​Hellride is een Duits heavy metal trio dat jarenlang akoestische metal als subgenre probeert te bevestigen.  Elke respectabele heavy metal groep heeft wel enkele ballads in haar oeuvre geflankeerd met een naakte gitaar.  Hellride maakte er de afgelopen zeven jaren haar handelsmerk van.  In 2013, drie jaren na oprichting,  verscheen het debuutalbum met de ‘spraakmakende’ titel ‘Acousticalized’.  Positieve perskritieken waren niet voldoende om de band ruimere weerklank, dito verkoopcijfers, te schenken.  Nu houden ze het voor bekeken, want ‘Goodbyes To Forever’ werd hun zwanenzang.  Elke heavy metal fan draait zich blijkbaar om bij het beluisteren, elke rock liefhebber blijft echter geboeid.  Ondanks de veelvuldige kritiek dat hun ‘stijl’ helemaal niets met metal heeft te maken, behalve wat ruwe vocals, was ik zelf zeer geïmponeerd.  What’s in a name of course. Zelf nemen ze hun zo genoemde metalsongs ook op de korrel in ‘Metal This Not Is’.  Het album bulkt echter van inventiviteit, varieert in tempo en speelt met de vocals. De cover van Rod Stewart’s ‘Young Turks’ was misschien overbodig, en heeft inderdaad NIETS met metal te maken, tenzij letterlijk het metaal van de snaren (indien het geen nylon-strings zijn).
Goodbyes To Forever is een waardig afscheid van een band die meer rock dan metal in haar DNA had, doch daarom niet minder mooie songs afleverde.  Ondanks de controverse, mijn inziens een aanrader.
 
Line-up:
Tom Klosser (Vocals)
Kai Pasemann (Guitars)
Stefan Gassner (Guitars)
 
Marino Serdons 

​Porn is een Franse industrial band die al heel wat jaren meedraait in het rockwereldje.  In 2017 brachten ze  ‘The Ogre Inside’ uit, Act 1 van een science fiction novelle ‘Contoye’, geschreven door frontman Philippe Deschemin. En in verscheen Act 2 –‘The Darkest Of Human Desires’ . Gelukkig sluiten de heren het verhaal van Mr. Strangler nu af met Act 3.   Geen industrial rock, wel gepeperde nineties rock met raakvlakken in de gothic scène.  Het verhaal?  Een resem moorden die eindigen in de cel en leiden tot een testament waarbij ‘het monster’ zich vereenzelvigt met God…of zoiets. Wie bedenkt het allemaal??  Muzikaal zit er weinig variatie in het album waardoor het al snel tot achtergrond verstrooiing herleid wordt.   De uitgave op het Duitse label Echozone mag nochtans gelauwerd worden.  De ‘murder band’ kreeg een elektrische stoel op de voorpagina en besmeurde zichzelf met fake bloed op het tekstboekje…jammer dat er geen zakje bloed in het klaphoesje te vinden was. Vanaf 27/03/2020 in de handel verkrijgbaar bij Echozone (D) of Les Disques Rubicon (F).
 
Line-up:
Philippe Deschemin aka Mr Strangler (Vocals)
Erwan Frugier aka The One (Guitar)
Stephane Rimasauskas aka Zinzin Stiopa (Guitar)
Hervé Guillemard Aka The priest (Bass)
Lucas Delobelle  (Drums)
 
Marino Serdons 

​De Italiaanse dark rockers Vlad In Tears veroveren al enige tijd Duitsland met krachtige powerrock. Op hun achtste (jawel, 8ste) gebruiken ze hun gekende stramien van groovy rock en een portie melancholie: een combinatie om je hart te laten headbangen.  Heavy metal gitaren teisteren soms je gehoorgang, doch altijd met de nodige smeersels. Ook zijn de drie gebroeders Vlad en jeugdvriend Alex (op drum) niet vies van een gezapige ballad ‘Sleep Lover Sleep’ , de ideale manier om lucht te brengen én hun een alternatief rockimago te verstrekken.  Dat de heren origineel uit de hoek kunnen komen hoor je aan de intro van ‘Felt No Pain’ en de toegevoegde strings.  Tien nieuwe songs en nog eens zeven akoestische versies moeten overtuigend werken om hun actieterrein live te verlengen richting Nederland en België.  En zoals dikwijls bij hardrock bands komen de songs pas echt tot hun recht in een akoestische uitvoering.  Zowel muzikaal als vocaal hoor je dan de prachtigste dingen. Ook zo bij de Vlad-brothers.  Luister maar eens naar de zang van Kris terwijl hij zichzelf begeleidt op piano:  haren recht op!!  Favoriete high-standard songs hier zijn ‘Man In The Box’ en het zeer gevoelige ‘You’ll Come Back To Me’. Het album verschijnt op 14 januari, Valentijntjesdag jawel, bij het Duitse label Echozone.  Met hun duister imago en het obligate macho gehalte (dat de teergevoeligheid wat moet verbergen), zullen de Vlad’s toch menig vrouwtje kunnen versieren.  Ja, mannen, weet wat jullie te doen staat!
 
Line-up:
Kris Vlad (Vocals, Piano)
Lex Vlad (Guitar)
Dario Vlad (Bass)
Alex (Drums)
 
Marino Serdons

​Hardrock van het Japanse duo Kazuha Oda en Hideki Matsushige met thuisbasis Memphis Tennessee.  Vanuit de bakermat van de rock ’n roll bestoken ze de States met melodische rock.  Op het scherp van de snee zelfs met gothic en metal.  Gitarist Hideki producete het album zelf en zangeres Kazuha bepotelde de bass.  Voor het slagwerk werd vriendschap gesloten met drummer Futa Sugano. 
Onderhavig album (hun derde) verscheen in de US reeds in 2018, doch is toch nog even het vermelden waard.  Tien gevarieerde rocksongs, perfect ingezongen en clean geproducet.  Het album start met een gothic ‘Daybreak’. Opvallend de strakke bass en een pingelende gitaar. Een geslaagde openingssong als teaser voor de rest van het album. In de softere song ‘Stay’ sloop wat americana invloed, wat bizar lijkt voor hun heavy imago.  De klassiek geschoolde Kazuha Oda overtuigt wel helemaal in de ballad ‘One Last Smile’.  ‘Fight No More’ is een klassiek opgebouwde hardrock song met een korte gitaarsolo om U tegen te zeggen. 
Vernieuwend kan je Kazha niet noemen, doch de composities krijgen meer en meer uitstraling en een emotionele lading.  Live trouwens ook een lust voor het oog waarbij de mooie Kazuha zich kleed met zwarte vleugels.
 
Line-up:
Kazuha Oda (Vocals, Bass)
Hideki Matsushige (Guitar, Producer)
Futa Sugano (Drums)
 
Marino Serdons 

​Soms moet je drastische beslissingen nemen.  In 2010 gestart als folkband en al spelend gegroeid naar progfolk met middeleeuwse thema’s en renaissance elementen. Twee mooie albums lieten ze achter (debuut ‘Stella Splendens’ en het gelauwerde ‘Myths and Muses’).  In 2016 werd echter metal toegevoegd en verscheen ‘The Serpent’s Kiss’ in eigen beheer.  Schitterend symfonisch folkmetal album met een mooie balans tussen oude tunes en moderne sounds.  En nu eindelijke de opvolger op een nieuw label Hell Fairy Records, speciaal opgericht als tribune voor symfonische metal.
Serpentyne stelde plots vast dat het album nogal veel sterke vrouwen bezong: ‘Angels of The Night’ als titel zag het duistere daglicht.  Lady Serpentine, Lady McBeth, Aphrodite,… de band blijft trouw aan haar roots maar gaat tegelijkertijd de uitdaging aan om te groeien en nieuwe paden te ontdekken.  Het album begint heel traditioneel met bagpipes in ‘Away From The World’,  zangeres en componiste Maggiebeth Sand laat na 30 seconden de symfonie al losbarsten.  Een enigszins rare compositie die niet blijft hangen.  Krachtiger wordt het met de hemelse zang van Maggiebeth in de titelsong.  Haar klassieke scholing levert mooie zweverige resultaten op.  Elf folkmetal songs die wel soms vragen oproepen over de compositie, vooral in de passages waar de zang weinig muzikale ondersteuning krijgt van metalgitarist Lee Willmer.  Kippenvel gegarandeerd bij het horen van ‘Call Of The Banshee’, een tribal song met bijdrage van ‘sound healer’ Anthar  Kharana.   Oordeel zelf!
 
Line-up:
Maggiebeth Sand (Lead Vocals)
Lee Willmer (Guitar)
Nigel Middleton (Bass, Vocals)
John Haithwaite (Drums, Backing Vocals)
Vaughan Grandin (Bagpipes, Backing Vocals)
 
Marino Serdons 

​Het label Fastball Music bracht enkele weken geleden een metalalbum uit dat stof lag te vergaren op zolder van zanger Erich Eysn.  In 1984 richtte hij samen met gitarist Alex Gor de band Wardress op doch amper één jaar later leek de oorlog al verloren.  Vorig jaar vonden de vier leden elkaar terug, trokken de studio in, recupereerden de verloren gewaande songs en schreven ondertussen nog enkele nieuwe.  Dress for War beukt erin zoals ook Black Sabbath, Iron Maiden of Manowar deden.
Stompende ritmes, huilend gitaarwerk, rauwe agressieve vocals zullen elke metalliefhebber doen klaarkomen. Doch ook rustige intro’s en beter vocaal werk bij schaarse momenten (‘Dark Lord’). Je hoort duidelijk een hardrock/metal stijl uit de jaren ’80.  Niks verkeerd mee, integendeel, the real stuff als je het mij vraagt. En dat er soms een vettig Toni Iommi-gitaartje doorklinkt (‘Betrayal’, ‘Werhen’) kan de pret alleen maar verhogen. En dat de lyrics niet stichtend zijn (muziek verzachtte toch de zeden ??) nemen we er wel bij.  Tien songs om te headbangen en er geen hoofdpijn van te krijgen. Schitterende old school metal!
 
Line-up:
Erich Eysn (Vocals)
Alex Gor (Guitar)
Mirco Daugsch (Bass)
Andy Setter (Drums)
 
Marino Serdons 

​Belgische heavy metal band uit Kruibeke voorspelt op profetische wijze een demonische overheersing.  De intrigerende stem trekt onweerstaanbaar de aandacht en sleept je naadloos in het verhaal.   Hunter bouwde rond dit thema een zevental songs die qua stijl hun oorsprong kenden bij seventies hardrockers als Black Sabbath en Uriah Heep, naderhand verzwaard door Judas Priest en Iron Maiden, om maar enkele te noemen.  De up-tempo songs van Hunter worden perfect ingezongen door een verstaanbare en toonvaste David Walgrave.  En elke song zit vol tempowisselingen en juist getimede  gitaarsolo’s.  Ook leuk om het no-nonsense apocalyptische verhaal te  volgen via de bijgevoegde 8-page booklet.  Hunter houdt qua stijl het midden tussen Hardrock en metal. Hoewel gebaseerd op klassieke technieken,  muzikaal zeer inventief en intrigerend.  Benieuwd naar de opvolger.
 
Line-up:
David Walgrave (Vocals)
Joost Vlasschaert (Lead & rhythm Guitars)
Thomas Abeel (Lead & Rhythm Guitars)
Jeroen ‘The Bull’ Wauters (Bass Guitar)
Dries Deturck (Drums)
 
Marino Serdons (3 ½)
​

​De Belgische metalscène blijft verbazen door de schuchtere pogingen om enige variatie te brengen in het agressieve genre.  The Void  Within is het debuutalbum van een zeskoppige band uit Gent.  Twee zangers en twee gitaristen…dat hadden we nog niet gezien. In de rockscène opent dat perspectieven, dus benieuwd wat Beyond Our Sight daar mee doet. Na de weinig originele opener ‘Mindless Impulses’, met snelle riffs volgt inderdaad een inventiever song: You Mind Makes It Real.  De gitaarpartijen vullen elkaar mooi aan en  de zanglijnen zijn een verrijking en stimuleren de melodie.
Ja, ja, er zit ook nog melodie in!   Met de titelsong The Void Within overheersen weer de snelle riffs en de onverstaanbare brutale vocals. Jammer, dat we geen ondertiteling hebben. Wel fijn dat ook hier de melodielijn met een gitaarsolo verlichting brengt.  Een opzwepend ‘Whitenoise’ zou  niet misstaan op de Graspop-weide, een lucifer is niet nodig om ze in brand te steken. 
De band is zeker geen zeskoppig monster, doch een inventief (would be) macho gezelschap dat deskundig gebruik maakt van hun potentieel.  Als bonus track werd de single ‘Strenuous’ nog toegevoegd aan het album. 
Heet van de pers: zanger Lendert verlaat de band voor een wereldreis!  Wat nu?
 
Line-up:
Lendert François (Vocals)
Michael van Wemmel (Vocals)
Pieter-Jan Van Daele (Bass)
Michiel Geleyn (Guitars)
Federic Santens (Guitars)
Mattias van rompaey (Percussion)
 
Marino Serdons (3 ½)
​

​Vrouwen vallen in katzwijm voor deze drie gespierde adonissen met AC/DC en Van Halen uitstraling. Heavy rock met gitaarsolo’s in een melodisch jasje.  Het debuutalbum van deze Blood Brothers (al van de geboorte samen de kinderwatertjes doorzwommen) straalt  een macho en wonderboy imago uit.  De elf songs zijn traditioneel opgebouwd zoals bij hun illustere vernoemde voorgangers: drijvend slagwerk, zware bass, melodisch én zangtechnisch ok. Na enkele songs treeds echter gewenning én verveling op.  Slechts één ballad ‘If You Say You love Me’, om even af te kicken van het rockgeweld. 
‘My Chance’ begint heel zacht doch vervalt enige tijd later in meer van hetzelfde. Het album eindigt met het toepasselijke ‘We Not Go Quietly’, een zinloze bevestiging.  Live voorlopig alleen in Duitsland dames (en heren).
 
Line-up:
Sam Niklas Jaeger  (Vocals, Guitars)
Tim Louis Jaeger (Guitars)
Arian Gerhardt (Drums)
 
 
Marino Serdons (3)
​

​Opmerkelijk debuutalbum uit Noorwegen.  De drie broers Gjermundrod boetseerden een metal/hardrock album in elkaar dat een mix brengt van influencers Black Sabbath, Thin Lizzy en Heliacopters…eigenlijk Tempel-architectuur.  Denk even de hardcore vocals weg en blijft over een strak metal grondplan met wat versieringen uit de hard- en progrock stal.  Buiten de slinkende familieband, drummer Kjetil heeft ondertussen de stal al verlaten wegens meer interesse in de band  Kvelertak, bestaat Tempel uit muzikanten die iets ambitieuzer zijn dan de huidige ‘straigth to the brain music’.  En dan wordt het natuurlijk interessant, wanneer individuele skills komen bovendrijven.  Luister maar eens naar de zang-en melodielijn van Confusion: harmoniezang zoals in de seventies!  En wie verwacht een jewish harp als intro bij het trashy  ‘Forest Cemetery’, met  hyperkinetisch drumwerk.  Of de marching drums van  Fortress met een mooie melodische lijn, waarbij je hoopt dat de metalzang verdwijnt of vervangen wordt door een mooier stemgeluid.  Ok, dan is het geen metal meer, maar waarom vasthouden aan een etiket?  Ook in ‘Torches’ komt mooi ouderwets gitaarwerk bovendrijven….Tempel heeft alle kwaliteiten om zich te distantiëren van andere metalbands, om een hoger niveau te bespelen. Tijd zal uitwijzen of ze die moed hebben.
 
Line-up:
Inge Haugland Gjermondrd (Bass, Vocals)
Kjetil Haugland Gjermondrod (Drums)
Espen Haugland Gjermondrod (Guitar)
Andreas Espolin Johnson (Guitar)
 
Marino Serdons (3 ½)