meer uptemo tot we ondergedompeld worden in de derde meesmepende ballad ‘Goin’ Down For The Last Time’, het nummer waar Turner zelf aan meeschreef.
Op ‘Last Kiss’ zitten ook weer enkele echte pareltjes verborgen zoals ze de dag van vandaag niet meer gemaakt worden. ‘Last Kiss’, de opener geeft ons een mooi voorbeeld waar hun muziek ons naartoe sleurt. Op ‘Losin’ Kind Of Love’ krijgen we knap gitaarwerk dat voor de opening zorgt en ‘Hotel LaRue’ en ‘City Of Angels’ behoren zonder meer tot de uitlopers van deze langspelers. Als extra track de mono-versie van ‘Last Kiss’.
‘One Night Stand’ stelt zich nog meer variabeler op dan de twee vorige albums en sommige nummers gaan kennelijk een lichte poptour op, ‘Late Night’ is daar een voorbeeld van en van dit nummer krijgen we als extra track de monoversie geserveerd.
‘One Night Stand’ is dan weer iets steviger wat de gitaarpartijen betreft en bij de eerste noten, qua interessesfeer, gingen mijn gedachten zonder enige twijfel uit naar het geluid van The Doobie Brothers en Humple Pie.
Nog twee mooie ballads werden ons gepresenteerd in de vorm van ‘Hard Headed Woman’ en ‘I Would Never Leave’. Om dit album te besluiten krijgen we nog ‘Two Time Loser’, dat dan weer regelrecht gepikt is van Free’s ‘All Right Now’. Luister maar eens goed naar de eerste 10 seconden van dit nummer.
Op ‘Cadillac’ komen de echte gitaarfreaks aan hun trekkken. Het album laat echt meer superieure gitaarlijnen horen en zowat op ieder nummer maar  ‘Blame It On The Night’ (met de monoversie hiervan als extra track), ‘Rock ‘N’Roll’, ‘Hypnotised’ en het wondermooie ‘Fortune Teller’ gaven deze laatste RCA-release toch een aparte wending.

Fandango behoort nu tot die vele echoes uit een vrij lang verleden en dat is spijtig.
De band was een strakke muzikale outfit met een sterk gevoel voor melodie en dynamiek, en Turner was de perfecte leadzanger. 
Indien Fandango de stijl van ‘Cadillac’ een beetje had blijven volgen, wie weet waar ze misschien op dit moment zouden hebben staan. Voor Turner was de lokroep van Rainbow evident, voor de overige muzikanten van Fandango leek hun carriére nu een uitgemaakte zaak.

Op 17 april was Joe Lynn Turner te gast in zaal Bret te Genk. Lees ons verslag hier.

Alfons Maes (4)

DETAIL ALBUM

Tracks

1. Life on Standby
2. Everytime I Break
3. Alive
4. 10 Weeks Of Summer
5. If I Stay
6. Don’t Say You Love Me
7. No Air
8. The Night Before I Die
9. When Love Is Not Enough
10. Hope

Platenlabel
Secret Entertainment
 
Labelnummer
 
Distributie
 
Promo-agent
Mike De Coene (Hardlife promotions)
 
Website
My Own Ghost

‘Life on Standby’ is een sterke plaat met een originele sound. De band levert wat het beloofd; interessante songs, sterke instrumentele techniek een pracht van een zangeres. Julie Rodesch heeft een zachte stem die goed meegaat met de feel en de toon van de nummers. Haar stem is het horen waard. De tracks zelf zijn van goede kwaliteit. My Own Ghost maakt veel gebruikt van elektronische tonen en samples van bestaande nummers. Dit zorgt voor een herkenbare maar toch interessante ervaring. Jammer genoeg werkt dit niet altijd. Hoewel het bij de meeste nummers goed wordt geïmplementeerd, is dit niet het geval bij ‘No Air’. Het begint met de versie van ‘Drunken Whaler’ die je te horen krijgt in de trailer van het videospel ‘Dishonored’, wat een heel sombere en rustige toon zet. Maar het nummer versnelt vrij vlug en zet een heel andere toon. Het nummer zelf is zeer goed, maar de intro was onnodig. Buiten dat nummer kun je van My Own Ghost een variatie aan muziek verwachten. De band heeft muzikanten van vele achtergronden, waaronder pop en rock. Deze stijlen worden goed gebruikt zonder dat het de harde muziek van heavy metal verwaterd. Het album zelf is een collectie van warme muziek dat verschillende emoties uit. Het zorgt voor een interessante luisterervaring dat je zeker eens moet gehoord hebben! Enkele nummers die uitsprongen zijn ‘Life on Standby’, een sterke opener voor de plaat en ‘Alive’, een track met een melodie die dagen in je hoofd blijft zitten. Het Luxemburgse My Own Ghost is de moeite waard om eens op te zoeken!
 
Dylan Sleebus (3 ½)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Gotham
2. Triggerpulse
3. You Don't Know
4. Specimen X (The Mortal Chamber)
5. Light Me Up
6. Manifest Destiny
7. Victim
8. Check The Phyrg
9. Hell On Earth
10. Prevail

Platenlabel
Napalm Records
 
Distributie
Pias / Rough Trade
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Mora Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Kobra And The Lotus

Kobra And The Lotus is een Canadese heavy-metalband onder leiding van de mooie Kobra Paige. Verder bestaat de band uit Jasio Kulakowski (gitaar), Brad Kennedy (bass) en slagman Lord Marcus Lee. ‘Prevail I’ is het eerste deel van een tweeluik. ‘Prevail II’ zou moeten verschijnen in een niet zo verre toekomst. Maar eerst dus deze ‘Prevail I’. Ik ben wel fan van female fronted bands en niet alleen voor de looks van de zangeres maar veelal voor de geweldige zangkwaliteiten, of het nu gaat om symfonisch engelengezang zoals Within Temptation of Epica of bulderend geweld zoals Arch Enemy en Spoil Engine, ik kan het allemaal best smaken. Kobra And The Lotus behoort echter niet tot één dezer categorieën, dit is pure heavy-metal. Dat dit deze band als gegoten zit kun je al horen vanaf opener 'Gotham'. De ietwat bombastische intro met de ritmische drums en de zeemzoete stem van Kobra Paige die overgaat in een lekker swingende metaltrack. Ik vindt het uitermate opwindend hoe het stembereik van Kobra evolueert doorheen deze track, van een pure rockstem tot een stem die me doet denken aan Sharon van Within Temptation wanneer ze rustig en stil zingt maar zonder de symfonische achtergrond. 'Triggerpulse' knalt hierna door de speakers en hiermee heeft de band me al direct weten te overtuigen, ze hebben er een fan bij. Het moet niet altijd bulderend metalcore geweld te zijn. De kwaliteit die de muzikanten hier op een schijfje weten te smijten is bangelijk. Verder zou deze band beschikken over een ijzersterke live-reputatie. Ik hoop dit zeker in de toekomst te ervaren. Tracks als deze geweldige 'You Don't Know' wil ik eens van de eerste rij meemaken en dan liefst van al nog vanuit de fotopit. Ongetwijfeld kan deze band beide geslachten bekoren, de vrouwen voor de toegankelijk muziek en de mannen voor de looks al kan dit best ook andersom zijn. De schitterende tracks lossen elkaar in sneltempo af, hier is 'Specimen X (The Mortal Chamber)' dat ons meevoert is een geweldig gezongen verhaal met een bombastische instrumentale ondertoon en begeleiding. Geweldige gitaarsolo's vervolmaken deze track. De wondermooie ballad 'Light Me Up' is het volgende meesterwerkje dat we krijgen voorgeschoteld. Het is zoals de band zelf al aangaf in diverse interviews, het album ontplooit zich als een mandala doorheen de diverse tracks (het coverwerk bevat ook een mandala). Na dit kleine rustpuntje is het tijd voor terug wat steviger werk met 'Manifest Destiny', centraal blijft de prachtige stem van Kobra Paige maar natuurlijk ondersteund door het geweldige werk van haar bandgenoten. Van diepe gitaartonen, en beukende bassen tot snijdende gitaarsolo's en razende drums. Als een mokerslag in je slag knalt 'Victim' door de speakers, één van m'n favorieten op dit album. De snedige sfeer die deze track neerzet doet de haren op m'n armen overeind staan, geweldig! En net als deze track is afgelopen doen ze er met 'Check the Phyrg' een geweldig oorgasme bovenop, een ruim vier minuten durend instrumentaal meesterwerk. Bravo aan de muzikanten voor deze track. 'Hell On Earth' doorbreekt deze instrumentale storm met opnieuw schitterende vocals en dito begeleidend instrumentaal werk. Dit album blijft m'n zintuigen prikkelen track na track. Dat is wat ik verwacht van elk album, blijven entertainen, verrassen en onderhouden. Daar is deze ‘Prevail I’ met bravure in geslaagd. Spijtig dat zulke albums altijd te kort zijn want ook hier zijn we met titeltrack 'Prevail ' al aangekomen aan het einde. Een track met een classic heavy metal sound. Ik kijk al reikhalzend uit naar opvolger ‘Prevail II’ maar eerst nog een aantal keer deze ‘Prevail I’ door 'n speakers laten knallen.
 
Peter Smet (4)