Dit jaar mag de Belgische metal scene dan toch wel eens wat meer in de spotlight gezet worden. Heel wat leuke releases heb ik dit jaar al voorbij zien komen en dit is ook zo met het debuut van de thrash metallers Lethal Injury. Drie jaar geleden is de band ontstaan in Oostende. Hun eerste optreden heb ik tevens nog bijgewoond en ondertussen hebben deze heren al heel wat optredens op hun naam staan, waaronder ook als voorprogramma voor Anthrax. Dat ze zeer goed geëvolueerd zijn als band, mag dan ook zeker gezegd geworden. Vooral zanger Rambo zijn stem is er goed op vooruitgegaan en dit kun je live, maar ook op ‘Melancholia’, zeer goed horen. De plaat opent met 'Mothman'. Direct komen de verscheurende gitaarriffs op je af waarbij het moeilijk is om stil te blijven staan. En zo hoor je hier ook de eerste klanken van Rambo die meer dan goed binnen het plaatje passen. Lethal Injury drukt hier hun eigen stempel binnen de thrash wereld. Zowel hardcore als death metal invloeden zijn hoorbaar, waardoor de plaat heel gevarieerd klinkt .'Suicidal Call' gaat van start met een intro uit de film Full Metal Jacket en wordt gevolgd door ultra snelle thrash muziek die een mooie knipoog trekt naar oude glorie jaren van thrash. Met 'Scream, Burn, Die' krijgen we een meezingertje voorgeschoteld. Waarschuwing: dit nummer blijft in je hoofd rondhangen. Ook krijgen we een rustiger, instrumentaal nummer voorgeschoteld, genaamd 'Melancholia Part II'. De grote verrassing komt echter met met het laatste nummer 'Veiled Woman Of The Black'. Dit is een zeven minuten lange epos waar death, thrash en soms black metal zich met elkaar vermengen, wat een topafsluiter blijkt te zijn voor ‘Melancholia’. Ik denk dat dit meer dan genoeg motivatie is om deze plaat aan te schaffen en vooral om Lethal Injury live aan het werk te zien. Dat de band zo mag verder doen in de toekomst!

Jason Proot (5)

​Vorig jaar had ik het genoegen om het eerste deel van het ‘Prevail’ tweeluik te mogen reviewen. Inmiddels is het tweede deel, ‘Prevail II’ verschenen en staat deze klaar op de laptop om kritisch beluisterd te worden. Al moet ik eerlijk bekennen dat de kritieken altijd positiever worden als ik aan de mooie Kobra Paige denk. Onlangs hadden we trouwens nog het genoegen om de band live aan het werk te zien in Biebob te Vosselaar en die knappe live-performance nemen we zeker mee in deze review. Live klonken de nummers die de band bracht van deze nieuwste langspeler alleszins al fantastisch. Benieuwd hoe deze op CD klinken, duwen we op de play-knop en klinkt 'Losing My Humanity' door de speakers. We worden bijna door een wormgat terug naar de Biebob gezogen want of je deze band nu live of op CD hoort, ze knallen. Geen onnodige intro maar direct full-throttle de eerste track op je afvuren. 'Let Me Love You' beschikt over een catchy refrein dat makkelijk uit volle borst wordt meegezongen al na de eerste luisterbeurt. We weten niet in hoeverre nieuwe gitarist Ronny Gutierez betrokken was bij de opnames van deze ‘Prevail II’ maar over zijn talent bestaat geen enkele twijfel. Hij scheurde met zijn partner-in-crime, Jasio Kulakowski over het podium tijdens hun recentste tour met Butcher Babies. Luister maar naar het mooie 'Ribe', deze instrumentale track wordt enkel maar onderbroken door een simpele “Hey!” van zangeres Kobra naar het einde van de track alvorens deze ons brengt bij het spiritueel getinte 'My Immortal'. Helaas maakt de metal op deze track wat teveel plaats voor een meer kauwklare rock. Maar dan zijn er de snarenbezweerders om er terug een stevige lap op te geven. Tracks als deze 'Human Empire' dragen toch meer onze voorkeur. In de review van ‘Prevail I’ schreven we reeds hoe we uitkeken naar deze ‘Prevail II’ en gelukkig worden we niet teleurgesteld en zet de band de stevige lijn gewoon verder. Hartzeer wordt bezongen op 'Heartache' een voor ons wat te eenvoudige track die we zelfs een semi-ballad durven noemen. Een lekkere riff brengt ons dan weer het gevoel dat we op de Duitse autobahn rijden met een cabrio, de haren wapperend in de wind. 'Velvet Roses' is weer een stap in de goede richting. Het is helaas deze wisselvalligheid die het album wat parten speelt. We hebben te vaak het gevoel van “net niet” en dat is spijtig voor een band met zoveel talent. Met 'Modern Day Hero' hebben we bijna een powermetal ballad op dit album, dit gevoel geeft deze track ons alleszins. Niet dat dat een slecht ding is natuurlijk. Muzikaal en vocaal zit alles stevig in het zadel en hebben we zeker niet te klagen. Met 'You're Insane' krijgen we terug een opflakkering die terug vuur in de keet brengt, zulke songs horen we graag een heel album lang. Dit zijn de typische Kobra And The Lotus songs die we willen horen. Strakke riffs, scheurend gitaarwerk, beukende drums en de fantastische uithalende stem van Kobra Paige. Het emotionele 'White Water' brengt ons naar het einde van het album. Het absolute slot komt er middels een cover van Fleefwood Mac met de song 'The Chain'. Het is een sterk album maar heeft helaas niet compleet de verwachtingen kunnen inlossen die we hadden na ‘Prevail I’.
 
Peter Smet (4)

​Anthrax is een band die al lang geen introductie meer behoeft. Bijna 40 jaar draaien ze op hoog niveau mee. En ze mogen dan al aanzien worden als het kleine broertje van de legendarische Big 4 van de thrash metal, van die 4 zijn zij het wel die de laatste jaren nog echt vuurwerk afleveren. Vooral sinds de terugkeer van Joey Belladonna achter de microfoon in 2010 bruist de band weer van energie. Dat leverde sindsdien al twee geweldige studioalbums op, ‘Worship Music’ (2011) en ‘For All Kings’ (2016) en een magistrale live registratie ‘Chile On Hell’ (2014). En dan mogen wij vandaag voor u presenteren, ‘Kings Among Scotland’, nog een live registratie, verkrijgbaar als dubbel cd, DVD, Blu-Ray en Vinylversies in allerhande kleurtjes.
Laten wij ons hier even concentreren op het muzikale gedeelte. De show werd in 2017 opgenomen in, dit zal voor sommigen onder u misschien als een verrassing overkomen, Schotland en is vooral gefocused op hun legendarische album ‘Among The Living’ dat dat jaar z'n dertigjarig jubileum mocht vieren. Het album wordt hier dan ook z'n integraliteit live uitgevoerd. ‘Among The Living’ moet voor uw dienaar ook zo ongeveer het eerste metalalbum zijn geweest dat ik bewust heb weten uitkomen en gekocht heb (op cassette toen nog) als dertienjarige puber, net nadat ik mijn zieltje aan de duivel had verkocht (heeft die kwibus daar ondertussen waarschijnlijk al dik spijt van, mwoehahahaha). Een beetje een persoonlijk jubileum ook als het ware. En niet alleen ik, nog vele andere niet-zo-heel-jonge rockers samen met mij zullen zich nog perfect kunnen herinneren hoe we compleet uit de bol gingen op tracks als 'I Am The Law', 'Skeletons In The Closet' of 'Indians'. En wat een moshpit juist was, daar had ik toen nog helemaal geen idee van maar ‘Caught In A Mosh’ te zijn, dat leek mij wel fantastisch. Mijn enige puntje van kritiek dat ik heb op deze release heeft niets met de kwaliteit van de muzikanten of de registratie te maken. Integendeel, beiden zijn absoluut TOP. Belladonna is vocaal onevenaarbaar, Charlie Benante mept de pannen van het dak en Scott en co vuren de gitaar riffs en solos af alsof het niets is. De productie en opnamekwaliteit zit bijzonder goed en het live gevoel komt bijzonder goed over.Waar zit het verschil met ‘Chile On Hell’ vraag ik mij echter af. Daarop staan ook zes tracks uit het ‘Among The Living’ Album en die andere drie zijn dan ook niet de meest essentiële als u het mij vraagt. Naast die songs staan er op ‘Kings Among Scotland’ ook nog een groot aantal andere Anthrax classics natuurlijk, zoals 'Madhouse', 'Antisocial' en 'Medusa', die je ook op ‘Chile On Hell’ terug kan vinden. We vinden hier natuurlijk wel zeer goede uitvoeringen van een aantal songs uit het recente ‘For All Kings’ terug, zoals bv het krachtige 'Evil Twin', het epische 'Blood Eagle Wins' en de zeer melodische power ballad 'Breathing Lightning'. Songs die hier bewijzen hun plaats in een Anthrax setlist zeker te verdienen. En dan is er natuurlijk ook nog het hilarische moment tijdens 'Indians' waarin Joey halverwege de boel stillegt omdat het gedeelte van het publiek buiten de moshpit zich volgens hem niet voldoende geeft. ‘Kings Among Scotland’ is een zeer goed live album/DVD, gelooft u mij vrij. En dient natuurlijk door elke die hard Anthrax fan in de collectie opgenomen te worden. Voor wie op zoek is naar een representatieve, dynamische live registratie van Anthrax zou ik toch eerder geneigd zijn om ‘Chile On Hell’ aan te raden omdat daarin zowel band als publiek toch net iets meer "on fire" zijn en je daarop toch ook alle essentiële Anthrax tracks (pun not intended) terug vindt.
 
Jan Guisset (4)

​Wie heeft er zin om een stevig potje te thrashen? Alright! En bij wie zitten we daarvoor aan een beter adres dan bij de veteranen van Overkill? Al bijna 40 jaar doen deze Amerikanen waar ze goed in zijn, namelijk hun eigen ding doen en stevige thrash metal maken. En van rustig aan doen willen de heren blijkbaar al helemaal niet weten. Vorig jaar nog verscheen ‘The Grinding Wheel’, hun achttiende (!!!) studio album. En nu laten ze een live release op ons los, beschikbaar op allerhande audioformaten maar ook op DVD en Blu-Ray. Op 16 April 2016 streek de band neer in Oberhausen, Duitsland, dat voor de gelegenheid werd herdoopt tot Overhausen om een optreden te geven in de Turbinenhalle. Tijdens dit optreden werden niet één maar wel liefst twee belangrijke Overkill albums integraal gebracht. Het ging meerbepaald om de klassieker Horrorscope, uit 1991, en het debuut uit 1985, Feel The Fire. Respectievelijk 25 en 31 verjaardagskaarsjes voor deze platen dus. De commentaar van zanger Bobby "Blitz" Ellsworth over waarom ze bijvoorbeeld voor ‘Feel The Fire’ kozen luidt: "Er is iets charmants aan jonge mannen die niet weten wat ze doen. We hadden geen plan, maar er was iets bekoorlijks aan die chaos en het toonde de weg voor wat later kwam". Voor de +/- 1500 aanwezige fans moet het een ongelooflijke beleving geweest zijn. Zij kregen een band te horen en te zien die in topvorm verkeert. Fun fact, de twee enige nog originele leden van Overkill en dus ook de enige twee die op de studioversies van ‘Horrorscope’ en ‘Feel The Fire’ hebben gespeeld zijn bassist D.D. Verni en Bobby Ellsworth. Ellworth's vocalen klinken zoals altijd raspy en thrashy en de gitaren klinken strak en hevig. Drummer Eddy Garcia houdt met zijn zware mokerslagen de boel vakkundig bij elkaar. Ellsworth bekt trouwens een aardig mondje Duits en vertelt de fans over hoe hun eerste internationale optredens in Duitsland plaats vonden en ze zelfs op een plaatsje niet heel erg ver van Overhausen in 1986 tijdens de Metal Hammer Roadshow de opnamen maakten voor hun allereerste VHS (video kiddozzz, de voorloper van DVD en joetjoep) release. Het ‘Horrorscope’ album werd als eerste gespeeld, hier klinken de songs enorm strak met een uitgesproken punky randje en de thrash metal feel typerend aan de eerste nineties jaren. De songs uit ‘Feel The Fire’ klinken dan inderdaad weer een beetje losser en onstuimiger en zitten hoorbaar nog onder de jeugdpuisten. Toch moeten de songs onderling niet voor mekaar onderdoen, ze geven elk op zich een beeld weer van de staat van de band die ze toen opnam. Anno 2016 worden ze nog steeds fel en vol overgave gespeeld. Sommige van de songs werden uiteraard nog maar bitter weinig live gespeeld. Om te eindigen kozen Bobby en de zijnen toch voor een traditie met de Subhumans cover 'Fuck You', luidkeels meegebruld door die 1500 zotte Duitsers in Overhausen.
Voor wie (nog) niet vertrouwd zou zijn met het (oudere) werk van Overkill is dit een uitstekende manier om kennis te maken met twee scharnierplaten uit hun carrière. Ik verwittig u wel, de kans dat u op slag een fan voor het leven wordt is bijzonder reëel. Voor wie al fan voor het leven zou zijn, maak maar plaats in uw Overkill schrijn voor nog een topalbum erbij!
 
Jan Guisset (4)

​Riot V, dat is eigenlijk Riot 2.0 maar dan met een coolere productnaam. Met deze informatie zal er bij velen al wel ergens een belletje beginnen toeteren maar voor bij wie het alsnog angstvallig stil blijft, even een kleine update. Riot is één van die 'oermetal' bands, opgericht in 1975 en een kleine onderbreking links of rechts niet meegerekend, constant actief gebleven. In 2012 stierf gitarist en stichtend lid Mark Reale aan de gevolgen van de ziekte van Crohn. Ter ere van hem besloten zijn bandmaats om toch door te gaan maar dan onder een lichtjes aangepaste naam; Riot V dus.
‘Armor of Light’ is het tweede album van Riot V, of het zestiende van Riot, het hangt er van af hoe u het wilt bekijken. Muzikaal gezien is er geen enkel verschil tussen de twee. Alhoewel Amerikaans van origine heeft Riot altijd geklonken als een lid van de NWOBHM. Vanaf de jaren '80 en '90 ging hun geluid meer richting power metal. ‘Armor of Light’ begint wat ons betreft met een wel heel valse noot. U zult het onmiddellijk met mij eens zijn dat openingsnummer 'Victory' een schaamteloze rip-off is van Iron Maiden's 'The Trooper', de openingsriff is gewoon wat trager gespeeld maar de zanglijn is puur plagiaat. Hoewel we Riot V op de rest van het album zeker niet op enige ander vorm van diefstal kunnen betrappen blinkt de band toch ook geenszins uit in originaliteit. Het gaat constant van je hop hop in de power metal galop en het is een constant etaleren van de dual guitar skills en eindeloos gerokken hoge noten. Tegen dat we met 'Caught in the Witches Eye' aan het eerste nummer komen dat deze sleur doorbreekt en zelfs een heupstimulerende groove bevat is het kalf helaas reeds half bezopen (sic). Veel van de nummers beginnen vaak erg goed en begrijp ons niet verkeerd, de mannen van Riot zijn en blijven uiteraard meesterlijke muzikanten maar de meesten, zoals bv 'End of the World' duren gewoonweg te lang en kunnen geen vier of vijf minuten lang boeien. De verlossing in 'Messias' komt helaas pas na vier minuten en twintig seconden. Of ze hebben het over totaal afgezaagde thema's en onderwerpen. Zingen over koning Richard I in 'Hear of a Lion' ... geeuw ... Mits een nummer of twee minder en hier en daar een beetje te snoeien in de overtollige hoge noten en solo's had dit zeker een meer boeiend album kunnen zijn. ‘Armor of Light’ is echter te lang te veel van hetzelfde van iets dat we al veel te vaak hebben gehoord.
 
Jan Guisset (3)

​Space Elevator is opgericht door gitarist David Young en de extravagante Zangeres The Duchess. Met hun debuutalbum ‘Space Elevator’ uit 2014 heeft deze Engelse band een krachtig en overtuigend rock album neergezet waarvan we bij Keys & Chords omver geblazen werden toen via een hernieuwde Europese deal het album ons in 2016 bereikte. Het scoorde toen een vier en we beschreven hen als getalenteerd en dat zijn deze muzikanten ook zonder twijfel. De verwachtingen waren dus hoog gespannen voor de opvolger ‘II’. Intussen heeft Space Elevator een vaste bezetting met daarin bassist Chas Maguire en drummer Brian Greene die de band voordien al live compleet maakte. Space Elevator klinkt dynamisch, weelderig vocale harmonieën met pakkende melodieën. Een records deal met Inside Out records moet voor de band de deuren openen naar een groter succes. Toch moest dit album een tijd bij me rijpen en wist ik even niet of we dit wel moesten opnemen in de Hardrock & Heavy CD sectie. Dit album klinkt in tegenstelling tot het debuut een stuk funkier en rustiger en het rockgehalte maakt vaak plaats voor een funky groove en ballads. Dat The Dutchess een prachtige stem heeft lijdt geen twijfel , en ook David Young is een zeer getalenteerd gitarist. Toch mis ik het rock gehalte dat op het eerste album wel aanwezig was. De nummers klinken commerciëler en zijn hiermee ook radio-waardig. U begrijpt meteen waarom het de nodige vragen oproept om dit album in deze sectie te bespreken. Daar waar er toch van rock gehalte kan gesproken worden mogen we een lichte vergelijking maken met Pat Benatar al loert er steeds wat funky om de hoek. Dat is zo bij ‘Take The Pain’ - ‘Talk Talk’ - ‘Crazies’ - Far Away Boys’ en ook ‘W.Y.T.A.T.’ (What You Think About That) bezit nog enig rock gehalte vermengt met funk terwijl ‘Keep Waiting’ richting AOR gaat klinken. De overige nummers bezitten een vrij hoge funk feel of zijn ballads. Nu is er op zich weinig mis met een ballad maar deze plaat mist toch ballen die ik bij deze opvolger wel verwacht had. ‘World Of Possibilities’ - The One That Got Away’ - ‘All This Time’ komen wat clichematig over en maken van dit album een zwakkere schijf. ‘Lucky Girl’ is dan gelukkig een iets beter ballad die nog weet te overtuigen. Jammer van deze commerciële inslag ergens, ik had Space Elevator liever zien evolueren naar wat het debuut beloofde. Nog een leuk weetje… De video voor ‘We Can Fly’ werd opgenomen op werelds grootste schotelantenne die eigendom is van het Canadese Throth Technologie die ook ontwerper is van de eerste 20 kilometer Space lift en zo een link vormt met de band.
 
Johan Kaethoven (3)

​Eén der grootste rockzangeressen, Floor Jansen, ging tijdens de Nightwish break in 2017 een samenwerking aan met de Noorse muzikant Jørn Viggo Lofstad (Pagan's Mind) en leverde het debuut af onder de naam Northward. Aan dit project heeft het duo in weze zowat tien jaar gewerkt, tussenpozen vanwege strakke tourschema’s en andere verplichtingen meegerekend.
Het was tijdens de 'All Star Jam' op Progpower USA Festival in 2007, dat de huidige Nightwish-zanger Floor Jansen en Pagan's Mind-gitarist Jorn Viggo Lofstad spontaan de krachten bundelden voor enkele covernummers en de creatieve magie tussen hen opmerkten. Hoewel de twee elkaar nog nooit hadden ontmoet, ontdekten ze al snel hun wederzijdse liefde voor de naakte en pure hardrock en besloten samen wat songs te schrijven. Hoewel ze elkaar in 2008 amper componeerden ze in een mum van tijd het materiaal van een heel album bij elkaar. Het zou echter tot  2017 duren voor dit project zijn weg vond tijdens het jaar van de Nightwish-pauze. Floor maakte van deze gelegenheid gebruik om opnieuw contact op te nemen met Jørn Viggo om te zien of hij nog steeds geïnteresseerd was in het opleven van Northward - en dat was hij ook! Ze begonnen de algemene plannen te maken en kwamen in maart 2017 opnieuw bijeen in Zweden om al het materiaal samen door te nemen om te zien of ze nog steeds tevreden waren met alle bij elkaar geschreven materiaal. Northward's sound is krachtig, euforisch en recht in de traditie van Skunk Anansie, Foo Fighters en Alter Bridge, maar ook oudere bands zoals Deep Purple en Led Zeppelin. de songs komen direct ter zake en maakt geen compromissen. Met de hulp van producer Jacob Hansen, die het album met mixte werd een een rauwe diamant gesmeed van zware riffs en Floor's onvergelijkbare stem, vrij van de invloeden van de voornaamste bands van beide muzikanten. Hoewel de nummers oorspronkelijk in 2008 waren geschreven, voelen ze fris en levendig, zoals ze al op de eerste dag van hun creatie klonken. De muziek is melodieus, maar ook right in the face kick ass-rock, met knappe riffs, goede melodieën, smaakvolle arrangementen. Noem het gewoon Goede rock muziek! Naast Floor Jansen en Jørn Viggo Lofstad nam Morty Black (TNT) de bastaken voor zijn rekening, terwijl drums werden ingespeeld door Jango Nilsen en Stian Kristoffersen (Pagan's Mind). Verder is er nog een gastoptreden van Floor's zus Irene Jansen, tijdens een duet op het nummer 'Drifting Islands'. En tenslotte speelde Ronny Tegner vanuit (Pagan's Mind) de piano op een nummer.
 
Volgende maand gaat Floor opnieuw op tournee met Nightwish waarmee ze onder meer naar de Antwerpse Lotto Arena (7 november) en naar de Ziggo Dome Amsterdam (26 november) komt.
 
Johan Kaethoven (5)

​Dit jaar zagen we de terugkeer van enkele oude metalcore bands. Bleed from Within kwam na vijf jaar terug met een album, As I Lay Dying kondigde middels een nieuw nummer hun comeback aan met zanger Tim Lambesis en ook Bleeding Through kwam terug bij elkaar met een nieuw album na zes jaar afwezigheid. Zes jaar waarin vooral de bandleven hun privéleven centraal stond. Maar gelukkig voor ons en de fans zijn ze nu terug met een knap nieuw album ‘Love Will Kill All’. Achter de mic staat nog altijd de charismatische Brendan Schieppati al is het vooral Marta Peterson die op  openingstrack 'Darkness A Feeling I Know' van zich laat horen. Marta is de keyboardspeelster van de band en dat klinkt misschien verrassend binnen een metalcore band maar het werkt wel degelijk. Luister maar naar de openingstrack met het orgelgeluid die het korte nummer zowel bombastisch als ietwat symfonisch doet aanvoelen. En we horen direct ook hoe Brendan zijn stemgeluid erop is vooruit gegaan. Het nummer gaat dan naadloos over naar 'Fade Into The Ash', een nummer met de sound waar we zo dol op zijn. Echte metalcore. De openingsriff toverde spontaan een glimlach op onze gezichten en wat dan gezegd van die eerste schreeuw en de invallende drums. Knap hoe de keyboards ook in dit nummer weerklinken. De indrukwekkende vocalen zoemen van links naar rechts door onze hoofdtelefoon in de intro van 'End Us', maar Brandan kan nog steeds hard uithalen ook. De band blijft de toppers hier aaneen rijgen. Volgende in de lijn is 'Cold World' een nummer dat je zonder genade een trap in het gezicht verkoopt direct vanaf de start. Razendsnelle drums, beukende riffs, strakke screams en de geweldige aanvulling van de keyboards. Het melodieuze middenstuk doet dan weer terugdenken aan de melodische deathmetal waar veel van de metalcore bands hun inspiratie uithaalden. De meest bombastische intro vinden we terug op 'Dead Eyes', het lijkt wel de begin generiek voor een horrorfilm. Met de titel en de sound van de band kan dit je wel de stuipen op het lijf jagen, en dat is positief bedoeld. Dat dit een band is waar de volumeknop je smeekt om vol open gedraaid te worden kun je horen aan 'Buried'. Schreeuw gerust uit volle borst mee en laat die drums door je lijf trillen. Het lijkt een robot die 'No Friends' opent, “BT 2018” daarmee is de boodschap duidelijk genoeg. De band heeft een wel gesmaakt recept gevonden met de sound die ze hier neerzetten. Strakke riffs, de keyboards, de beukende drums en de screams en cleans zorgen voor een topmenu waar muzikale topchefs jaloers op kunnen zijn. De fans die smullen ervan en likken duimen en vingers af. Zeker en vast met de volgende parel 'Set Me Free' waar de fluisterende stem van Brendan perfect op zijn plaats zit. 'No One From Nowhere' en 'Remains' zetten de strakke lijn verder. Wat dan volgt is misschien wel de bands beste nummer op dit album maar helaas ook het kortste. 'Slave' gaat tekeer als een razende tornado en laat geen spaander heel van je woonkamer. Vertelden we al dat die volumeknop volledig open moet gedraaid worden? 2Min19 beukend genieten. Afsluiter van dienst is 'Life' en wat zijn we blijven dat deze band hun tweede leven is gestart. 
 
Peter Smet (4 ½ )

​Nergal, alias Adam Darski, stichtte in 1991 de death metalgroep Baphomet en 27 jaar later staat dat groepje, dat ondertussen de naam Behemoth draagt, tien albums verder in een carriëre die kan tellen. Deze ‘Messe Noire’ is de live DVD/Blu Ray weergave van de laatste tour met de integrale versie van ‘The Satanist’ uit 2014. Wij ontvingen enkel de bijhorende CD en kunnen dus niet oordelen over de beeldkwaliteit. Ondanks het feit dat je Behemoth eigenlijk moet zien, lukt het toch wonderwel om van de show te genieten zonder de bijhorende beelden. De bijhorende vuurkorven en pentagrammen moet je er maar bij fantaseren. Deze live uitvoering van ‘The Satanist’ is de perfecte release om de wachtperiode op het volgende studio album wat aangenamer te maken. De fans kunnen dit na enkele mindere albums goed gebruiken. ‘The Satanist’ was al een nieuw hoogtepunt en de live uitvoering staat op dezelfde hoogte. Van ‘Blow Your Trumpets Gabriel’ tot ‘O Father O Satan O Sun’ brengen de meesters van de ‘Extreme metal’ deze zwarte mis die ondertussen de ganse wereld rondgereisd is. Dit optreden werd opgenomen in Warschau in de Progresja op 8 oktober 2016. Nergal en Orion zijn de twee meest charismatische op het podium en hebben dan ook heel vlug het publiek ingepalmd. ‘O Father O Satan O Sun!’ blijft één van de beste nummers van Behemoth’s studiowerk en dat is zo te horen ook de mening van de aanwezigen.

​Line-up:
Nergal: zang
Seth: gitaar
Orion: bass
Inferno: drums
 
Danny Focke (4)

Alter Bridge heeft al lang geen introductie meer nodig want de band heeft zich ondertussen al goed genesteld tussen de grootste moderne rock -en metalbands. Met dit geweldige live-album doen ze hun positie alle eer aan. Dit live-album is één van de beste en sterkste live-albums die we de laatste jaren al te beluisteren kregen. Niet enkel door de sterke prestatie van de band en het fenomenaal aantal hits dat we voorgeschoteld krijgen maar zeker en vast ook door het fantastische Parallax Orchestra. Voeg daar nog de magistrale locatie bij in The Royal Albert Music Hall en de topnotch productie en geluidskwaliteit die je een muzikaal orgasme bezorgt van track één tot en met track éénentwintig. Inderdaad jullie lezen het goed, éénentwintig tracks staan er in volle glorie op dit album. Een best-off maar dan in een knappe live performance. Alter Bridge stond al bekend om hun kwalitatieve nummers mede dankzij de twee bekendste leden van de band, zanger Myles Kennedy en gitarist Mark Tremonti. Het stembereik van Myles bezorgt ons steeds opnieuw kippenvel van kop tot teen en de riffs en solo's van Mark teisteren onze nekspieren. Op dit live-album wordt alles nog eens extra in de verf gezet, ondersteund en zelfs kracht of emotie bijgegeven door de indrukwekkende talenten van het Parallax Orchestra. We hebben al eerdere concerten kunnen aanhoren met begeleiding van concerten denk maar aan Metallica of Bring me The Horizon maar deze van Alter Bridge spant wel duidelijk de kroon. Hoe goed echter deze live-cd ook is hij verdwijnt volledig in het niets bij de blu-ray versie die ook verkrijgbaar is, want daar op komt alles pas echt tot zijn recht in een fenomenale surround sound en kan je tevens genieten van de beelden van de show. Dus genieten in de wagen van de CD en thuis relaxen in de zetel voor tv met de blu-ray, wat kan het leven toch eenvoudig en mooi zijn. Enkele nummers die er bovenuit steken zijn opener 'Slip To The Void', vooral omdat dat de aanzet is van de hele show, 'In Loving Memory', persoonlijke favorieten 'Wonderful Life'en 'Watch Over You' hier in een kleine medley gegoten en natuurlijk ook klassieker en klepper 'Blackbird'. Moeilijk om er maar enkelen uit te kiezen als het gehele werk zo hoogstaand is maar geniet vooral zelf van de band, de muziek en het orkest.
 
Peter Smet (4 ½)