The Ground Shaker uit Zwitserland brengt met “Rogue Asylum” hun tweede album uit. Een mix van stevige alternatieve rock met snuifjes metal en zelfs wat bluesrock. Zanger/gitarist Giro Reign en gitarist Dav Elgin zijn de spil van de groep en weten hoe je een degelijke song in elkaar kan smeden. Dertien nummers lang krijgen we degelijke rockmuziek maar nooit echt, hier komt ie, ground shaking. Giro’s stem is op zich zeker niet verkeerd maar zijn Engels stoort me soms wat. Zeker in de tragere passages of in de ballad “Demons in My Dreams” moet je goed bij de les zijn om hem goed te verstaan. Mijn favoriete nummers zijn dan ook de meer stevige songs. “Dragon in the sky” heeft een fijne break halfweg waar de gitaarsolo’s je om de oren vliegen, maar zeer ok. “Onna Bugeisha” heeft een beetje een Metallica-groove, en dat is zeker geen verkeerde referentie. Het beste hebben ze tot het allerlaatste gehouden. Voor mij is “Day Of Sin” het beste nummer van “Rogue Asylum”. Goeie riffs, combo bas en drum werkt hier uitstekend en dit soort nummers komt de stgem van Giro het best tot z’n recht. Of ze hiermee ver uit Zwitserland gaan scoren durf ik te betwijfelen maar een slecht figuur slaat The Ground Shaker met dit album niet.

Tom Coppers

Hexa Mera’s “Methuselarity – Part 1” is een nieuw begin voor deze melodische death metalband uit België. Een nieuwe start want hun vorige full album dateert van 2017. Zes jaar later zijn ze nu terug met een album (al is het eerder een EP qua lengte) dat de luisteraar wil uitdagen na te denken over de (on)sterfelijkheid van de mensheid. Niet direct een luchtig thema maar de verpakking waarin de boodschap zit is absoluut goed te verteren. Ik moet bekennen dat ik de band enkel van naam kende en ben dan ook even in hun ouder werk gedoken. En wat me meteen opviel is dat de stem van zanger Yannick Schmit op deze nieuwe worp veel beter tot zijn recht komt dan vroeger. Hij heeft een heerlijke brute strot én tegelijk legt hij er veel melodie in.
Openingsnummer ‘Schizophobic’ is meteen een knaller die je onmiddellijk bij je nekvel grijpt. De metalcore-invloeden kan ik ook erg smaken. De ritmesectie (Niels Van Roy – Basgitaar en Vassili Golfidis – Drums) is strak en dwingend vanaf de eerste seconde en zorgt er voor dat Hexa Mera je pas 25 minuten later pas loslaat. Het is zo’n zeldzame plaat die ik in één trek wil uitluisteren. Voor mij is dat eerder uitzondering dan regel.
‘Crownless’ gaat lekker op het elan van ‘Schizophobic’ verder. Lekker bruut, melodieus én tekstueel interessant. ‘Methuselarity – Part 1’ (een samentrekking van de naam van koning Methusalem uit het Oude Testament en het woord "singulariteit") wil ons uitdagen na te denken al moet ik bekennen toch meer lekker sta te headbangen dan dat er iets filosofisch relevant uit mij komt gevloeid.
Met ‘Lilith’ komt veel te snel een einde aan dit erg sterke album van Hexa Mera. Gelukkig is “Lilith’ het langste van de zes nummers. Misschien ook wel mijn favoriete nummer. Mede door de sterke symbiose tussen gitaristen Jan Huygens en Mathias Vergaelen (die ook voor de mix instond).  Het grooved, het beukt en vlamt heerlijk naar het einde van “Methuselarity - Part 1”.
Wat mij betreft één van de betere (Belgische) albums van 2023 tot nu toe. Ik kijk al uit naar Part 2. En ook wel om hen eens live te zien. En dat kan onder meer op Alcatraz Open Air in augustus.

Tom Coppers

​Wie denkt wat slaapliedjes te krijgen van de Zwitserse rock/metalband vergist zich schromelijk. Frontman Lord Campbell levert met Lullabies een vierde album af dat toch wat controverse zal veroorzaken.  Volgens de ene het beste tot nu toe, voor de andere een lichte teleurstelling. Feit is dat de band in de 11 songs switcht tussen symfonische rock, headbangers metal en melodische gothic.  Op het podium  aangevuld met een theatrale verschijning, wat je er best even bij fantaseert tijdens het beluisteren.  Vrijwel alles ontspruit uit het brein van de excentrieke muzikant Lord Campbell.  Zijn echte naam is echter Christian Cretin met een even succesrijke vaardigheid: ijshockey op tipniveau.  Ook CC heeft een uitlaatklep nodig en vindt dat in Silver Dust.  Met veel gothic bombarie zuigt ‘The Pact’ als een soort intro je mee in het zijn Lullabies.  Om nadien enkele stevige rockers te brengen met een achtergrond koor op wat extra power in de sound te creëren.  In ‘Follow Me’ merk je dan voor de eerste maal (en nadien in veel nummers) dat er toch wat schort aan de mixing.  De overgangen tussen hard en zacht liggen té ver uit elkaar en boren de ontstane dynamiek in de grond. Wat jammer is gezien de kwaliteit en energie van de composities. Met ‘Eternité’ zet de band haar traditie om ook de Franstalige fans ter wille te zijn verder.  Eveneens voor discussie vatbaar want het al andere songs zijn Engels gezongen? Dat elektronica een steeds grotere rol opeist hoor je ook in ‘I’ll Risk It’.  De song zou alluderen op dierenmishandeling (volgens bronnen want niet te ontdekken in de tekst) en is een knappe mix van metal en electro. De single ‘There’s A Place Where I Can Go’ wordt in de zachtere passages gezongen zoals Bryan Ferry. Wat toch een pluim is voor Lord Campbell.  Headbangers komen dan weer (even) aan hun trekken in ‘Animal Swing’, met een speciale ritmiek en muzikaal ook een verwijzing naar de swingperiode. Meer prog dan rock. ‘Burlesque’ doet daar nog een ‘musical’ schepje bovenop zonder hun metalroots te vergeten.  Niet iedereen zal er warm voor lopen doch zeer inventief, kort en knap uitgevoerd.  Het theatrale is niet weg te denken uit het oeuvre van Silver Dust, het geeft het viertal vleugels naar de toekomst.
 
Line-up:
Lord Campbell (Vocals, Guitar, Keyboards, Programming)
Neiros (Guitar)
Kurghan (Bass)
Magma (Drums)
 
Marino Serdons 

Het Duitse Fast-Ball Music brengt deze maand weer enkele schitterende headbangers op de markt.
Uit het ruhrgebied overweldigt de band Unforged met het conceptalbum Eye For An Eye.  Het vijftal zet je bij de intro van ‘Serial Killer’ even op een rustig spoor om nadien voluit hun agressie te spuien. Dezelfde contrasttruc wordt toegepast bij de titletrack, wat de melodie én het genieten duidelijk verhoogt.  Het verlangen naar bloed en liefde zit in hun genen.
Bij The End A. D. stroomt het bloed nog heviger.  De Amerikaanse hardcore band werd opgericht in 2014 doch releases zijn zeldzaam. Met It’s All In Your Head op Fast-Ball hopen ze ruimere bekendheid te verwerven in Europa.   Vijf korte bass-driven songs die schreeuwen om aandacht met een indrukwekkende (bijna schorre) zangeres Ami Friend.
Iets zachter schallen de hardrockers van Bodyguerra door de boxen.  Hun meer dan een uur durende album Fire & Soul overtuigt met melodische songs en mooie gitaarsolo’s.  Zangeres Ela Sturm, toch niet van jongste, weet mij alleszins te laten smelten in vier octaven. Dertien  nummers met catchy melodische lijnen geplugd uit de gitaar van bandleader Guido Stoecker. Een absolute aanrader!  Luister zelf: https://youtu.be/0taMFX7Sw5Y

Marino Serdons

Antti Martikainen is één persoon die in een volledig digitale studio albums produceert. Hierdoor krijg je een vrij unieke sound die mij spijtig genoeg niet echt volledig mee had.
‘Divine Alliance’ start deze instrumentale plaat op een epische manier – maar dan wel een vrij platte en licht commercieel klinkende epiek. Don’t get me wrong, het zit goed in elkaar, maar iets klopt niet in mijn oren, waardoor het niet zo dreigend klinkt als zou moeten. Gelukkig doet ‘Durandal’ het beter dan de opener, en is dit ook wel echt goeie achtergrondmuziek voor wanneer je de muziek van je games even beu bent. Want dit moet je echt wel al weten over dit album, het klinkt als gamemuziek en komt in mijn ogen ook enkel tot zijn recht als je er zo naar luistert. Dit zal nog blijken bij andere songs. Bij ‘Metal Crusade’ gaan we terug wat meer richting het epische en is er iets meer inleving door de mooie viool. Spijtig hoor je net door die viool heel hard dat dit volledig digitale muziek is.
‘Terra Sancta’ hakt er wat meer in en heeft iets origineel door de Oosterse sferen. De opvolger, ‘Blood of Glory’, heeft weer terug meer het videogame gehalte en ik moet eerlijk bekennen dat ik het concept van dit album echt wat beu word nu. Dat komt waarschijnlijk omdat ik er gewoon naar luister, en niet tijdens met iets anders bezig ben. Het is echt achtergrondmuziek, wat ook duidelijk word met ‘Deliverance’ en ‘Claymore in the Face’ (bij die laatste klopt de titel dan wel echt).
‘Shining Fate’ heeft een bekend deuntje dat ik niet meteen kan plaatsen en doet iets te veel moeite om episch te willen klinken, waardoor het een beetje in elkaar zakt. Hetzelfde bij ‘Defenders of the Cross’, ‘The March of the Templars’ en spijtig genoeg ook met hun zwakke afsluiter ‘Victoria Ultima’.
Zoals ik al meerdere keren aanhaalde, perfecte muziek voor een paar rondjes Doom te spelen. Maar niet voor even intens te luisteren zoals je dat bij andere metal albums zou doen.
 
Kyria Van Gasse

​Vergis je niet, je bent gewoon dat hier meestal metal verschijnt, maar het Siberische Nytt Land heeft zijn hut ergens in een donker bos in de gothic-folk wereld. Met vele oude keltische elementen, die doen denken aan bands zoals Wardruna en Heilung, betoveren ze je 48 minuten lang en deel je als vanzelfs mee aan hun duistere ritueel vol schimmen en schaduwen.
Dit ritueel start met de titelsong en verwelkomt je meteen in de wondere wereld van Nytt Land met een donkere trance intro. Je voelt meteen de dreiging, die nog doorheen het hele album zal sluimeren. Het nummer heeft een heel speciale zang die me meteen beetneemt, en ook de vrouwelijke zang ben ik fan van. Met de ogen dicht zit je zo in het oude Siberië. Het volgende nummer, ‘The Fires of Ragnarok’, is weer heel donker en ook hier is de zang heel origineel. Het nummer heeft bijna iets industrial in zich. Hetzelfde met ‘The Birth of a Shaman’, dat al bijna meezingbaar wordt.
‘Dead Man’s Dance’ heeft mijn hart gestolen door het gebruik van verschillende folk instrumenten. Wat een heerlijke melodie zit hier in. Perfect voor van die dagen waar je eens donkere folk wil horen. Als je iets meer Wardruna in je leven wilt, luister dan naar ‘U-Gra’. Dit nummer doet me vooral hopen dat ik deze band ooit eens live kan zien. ‘Gróttasöngr’ is echte wegdroom dansmuziek, die perfect past bij de al even speciale muziek van Heilung. Het heeft daarboven op ook nog eens een hele goeie outro.
‘Svartravn’ volgt op die vorige outro met een heel goeie intro. Het lied zelf herhaalt iets te veel van de vorige nummers, maar blijft wel nog steeds enorm goed. Afsluiter ‘Blood of the North’ heeft een supermooie melodie en is een perfect nummer om even bij te kalmeren na het duistere ritueel in een donker Siberisch bos.
 
Kyria Van Gasse 

​De iconische zanger van Twisted Sister is terug met een eigen album. En wat voor één. Een classic metal plaat waar je meteen van hoort dat het gemaakt is door een professional. Zet je volume al maar wat hoger!
We starten het album met ‘I Gotta Rock (again)’, een classic metal nummer waar alles aan klopt. Van de goed gespeelde muziek tot de mooi afgewerkte vocals. Het is meteen duidelijk dat we hier een artiest hebben met ervaring. In ‘All Or Nothing More’ zit er iets meer chaos, vooral in het refrein, maar dit komt misschien door de hardcore invloeden van Jamey Jasta, een artiest waar Dee Snider mee samenwerkte voor dit album. Ik betrapte mezelf er op dat ik het meteen aan het meezingen was toen ik een gevallen boek terug in de kast ging zetten. ‘Down But Never Out’ is dan weer zo’n echt livenummer met een unieke sound. Daarbovenop zijn er ook nog eens leuke backingvocals.
Bij ‘Before I Go’ dacht ik even een intro van The Killers te herkennen, maar het lied ging daar al snel van weg. Hier ben ik vooral fan van de schreeuwerige vocals, en het ietwat emo refrein. Aanrader! Ook ‘Open Season’ is zo’n live nummer, alleen met iets meer dreiging in. ‘Silent Battles’ breng eens weer volledig terug naar de klassieke sound waar we allemaal toch wel van houden. ‘Crying For Your Life’ begon als een ballad maar werd dan snel een aggressieve meezinger, met lyrics zoals “You did the crime / Now do the time”, zeer toepasbaar deze tijd.
‘In For The Kill’ doet me meteen denken aan Black Veil Brides (die zelf altijd zeggen dat ze geinspireerd werden door klassieke metal), en heeft een goed refrein dat weer enorm meezingbaar is. De isolated vocals en de key change maken het lied tot iets speciaal. In ‘Time To Choose’ voel je de hardcore invloeden weer, vooral door de grunts van George ‘Corpsegrinder’ Fisher van Cannibal Corpse. ‘S.H.E.’ heeft een goeie intro en een mooi refrein, en ook ‘The Reckoning’ past in dat plaatje. Afsluiten doet Dee Snider met ‘Stand’, een protestlied met een emotioneel begin dat dit album tot een perfect einde brengt.
 
Kyria Van Gasse 

Power metal powerhouses Powerwolf (ja ik wou zoveel mogelijk het woord power in deze zin proppen), hebben een nieuw album voor ons klaar. Call of the Wild heeft me even meegenomen naar een fantasywereld waar alle mythen terug tot leven kwamen en ik gillend moest wegrennen van alle soorten wolven.
Powerwolf start hun nieuwe album met ‘Faster than the Flame’, een nummer waarvan de intro ons meteen laat weten dat we hier 40 minuten epische up tempo power metal mogen verwachten. Een heel goed gespeelde opener is dit. Het tweede nummer is al meteen een van mijn favorieten. ‘Beast of Gévaudan’ volgt goed op de opener en heeft een goed meezingbaar refrein. Het koor op de achtergrond geeft me chills. ‘Dancing with the Dead’ heeft ook een interessante intro. De opbouw naar het refrein klinkt wel wat als Venom of Venus, een andere hit van deze band. Bij ‘Varcolac’ merk ik dat Powerwolf dit album echt resoluut koos voor epische intro’s. Dit nummer vind ik zelf wat minder, door de vele herhalingen, maar het blijft wel nog eentje dat je live kan meebrullen.
Met ‘Alive or Undead’ krijgen we een mooie ballad-achtige song. Het is een emotioneel lied op de een of andere manier, met een goeie drop. Deze word denk ik een meezingertje onder de douche. ‘Blood for Blood (Faoladh)’ is folk metal zoals ik er van hou. De dag voor het schrijven van deze review kwam het nog voorbij in mijn treinplaylist en heb ik weer de hele tijd meegedanst (of toch, mijn voet). Een extra leuk ding voor mij is dat een van mijn Dungeons & Dragons characters een zoon had die deze naam had, dus nu kan ik dit lied gewoon als D&D inspiratie gebruiken. Het verplicht Duitstalige nummer van dit album heet ‘Glaubenskraft’, waar ze weer gebruik maken van het koor voor een epische intro. Het refrein gaat het live enorm goed doen, dat kan ik je nu al verzekeren. Verder ben ik sowieso al fan van Duitse metal, dus krijgt dit nummer al een punt meer puur voor het gebruik van de originele taal!
Het titelnummer, ‘Call of the Wild’ heeft een heel hoog power metal gehalte. Toch belangrijk om te noteren, voor een power metal band. Het past wel minder bij de rest van de nummers, vind ik zelf. ‘Sermon of Swords’ vind ik zelf een iets minder nummer. Het heeft niet meteen iets speciaal, behalve een goed einde. ‘Undress to Confess’ begint weer met een goeie intro, heeft een interessante melodie en een lichte gothic vibe. Iets wat ik altijd leuk vind in de metal. De afsluiter is ‘Reverent of Rats’. Een goed nummer, maar wel wat saai als afsluiter. Hier hadden ze toch even alles uit de kast mogen halen, vind ik zelf.
Al bij al dus weer een enorm goed album van de mannen van Powerwolf. Ik hou van epische power metal, en dat hebben ze zeker gebracht. Ook de mythische invloeden ben ik fan van. Aanrader!
 
Kyria Van Gasse 

Tragedy heeft een best of album gemaakt met remasters van oude hits. Spijtig genoeg werkt dit album totaal niet voor mij. Als dit een best of is, heb ik eigenlijk echt wel mijn twijfels bij de rest van hun nummers. Want deze metal covers van bekende disco nummers zijn echt niet goed.
Het album start met ‘Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)’ en dat is al gevaarlijk voor mij, want ik ben een enorme ABBA fan. Het refrein is oke, maar ik vind het spijtig dat ze het ritme aangepast hebben, waardoor het wat vreemd klinkt. Ik heb zeker al veel betere covers gehoord. De stem past ook totaal niet. Ze volgen met ‘You’re The One That I Want’, dat een vreemde intro heeft en te geforceerd melancholisch is. Het refrein is ook echt niet goed gedaan hier. Het nummer had beter geweest als ze het trage hadden doorgetrokken en er echt een ballad van hadden gemaakt. Van ‘Evil/Baker Street’ ken ik het originele nummer niet, dus ik kan niet zeggen als het een geslaagde cover is. Het klinkt wel goed, maar ook niet fantastisch. Bij ‘Stayin’ Alive’ vind ik dan vooral dat het up tempo refrein niet werkt bij dit nummer, en dat is spijtig, want de intro was wel goed.
‘Sweet Caroline’ heeft een veelbelovende intro en is eigenlijk nog zo slecht niet, al gaat het iets te hard. Dit nummer doet me vooral beseffen dat ik hier een Ghost versie van wil horen. Bij ‘Raining Blood / It’s Raining Men’ blijven ze dichter bij het origineel en daardoor klinkt het al veel beter. Het heeft goeie vocals er bovenop, en enkel de gitaar solo vond ik wat overbodig. Mijn enige echte aanrader op dit album is ‘How Deep Is Your Love’. Het heeft een goeie intro, is leuk gespeeld en heeft die echte 80’s teen movie vibe waar ik van hou. Ook ‘Aquarius / Let The Sunshine In’ heeft een vrij goed refrein, maar de rest is dan weer wat minder. De cover van ‘Africa’ doet pijn. Als een van mijn favoriete “ik zal dit altijd meezingen” nummers had ik deze versie liever nooit gehoord.
‘Total Eclipse of the Heart’ verliest alle drama dat normaal in dit lied zit en is daardoor vooral saai. Van ‘Tragedy’ ken ik het origineel ook niet, maar het nummer klinkt toch niet echt goed. ‘Dancing Queen’, weer een ABBA lied hoe durven ze, heeft een slechte intro en al even irritante vocals. Het wordt opgevolgd met ‘Skyfall’ dat totaal niet past bij de rest van het album. Het klinkt plots veel heavier dan al de rest. Afsluiten doen ze met de live versie van ‘Hot Stuff (feat. Alex Skolnick). Het enige dat ik hierover kan zeggen is dat ze live hetzelfde klinken als op de cd.
 

Kyria Van Gasse 

​We starten met ‘Black Hole Quantum Thermodynamics’, een titel die verbazingwekkend genoeg nog niet de langste op dit album is. Het is spacey death- power- en symphonische metal, met een stem die me voor één keer eens niet irriteert! De muziek is ook enorm goed. Het volgende nummer, ‘Frozen Winds of Thyraxia’ heeft een goeie intro, maar de follow up is iets te chaotisch. Ik heb het moeilijk om de verschillende dingen in de muziek te onderscheiden van elkaar. Het heeft wel een goed refrein en ik ben fan van het power metal deuntje dat af en toe eens komt piepen. ‘Incantation of the Red Order’ heeft space opera vibes, en ik bedoel dit op een goeie manier. Het vliegt er meteen in en zou zo in de soundtrack van Doom kunnen. Het is voor mij net iets te veel door elkaar weer, maar het heeft dan wel weer een goeie outro.
‘Forbidden Equations Deep Within the Epimethoan Wasteland’ is nog steeds niet de langste titel op dit album. Ja, mijn hand deed pijn na het schrijven van mijn notities. De scifi geluidjes en de narrator zijn toffe toevoegingen en geven het allemaal dat klein beetje extra om zich te onderscheiden. En met twaalf woorden zijn we bij de langste titel aangekomen: ‘The Coalescence of Nine Stars in the System Once Known as Markarian-231’. Ik heb al medelijden met het bandlid dat de nummers moet aankondigen op optredens. Dit nummer heeft middeleeuws klinkende tussenstukjes, maar het kan er niet voor zorgen dat ik de muziek van Wizardthrone ondertussen wel een beetje beu aan het raken ben. Het klinkt allemaal echt hetzelfde.
‘Of Tesseractual Gateways and the Grand Duplicity of Xhul’ klinkt iets anders, maar is nog steeds wat chaotisch en hier zijn de vocals niet meer zo verdraagzaam (of toch niet voor mij). De titelsong ‘Hypercube Necrodimensions’ heeft de kortste titel in het album en ik kan er ook het minst over zeggen. Er is nu eenmaal niet zo veel speciaals aan dit lied. De afsluiter ‘Beyond the Wizardthrone’ heeft een goeie epische intro, maar is gewoon meer van hetzelfde – en dat 13 minuten lang.
Hypercube Necrodimensions is een goed album om een aantal nummers uit te pikken en die af en toe eens op te zetten, maar wanneer je alles achter elkaar luistert is het wel een beetje veel van hetzelfde en word je het nogal makkelijk beu. Of dat vind ik toch.
 
Kyria Van Gasse