Met het twaalfde album van Kamelot zit je gegarandeerd gebeiteld voor een klein uurtje uitstekende symfonische power metal. Intussen heeft zanger Tommy Karevik de meeste harten veroverd, hij doet soms wel te veel zijn best om als Khan te klinken. Drummer Casey Grillo werd intussen vervangen door de Belg Jo Nunez (Firewind). Commercieel gezien gaat het de groep voor de wind, zowel op het gebied van albumverkoop als live-optredens. Wellicht is dit de voornaamste reden waarom ze hier wat op veilig spelen, echt vernieuwende songs moet je hier niet verwachten. Na de pompeuze symfonische intro wordt afgetrapt met het aanstekelijke ‘Phantom Divine’, waarvan het refrein lange tijd in je hoofd blijft spoken. Deze song bevat alles waar de groep voor staat, stevige progressieve powermetal met symfonische fragmenten en uitstekende zangpartijen. Lauren Hart (Once Human) zorgt sporadisch voor wat screaming vocals, dat doet ze trouwens nog eens over in ‘Mindfall Remedy’. Thomas Youngblood schittert in ‘Ravenlight’ zowel in de riffs als in de solo’s, waar hij in een splijtend duel gaat met de keyboards. De symfonische power metal van ‘Burns to Embrace’ krijgt ook een Keltisch trekje met mooie vocale prestaties en aan het einde zelfs heel verrassend een kinderkoor. De groep is ook heel sterk in ballads, de stemmen van Karevik en Jennifer Haben (Beyond the Black) passen wonderwel bij elkaar en worden aangevuld met een melodieuze gitaarsolo. De rest van het album staat bol van bombastische symfonische arrangementen, bij momenten komt dan ook Nightwish om de hoek kijken. Doorheen het album wordt zoals vaak in de progressieve metal ook het concept van de mens in het kluwen van media en technologie belicht, of zoals ze zelf aangeven: “The Shadow Theory album is a psychological journey through the complexity of the Human Mind”.
Elk album van Kamelot staat kwalitatief ver boven het gemiddelde in het genre, maar misschien moet men toch proberen onbetreden paden te bewandelen, om in de toekomst de grote fanschare te blijven boeien. Ook nog een speciale vermelding voor het mooie artwork en de uitstekende productie.

Line up :
Tommy Karevik   : vocals
Thomas Youngblood : guitars
Oliver Palotai : keyboards
Sean Tibbetts : bass
Johan Nunez : drums

 
Claude Bosschem (4 )

Het leuke en het spijtige van Axel Rudi Pell ligt eigenlijk heel dicht bij elkaar. Het hangt van je houding tegenover de man en zijn muziek af of je aan de leuke dan wel de spijtige kant staat. Het leuke is dat Axel Rudi Pell een steengoede gitarist is die zijn trouwe fans nog nooit echt ontgoocheld heeft. Om de maximum twee jaar produceert onze vriend een album dat steevast gevuld staat met goed uitgevoerde power metal. Axel Rudi Pell bestaat trouwens al jaren lang uit TOP muzikanten. Op de lead vocals alleen al kon onze Rudi rekenen op Johnny Gioeili (de huidige ARP zanger), Rob Rock en Jeff Scott Soto. Dat zijn ook bepaald geen pannenkoeken hé. Alle Axel Rudi Pell albums staan dus garant voor goede songsmederij, prima producties en professioneel geluid. Maar het meest verbazende aan de hele muzikale carrière van Axel is eigenlijk gewoon nog wel het feit dat de man zichzelf nog nooit volledig heeft vastgereden. ‘Knights Call’ is het achttiende studio album in bijna dertig jaar tijd, de live albums en compilaties laten we hier gemakkelijkheidhalve even buiten beschouwing. En daar wringt hem net het schoentje. Als je in de loop der jaren één of meer van die vorige zeventien platen hebt overgeslagen mis je dus werkelijk ... niets. Nergens in de loop der jaren ging de sound een andere richting uit of werd er geëxperimenteerd met andere klanken of instrumenten. Elk van zijn albums is onderling inwisselbaar qua inhoud, songs, ja zelfs qua hoezen. Keken wij er daarom tegen op dit ‘Knights Call’ voor u te beluisteren en bespreken? Neen, eigenlijk helemaal niet. Je weet immers dat wat je te horen gaat krijgen niet slecht gaat zijn. Wij zullen helaas nooit vol ongeduld en spanning zitten uitkijken naar een nieuwe Axel Rudi Pell release omdat ... en u hoort mij uiteraard ook al een beetje komen (zelfs een review schrijven over een Axel Rudi Pell CD wordt haast even voorspelbaar als de muziek zelf) ... je weet immers dat het niet anders zal zijn dan het vorige werk. Zo ook op deze ‘Knights Call’. Het begint met de intro 'The Medieval Overture', een heel folky/keltisch klinkend kort instrumentaaltje. Met 'The Wild and the Young' barst het echte werk dan los. Uptempo nummers met stevige riffs, hoge metal vocalen en beukende ritme sectie. Met 'The Crusaders Of Doom' komen we dan bij een uitgesponnen, episch nummer uit. 'Truth And Lies' is een volledig instrumentaal nummer dat de voortreffelijke kunst der gitaarspel van Mr Pell in de verf zet. En de man kan een aardig stukje gitaar spelen, laat daar a.u.b. geen twijfel over bestaan. Met 'Beyond The Light' krijgen we de obligatoire metal ballad van deze plaat voorgeschoteld. En die is heus niet slecht, alleen ook weer ... een beetje voorspelbaar. Daarna gaat het tempo weer de hoogte in voor een aantal songs. Buiten die voorspelbaarheid, waarvan ik gerust kan geloven dat die voor vele anderen minder storend is of zelfs vertrouwd en geruststellend, is voor mij het grootste punt van kritiek dat bijna alle nummers een beetje te lang duren. En dat het qua originaliteit in de lyrics helaas ook wel ver te zoeken is. 'Long Live Rock' is mijn bewijsstuk A om dit te staven. Als je daar te lang naar moet luisteren geloof je niet dat rock nog echt lang te leven heeft, als het al niet ... enfin, u heeft 'em wel. Dus, als je alle Axel Rudi Pell albums reeds in je platenkast hebt staan kan je deze ‘Knights Call’ er gerust bijzetten. Voor wie niet zo'n toegewijde fan zou zijn, je mist niets wereldschokkend als je deze aan je voorbij laat gaan.
 
Jan Guisset (3 ½ )

België heeft een steeds groeiend aanbod aan goede metalbands, waardoor ons landje ook op de metal kaart mag gezet worden. Zo kwam ik nu terecht bij project Entering Polaris. Dit is een zijproject van Tom Tee. Deze gitarist is sterk werkzaam in de metal en rock wereld als songschrijver. Bekend van bands als Ostrogoth, Thorium, Neo Prophet, 23 Acez en nog enkele andere. Dit keer is het meer een project geworden waar verschillende artiesten aan samenwerkten en dit binnen het magniefieke Prog metal genre. Het is fascinerend om te lezen welke artiesten hier hun bijdrage toe geleverd hebben. Björn Strid ( Soilwork ) , Thomas Vikström ( Therion ), Georg Neuhauser ( Serenity ), Fabio Lione ( Angra, Rhapsody) en Sinde Nedland ( In Vain ) zijn al een handjevol namen waarvan je op deze plaat kan van genieten. Met 'Nostalgia for Infinity' opent de plaat zich met bombastische drum en gitaar effecten. Niets beter dan een stevige portie prog metal om door je oren te jagen met Björn Strid door zijn stevige grunts en Henrik Fevre ( Anubis Gate ) door zijn hogere vocalen. Rappere en medium tempo ritmes vervullen zich met Toms's zeer strakke gitaarsolo's. Het tweede nummer 'Flightless' doet het al iets rustiger aan en zo kan Henrik Fevre het muzikaal ook wat kalmer aan doen. Ook is het een leuke verrassing om een saxofoon te horen die gespeeld wordt door Gregg Rossetti. Met 'It's a Good Day for Burning Witches' en 'Godspeed' is het de beurt aan Thomas Vikström. Ik ben altijd al een Therion fan geweest en mix dit nogeens met goede power/prog metal met zeer strakke gitaarriffs, dan spreekt het voor zichzelf! Na al eens de heruitgave van de sterke power metal plaat ‘Melancholy Beast’ van Pyramaze gereviewd te hebben, herkende ik Lance King zijn stem direct. Dit wordt duidelijk in 'Clear Skies'. Maar met 'A Song of Distant Earth' krijgen we een akoestische set te horen waar we niet alleen kunnen genieten van Lance King zijn stem op een rustigere toon, maar ook Tom bewijst dat akoestisch fantastisch kan klinken op deze plaat. Op de rock tribune sampler had ik het nummer 'Paradise Reclaimed' al gehoord. Dit nummer is het enigste waar een vrouwelijke stem aan te pas komt door Audrey Dandeville (Irradiance). Haar sopraan stem komt mooi uit tussen de verschillende zangers die hoorbaar zijn in dit nummer. Ook met 'The Field of Ghosts' en 'The Long Run' zijn verschillende stemmen hoorbaar, waaronder deze van Fabio Lione. Kortom: deze plaat houdt zich aan de ingrediënten van de oudere heavy/prog en power metal uit de jaren tachtig. Denk maar aan Iron Maiden, Savatage, Gammaray, Blind Guardian, Ayeron en Rush. De verschillende gastzangers bieden een meerwaarde op deze plaat en het geheel is meer dan prachtig.
​
Jason Proot (5)

Toen ik mijn volgende lading cd's in de bus kreeg en zoals een kind met sinterklaas vol spanning het pakketje opendeed, zat Chalice bovenaan in de reeks. Ik was nogal verbaast dat deze band eigenlijk nog bestond. Chalice is een Belgische band die al tal van wisselingen gekend heeft op vlak van leden, maar ook op vlak van genre. Ten tijde van hun eerste plaat ‘Disentangled’, die dateert van 2002, had ik ze reeds meermaals live aan het werk gezien. Zo was dit in Roeselare, OHK in Oostende, Vort'n vis in Ieper tot de legendarische Frontline in Gent. Ik volgde hun niet op de voet, maar al hun releases had ik in mijn bezit. Tot mijn grote spijt heb ik deze jammer genoeg verloren. Ik zal je nu al zeggen dat Chalice een zeer grote cult status geeft voor mij. Maar even dat terzijde, kan je er wel al inkomen dat ik echt wel vol verwachting zat om deze CD te gaan beluisteren. De hoes is sober, maar mooi en ik kan nu al zeggen dat deze plaat van de bovenste plank is. 'Amogst The Damned' is niet meer de death metal die ik gewoon was van Chalice. Deze keer zijn de Thrashy invloeden meer van toepassing samen met de haarscherpe screams van Pieter Dewulf. Ook zit er verdorie veel melancholie in dit openingsnummer. Goed, want dit moest een tweede tot derde maal afgespeeld worden vooraleer ik overging naar 'The Age Of Fear' die zich in deze trend verder zet. Met 'Eternal Sleep' toont Chalice dat ze met een midtempo bereik ijzersterke diversiteit kunnen brengen. Alsook de meer cleane zang toets in 'Musings On The Bank' komt hier mooi op zijn plaats. Het wordt dan ook moeilijk om een genre op deze plaat te kleven. Dit bewijst dan ook dat deze plaat echt boeit en dat er met ervaren muzikanten gewerkt wordt. De diepe growls in nummers 'My Daily Odium' en 'Cult Of Serpents' laten je terug een andere geheel van muziek aanhoren. Zelfs afsluiter 'A Death Without Warning' is een zeer gepaste titel voor een opbouwend sfeer nummer die tot een explosie van metal geweld evolueert. Dit betekent dat ik deze plaat nog eens moest herbeluisteren. Een verrassing van formaat en als deze review je nog niet overhaald heeft om de plaat te kopen, dan weet ik het ook niet meer. Plaat van het jaar voor Belgische bands! Zeer benieuwd om deze heren live aan het werk te zien anno 2018!
​
Jason Proot (5)

De dag van vandaag kan Death metal zo gevarieerd klinken dat ik er soms kop noch staart aan krijg als een band zich omschrijft als Old school death metal. Soms is de sound zodanig gemoderniseerd of heeft deze teveel grindcore invloeden. Zo kan ik er nog heel wat opnoemen. Gelukkig zijn er nog altijd bands die zich niet omschrijven als bijvoorbeeld old school death metal met moderne invloeden. In Oost-Vlaanderen kunnen we de vijfkoppige band Carrion terug vinden. Deze heren bestaan onderstussen ook al tien jaar en begonnen als een coverband. In 2012 releaste Carrion zelf hun debuut ‘Revelations’. Zes jaar na hun debuut brengen ze nu hun tweede langspeler ‘Time To Suffer’ uit. Mij maakt het niet zoveel uit als een band een tijdje wacht om materiaal uit te brengen, zolang het wachten maar de moeite waard geweest is. Het vergt nu eenmaal tijd om alles in goede banen te leiden. 'So It Begins' begint , op zijn Gents gezegd, met een "djoef op uw muil" (Slag in je gezicht). Zeer strakke riffs, ijzerscherp geluid en zware grunts zijn hier meer dan aanwezig. Het is pas vanaf dat 'Mutilated' begint dat Carrion zich tot de meer groovy en catchy ritmes wendt binnen in het genre. Deze omschrijvingen zijn op alle nummers eigenlijk van toepassing en de band brengt hier nu ook niet echt iets vernieuwends. Dit bedoel ik zeker niet als een minpunt, integendeel, veel fans van het genre zullen dit zeker kunnen pruimen. Neem nu de retestrakke 'Supreme' dat ik meermaals na elkaar liet draaien en waarbij ik meer en meer gewend werd aan de moderne sound van deze plaat. Mischien moet ik me ook eens meer informeren wat bedoeld wordt met de ginger georienteerde titelnummers. Op ‘Revelations’ had je nog 'Gingers Have No Soul' en op ‘Time To Suffer’ 'Gingergrind'. Buiten dat het goede nummers zijn, denk ik iets te missen. Wat ik ook als een compliment zie en andere misschien eerder als een cliché hier in België, is dat met sommige nummers zoals bijvoorbeeld 'Mutilation' de vergelijking gemaakt kan worden met Aborted. 'In The End... There Is Only Death' is een zeer goede afsluiter waarbij alle elementen waar Carrion zich op basseert, ook goed laat doorkomen. Ook is er een degelijke videoclip voor gemaakt. Deze plaat zal dan misschien wel niet uitsteken in zijn genre, maar toch mogen wij trots zijn op dit nieuwe degelijke album van Belgische bodem.
​
Jason Proot (4)

De kiem van Auri werd reeds in 2010 gelegd en kreeg een eerste scheut in 2011 middels het nummer 'Aphrodite Rising', volledig geschreven door Troy Donckeley (sinds 2013 de vaste blaas- snaar- en-wat-weet-ik-nog-allemaal-voor-instrumenten beroerder bij Nightwish). In Auri wordt hij bijgestaan door zijn kameraad en Nightwish opperhoofd Tuomas Holopainen en diens echtgenote, de in Finland enorm populaire zangeres Johanna Kurkela die hier naast de vocalen ook de viool beroert. Het duurde echter tot 2017, de sabbatical van Nightwish, voor het drietal de kans vond om de scheut verder te laten uitgroeien tot een volwaardig album dat dit jaar dan kon worden uitgebracht. Alhoewel deze namen natuurlijk de nodige interesse losweken willen wij u op voorhand al even verwittigen. Auri heeft met metal al evenveel te maken als een espressomachine met openhartchirurgie. Het is zelfs niet gegarandeerd dat alle Nightwish fans dit goed zullen vinden. Is dit dan een goed album, vraagt u zich misschien af? Een heel goed album. En is het geluid van Auri mooi, vraagt u zich misschien af? Bloedmooi met momenten. 'Desert Flower' is zo één van die bloedmooie momenten, zoniet het bloedmooiste. Hier gaat Kurkela vocaal in duet met Donckeley. Het nummer wordt ondersteund door een rustige akoestische gitaartokkel, een ijzige vioolpartij en een uiterst minimalistische synthlaag. Natuurlijk zullen er regelmatig klanken weerklinken die doen denken aan Nightwish, vooral dan de folk elementen die vooral in de laatste albums voorkwamen maar het is bijvoorbeeld hopeloos zoeken naar een elektrische gitaar op het Auri album. Enkel in het opzwepende nummer lijkt er in de achtergrond wel één in de mix te zitten. Het geheel is echter een mooie mengelmoes van folk, pop en ambient. De drie leden omschrijven het zelf als celestial metal. Ach, als het kind maar een naam heeft zeker? Het leukste is echter om je volledig onbevangen klaar te zetten om dit plaatje te laten binnenkomen en je zachtjes te laten meevoeren op de heerlijke klanken die Donckeley uit zijn instrumenten weet te toveren en de betoverende stem van Johanna. Dan zal je merken dat Auri best wel toegankelijk klinkt. Openingsnummer 'The Space Between', dat je gerust catchy mag noemen. Datzelfde mag je gerust ook zeggen van 'Night 13'. Het eerder genoemde 'Aphrodite Rising' is uiteraard ook van de partij. Een sprankelend en bruisend nummer dat ergens vaag doet denken aan Enya. Ook zeer mooi zijn de meer folky nummers zoals 'Underthing Solstic' (de Keltische elementen hier zullen nog de meeste Nightwish vergelijkingen oproepen). En misschien iets minder catchy maar zeker en vast de moeite waard is het mysterieuze, ietwat duistere 'Savant'. Iemand die de Finse taal machtig is mag ons trouwens altijd komen vertellen wat die stem op het einde allemaal vertelt.
Ik wil hier gerust nog een tijdje doorgaan met lof te zwaaien over dit album maar ik zou u eigenlijk gewoon willen aanraden om het vooral allemaal zelf te ontdekken. Onthoud ... vergeet Nightwish, zet u 's avonds in uw meest knusse zetel met een zo minimaal mogelijke lichtbron (ga in uw tuin wat lichtwormpjes vangen of zo), sluit uw ogen en ga op in deze muzikale bloemenweide.
 
 
Jan Guisset (4)

Belgen zouden op muzikaal gebied gerust wat meer chauvinistisch mogen zijn. Belgen zouden op gebied van harde rockmuziek en metal absoluut wat meer chauvinistisch moeten zijn. Ziezo, genoeg het woord chauvinistisch gebruikt voor een jaar nu. We weten allemaal dat hardrock/metal in België doodgezwegen wordt op radiogebied maar de gasten van 23 Acez (een Belgische band dus voor diegenen onder u die nu pas wakker worden) kwamen na twee albums tot een wel zeer vervelende conclusie. Ze werden door het poprock publiek als tè hard beschouwt en door het metalpubliek als tè soft. Dubbel probleem dus. Daarom besloten de heren om op hun derde langspeler ‘Embracing The Madness’ de vis laten voor wat hij is en voluit voor het vlees te gaan. Luid en stevig zal het op dit album zijn! Een keuze die wij niet anders dan kunnen bejubelen.
Naar onze bescheiden mening hebben Benny Willaert (zang/gitaar), Tom Mundez (bas), Tom Tas (lijdende gitaren) en Louis Van der Linden (potten en pannen aka drums) hiervoor niet echt veel moeite of aan zelfverloochening moeten doen. Gewoon het op een gezonde manier opzoeken van een nieuwe richting voor de band. En het is nu ook niet zo dat we nu plots overstuurde gitaren, grauwende grunts en dubbele bass drum beats te horen krijgen. Melodie blijft nog steeds de hoofdrol spelen in de songs van 23 Acez en dat is maar goed ook. Leuk vinden wij het om af en toe op het verkeerde been gezet te worden zoals in 'Shadows' en 'Embracing The Madness' bijvoorbeeld, die beginnen als een semi ballad maar evolueren naar stevige melodieuze stampers.
Dat is zowat de geest van het hele album. Volwassen klinkende, goed opgebouwde, stevige doch melodieuze muziek met tal van doordachte, goed klinkende variaties. Songs waarmee je een publiek een behoorlijk lange tijd gegarandeerd kunt entertainen. Ze zouden op hun volgend album natuurlijk kunnen proberen om ook die softe 23 Acez kant een hele plaat lang een kans te geven ... nààààhhh! Niet doen gasten, wat ons betreft mag het meer van dattum zijn. Nu juist nog de radiomakers in dit land meekrijgen. Die zouden ook gerust wat meer chauvinistisch mogen zijn ... Oeps!
 
 
Jan Guisset (4)

Hier is hij dan… Het reeds lang aangekondigde en lang verwachte album van de Canadese celtic metal zangeres Leah! Leah is met dit album aan het vijfde album toe. Ze maakt wereldwijd furore als zelfbedruipende onafhankelijk artiest die de muziekwereld grote ogen doet zetten. Er werd Leah steeds verteld dat ze het zonder label en zonder toeren niet zou halen in de muziekwereld maar zelf wist ze beter en door haar inzet slaagde ze er in om wereldwijd bekendheid te veroveren en zichzelf te promoten via tal van social media. Bijna dagelijks houdt ze de fans op de hoogte van haar muzikale ontwikkelingen en releases. Daarnaast onderricht ze nog andere artiesten hoe ze een zelfstandig carrière kunnen opbouwen en er aan verdienen. Een vrouw en huismoeder met een drukke agenda en een stem die als een frisse wind doorheen de zee van female fronted metal bands waait. Ondanks het feit dat Leah zelf alle touwtjes in handen houdt wist ze van begin af al grote namen te strikken om haar te begeleiden en vergezellen als gastmuzikant op haar albums. Al van bij het debuut ‘Of Earth & Angels’ kon ze op lovende commentaren rekenen en mocht ze “The Best Symphonic Metal Album” metalstorm award in ontvangst nemen. Daarop bracht Leah in 2013 de EP ‘Otherworld’ uit met gastzang vertolking van Eric Peterson (Testament, Dragonlord) in het nummer ‘Dreamland’. Daarop kwam het album ‘Otherworld’ dat volledig in de lijn van het debuut lag maar met een flinke stap voorwaarts die ook een hint gaf naar het meest heavy album ‘Kings & Queens’ (http://www.keysandchords.com/cd-metals-blog/-leah-kings-and-queens ) dat in 2015 het daglicht zag. Vele muzikanten verleende hieraan hun medewerking waaronder Barend Courbois (Blind Guardian), Timo Somers (Delain),en Sander Zoer (Ex-Delain), die allen ook van de partij zijn op dit nieuwe album. Leah wordt in één adem  omschreven met termen als etherische ballads, folk stories, mysterieuze melodieën en wereld instrumentatie  met Keltische invloeden waarin blast beats niet ontbreken. Ook op ‘The Quest’ kan je deze elementen verwachten vermengt met een sterke Keltische en fantasy connectie, prog-rock elementen, etherische ambiance en symfonische metal. Dit is Leah op haar best en het album mag dan ook op een enorme steun vanuit de muziekwereld, evenals haar loyale en trouwe fans rekenen. Voor dit album had Leah een crowdfunding campagne opgezet waarin ze in geen tijd het beoogde bedrag bij elkaar had om het album op te nemen, te laten mixen en uit te brengen. Je moet het maar doen als huismoeder van een gezin dat veel van je tijd en aandacht vraagt. ‘The Quest’ is een album met een volledig internationale cast van muzikale talenten waar negen gastmuzikanten het beste van zichzelf geven. Troy Donockley (Nighwish) neemt de pipes en fluiten voor zijn rekening, Barend Courbois (Blind Guardian) op bas, Timo Somers (Delain) op rhythm en sologitaar, Sander Zoer (Ex-Delain) op drums en Chen Balbus (Orphaned) op Saz en oud. Verder uiteraard ook het sprookjesachtige en vooral heldere engelengeluid van Leah zelf. Orkestratie en productie was in handen van Oliver Philpps. Niemand minder dan Jacob Hansen (Volbeat, Amaranthe, Evergrey) die bekend staat om zijn helder maar krachtige sound mocht dit album naar perfectie mixen. De getalenteerde Jan Yrlund mocht de albumhoes ontwerpen die perfect aansluit bij de ervaring die je muzikaal beleefd en een visueel aspect aan het songmateriaal toevoegt. Het concept voor dit album is eenvoudig: we zijn allemaal op reis maar soms raken we de weg kwijt. Er zijn avonturen, wildernissen, schatten, monsters, plunderaars, mensen die ons het verkeerde pad op sturen. Door dit alles moeten we groeien in wijsheid en ervaring, ons kompas opnieuw vinden en onze weg terug vinden naar het ware pad om ons volledige potentieel te bereiken: onze bestemming! Om dit album tot zijn recht te laten komen heb ik het meerdere luisterbeurten gegeven om alle vibes en sferen tot zijn recht te laten komen en de volledige instrumentatie in me te kunnen opnemen. Telkens valt er wel wat nieuws te ontdekken in deze reis doorheen deze machtige fantasiewereld. Het album vormde op één van mijn autoritten dan ook de ideale sfeerbrenger toen ik me naar de Elftopia Fantasy fair begaf. Al van bij de tien minuten durende opener ‘The Quest’ wordt je ondergedompeld in een unieke storytellers sfeer met mystieke intro. Leah’s stemgeluid roept meteen een sfeer op van elfen en sprookjesfiguren  op om dan meegezogen te worden door Oosters aanvoelende melodieën.  De beukende gitaarlijnen vormen een contrast met het licht verteerbare sprookjesachtige geheel. De orkestratie zit mooi rondom het geheel geweven met prachtig fluitwerk van Troy Donockley. Tel daar nog een afgewerkte solo van Timo Somers bij en je zit vastgeketend in het verhaal. ‘Edge of Your Sword’ kent na de dromerige intro een up-tempo beat waarbij stilzitten moeilijk wordt. Toch weet ook dit nummer weer de balans te houden tussen beats en het dromige van etherische- en mystieke folkmelodieën. En wat een solowerk weerom van Timo Somers. Ook ‘Lion Arises’ kent dezelfde elementen maar op zulk een wijze dat het niet vervelen gaat. De melodieën zijn luchtig, de zang dromerig en de blast beats krachtig. Het nummer weet een perfecte balans te vormen tussen melodie & kracht. Bij ‘Heir’ krijg je het gevoel mainstream Female fronted symphonic metal voorgeschoteld te krijgen maar dan met een eigen tintje en eigen karakter. Opvallend dubbel baspedaalwerk van Sander Zoer ook terwijl Troy en Timo er een eigen melodie doodle in weten te weven. Keltisch drumwerk krijgen we tijdens ‘Ruins Of Illusion’ waarop Leah’s stemgeluid je op een wolk doet zweven om de fantasiewereld onder je vanuit een ander ooghoek te ontdekken. Donockley doet er nog een schepje bovenop met zijn dromerige fluitpartijen, Nightwish fans weten vast wel wat ik hiermee bedoel. ‘Labyrinth’ kent contrasten in melodie en diepe bastonen. Daar waar de bas met tijden donker en duister aanvoelt is het weerom de melodie & zang die het daglicht brengt en alles mooi in balans zet. Dit is één van de momenten waarop Barend Courbois zijn bastalenten mooi bovenkomen. Iedereen draagt uiteindelijk wel zijn steentje bij om het nummer zijn unieke sfeer mee te geven. Meer pop gericht is ‘Abyss’. Een toegankelijk nummer dat radiowaardig is om zelfs op commerciëlere zenders gedraaid te worden. Het tempo zakt voor ‘Oblivion (Between Two World) op ballade achtige wijze zonder aan droomsfeer te verliezen. De zangmelodie neemt je mee op een droomvlucht naar hogere sferen waarin je opgetild wordt door honderden vogeltjes doorheen een wolkendek van schapenwolkjes. De keuze van de songvolgorde op dit album zit perfect want ondanks het feit dat je een kleine tien minuten van het einde verwijdert bent voel je dat er naar de climax wordt toegewerkt. Dat voel je ook tijdens ‘Ghost Upon a Throne’ waarin elk muzikant nog eens mag schitteren en alles tot een mooi afgewerkt geheel mag smeden. Er is geen element van het album dat ontbreekt in deze song. Ingetogen met enkel een sfeerrijke synth op de achtergrond zet Leah het laatste nummer ‘The Water Is Wide’ in. Met een Keltische sfeer waan je jezelf in de Schotse Highlands en Leah kon geen beter moment bedenken om de eigen stem in de verf te zetten en dit album sfeervol af te sluiten.
 
Johan Kaethoven (4 ½ )

Underoath is een post-hardcore band uit Florida die doorheen de jaren al enkele stijlwissels en line-up veranderingen hebben ondergaan. Zo vertrok het laatste oorspronkelijke lid, zanger/drummer Aaron Gillespie in 2010 en splitte de band in 2013 om dan in 2015 een aantal reünietours te ondernemen. Het werd al snel duidelijk dat de band ging blijven touren en aan nieuw werk ging beginnen. Ook kwam Aaron terug bij de band en werd bevestigd dat de band terug bij elkaar was. Met 'Erase Me' kan de band nu echt spreken van een reünie album.
Al van bij de eerste noten tovert dit album een lach op ons gezicht want opener ‘It Has To Start Somewhere’ is een knaller. Het start nog ingetogen en wat terughoudend maar dan barst de track los met een beukende en energieke vibe die blijft plakken. ‘Rapture’ zet die vibe verder middels gebruik van wat meer elektronische effecten, doch nog beperkt. Hierdoor krijg je wel een beetje het partycore gevoel en wil je vooral springen en feesten. Nu is dat zeker geen slecht ding, toch. De oplading die door je lijf raast wanneer ‘On My Teeth’ wordt ingezet en de drums van Aaron weerklinken doen de haren op de armen rechtop staan. Dit is wat je noemt, knallen! De cleans, de screams, de riffs, de drums, de beats, alles zit strak en vormt een geweldig geheel. Een beetje spijtig dat deze party-modus wordt onderbroken met het meer rock dan metal aanvoelende ‘Wake Me’ waarbij we eerder zouden in slaap vallen. Ook ‘Bloodlust’ geeft de ingetogenere kant weer van de band zeker tijdens de chorussen. Geen slechte nummers maar als we ze gaan vergelijken met de knallers van het begin van het album stellen ze wel wat teleur. Positief is dan wel de veelzijdigheid van de band en dat ze niet in één stijl blijven plakken maar durven variëren. ‘Sink With You’ activeert dan weer het party gevoel ondanks de melodieuze chorussen is het toch knallen tijdens de refreinen. De track heeft naar het einde toe nog een leuke verrassing die je van je stoel kan doen vallen van het verschieten. ‘Ihateit’ dat wat misleidend aan elkaar wordt geschreven is terug een track die zowel ingetogen klinkt door de cleane vocals maar tegelijkertijd ook weet uit te halen met de geweldige screams van Spencer Chamberlain. En screams klinken ook voluit in ‘Hold Your Breath’. ‘No Frame’ brengt dan weer de electro kant van de band naar boven, in het begin niet echt beukend maar eerder ingetogen maar daar komt verandering in naarmate de track vordert. Het beukende einde brengt ons dan direct naar ‘In Motion’, een track die je het gevoel geeft van punk meets metal. De rauwheid van metal en de feel-good van punk. Met piano wordt afsluiter ‘I Gave Up’ ingezet. Laat ons allen hopen dat ze niet opgeven en gewoon opnieuw blijven doorgaan.
 
Peter Smet (4)

Als we het hebben over melodische deathmetal dan zijn er toch enkele namen die spontaan in ons opkomen en al zeker als we daarbij nog eens Gothenburg vermelden. In Flames, Dark Tranquillity en At The Gates deze drie namen zullen ongetwijfeld een belletje laten rinkelen. De laatste uit het rijtje, At The Gates, heeft vier jaar na hun reünie -album 'A War With Reality' een nieuw album uit met de veelbelovende titel 'To Drink From The Night Itself'. Velen waren teleurgesteld in 'A War With Reality' dat de terugkeer inluidde van de band na een afwezigheid van bijna twintig jaar, albumgewijs dan want ze maakten hun comeback in 2007. Als het een geruststelling mag zijn 'To Drink From The Night Itself' is vele beter dan de voorganger. We kunnen nu wel spreken over een echte At The Gates plaat die doet teruggrijpen naar hun roots met o.a. 'Terminal Spirit Disease' en de laatste voor de breakup 'Slaughter To The Soul'. Twee albums die heel wat moderne metalacts hebben geïnspireerd en gevormd. Iets wat hun meest recente ongetwijfeld weer zal doen.
Het album begint met de instrumentale track ‘Der Widerstand’ en geeft direct de verhaallijn weer van dit toch wel concept-album. De titel vertaald zich naar weerstand, of verzet zoals de strijd tijdens WOII tegen het Duitse nazisme en fascisme. Titeltrack ‘To Drink From The Night Itself’ sluit hier naadloos op aan. Concept albums hebben vaak meerdere luisterbeurten nodig om echt aan te slaan en dat is bij deze niet anders. Je moet de plaat de kans geven om echt tot je door te dringen en het volle potentieel te bevatten. De plaat toont tevens de groei die de band heeft gemaakt doorheen de jaren zowel instrumentaal als vocaal, luister bijvoorbeeld maar eens naar afsluiter ‘The Mirror Black’. Maar dit album heeft natuurlijk voor deze afsluiters nog enkele kleppers zitten. ‘Seas Of Starvation’ is een track die direct blijft plakken en je als het ware bij je strot grijpt. Andere eervolle vermeldingen zijn er nog voor ‘Palace Of Lepers’, ‘The Colours Of The Beast’, ‘Daggers Of Black Haze’ en ‘The Chasm’. At The Gates is blijkbaar definitief terug en dat kunnen we als fans van het genre enkel maar toejuichen.
 
Peter Smet (4)