Al meer dan twintig jaar is het Zweedse Soilwork een vaste waarde in de metalwereld. Met hun aanstekelijke en melodieuze (death)metal hebben ze ontegensprekelijk een vette stempel gedrukt op heel wat hedendaagse metalbands. 
Meer dan vier jaar na hun vorige album ‘The Ride Majestic’ (ik tel even het compilatie-album ‘Death Resonance’ niet mee) komen ze terug het toneel op met ‘Verkligheten’ oftwel ‘De realiteit’ Die realiteit is dat Soilwork helemaal terug is van eigenlijk nooit weg gegeweest. Het is wel zo dat er de vorige vier jaar heel wat gebeurt is binnen de band. Van de originele band is alleen zanger Björn "Speed" Strid overgebleven. Onder meer trouwe soldaat én Belg Dirk Vanbeuren verliet de band om vaste drummer bij Megadeth te worden. Maar hij werd wel uitstekend vervangen door jonge hond Bastian Thusgaard, toevallig of niet een drum student van Vanbeuren.
Op ‘Verkligheten’ klinkt Soilwork helemaal zoals ze moeten klinken: melodieus én toch lekker bruut.
Na de rustige intro ‘Verkligheten’ vliegen ze er meteen in met het episch klinkende ‘Arrival’. De grunts en cleane zang van Strid zijn nog steeds van het beste van wat er in de metal te horen is. 
De rest van het album klinkt heel erg fris en je voelt dat de band een nieuwe drive heeft gevonden.
Er is zeker genoeg afwisseling om 50 minuten je aandacht er bij te houden. Zelfs de soms behoorlijk poppy songs als  ‘Full Moon Shoals’ blijven overeind. Op ‘Stålfågel’ komt Alissa White-Gluz (Arch Enemy) even meegrunten. Al moet je het echt al weten dat zij het is want anders weet je het niet. Haar rol is dan ook niet meer dan ondersteunend. Dat is helemaal anders bij ‘Needles And Kin’ waar Tomi Joutsen (Amorphis) zich helemaal mag laten gaan. Eén van mijn favoriete nummers op ‘Verkligheten’.
Conclusie: Soilwork is helemaal terug met een meer dan degelijk metalbum. Voor diegene die openstaan voor wat pop en rock in de metalpap gaat deze nieuwe worp zeker niet tegenvallen.
​
 
Tom Coppers (4)

Carbon Black is een band uit Australië die met ‘End Of This’ hun eerste fullalbum op de wereld loslaat. Naast de broertjes Rob Giles (basgitaar) en Steve Giles (drums) bestaat de band uit gitarist Damon Bishop en zanger Jonathan Hurley. Vooral die laatste heeft een hoofdrol op ‘End Of This’. En dan vooral het gemak waarmee hij wisselt van zangstijl is erg knap.
De band klinkt wat als een kruisbestuiving tussen de oude Alice In Chains, powermetalbands als Pantera met links en rechts een experimenteel uitstapje. Misschien een rare combinatie op papier maar op één of andere manier werkt het wel voor Carbon Black.
Het album is niet altijd even sterk want er wordt soms iets te veel gegrepen naar dezelfde powerriffs en de dubbele bassdrums vliegen je soms net iets te vaak rond de oren. En instrumentale tussendoortjes als ‘Decieve’ moeten echt niet voor mij. Het haalt de vaart wat uit het album, jammer want voor de rest spat de energie er langs alle kanten af. Maar uitschieters als ‘Deny’, ‘Cowards’ en ‘Blood And Sacrifice’ maken van ‘End Of This’ een meer dan behoorlijk metalalbum. Carbon Black is zeker een band om te volgen. 
 
Tom Coppers (3 ½ )
​

Al sinds 1998 laten de Zwitsers van DarkRise  lekker brute death metal op de aardbol los. Al meer dan 20 jaar zijn zij dé referentie wat betreft metal uit Zwitserland.
Ook met ‘Circles Of Failure’ brengen ze weer een heerlijke pot death geweld uit. De productie is echt top. Kan moeilijk anders met Russ Russell (oa. Napalm Death, At The Gates, Dimmu Borgir) achter de knoppen.
Wat me persoonlijk vaak stoort aan death metal is het gebrek aan afwisseling. Zowel qua zang als riffs klinken veel death metalbands nogal ééntonig. Dat is bij DarkRise gelukkig niet het geval. Zanger Thibaud brengt net genoeg variaties in zijn grunts en het gitaarspel van Nico en Dario is simpelweg uitstekend. Persoonlijke favorieten zijn ‘Until Death’, ‘Spartan’ en de lekker brute afsluiter ‘Bullshit Theories’.
Ik wil ook nog even erg mooie artwork van de Chinese artiest Guang Yang in de spotlight zetten. Erg knap werk.
Zeer sterk album dat elke death metalliefhebber zeker eens moet checken. Ik ben er zeker van dat je niet bedrogen gaat uitkomen. Tijdens hun laatste tour deden ze jammer genoeg geen show in België. Hopelijk zien we hen in de toekomst snel in een fijne zaal. Deze band verdient dat wel.

Tom Coppers (4)
​

Cult Of Scarecrow is een nieuwe doom metalband uit ons belgenlandje. De band bestaat uit een aantal oudgedienden uit de Belgische metalscene: zanger Filip De Wilde (ex-Innerface), gitaristen Jan Van Der Poorten (ex-Explorer, Die Sinner Die, Dead Serious) en Ivan De Strooper (ex- Explorer, Die Sinner Die, Dead Serious), bassist Gunther ‘Gunny’ Poppe (ex-Trial, Die Sinner Die, Dead Serious), keyboardspeler Eddy Scheire (ex-Ramses, Battering Ram) en drummer Jeannot Schram (ex-Mindruin, Die Sinner Die). Genoeg ervaring om van Cult Of Scarecrow een topband te maken.
Met hun debuut-EP ‘We Are The Cult Of Scarecrow’ leveren alvast een zeer degelijk schijfje af. Het is nog niet top over de hele lijn maar je hoort onmiskenbaar dat er veel potentieel zit in deze band.
Opener ‘The Hour Of Blood Run’ is meteen ook het beste nummer op deze EP. Een lekker apocalptische en symfonische doomtrip met erg veel afwisseling en een hoofdrol voor de sterke stem van Filip. Bijna 10 minuten duurt deze trip maar verveelt geen moment. Hierna komt het voor mij net iets te wisselvallige ‘The Cult Of Scarecrow’. Leuk zijn wel de singalong stukken halfweg het nummer.
‘Last Words From Black Birds’ steunt helemaal op geweldige trashmetalriffs, denk aan Slayer of Megadeth op hun best. En net als in het afsluitende ‘Adrift And Astray’ is er voor mij een hoofdrol voor de zang. Die zou zo in een New Wave of Gothic band kunnen. En dat stemgeluid met de constant dreigende metalriffs maakt dat Cult Of Scarecrow een plaatje hebben afgeleverd dat zeker het beluisteren waard is. Zowel liefhebbers van pure metal als de doom metalfan moeten hier hun gedang in kunnen vinden. Laat u vooral niet afschrikken door de lengte van de nummers want die gaan alle vier voorbij de zeven minuten.
Hoe ze dit live brengen, daar ben ik dan wel weer erg benieuwd naar. En het toeval wil dat ze op 7 september ‘19 in mijn thuisstad spelen. Ik ga er dus proberen bij zijn in het “Skulls Rock & Metal Café” in Geel. 

​Tom Coppers (4)

​Onlangs verscheen het eerste full album van de Nederlandse gothic band Vetrar Draugurinn.  Wie hun eerste EP op de kop kon tikken, wist onmiddellijk dat gitarist Eric Hazebroek zich hiermee manifesteerde.  Als ex van Stream Of Passion werd het tijd om nieuwe wegen in te slaan. Vetrar Draugurinn moest melancholisch klinken (zijn voorliefde) en eveneens de gitaar een prominente rol geven.  Zelf noemt hij de stijl ‘progressive doom metal’.  Nochtans zijn er ook sterke  gelijkenissen met de symfonische gothic van Within Temptation of de afgezwakte doom-metal van The Gathering.  Bewijst eigenlijk dat Nederland sterk is in ‘heavy passion’.  Daar draait het allemaal om voor Eric Hazebroek: zelf passioneel omgaan met zijn 8-string gitaar en het gevoel overbrengen naar de luisteraar.  Eerlijk is eerlijk, zelf viel ik onmiddellijk voor de knappe vocals van Marjan Welman.  De zangeres van rockband Autumn heeft hier duidelijk haar plaats gevonden (ook qua looks). Twaalf diverse songs op Hinterlands. Naast het persoonlijke ‘I Am’ (naar aanleiding van het overlijden van zijn vader) of het zwaardere metalwerk ‘Death Will Come For Us’ , verrast zeker het eerlijke ‘Second’ (de eerste song geschreven voor de band) en het epische ‘Forever Locked Within’.  Deze laatste zou niet misstaan in de sferische progrock scène: alleen een gitaar, een cello en een onschuldige stem.  Een knappe ritmische en grommende intro  in ‘The Narrow Path’, een song met boeiende contrasten. Luisteren is de boodschap.  De band Vetrar Draugurinn slaat een brug tussen verschillende muziekstijlen en dat maakt het altijd spannend. Ondanks de kouwelijke groepsnaam (Wintergeest) voelt de muziek warmbloedig. Tof!
 
Line-up:
Marjan Welman (Vocals)
Eric Hazebroek (Lead Guitars, Mellotron)
Thomas Cochrane (Rythm Guitars, Trumpet, Trombone)
Arjan Heijden (Bass Guitar)
Jim van de Kerkhof (Drums)
 
Guest musician:
Elianne Anemaat (Cello)
 
Marino Serdons (3 ½) 

Metal vanuit ‘la douce France’.  Het kan en het is anders. In 2016 reisde zanger/gitarist Flo Lemonnier naar de woestijnen in Zuid-Amerika, kreeg visioenen én zand in zijn ogen.  Als debuut mag deze EP wel tellen.  ‘Uyuni’s Lullaby’ oogt en oort typisch metal met wat prog.  Mooie harde en sferische progrock waait over in ‘A Storm in Sajama’.  Compositorisch een heel knappe song. ‘Dust and Sun’ roept  het eindeloze van de wereld op. Vocaal wordt er geen vuurwerk afgeschoten. Wel tof is de mix van Engels en Frans. ‘Rest At Campfire’ legt het hart van Far Away bloot, namelijk: dichtbij! Dichtbij de natuur en betrokken bij de climate change.
Met Viaje slaagt de Franse band erin om zand in het radarwerk van de agressieve metal te strooien. Het surft op de hedendaagse trend: interactie tussen diverse muziekgenres.  Het werkt verzachtend, verstillend en toegankelijker voor een breder publiek. Al blijft het Franse accent hun achtervolgen als een coyote op zoek naar een lekkere hap. Viaje werd een heel genietbaar debuut, waarbij het bijna jammer is dat het hoesje een te hoog metalgehalte vertoont. Gratis te beluisteren op youtube of via hun website .
 
Line-up:
Flo Lemonnier (Vocals, Guitars)
Grégoire Debord (Guitars)
Alexandre Sara-Douck (Bass)
Loïs Arnaldi (Drums)
 
Marino Serdons (4)
​

​Twee gitaren, een bass en een drum: ruim voldoende om een doom metal sound te creëren die niet afwijkt van het geijkte landschap.  High Inquisitor Woe mag dan een bizarre groepsnaam zijn, de Limburgers zijn hierin alleszins origineel. Woe betekent niets meer of minder dan rampspoed, verdriet en pijn.  Laat dat nu juist in de lijn liggen van … doom metal.  Trage zware ritmes en knappe zangpartijen die doen denken aan Black Sabbath, Pentagram of Venom.  Nu, dat was hun stijl al bij de opstart in 2014 en zeker genietbaar op hun eerste EP ‘Liquid Times’ in 2015.  Ondertussen zijn we vier jaren en een aantal groepsvervangingen verder, een leerrijke periode waarin groei uitmondde in iets snuggere songstructuren.  Luister eens naar ‘Beyond Visible Light’ : zeven minuten (van de 57 in totaal), heel representatief met verrassende wendingen zowel ritmisch als vocaal.  Inspiratie uit (horror)films of games?  ‘Crown of Aquilonia’ begint in up-tempo met enkele trage sequenties ertussen en bovenaards orakelzang.  ‘Witch of November’ kreeg adrenaline-versneller in de gitaarmaten. Maar met de 12 minuten durende titelsong The Taint verschijnt er toch een langdradige smet op het album.  Less is more mannen!! De band wil met twee gitaren (Koen Keyers is eraan toegevoegd) iets makkelijker een massieve sound creëren en hun testosteron-gehalte opkrikken.  Niks mis mee doch alles ver van de realiteit, opportuniteit, originaliteit of gezelligheid.  Maar is dat nu niet eigen aan goede doom metal anno 2019??
 
Line-up:
Glen Stappaerts (Vocals)
Mathijs Ignoul (Guitars)
Koen Keyers (Guitars)
Dennie Grondelaers (Bass)
Benjamin Dommershausen (Drum)
 
Marino Serdons (3)

​Eind vorig jaar verscheen een EP van de postmetal band Buffer State uit het Gentse.  Wat onmiddellijk opvalt is de uiterst verzorgde vierdelig uitklapbare hoes met op elke binnenzijde de lyrics van de vier songs. Slechts vier zal je zeggen, maar wel vier knappe composities die het midden houden tussen metal en heavy progrock.  Een trend die zich al jaren afspeelt en tot spannende resultaten lijdt.  Het strakke headbangen wordt afgewisseld met leuke ritmewisselingen en zachtere passages.  Verwacht je aan uptempo riffs, melodisch schreeuwen, schroeiende harmonies en zware drones.  Inloeden van Kyuss, Pearl Jam, Nirvana en Opeth leiden naar een mooi gesmeerd progressief oeuvre.  Verlaat de domme agressie en treedt binnen in de wereld van ‘Anthropy’.
 
Line-up:
Jan Moerman (Drums)
Geert Van Der Plas (Bass)
Sander Vergote (Guitar)
Peter Glas (Vocals, Guitar)
 
Marino Serdons (3 ½)

​Onder In Motion schuilt het gitaarwonder Tom ‘Tee’ Tas.  De talentvolle liefhebber van metal en al haar subgenres zocht voor ‘Thriving Force’ een resem zangers, een negental denk ik zelfs.  Elk van hen geeft een ander cachet aan het metalgebeuren.  Niet in het minst Tom Tee die alle songs componeert in samenwerking met Hans Oudenaerd en Wim Smekens. Anderzijds huurde hij ook wat vrienden is voor extra gitaarpartijen en een streepje viool, cello en sax (‘Lunar’, ‘Solar’). Het album schreeuwt het uit van trash en death metal met daartussen rustige passages die de link maken met progrock en jazz. In een vorig leven speelde Tom nog in een space rockband, wat ook op dit album te horen is in ‘The Dying Of Spheres’.  Zoals verwacht bulkt het album van energie en agressie, maar ook van zeer melodieuze partijen die voor adem zorgen.  Het zijn die versieringen die van ‘Thriving Force’ een toegankelijk album maken waarbij niet alleen metalfans hun hartje kunnen ophalen.  Progrockers, luister ook eens naar de nieuwe metal lichting.  Het album is uit bij Freya Records en te verkrijgen via de gebruikelijke kanalen (en in de betere platenshop).
 
Line-up:
Tom Tee (Electric, Acoustic & Bass Guitars)
Hans Oudenaerd (Electric & Acoustic Guitars)
Jonathan Braeckman (Drums, Percussion)
Wim Smekens (Drums Pre-Production)
 
Guest Vocals:
David Davidson, Björn Strid, Pierre Malle, Jasper Daelman, Mathieu Romarin
Jeffrey Rademakers, Mike Slembrouck, Benny Willaert, Sindre Nedland
 
Guest Musicians: Joris Van Daele, Tom Hesters,David Van Ransbeeck, Karolina Prieels, Gregg Rossetti
 
Marino Serdons (3 ½)
​

​Al sedert 2004 jammen Jelle De Bock en  vrienden de pannen van het dak.  In 2017 verscheen de single ‘The Wanderer’ van Left Eye Perspective en nu is er eindelijk een EP.  Defiance zou hun tunnelzicht moeten verruimen met progressive metal songs.  Metal inderdaad, progressive absoluut niet. Keiharde riffs met een snuifje grunge op onderwerpen als verlies, verdriet of geweld en depressie duiden eerder op defaitisme zoals bij vele metalbands.  De vier songs op Defiance beuken op dezelfde manier in op je brein, met het obligate agressief geschreeuw.  Een gedegen uitlaatklep voor de makers én toehoorders, maar niks nieuws onder de zon.  Left Eye Perspective weet perfect wat ze brengen, maar om op te vallen onder de massa zullen ze toch uit een ander vaatje moeten tappen.  Met de variatie in het vierdelige ‘Death Of The Sun’ betreden ze alleszins het juiste pad.  Als single werd echter de take ‘Conjura’ verkozen: death metal blijkt toch eerder hun dada te zijn?  Misschien toch iets minder distortion gitaar en melodische arrangementen (=progressive) volgende keer?  Ondertussen verdienen ze wel hun plaats op Graspop! Of ga ze nu al live zien in de Kinky Star Gent op 18 april of op 4 mei 2019 in Nefast te Bree.
 
Line-up:
Jelle ‘Jelly’ De Bock (Bass)
Kim ‘Robot’ Berghe (Lead Guitar)
Kristof ‘Dr.K.’ Loockx (Guitars, Vocals)
Tony ‘MMT’ Goetheyn (Drums, Percussion)
 
Marino Serdons (3)