​Het label Fastball Music bracht enkele weken geleden een metalalbum uit dat stof lag te vergaren op zolder van zanger Erich Eysn.  In 1984 richtte hij samen met gitarist Alex Gor de band Wardress op doch amper één jaar later leek de oorlog al verloren.  Vorig jaar vonden de vier leden elkaar terug, trokken de studio in, recupereerden de verloren gewaande songs en schreven ondertussen nog enkele nieuwe.  Dress for War beukt erin zoals ook Black Sabbath, Iron Maiden of Manowar deden.
Stompende ritmes, huilend gitaarwerk, rauwe agressieve vocals zullen elke metalliefhebber doen klaarkomen. Doch ook rustige intro’s en beter vocaal werk bij schaarse momenten (‘Dark Lord’). Je hoort duidelijk een hardrock/metal stijl uit de jaren ’80.  Niks verkeerd mee, integendeel, the real stuff als je het mij vraagt. En dat er soms een vettig Toni Iommi-gitaartje doorklinkt (‘Betrayal’, ‘Werhen’) kan de pret alleen maar verhogen. En dat de lyrics niet stichtend zijn (muziek verzachtte toch de zeden ??) nemen we er wel bij.  Tien songs om te headbangen en er geen hoofdpijn van te krijgen. Schitterende old school metal!
 
Line-up:
Erich Eysn (Vocals)
Alex Gor (Guitar)
Mirco Daugsch (Bass)
Andy Setter (Drums)
 
Marino Serdons 

​Belgische heavy metal band uit Kruibeke voorspelt op profetische wijze een demonische overheersing.  De intrigerende stem trekt onweerstaanbaar de aandacht en sleept je naadloos in het verhaal.   Hunter bouwde rond dit thema een zevental songs die qua stijl hun oorsprong kenden bij seventies hardrockers als Black Sabbath en Uriah Heep, naderhand verzwaard door Judas Priest en Iron Maiden, om maar enkele te noemen.  De up-tempo songs van Hunter worden perfect ingezongen door een verstaanbare en toonvaste David Walgrave.  En elke song zit vol tempowisselingen en juist getimede  gitaarsolo’s.  Ook leuk om het no-nonsense apocalyptische verhaal te  volgen via de bijgevoegde 8-page booklet.  Hunter houdt qua stijl het midden tussen Hardrock en metal. Hoewel gebaseerd op klassieke technieken,  muzikaal zeer inventief en intrigerend.  Benieuwd naar de opvolger.
 
Line-up:
David Walgrave (Vocals)
Joost Vlasschaert (Lead & rhythm Guitars)
Thomas Abeel (Lead & Rhythm Guitars)
Jeroen ‘The Bull’ Wauters (Bass Guitar)
Dries Deturck (Drums)
 
Marino Serdons (3 ½)
​

​De Belgische metalscène blijft verbazen door de schuchtere pogingen om enige variatie te brengen in het agressieve genre.  The Void  Within is het debuutalbum van een zeskoppige band uit Gent.  Twee zangers en twee gitaristen…dat hadden we nog niet gezien. In de rockscène opent dat perspectieven, dus benieuwd wat Beyond Our Sight daar mee doet. Na de weinig originele opener ‘Mindless Impulses’, met snelle riffs volgt inderdaad een inventiever song: You Mind Makes It Real.  De gitaarpartijen vullen elkaar mooi aan en  de zanglijnen zijn een verrijking en stimuleren de melodie.
Ja, ja, er zit ook nog melodie in!   Met de titelsong The Void Within overheersen weer de snelle riffs en de onverstaanbare brutale vocals. Jammer, dat we geen ondertiteling hebben. Wel fijn dat ook hier de melodielijn met een gitaarsolo verlichting brengt.  Een opzwepend ‘Whitenoise’ zou  niet misstaan op de Graspop-weide, een lucifer is niet nodig om ze in brand te steken. 
De band is zeker geen zeskoppig monster, doch een inventief (would be) macho gezelschap dat deskundig gebruik maakt van hun potentieel.  Als bonus track werd de single ‘Strenuous’ nog toegevoegd aan het album. 
Heet van de pers: zanger Lendert verlaat de band voor een wereldreis!  Wat nu?
 
Line-up:
Lendert François (Vocals)
Michael van Wemmel (Vocals)
Pieter-Jan Van Daele (Bass)
Michiel Geleyn (Guitars)
Federic Santens (Guitars)
Mattias van rompaey (Percussion)
 
Marino Serdons (3 ½)
​

​Vrouwen vallen in katzwijm voor deze drie gespierde adonissen met AC/DC en Van Halen uitstraling. Heavy rock met gitaarsolo’s in een melodisch jasje.  Het debuutalbum van deze Blood Brothers (al van de geboorte samen de kinderwatertjes doorzwommen) straalt  een macho en wonderboy imago uit.  De elf songs zijn traditioneel opgebouwd zoals bij hun illustere vernoemde voorgangers: drijvend slagwerk, zware bass, melodisch én zangtechnisch ok. Na enkele songs treeds echter gewenning én verveling op.  Slechts één ballad ‘If You Say You love Me’, om even af te kicken van het rockgeweld. 
‘My Chance’ begint heel zacht doch vervalt enige tijd later in meer van hetzelfde. Het album eindigt met het toepasselijke ‘We Not Go Quietly’, een zinloze bevestiging.  Live voorlopig alleen in Duitsland dames (en heren).
 
Line-up:
Sam Niklas Jaeger  (Vocals, Guitars)
Tim Louis Jaeger (Guitars)
Arian Gerhardt (Drums)
 
 
Marino Serdons (3)
​

​Opmerkelijk debuutalbum uit Noorwegen.  De drie broers Gjermundrod boetseerden een metal/hardrock album in elkaar dat een mix brengt van influencers Black Sabbath, Thin Lizzy en Heliacopters…eigenlijk Tempel-architectuur.  Denk even de hardcore vocals weg en blijft over een strak metal grondplan met wat versieringen uit de hard- en progrock stal.  Buiten de slinkende familieband, drummer Kjetil heeft ondertussen de stal al verlaten wegens meer interesse in de band  Kvelertak, bestaat Tempel uit muzikanten die iets ambitieuzer zijn dan de huidige ‘straigth to the brain music’.  En dan wordt het natuurlijk interessant, wanneer individuele skills komen bovendrijven.  Luister maar eens naar de zang-en melodielijn van Confusion: harmoniezang zoals in de seventies!  En wie verwacht een jewish harp als intro bij het trashy  ‘Forest Cemetery’, met  hyperkinetisch drumwerk.  Of de marching drums van  Fortress met een mooie melodische lijn, waarbij je hoopt dat de metalzang verdwijnt of vervangen wordt door een mooier stemgeluid.  Ok, dan is het geen metal meer, maar waarom vasthouden aan een etiket?  Ook in ‘Torches’ komt mooi ouderwets gitaarwerk bovendrijven….Tempel heeft alle kwaliteiten om zich te distantiëren van andere metalbands, om een hoger niveau te bespelen. Tijd zal uitwijzen of ze die moed hebben.
 
Line-up:
Inge Haugland Gjermondrd (Bass, Vocals)
Kjetil Haugland Gjermondrod (Drums)
Espen Haugland Gjermondrod (Guitar)
Andreas Espolin Johnson (Guitar)
 
Marino Serdons (3 ½)

Beaten to death spuwt agressie tot het beestachtige toe. Metal voor niet fijngevoeligen om het zwak uit te drukken.  Georganiseerde chaos als uitlaatklep van welke frustraties dan ook.
De Noorse band is niet aan haar proefstuk toe. Tussen de walgelijke uithalen pompen ze korstondige beademing zodat er toch nog een soort ritme en melodie uit de doos van pandora komt.
Hyperkinetisch scheuren ze door je trommelvlies en maken zich onevenaarbaar.
Twaalf ‘songs’ met bijgevoegde teksten overtuigen met grindcore waarbij Napalm Death een zachte dood nabij lijkt.  Zanger, of beter gezegd, krijser Anders zal toch zijn keel moeten smeren om iets zinnigs uit te braken.
Agronomicon is het vierde album vanuit de Neon Gorilla Studio te Oslo en het eerste dat niet live werd opgenomen in hun eigen repetitiekot. Volwassen rauwheid verbijsterd.
 
Line-up:
Anders (Vocals)
Christian (Drums)
Martin (Guitars)
Tommy (Guitars)
 
Marino Serdons (3 ½)

​Kijk naar het hoesontwerp van Soulimage en je verliest elk geloof in de mensheid. De wereld verandert in een razendsnel tempo en Robert Eberl wil dat duidelijk maken in zijn tweede album ‘Human Kind-Animal Mind’.  Hij werpt vragen op, maar beantwoordt ze ook.  We ontlopen meer en meer de menselijkheid.  Geen positieve evolutie, doch wel een positieve boodschap van “Be There For Each Other” (‘Charity’).  Met rock en synths tracht hij een statement te maken en onze ogen te openen.  Want we zijn allen blind door egotripperij.  Twaalf alternatieve songs met wat metal invloeden, vol van power en energy (neen, dat is niet hetzelfde) laten een geëngageerde band horen.
Het album start met een piepend aftellend tijdsignaal en en spacerock soundscape.  Heel chronisch opgebouwd van ‘Human Kind’ over ‘How to Live and To Hope’ tot en met de boodschap van ‘Charity’ en ons ‘Animal Mind’.  Ook hier zijn gothic, metal, rock en synths prachtig in elkaar verweven .  De muziek laat je niet onberoerd, je staat alleen stil bij de boodschap. 
Het duo van Soulimage uit Regensburg lijkt goed op weg om de metal- en rockscène een geweten te schoppen.
 
Line-up:
Rob E. Soul (Lead Vocals, Synths, Drums)
Patty Juhasz (Guitars)
 
Shir-Ran Yinon (Violin)
Michael Erhard (Bass Guitar)
Thomas Groth (Piano)
Conny Eberl (Second Vocals)
 
Marino Serdons (3 ½)
​

​Bij nacht en ontij vloog Nachtfalter (= een mot) naar de Lage Landen.  Te laat om mee te eten van een metalmaal op Graspop.  De tweekoppige band, Tobias Serfling en Tom Güinzig, hadden nood aan een nieuw project dat hun ego kon vereeuwigen, het debuutalbum ‘Was Bleibt’.   Hierover gokken ze eigenlijk op twee grasparkieten: enerzijds de dark-rock liefhebber en anderzijds de doom-dance fanaat.  Om met deze laatste te beginnen, ‘Maschinenklang’ is een uptempo gothic song waarvan je ook een dansbare electro remix krijgt.  Samen met ‘Anderes Leben’ als single uitgetrokken.  De songs starten vrijwel allemaal theatraal om dan over te gaan naar een drijvend ritme met lyrics in een bas- of baritontimbre.  Beste (gothic) song hoor je maar éénmaal op het album (‘Nur noch einmal..) Nachtfalter vermengt hun gothic en metal met wat electronica (post wave stijl), doch wordt vleugellam gemaakt door de eentonigheid in de vocals en de iets te simpele songstructuren. 
Die Motte ist kein Uberflieger!  Aber ‘Was Bleibt’ will stay!
 
Line-up:
Tobias Serfling (Vocals, Composition)
Tom Günzig (Guitars)
 
Marino Serdons (3)

​Imago is belangrijk.  Waarom het imago van een metalband altijd agressief en macho moet zijn blijft mij echter een raadsel.  Ook de Belgisch-Amerikaanse band Hitherside poogt op die manier publiek te winnen, maar houdt ondertussen de macho-cultuur in stand. Muzikaal echter scheren de Belg Sam Oerlemans en de Amerikaanse Jennifer Summer hoge toppen. Hun tweede album Blue Lotus herbergt negen songs die dwepen tussen metal en progrock.  Niet verwonderlijk met Sam’s achtergrond bij 7th Circle en Throwing Sixes.  Als multi-instrumentalist en composer schreef hij echter al enkele jaren aan zijn eigen project.  Jennifer daarentegen speelde eerst trompet, stapte nadien over op gitaar en na een overtuigend gesprek met Sam kwamen daar nog vocals bij. En hoe!  Jennifer’s zangstijl roept mooie herinneringen op aan solo-projecten van Grace Slick.  Ook zij wist met haar stem elke song een niveau hoger te tillen.  ‘Unsanctify Me’ opent nogal heavy en de titelsong ‘Blue Lotus’ kleurt donker. Door het gebruik van meerdere (gitaar)lagen, afwisselende ritmes en vocale harmonieën krijg je zelfs warme melodische songs die eerder neigen naar heavy progrock. Opvallend ook ‘Knock ‘em On Back’ met een oer(degelijke) riff en een knappe gitaarsolo, alles netjes binnen de mainstream drie minuten. 
Kijk alvast uit naar hun live gigs: 2 aug. in  Stevoort (Hasselt) op het Live a Life Festival en op 29 sept. in de Libertad te Leuven.  Wij zullen er ook zijn!  En misschien enkele songs unplugged?
 
Line-up:
Sam Oerlemans (All Instruments)
Jennifer Summer (All Lyrics, Vocals)
Dirk Verbeuren (Drums on ‘Get It Back’)
 
Marino Serdons (4)

Al meer dan twintig jaar is het Zweedse Soilwork een vaste waarde in de metalwereld. Met hun aanstekelijke en melodieuze (death)metal hebben ze ontegensprekelijk een vette stempel gedrukt op heel wat hedendaagse metalbands. 
Meer dan vier jaar na hun vorige album ‘The Ride Majestic’ (ik tel even het compilatie-album ‘Death Resonance’ niet mee) komen ze terug het toneel op met ‘Verkligheten’ oftwel ‘De realiteit’ Die realiteit is dat Soilwork helemaal terug is van eigenlijk nooit weg gegeweest. Het is wel zo dat er de vorige vier jaar heel wat gebeurt is binnen de band. Van de originele band is alleen zanger Björn "Speed" Strid overgebleven. Onder meer trouwe soldaat én Belg Dirk Vanbeuren verliet de band om vaste drummer bij Megadeth te worden. Maar hij werd wel uitstekend vervangen door jonge hond Bastian Thusgaard, toevallig of niet een drum student van Vanbeuren.
Op ‘Verkligheten’ klinkt Soilwork helemaal zoals ze moeten klinken: melodieus én toch lekker bruut.
Na de rustige intro ‘Verkligheten’ vliegen ze er meteen in met het episch klinkende ‘Arrival’. De grunts en cleane zang van Strid zijn nog steeds van het beste van wat er in de metal te horen is. 
De rest van het album klinkt heel erg fris en je voelt dat de band een nieuwe drive heeft gevonden.
Er is zeker genoeg afwisseling om 50 minuten je aandacht er bij te houden. Zelfs de soms behoorlijk poppy songs als  ‘Full Moon Shoals’ blijven overeind. Op ‘Stålfågel’ komt Alissa White-Gluz (Arch Enemy) even meegrunten. Al moet je het echt al weten dat zij het is want anders weet je het niet. Haar rol is dan ook niet meer dan ondersteunend. Dat is helemaal anders bij ‘Needles And Kin’ waar Tomi Joutsen (Amorphis) zich helemaal mag laten gaan. Eén van mijn favoriete nummers op ‘Verkligheten’.
Conclusie: Soilwork is helemaal terug met een meer dan degelijk metalbum. Voor diegene die openstaan voor wat pop en rock in de metalpap gaat deze nieuwe worp zeker niet tegenvallen.
​
 
Tom Coppers (4)