​We starten met ‘Black Hole Quantum Thermodynamics’, een titel die verbazingwekkend genoeg nog niet de langste op dit album is. Het is spacey death- power- en symphonische metal, met een stem die me voor één keer eens niet irriteert! De muziek is ook enorm goed. Het volgende nummer, ‘Frozen Winds of Thyraxia’ heeft een goeie intro, maar de follow up is iets te chaotisch. Ik heb het moeilijk om de verschillende dingen in de muziek te onderscheiden van elkaar. Het heeft wel een goed refrein en ik ben fan van het power metal deuntje dat af en toe eens komt piepen. ‘Incantation of the Red Order’ heeft space opera vibes, en ik bedoel dit op een goeie manier. Het vliegt er meteen in en zou zo in de soundtrack van Doom kunnen. Het is voor mij net iets te veel door elkaar weer, maar het heeft dan wel weer een goeie outro.
‘Forbidden Equations Deep Within the Epimethoan Wasteland’ is nog steeds niet de langste titel op dit album. Ja, mijn hand deed pijn na het schrijven van mijn notities. De scifi geluidjes en de narrator zijn toffe toevoegingen en geven het allemaal dat klein beetje extra om zich te onderscheiden. En met twaalf woorden zijn we bij de langste titel aangekomen: ‘The Coalescence of Nine Stars in the System Once Known as Markarian-231’. Ik heb al medelijden met het bandlid dat de nummers moet aankondigen op optredens. Dit nummer heeft middeleeuws klinkende tussenstukjes, maar het kan er niet voor zorgen dat ik de muziek van Wizardthrone ondertussen wel een beetje beu aan het raken ben. Het klinkt allemaal echt hetzelfde.
‘Of Tesseractual Gateways and the Grand Duplicity of Xhul’ klinkt iets anders, maar is nog steeds wat chaotisch en hier zijn de vocals niet meer zo verdraagzaam (of toch niet voor mij). De titelsong ‘Hypercube Necrodimensions’ heeft de kortste titel in het album en ik kan er ook het minst over zeggen. Er is nu eenmaal niet zo veel speciaals aan dit lied. De afsluiter ‘Beyond the Wizardthrone’ heeft een goeie epische intro, maar is gewoon meer van hetzelfde – en dat 13 minuten lang.
Hypercube Necrodimensions is een goed album om een aantal nummers uit te pikken en die af en toe eens op te zetten, maar wanneer je alles achter elkaar luistert is het wel een beetje veel van hetzelfde en word je het nogal makkelijk beu. Of dat vind ik toch.
 
Kyria Van Gasse 

De Amerikaanse band March In Arms noemen zichzelf ‘military powermetal warriors’. Maar wie power metal verwacht keert nogal teleurgesteld naar huis. Als je eerder fan bent van softe en typisch Amerikaanse rock, dan ben je hier aan het juiste adres.
Het album start met ‘1914’, wat je ook meteen genoeg zegt over het thema waar March In Arms mee aan de slag gaat. Het genre is eerder soft metal of hard rock, dus verwacht je hier niet aan rauwe gitaren. Ook de vocals zijn vrij hard opgekuist, wat soms echt wel vreemd klinkt. Het klinkt allemaal net iets te braaf. Hetzelfde bij ‘Altar of the Gun’, goeie muziek, maar de vocals passen niet en zijn veel te proper. ‘Welcome The Blitz’ heeft een classic rock intro, wat me hoop geeft. Die is spijtig genoeg meteen weg. Doordat alles zo afgevlakt en opgekuist is verliest de muziek al zijn dreiging, iets wat je toch verwacht bij een plaat over de Grote Oorlog.
‘Nisei’ is iets ruwer en daardoor meteen wat beter. Hier zit iets meer dreiging in, maar het is nu ook weer niet dat ik angstig zou wegrennen wanneer ik deze gitaren hoor. De titelsong van het album heeft eindelijk wat dreiging, maar hier hebben ze dan weer de kans gemist om er een meezingbaar refrein in te stoppen. ‘An Act of Valor’ gebruikt samples om het lied te starten, en heeft ook nog wat dreiging in de intro. Maar de vocals blijven nog steeds te proper om echt te passen. Hetzelfde bij ‘No Years Resolution’. De band zou perfect passen op de cover van Kerrang! en ik ben er nog niet aan uit als dat een compliment is.
We krijgen weer wat samples voorgeschoteld met ‘Thunderbolt’. Ik weet trouwens ondertussen nog altijd niet goed in welk genre deze band zich situeert. Ook heb ik bij dit lied het gevoel dat de drummer en de zanger allebei een ander lied in hun hoofd hadden. De muziek switches zijn soms echt niet goed. De intro van ‘Omaha’ is dan weer een echt live-nummer, zo eentje dat het publiek meteen gaat meezingen. Het is een uptempo nummer, waarin de vocals net iets beter tot zijn recht komen. De afsluiter ‘Not for Nothing’ heeft goeie gitaren en hele interessante backing vocals. De zang zoals ze in het middenstuk van dit nummer zijn, had ook zo moeten zijn doorheen het hele album.
 
Kyria Van Gasse 

In 2020 gingen zangeres Fernanda en drumster Luana weg uit de Braziliaanse trashband Nervosa. Ze hielden echter de muziek in hun leven, want ze namen met hun nieuwe band Crypta het album Echoes of the Soul op.
Het album start met ‘Awakening’, een nummer met een donkere dreigende intro. Het klinkt alsof je de crypt(a) zo binnenwandelt. Perfecte opener voor de sfeer die Crypta wil neerzetten, vind ik zelf. ‘Starvation’ valt dan weer meteen met de deur in huis. Er worden screams en grunts gebruikt als vocals die over denderende snelle muziek gestrooid zijn. In tegendeel tot veel bands in dit genre passen de vocals wel op de muziek, wat toch net iets aangenamer luistert. ‘Possessed’ heeft een goeie intro die overgaat in mooie gitaren die het hele nummer door prikkelen. Ik heb ook echt enorm veel respect voor de zang techniek hier.
Voor de headbangers onder ons heeft Crypta ‘Death Arcana’ geschreven. En ik moet eerlijk zeggen dat ik wel fan ben van de muziek, tot nu toe. De zang mag misschien dan iets minder mijn ding zijn, maar het creepy sfeertje in de muziek kan ik wel appreciëren. ‘Shadow Within’ heeft weer dat dreigende, met een enorme wall of sound en een zangeres die klinkt als de evil witch die uit duistere krochten tevoorschijn komt. En dat bedoel ik als compliment! ‘Under the Black Wings’ is een nummer dat gebaseerd is op een nachtmerrie van een van de leden van Crypta. Het is ook meteen mijn favoriet nummer van dit album. Voor mij persoonlijk word het ook aangenamer om te luisteren hoe verder we in het album zitten. Misschien dat ik dit soort muziek altijd eerst wat gewoon moet worden?
‘Kali’ start met veel lawaai en gaat in een goed gespeeld uptempo ritme verder. Ik ben ook fan van de titel, een naam die toch altijd gelinkt wordt met de hekserij. Ook ‘Blood Stained Heritage’ vind ik zo’n fantastische titel voor een metalnummer, al is de song zelf iets te chaotisch voor mij. ‘Dark Night of the Soul’ volgt heel mooi op de vorige nummers en zou zo een battle lied kunnen zijn. Of toch, in mijn ogen. De afsluiter ‘From the Ashes’ start met het ondertussen bekende ijselijke gekrijs. Ik headbang wel mee met dit waardige laatste nummer, maar vind het net iets te chaotisch.
Kyria die een death metal band aanraadt is een vrij zeldzaam gebeuren, en toch doe ik het. Het is goed gespeeld, fantastisch gezongen en de creepy sfeer laat je het hele album niet los. En dan is het ook nog eens volledig female fronted power!
 

​Kyria Van Gasse 

De mannen van NanowaR of Steel nemen het normaal niet te serieus. Ze zijn dan ook gestart als een power metal parodie groep. Ik zie je denken, een parodie op power metal? Is dat genre van zichzelf niet al silly genoeg? Ja, maar NanowaR maakt het nog eens een schepje erger. Ook op hun nieuwste album, Italian Folk Metal, houden ze het niet té serieus. Spijtig, want het heeft er voor gezorgd dat ik hier niet van genoten heb, en dat komt van een hele grote folk (metal) fan.
We beginnen met ‘Requiem per Gigi Sabani in Re Minore’ een lange titel die vooral veel vragen in me op laat komen. Wat voor album wordt dit eigenlijk? Het heeft een interessante intro, wat leuke deuntjes en ik ben wel van fan het klassieke dat er in zit. Het tweede nummer keert mijn gedachte helemaal, spijtig genoeg. ‘L’Assedio di Porto Cervo’ heeft een chaotische intro die dan ook nog eens verder gaat in grunt-gezang. En je kent me, dit is niet iets waar ik van hou. De hoofdvocals maken het even beter en het refrein is wel goed, maar ik mis in dit nummer echt wel het folkgehalte dat de albumtitel me beloofd had.
‘La Maledizione di Capitan Findus’ is een goed nummer dat de titel folk metal waardig is. Eindelijk. Ik dacht zelf, misschien dat de eerste twee nummers perongeluk op dit album beland waren en dat we vanaf nu echt folk metal gaan krijgen. Sadly verbreekt ‘La Marcia su Piazza Granda’ die bubbel. Het is hier geen folk maar een traditioneel Italiaans lied, of zo klinkt het toch. ‘La Mazurka del Vecchio che Guarda i Cantieri’ brengt me echter wel in verleiding om het nummer aan mijn playlist toe te voegen. Bijna gelukt, NanowaR! Met ‘La Polenta Taragnarock’ komen we terug bij de folk, en dit nummer is niet slecht gespeeld.
‘Scugnizzi of the Land of Fires’ heeft een andere zangstijl en dat is interessant, spijtig genoeg is het nummer het voor de rest niet echt. Het volgende nummer is een ballad, ‘Rosario’. Het zou perfect in een film passen, al heeft het ook wat Eurovision vibes (en dat zeg ik als Eurovision fan!). Hier vond ik het a-capella einde niet echt nodig. ‘Il Signore defli Anelli dello Stadio’ dit nummer zal sowieso live goed werken en ik ben fan van de doedelzakken, maar niet zozeer van de vocals, jammer. ‘Gabonzo Robot’ brengt plots pop-punk in het album en dat verwart me alleen maar. Met ‘Sulle Aliquote Della Liberta’ gaan we terug meer richting de traditionals, en dit nummer is gelukkig wel eens goed gespeeld.
‘Der Fluch des Kapt’n Iglo’ start het luie rondje van NanowaR. Dit is een Duitse versie van Capitan Findus en het werkt echt niet in die nieuwe taal. Ook ‘El Baile del Viejo que Mira las Obras’ is een remake van een vorig nummer. Ik vond deze twee versies echt niet nodig en het voelt alsof ze hun album wat wouden opvullen. Ook ‘Formia’ en ‘Biancodolce’ waren echt niet nodig, deze passen zelfs totaal niet meer bij de rest van het album.
In conclusie raad ik dit album echt niet aan. Het is een een bijeenraapsel van nummers die helemaal niet bij elkaar passen en een aantal ervan zijn zelfs nog niet eens echt goed gebracht. Doe jezelf een plezier en luister naar betere folk metal.
 
Kyria Van Gasse