De spaanse goregrind meesters zijn terug met hun zevende album op rij. Zeer veel over 'Haemorrhage' kan ik dan ook niet zeggen want goregrind is tegenwoordig een genre dat nooit veel innovatiever uit de hoek kan komen door de vaak gebruikte blastbeats, snelle gitaar riffs en geluidsamples (meestal uit films). Het thema hier is ook al jarenlang de medische wereld (denk hierbij aan bands zoals 'Carcass'). De hoes ergert mij nogal. Meer en meer merk ik dat vele bands kleurrijke tekeningen gebruiken. Vroeger waren de hoezen in dit gerne echt wansmakelijk. Toen zag je een lijk met zijn ingewanden die rondhingen op een foto en een band gebruikte die voor hun logo en zo kwam men tot de realisatie van een hoes. En hoe grover de hoezen, hoe meer dit aanspreekt bij mensen om toch maar eens de plaat te beluisteren om te weten wat voor een herrie er nu terug op het schijfje zou staan. Nu kan ik je vertellen dat je zit zelden nog tegenkomt. Met dit ruim halfuur durende splatterfeest opent 'Nauseating Employment' zeer stevig en valt hiermee direct met de deur in huis voor wat je de rest van de plaat te horen zult krijgen. Waar ik me de laatste jaren erg aan kan ergen is dat deze bands hun platen wel erg overproduceren. Het ruwe geluid valt weg en persoonlijk vind ik dat juist dit het genre authentieker maakt. Als volgende in de rij krijgen we 'Gore Gourmet' voorgeschoteld en hier kan je direct al merken dat dit een feestend live nummer zal worden (en terecht)! Wat ik dan bij 'The Cremator's song' merk, is dat 'We Are The Gore' toch net iets melodieuzer klinkt dan voordien en toegankelijker is voor het bredere publiek. 'Prosector's revenge' zal ik meteen mijn favoriet noemen wegens het D-beat gehalte en de grindcore die gecombineerd worden met elkaar! Voor de rest klinkt deze plaat nogal repetetief maar dit is zeker geen negatief punt. Fans (zoals ik) van het genre zullen deze plaat zeker welkom heten in hun collectie.
 
Jason Proot(3 ½ )

Na de uiteenvalling van de band 'Amebix', heeft Rob "The Baron" Miller leven in een nieuw project geblazen met de supergroep 'Tau Cross'. Niemand minder dan Michel "Away" Langevin van 'Voivod' kan men hier op de drum herkennen. Wegens mijn voorliefde voor beide bands, zijn mijn verwachtingen toch wel vrij groot. Ook sluiten John Misery van de Amerikaanse band Misery en Andy Lefton (War/Plague) zich aan, alsook, sinds de nieuwe plaat, bassist Tom Radio 'Frustration'. In 2015 releaste 'Tau Cross' hun debuutplaat en dit was direct al een topper van fomaat, een plaat die zelf in mijn persoonlijke top drie van 2015 stond. Nu komen deze heren hun tweede plaat 'Pillars Of Fire' voorstellen. Wederom is dit terug een topper van formaat geworden! Hun muziek doet denken aan de punk scene met hierbij een mooie knipoog naar 'Motörhead'. Ook hier mixen ze deze stijl met post/punk elementen waarbij ik toch meteen aan Killing Joke moest denken. De nummers 'Killing the King' en 'Deep State' die ze als singles uitbrachten, geven al direct een goed beeld aan wat je kan verwachten op deze plaat. Met 'Bread and Circusses' worden zware donkere riffs gespeeld die me doen denken aan 'Black Sabbath'. Wat me opvalt bij 'Pillars of Fire' is dat Rob toch een echte postapocalyptische stem heeft en deze komt perfect uit met de muziek die ze brengen. Het nummer 'RFID' wordt dan op een rapper tempo gespeeld waar de 'Motörhead' kant van de band zich laat horen. Als laatste nummer 'What Is a Man' wordt alles op een traag niveau voortgezet, waardoor je tot de conclusie komt dat het zeer jammer is dat deze plaat op zijn einde loopt. Als enige minpuntje toch wel, dat binnen dit gerne, het soms nogal te geoverproduced kan klinken, maar uitendelijk went dit wel. Voor de rest is deze plaat steengoed en voldoet hij volledig aan mijn verwachtingen! Voor wie fan was van de vorige plaat, is 'Pilars Of Fire' aankopen de boodschap!
 
Jason Proot (4 ½)

Folkmetal, toch een beetje de vreemde eend in m'n metalcollectie. Bands als Eluveitie, Fintroll en Korpiklaani maken er desondanks toch al een aantal jaren deel van uit. Vandaar dat ik ook, als ik een selectie maak voor de te reviewen albums ik er dit genre graag bijneem. Terwijl vele folk metalbands vooral een mix aanhouden van folktunes en deathmetal zoals Eluveitie onder andere klinkt deze Wind Rose toch net iets anders. Hier wordt de folk afgewisseld en bijgestaan door krachtige power metal. Openen doet dit album vrij episch met een intro die qua titel alles zegt. 'Distant Battlefields' klinkt heerlijk en hopelijk zet de band deze sfeer op het album verder. Qua sfeer weet de band op 'Dance Of Fire' perfect het midden te houden tussen krijgersthema's en fantasy/folk die me doen denken aan de films en boeken van The Lord Of The Rings. Maar dan overgoten met een metalsausje. Dit is de eerste folk metalband die ik tegenkom in deze stijl en ik moet zeggen dat het me wel aanstaat, de vocals alsook de vrouwelijke backings het klinkt allemaal bijzonder aanstekelijk. Met nummers die veelal rond of boven de zes minuten uitkomen is het de boodschap om je luisteraar te blijven boeien, dat lukt deze band bijzonder wel. Ze hebben me gekluisterd aan mijn laptop met hun afwisselende sfeer doorheen de tracks. Luister maar naar het geweldige 'Under The Stone' waar folk, medieval en metal elkaar afwisselen en aanvullen. 'To Erebor' gaat verder op dit elan met geweldige ritmes en tonen, deze band heeft er een fan bij. Mijn favoriete track is het geweldige 'The Returning Race' dat begint als een middeleeuwse track die me wat doet denken aan de band Omnia met hun pagan-folk maar al snel komen de drums en gitaren hun opwachting maken en krijgen we toch een lekker dreunende folk-metal track. We zitten halverwege het album wanneer de tonen van 'The Animist' door de speakers galmen, een korte track als intro voor 'The Wolves' Call'. Het plezier in het beluisteren van dit album blijft voortduren met 'Fallen Timbers' en voor ik het goed en wel besef zie ik dat ik reeds ban aangekomen aan het laatste nummer. Een steeds wederkerend probleem aan geweldige albums, ze zijn veel te snel voorbij. 'The Eyes Of The Mountain' is een geweldige afsluiter van een lekker folk-metal album dat me folk-metal leerde kennen vanuit een ander standpunt.
 
Peter Smet (4)

Na ruim twintig jaar komt Andreas ''Vintersorg'' Hedlund met een opvolger voor 'Till Fjälls' te voorschijn. Vintersorg levert hiermee een ijzersterke plaat af. Vooraleer hij van start ging met zijn soloproject Vintersorg, was hij deel van de band Otyg, maar in het jaar 1998 besloot hij om een soloproject aan te gaan met als resultaat 'Till Fjälls'. Deze plaat werd een enorm succes vanwege de unieke stijl van progressieve black metal en folk elementen die met elkaar verweven zijn. Begin 2000 heeft Vintersorg zich ook aangesloten bij de band Borknagar. Doorheen de jaren verdwenen de folkelement uit de muziek van Vintersorg en werd het geheel melodieuzer. Het soloproject is dan ook uitgegroeid tot een volwaardige band. Wegens het grote succes van 'Till Fjälls' kreeg Vintersorg geregeld de vraag van fans om een nieuwe plaat in deze sfeer uit te brengen. Hij heeft zijn hart gevolgd en dit epische tweede deel is nu een feit. Met opener 'Jökelväktaren' kan je al direct aanvoelen dat dit een plaat zal worden waarvan men veel kan verwachten. Melodieuze, progressieve metal en traditionele folk muziek worden hier prachtig in elkaar verweven. Wat Vintersorg dan ook charmeert, is dat alle teksten in het zweeds worden gezongen. Dit maakt het geheel nog specialer. Hedlund zijn magistrale zuivere stem vervoledigt deze plaat zeer sterk. De plaat ademt doorheen het ganse albumdeze epische atmosfeer uit. Ik kon ik er niet genoeg van krijgen. Mensen die Vintersorg sinds het begin kennen zullen zeker een nostalgisch gevoel bij 'Till Fjälls Del II' krijgen. De EP getiteld 'Tillbaka till källorna' krijgen we erbij als bonus disc. Hierbij kan men met vier nummers nog eens alles herbeleven wat 'Till Fjälls Del II' ons heeft aangeboden in een notendop.
 
Jason Proot (3 ½ )

Via Sharptone Records komen de laatste jaren enorm vette releases uit, dit sublabel van Nuclear Blast is dan ook eentje dat een aantal van mijn favoriete bands onder haar vleugels heeft. Waaronder o.a. Emmure, Miss May I, We Came As Romans en While She Sleeps, wie weet kan ik deze Across The Atlantic hier wel aan toevoegen. Hun 2de full-album begint alvast veelbelovend. Leuke piano en punk gedreven geluid dat me doet terugdenken aan Blink-182. Het blijft echter niet bij deze pretpunk zoals op opener 'Prelude', deze band weet deze punk perfect te combineren met brute hardcore en metalcore. 'Playing For Keeps' is op deze manier dan ook best wel van hoge entertainende waarde, bruut genoeg voor een moshpit en door de aandoenlijke punk ook meezingbaar en een leuke feesttrack. Dat dit een stijl is die perfect bij hen past bewijzen ze op 'Sundress Funeral'. Dat lijkt te beginnen met een banjo en dan na een poppy opener even harder gaat om dan toch terug te vallen naar een pop-punk feestplaatje. Ik ben wel fan van deze bijzondere mix van punk en het ruigere geweld van hardcore, hoewel dat op het merendeel van de tracks toch de punk overheerst, zoals op deze 'Feeling The Same' waar enkel sporadisch eens een schreeuw opduikt. Goed voor de punk fans maar minder voor de hardcore/metal fans die dit waarschijnlijk wat te soft gaan vinden. 'Chin Up' is ook zo'n typische feelgood punktrack, kop op en feesten godverdomme. De volgende track gaat dan weer de hardcore kant uit met lekker bulderende vocals, toch de richting die ik de band liever wat meer had zien uitgaan maar dat is persoonlijke voorkeur. Het spel dat ze hier brengen op '24 Hours' tussen de ruwe hardcore vocals en de vrolijk klinkende punk vocals is echt vet. En de band houd die hardere richting nog even aan met klepper 'Open Sourced', toch een van de favoriete tracks van me op dit knappe album. Veel van m'n favoriete bands beschikken over de harmonie tussen cleans en harde vocals, dat is wat ik bij deze band ook terugvind dus top. 'Luminence' is de volgende track die hier door m'n speakers raast. Het is vaak afwachten waar de tracks heengaan en dat maakt het allemaal enorm leuk om naar te luisteren. Je vraagt je constant af, blijft het punk of krijgen we hardcore, blijft het clean of krijgen we screams ? Dit gehele album luistert enorm gemakkelijk en voor je het goed en wel beseft is het einde al in zicht, 'Oklahoma' is nog een leuke semi-acoustisch aanvoelende punktrack volledig in de stijl van de poppunk van jaren geleden toen de hitlijsten gevuld werden met het genre. Lekker brutaal spoken met 'Ghosts', als je deze track hoort kun je amper geloven dat het om dezelfde band gaat als het voorgaande nummer. Afsluiten doet de band met titeltrack 'Works of Progress', een rustige ballad om dit geweldige album te beëindigen.
 
Peter Smet (4)

Voor wie het nog steeds moeilijk heeft om progressieve rock te plaatsen in het muzikale spectrum raad ik aan om eens naar het laatste album van The Tangent te luisteren. Het intussen negende album van Andy Tillison’s geesteskind bevat immers alle ingrediënten, die je van dit niche-genre kan verwachten: songs van vijftien minuten en meer, complexe ritme- en stijlveranderingen, veel keyboards en niet-alledaagse instrumenten, melodieuze solo’s en ga zo maar door. En alhoewel de groep natuurlijk zijn voorbeelden vindt in groepen als Genesis, Pink Floyd en King Crimson is de muziek verre van oubollig te noemen. Dat laatste heeft onder meer te maken met de huidige line-up, Tillison heeft immers in de loop der jaren al samengewerkt met heel wat talentvolle muzikanten. Met toppers als Jonas Reingold op bas en Theo Travis op sax en dwarsfluit neemt hij alvast geen risico’s, maar de frisse wind komt vooral van nieuwkomers Luke Machin (gitaar) en de Belgische Marie-Eve de Gaultier (zang, keyboards). Beiden zijn ook actief bij de groep Maschine, die dit jaar het uitstekende album ‘Naturalis’ op de wereld loslieten.
Met ‘Two Rope Swings’ bewijst Andy dat een song van pakweg zes minuten ook de allures van een epic kan krijgen, zelf noemt hij het een “pocket symphony”. Afwisselende akoestische en up-tempo passages, een vleugje mellotron, solo’s op orgel, synthesizer en gitaar, het komt allemaal voorbij. De engelachtige vrouwelijke vocalen van de Gaultier passen wonderwel bij de stem van Andy, misschien niet de beste zanger in het circuit maar hij lijkt door deze samenwerking een niveau hoger te gaan. Een andere rode draad bij vele prog-albums zijn de maatschappelijke thema’s, die in de teksten uitgebreid aan bod komen. In dit openingsnummer worden de problemen van het continent Afrika in de verf gezet, maar ook politieke issues zoals Brexit, terrorisme en Trump worden niet geschuwd. De nakende uitstap van Groot-Brittanië kan ook voor bands met verschillende nationaliteiten behoorlijk wat problemen opleveren. Het instrumentale ‘Dr Livingstone’ bevat een zeer aanstekelijk refrein en wordt voorzien van heel intimistische fragmenten op gitaar en keyboards, de groep slaagt erin om naadloos zachte passages o.a. ook met de alt-sax en dwarsfluit van Theo Travis te laten overgaan in hard rock of zelfs een vleugje metal, waarin het fantastische shredding-werk van Luke Maschin ook een belangrijke rol speelt. Hoezeer de aangehaalde thema’s misschien zwaar op de hand liggen, de muziek blijft steeds opgewekt, dat wordt nog eens geïllustreerd in het titelnummer ‘Slow Rust’. Wederom een nummer dat bol staat van tempo- en gemoedwisselingen, er wordt zelfs een vleugje Grandmaster Flash toegevoegd, alle stijlen komen aan bod op dit album. De politieke leiders van de Westerse wereld krijgen ook hier weer een veeg uit de pan omwille van hun lakse houding t.o.v. de migrantenproblematiek, ook het prachtige artwork verwijst trouwens hiernaar. Verrassend zijn ook de drumpartijen, die zijn ingespeeld door niemand minder dan.. Andy Tillison himself.. blijkbaar is hij van alle markten thuis. Zo bevat het jazzy ‘The Sad Story Of Lead And Astatine’ zelfs een heuse drumsolo, weliswaar volledig gespeeld op keyboards, alhoewel hij ook akoestische drums speelt. In dit nummer ontwaar je invloeden van Karmakanic, niet toevallig want Tillison is dit jaar op tournee met Tangekanic (met nummers van zowel The Tangent als Karmakanic). Alle muzikanten krijgen in dit nummer voldoende ruimte om in pakkende solo’s hun talenten te demonstreren, wat een ongelofelijke bassist is die Reingold toch! In ‘A Few Steps Down The Wrong Road’ wordt zelfs punk afgewisseld met gesproken tekst, de muziek staat hier wat ondergeschikt aan de lyrics, het is dan ook sterk aangeraden om goed te luisteren, de man slaat echt de nagel op de kop.
Kortom, ‘The Slow Rust Of Forgotten Machinery’ heeft alles wat je vandaag van een prog-album mag verwachten, wie het genre nog niet ontdekt heeft kan alvast hiermee starten, dit is werkelijk top!

Line up :
Andy Tillison : keyboards, vocals and drums
Jonas Reingold : bass
Luke Machin : guitars and vocals
Theo Travis : saxes and flutes
Marie-Eve de Gaultier : keyboards and vocals
 
Claude Bosschem (5)                                                                               

Met ‘Greetings From’ laten de Space Stoner rockers uit Austin, Texas een live album los op de mensheid. Niets te vroeg zullen vele fans ongetwijfeld zeggen want ondanks dat de band al meer dan een decennium actief is ontbrak het daar dus blijkbaar nog steeds aan.  Een overzicht van dertien jaar bestaan en zeven studioalbums, hoe giet je dat in één live registratie? Het antwoord is simpel eenvoudig: niet. Om te beginnen staan er “slechts” negen songs op het schijfje, wat toch vrij weinig lijkt voor een band met zulks een palamares.  Vier tracks komen uit het meest recente album ‘High Country’ (2015), de oudere releases worden vertegenwoordigd door één of twee tracks en het album ‘Apocryphon’ (2012) wordt onbegrijpelijk genoeg zelfs helemaal over het hoofd gezien. Met ‘John The Relevator’ wordt er geopteerd voor het neerzetten van een rauwe versie van deze blues klassieker.  Het album geeft wel een zeer goed live gevoel mee. The Sword klinkt als een goed geöliede machine die in hun stijl van spacey stoner bluesrock perfect op elkaar ingespeeld zijn.  Opgenomen in een club die klinkt alsof ze klein en heet genoeg is dat wanneer de drie snarenplukkers de haren schudden je de zweetdruppels tot op je voorhoofd kan voelen.  Rauw, heet en greasy, zo hoort goede stonerrock te klinken.
 
Jan Guisset (3 ½)

Avatarium blijft een productieve groep. Dit is al het derde album van het geesteskind van Leif Edling van Candlemass sedert het begin in 2013. Leif speelde om gezondheidsredenen niet meer mee maar componeerde nog wel de nummers. Voor het eerst werd hij daarbij geholpen door zangeres en echtgenote Jennie-Ann Smith en gitarist Marcus Jidell. De muziek van Avatar is een mix van veel stijlen. Meestal worden ze beschreven als doom metal band, maar die vlag dekt zeker de lading niet. Er sijpelen ook invloeden van (classic) hard rock en progressieve rock binnen en af en toe ietwat bluesy en psychedelische momenten. De doom metal stempel die ze kregen, komt van de hardere rifs die de andere stukken aaneenrijgen. Met (ex-)leden van onder andere Candlemass, Evergrey en Tiamat is het logisch dat de ervaring duidelijk weerspiegeld wordt in de kwaliteit. Het retro geluid dat ook af en toe de kop opsteekt, zou bij veel groepen storend werken, maar bij Avatarium is dat juist een positieve factor. De doom metal wordt in ieder geval ieder album minder maar niemand maalt daarom want de muziek blijft enorm aanstekelijk. De stem van Jennie-Ann is daar zeker voor een groot deel de oorzaak van. Grunts gebruikt ze niet, maar haar stem heeft voldoende ballen om de fans van hardere muziek aan het lijntje te houden. De nummers zijn bij momenten zelfs heel melodieus en catchy, ook al twee woorden die normaal in een doom metal review niet voorkomen. De oosterse invloeden in ‘Road To Jerusalem’ krijgen een speciale touch door die Oosterse klanken een vervorming mee te geven, waardoor ook dat hier zijn plaatsje vindt. Opening en couplet van ‘Medusa Child’ zijn opnieuw voldoende hard, maar het refrein wordt dan gezongen met een kinderkoortje en dat is dan toch net iets teveel van de goede wil van de metalfans vragen, hoewel het mooie psychedelisch doom tussenstuk dat traag ontaard in een berekende chaos dan weer veel goed maakt. ‘The Sky At The Bottom Of The Sea’ brengt er weer wat vaart in, die er door opener en single ‘Into The Fire – Into The Sun’ initieel ingebracht was. ‘When Breath Turns To Air’, een blues ballad, brengt nogmaals wat retro gevoelens boven. Ik heb er geen probleem mee dat de groep productief is, als de kwaliteit maar even hoog blijft.

​Line-up:
Jennie-Ann Smith: zang
Marcus Jidell: gitaar
Lars Sköld: drums
Mats Rydström: bas
Rickard Nielsson: orgel

 
Danny Focke (4)

Graham Bonnet, de rockzanger die er meer uit ziet als een maffiose bankier uit Florida dan als een rockzanger heeft in zijn dik vijftigjarige carrière al in meer bands gezeten dan de gemiddelde Belgische drummer en daarnaast onderweg ook nog een paar solo albums uitbracht en daarbij sinds 2015 zijn eigen legacy vastgelegd in de vorm van de Graham Bonnet Band. Met deze band grasduint hij doorheen heel zijn rijke muzikale verleden maar laat hij ook nog steeds nieuw materiaal los op de mensheid. Zo verscheen er in 2016 het uitstekende album 'The Book'.  Enkele maanden voor het verschijnen van 'The Book' speelde de Graham Bonnet Band een uitgebreide set op het Frontiers Music Rock Festival te Trezzo, Italië.  De registratie van dit concert is verkrijgbaar als CD/DVD set onder de mooie titel 'Live ... Here Comes The Night'. Hierop zijn geen songs terug te vinden van 'The Book', wat ergens misschien wel jammer is. Aan de andere kant wordt dit ruimschoots goed gemaakt door de vijftien nummers die wel op het album staan. Die bieden namelijk niet alleen maar een ruim en representatief overzicht van Bonnet's carrière maar zijn tegelijkertijd ook een mooie tijdscapsule van 70's/80's/90's melodic hard rock. We krijgen nummers van Rainbow ('Eyes of the World', 'All Night Long', 'Since You Been Gone' en 'Lost In Hollywood), Michael Schenker Group ('Dancer', 'Desert Song', 'Assault Attack'), Alcatrazz in de Yngwie Malmsteen periode ('Jet to Jet', 'Suffer Me', 'Island in the Sun), Alcatrazz in de Steve Vai periode ('God Blessed Video', 'Will You Be Home Tonight'), twee nummers uit zijn solo werk ('S.O.S.', 'Night Games') en één Impellitteri song ('Stand In Line'). Graham Bonnet toont het hele concert aan nog perfect bij stem te zijn. Uiteraard heeft hij hier en daar moeite om de hoge noten (nog) te halen en hoor je dat hij soms wat meer druk moet zetten. Maar hey, we mogen niet vergeten dat de man ondertussen bijna zeventig is hé. Neen, echt chapeau voor 's mans vocale prestaties. De Graham Bonnet Band in z'n geheel is op en top. Bestaande uit bassiste/mevrouw Bonnet/manager/ferme stoot Beth-Ami Heavenstone, drummer Mark Zonder en gitarist Conrado Pesinato. Die laatste verdient trouwens ook een meer dan dikke pluim. Je moet het toch maar doen, songs vertolken die door niet minder dan in totaal vijf Grootmesters (Ritchie Blackmore, Michael Schenker, Yngwie Malmsteen, Steve Vai en Chris Impellitteri) werden (mee)geschreven. Vele andere gitaristen zouden het ervan in hun broek doen en/of hopeloos de mist in gaan. Pesinato kwijt zich echter met meer dan verve van zijn taak. De bijhorende DVD is een registratie met exact hetzelfde materiaal als op de CD. Het toont een gezellig cluboptreden met een publiek bestaande uit overwegend iets oudere muziekliefhebbers die op de gepaste momenten flink uit hun dak gaan maar nergens al te opdringerig zijn. Eerder dit jaar kregen we al de Graham Bonnet Anthology Box van Frontiers. Deze release is daar een perfecte aanvulling op. Echt een aanrader voor iedere liefhebber van melodieuze harde rock.
​
Jan Guisset (4)

Het meest positieve dat ik over Darke Complex kan vertellen is dat ze trachten te kijken hoever je de grenzen tussen platte pop, hip-hop en hardcore metal kan stretchen zonder al te opzichtig op je bek te gaan. En dat ze uit Texas komen, de grootste en één van de mooiste staten van de U.S.A.. Het resultaat van die pogingen is echter dit zeer magere beestje genaamd 'Point Oblivion'.  Ik noem het mager omdat het, ondanks hun meer dan waarschijnlijk goede intenties, volledig inspiratieloos en gekopieerd van betere voorbeelden lijkt. In de nu-metal rocksongs gebruiken ze letterlijk dezelfde synthesizer klanken die Linkin Park op hun eerste twee albums gebruikte. Nu ben ik zelf een grote Linkin Park fan, het is dus niet dat ik meehuil met de elitaire wolven in het anti nu-metal bos maar dit is pure rip off en daar word ik vreselijk ongemakkelijk van. Hun hip-hop getinte nummers zijn bij een eerste luisterbeurt niet echt slecht te noemen maar zijn te beperkt in hun zoektocht om echt interessant te blijven.  De rapstijl is daarin ook klakkeloos overgenomen van Eminem. Nu ben ik niet onmiddellijk een volger van de heer Eminem maar mijn zelfde bezwaar als hierboven geldt ook hier. Neen, dit is een plaatje dat in de enquête bij de vraag 'Would you recommend this to a friend' het vakje 'unlikely' aangevinkt krijgt.
 
Jan Guisset (2)